Shoppen en fitness

Na mijn vorige bericht inderdaad een bureau en stoel gekocht bij Carrefour. Omdat het toch zo goedkoop is heb maar het duurste van het duurste genomen, samen 160 euro. Wordt netjes thuis afgeleverd, Je hoeft het niet zelf in elkaar te zetten zoals bij onze Zweedse vrienden. Gelijk ook maar een mooie bureaulamp aangeschaft. Toen de spullen eenmaal stonden, bleek het hele apartement er behoorlijk van op te knappen. Ik heb dus maar meteen mijn voornemen laten varen om te gaan verven. Zo kan ik het wel een paar maanden uithouden.

De afgelopen week ben ik ook nog op klerenjacht geweest. Een kleine bloemlezing: Adidas shirt 12 euro, Slippers 80 eurocent, Nike schoenen 50 euro, Levi's spijkerbroek 6 euro (lijkt verdomd echt!). Verder nog wat korte broeken en overhemden voor 10 tot 15 euro en boxer shorts voor 4 euro. Ik hoor jullie denken 'zal wel rommel zijn', maar de merkkleding is echt en de rest is ook prima. Twijfel alleen een beetje over die Levi's, 6 euro kan toch niet waar zijn! Misschien moet ik ook eens achter die vrachtwagen gaan rijden waar die dingen afvallen.

Nu ik het toch over prijzen heb: beneden voor mijn apartement is een soort stalletje waar ik voor 60 eurocent een behoorlijk portie rijst met vlees te pakken heb. Zit ik wel op zo'n klein plastic stoeltje. Wil ik wat luxer eten, dan loop ik de hoek om en ben ik al gauw 2 euro kwijt voor een maaltijd. Maar dan hebben ze wel een uitgebreid menu. Ik moet er voor de eerlijkheid nog wel 60 eurocent bij rekenen voor een fles water. Als ik echt uit de band spring ga ik naar een Ierse pub, waar sommige gerechten boven de 5 euro uit komen. Je kunt er gelukkig wel op 10 schermen tegelijk alle voetbalwedstrijden van dat moment en de afgelopen week volgen.

Het enige dat tegenviel was de prijs van een DVD speler. In Nederland nog voor 35 euro zo'n ding bij de Blokker gehaald (aanrader!), dus dat was het maximum dat ik voor hier in gedachten had. Ik kwam toch op 60 euro uit voor een exemplaar dat alle formats af kan spelen. Daarnaast is alcohol hier nauwelijks goedkoper dan in Nederland. Laat dat nou net een grote kostenpost zijn!

Na een paar weken luieren en bier drinken is het de hoogste tijd om weer eens wat aan sport te gaan doen. Laten we eens beginnen met fitness. Daarvoor zijn hier voornamelijk twee mogelijkheden:
1. bij een hotel, maar dat is meestal alleen voor gasten of heel duur
2. een van de mega grote sportscholen.
Ik ben drie van die mega dingen afgeweest. Was wel een aparte belevenis. Het blijkt steeds weer dat mensen die in de toeristische sector werken vrij beperkt zijn in hun Engelse vocabulair, maar het wel redelijk uit kunnen spreken. Degenen die in hun opleiding Engels hebben geleerd, hebben een behoorlijke woordenschat, maar hun uitspraak is om te huilen (of om te lachen, als het je niet interesseert wat ze zeggen). Deze laatste categorie werkt bij fitnesscentra. Als je in Nederland een willekeurige sportschool binnen loopt, kun je binnen een paar minuten te weten komen wat de kosten zijn en wat de bijkomende voorwaarden zijn. Niet in Bangkok, want daar denken dat ze goed zijn in verkopen. Bij alledrie de gyms waar ik geweest ben, moet je na aanmelding bij de receptie even rustig wachten op degene die de rondleiding doet. Dit was bij de eerste twee gevallen een dame waarvan ik het idee had dat ze het Engels achterste voren uitsprak. Ook grappig is dat ze een vast script in hun hoofd hebben aan vragen en mogelijke antwoorden. Als je bijvoorbeeld op de vraag welk deel van je lichaam je wilt trainen, antwoordt dat je alles een beetje wilt trainen, verschijnt er een ontredderde blik in de ogen van je gesprekspartner. Met dat antwoord was duidelijk geen rekening gehouden. Na een voor haar geloof ik nogal pijnlijke stilte
besloot ik haar maar te redden door 'upper body' te zeggen. Waarop bevestigd werd dat dit bij hun heel goed kon. Gelukkig maar. Als je tussen de zinloze vragen door steeds probeert te informeren wat dat nou allemaal moet kosten, worden ze steeds zenuwachtiger want dat mag volgens hun verkooptraining pas aan het eind besproken worden. Uiteindelijk kom je dan toch uit op hetgeen waar het voor jou als echte Hollander toch om draait: de prijzen. Die zij net als Feyenoord: ze beginnen hoog, maar je moet gewoon rustig blijven zitten want ze zakken vanzelf (duurt dit jaar wel lang, maar dat terzijde). De eerste prijs is namelijk niet serieus te nemen, maar dient slecht als indicator voor de enorme korting die ze je vervolgens gaan geven. Het maakt in Thailand namelijk niet uit wanneer je komt, je valt altijd en overal met je neus in een promotie. Zo ook in de fitnesscentra. Voor je met je ogen hebt kunnen knipperen, laat staan enig bezwaar hebt kunnen maken tegen de geopperde prijs, is die alweer gehalveerd. Als de 'rondleidingdames' zonder enig aandringen van jouw kant al tot op hun bodemprijs zijn aangeland en je nog steeds doet alsof het allemaal ongelofelijk duur is, verschijnt de manager ten tonele. Bij California WOW had ik hem graag op de gevoelige plaat vastgelegd. Die tent is precies zoals de naam doet vrezen: ongelofelijk Amerikaans met harde muziek en aan de muur hangen foto's van fotomodellen die volgens de bijschriften hun volledige succes danken aan deze keten. Zouden de Chili Peppers dit bedoelen met Californication? Manager Neil past perfect in dit twijfelachtige decor. Je kent die Telsell reclames wel met die Fitness apparaten. De kenners van dit genre (Taco, Walther) weten precies wie ik bedoel als ik de naam Tony Little laat vallen. Ik denk dat dit Neil Little was. De agressieve verkooptechniek van deze zelfingenomen, opgeblazen Amerikaan schoot bij mij in het verkeerde keelgat. Concurrent True Fitness was niet de goedkoopste, maar Neil moet het toch afleggen tegen die schattige dame die me bijna smekend aankeek of ik bij haar lid wilde worden. Dat is pas verkooptechniek, Neil!
Het wordt een lang verhaal zo, maar ik kan het niet laten om het fenomeen 'personal trainer' nog even aan te stippen. In Nederland kennen we dat niet, misschien hooguit bij de meest elitaire scholen. Hier heeft naar mijn schatting zo'n 30 procent een personal trainer. Dat is een goed getrainde kerel die je fijne sportavond tot een hel maakt door iedere keer als je niet meer kan te roepen 'gimme five more'. Ze worden duidelijk niet betaald om hierop 'nee' te accepteren. Ik kreeg mijn introductieles van zo'n gast. Op zich een hele leuke vent. Beetje over voetbal gepraat, hij speelt zelf ook. Na afloop kwam zijn manager mij overtuigen dat iedereen een doel moest hebben in de gym en de enige manier om dat doel ook nog te bereiken is een ... personal trainer. Die kerel had een gigantische tatoeage op zijn arm met 'no pain, no gain', dan weet je het wel. Of ik voor 30 euro per keer een personal trainer wilde. Ik dacht 'kijken hoe laag ik dat kan kijgen', maar uiteindelijk bleek 20 euro het minimum. Later heb ik nog eens nagevraagd bij een paar buitenlanders hoe het kan dat zoveel Thaien dat geld er wel aan uitgeven. Het antwoord was simpel. Die vinden er waarschijnlijk ook geen reet aan dat zo'n kerel ze op staat te jutten, maar ze willen wel graag aan iederen laten zien dat ze hem kunnen betalen. Haha, zal wel kloppen. Ze zijn hier inderdaad wel erg dol op dat soort statussymbolen.

Ik ben inmiddels een paar keer wezen trainen en het luie zweet is eruit. Vorige week ook een beetje ziek geworden vanwege de constante temperatuurverschillen (airco), dus nog niet serieus naar een baan kunnen zoeken. Daar ben ik gisteren mee begonnen. Wish me luck.

Bovenaan dit stukje twee foto's van mijn apartement (let op het prachtige bureau en stoel) en van mijn sportschool die vrijwel dat hele gebouw in beslag neemt.

Ko Chang

Na een korte zoektocht op internet laat ik mij overtuigen om naar Ko Chang te gaan. Het is inmiddels al bijna zes uur (maandag 5/11) en ik haast me naar een reisbureau om morgenochtend te kunnen vertrekken. Ik kom voor een busticket maar laat me in een zwak moment overtuigen om gelijk een chalet te boeken. Het argument is dat het anders wel eens vol kan zijn. Al snel heb ik spijt want je gaat die budgetrommel die ik normaal boek toch koesteren. De boeking is echter al gemaakt, jammer dan. Volgende ochtend vijf uurtjes met de bus en nog een flink half uur met de boot en ik kijk een vriendelijk bord met 'welcome to ko chang' recht in de ogen. Vervolgens met een tot taxi omgebouwde pick up truck naar Jane Chalet, ondertussen nieuwsgierig naar zowel Jane als haar Chalet. Het chalet is erg mooi en zowel Jane als haar Franse levensgezel Stephane geven me meteen het gevoel dat ik zeer welkom ben en dat hen er veel aan gelegen is om het mij naar mijn zin te maken. Dat is op Ko Chang ondanks de tempertauur trouwens een koud kunstje. Ze regelen de volgende dag een scootertje voor me (maar liefst 4 euro per dag en dan moet je zelf ook nog je benzine gaan betalen) en ik tuf lekker een dagje van strandje naar strandje.

Eind van de middag voetbal ik op het strand met een bonte verzameling Thaien en toeristen. Ik kwam naar Bangkok met het idee om misschien in een Thaise competitie te gaan spelen. Het potje strandvoetbal brengt me aan het twijfelen. Niet vanwege fysiek ongemak, mijn twee jaar voortslepende blessure lijkt gelukkig binnenkort de handdoek in de ring te gaan werpen en mijn lies en onderrug houden het dan ook goed. Over de spelopvatting van de Thaien ben ik minder te spreken. Pingelpingelpingel en als ze zich helemaal vastlopen kijken ze eerst of er een medelander vrij staat. Zo niet, dan schieten ze nog liever blind richting doel dan dat ze de bal naar zo'n witte prutser schieten. Als ik er weer eens vertwijfeld bij sta nadat een Thaise 'medespeler' mij met mijn mijn 1 meter 88 voor open goal over het hoofd zag, maar wel een vriendje van twee turven hoog aan de denkbeeldige zijlijn zag staan, spreekt een Engelsman man mij treffend en op de van hen bekende droge wijze troostend toe: 'I don't think passing is part of their game, mate'. Misschien moet ik mij net als David Beckham niet in een echte competitie gaan begeven, maar voor de leut lekker wat potjes met expats gaan spelen. 

De volgende dag hebben Jane en Stephane een boottrip voor me geboekt. Een paar eilandjes af geweest om te zwemmen, snorkelen, luieren. Dat snorkelen vond ik niet veel voor stellen. In de gemiddelde dierenwinkel zie je spectaculairdere visjes. Sommigen vinden het geweldig, dus ik zal wel verwend zijn door mijn tripje naar het koraalrif in Australie. Ach, toch wel een lekker dagje hoor. Op de dag daarna heb ik het geluk dat Jane en Stephane een aantal Franse vrienden op bezoek hebben en zij die meenamen naar een mooi strandje ergens achteraf. Ik mag mee en het wordt een heerlijke dag. Prachtig, verlaten strand, een picknick met lekker eten en drinken en gezellige mensen. Op zaterdag zat het er helaas weer op. Ik had nog wel een paar dagen willen blijven, maar ik kom er vast nog wel eens als er bekenden uit Nederland naar Thailand komen.

Terug in Bangkok moet ik nog twee dagen wachten om mijn apartment te kunnen betrekken. Op maandag krijg ik de sleutel en koop ik meteen een computer. Ik had de tip gekregen dat ik dat in Pantip Plaza moest doen. Dat is een enorme shoppingmall met alleen maar computer gerelateerde producten. Je kunt er laptops kopen vanaf 400 euro. De meeste zitten in de prijsklasse van 600 tot 800 euro. Als je dus nog eens in Bangkok bent en elektronica wilt kopen moet je daar zijn en niet in een van de vele andere shopping malls. Na lang wikken en wegen besluit ik toch een duur Apple MacBook te kopen van 900 euro. Misschien dat ik hier op zelfstandige basis wat consultancy ga doen en de Thaien zijn snel onder de indruk van wat mooie elektronica. Bovendien denk ik mijn computer vaker te zullen gaan gebruiken dan in Nederland, dus overtuig ik mezelf dat dit een goede investering is.

Ondertussen blijkt Gai een engel te zijn, zoals Don al had verkondigd. Ze verhuurt haar apartementen vanuit een kamer op de begane grond in zit meestal buiten, waardoor ik haar makkelijk aan kan spreken. Ik kan altijd bij haar terecht met vragen waar ik dingen kan kopen ('you can borrow from me' is steevast het aanbod) of als ik iets anders wil weten. Dat scheelt me een hoop tijd en frustratie.

Het volgende project wordt het inrichten van het apartement. Het is degelijk qua vloer en muren, maar behoudens het bed vind ik het meubulair niet veel soeps. Ik ben dus de afgelopen dagen bezig om wat goedkope meubels te vinden en ga denk ik mijn slag slaan bij Carrefour, de Franse supermarktketen die bewijst dat er geen grenzen zijn aan het begrip hypermarkt. Ze verkopen nog net geen vliegtuigen, maar wel allerlei meubels. Morgen eerst maar eens een bureau met stoel aanschaffen, want ik krijg al pijn in mijn rug terwijl ik dit bericht zit te typen. Als het meubulair rond is dan nog een likje verf over muren en deuren en dan zit ik hier voorlopig best. Ik heb een afspraak met Don voor 6 maanden en ga die tijd gebruiken om te beslissen of ik hier blijf of dat ik liever in een ander deel van Bangkok ga wonen. De komende maanden wil ik daarom de stad stukje bij beetje gaan verkennen.

Volgende week ga ik me storten op het verkrijgen van werk en zal ik een berichtje schrijven over mijn plannen op dat gebied.

Reis en appartementenjacht

Op dinsdag 30 oktober werd ik om 12.30 opgehaald door Edwin en Asha om met de auto naar Dusseldorf te rijden. Edwin was oorspronkelijk van plan om ook naar Thailand te verhuizen en had ook al een ticket gekocht. We gingen daarom met zijn drieen; ik voor het 'echie' en zij voor vakantie. Vliegen vanaf Dusseldorf is vrij goedkoop, voor 240 euro zit ik in Bangkok (enkeltje).

In de auto kon ik de stress wat van me af laten vallen. De laatste dagen waren enorm hectisch geweest. De administratieve zaken had ik al geregeld, maar het koste wat meer tijd dan gedacht om mijn apartement netjes achter te laten voor Hans, een Duitser die voor Heineken werkt en net naar Zoeterwoude is overgeplaatst. Ik heb het verhuurd via Living Today. Zij nemen een aantal administratieve zaken uit handen. Van het geld dat ik na aftrek van de lasten overhoud, kan ik in Bangkok al bijna een apartement huren. Mijn overige kosten in Thailand zal ik moeten dekken door zelf inkomsten te genereren.

De reis liep voorspoedig, al heb ik zoals gebruikelijk nauwelijks kunnen slapen. Ditmaal wel genoeg beenruimte, maar helaas zit ik in een constante stroom van koude lucht en ook nog eens in de herrie van de motoren. Gelukkig is er de 'mighty' iPod en had ik op het afscheidsfeest een aantal boeken gekregen. Op het vliegveld tijdelijk afscheid genomen van Edwin en Asha en een taxi genomen naar een budgethotel dat ik via internet geboekt had. Het ligt vlakbij het zakencentrum van Bangkok. Het leek me verstandig om in eerste instantie daar naar een apartement te zoeken omdat de kans het grootst is dat ik daar uiteindelijk zal gaan werken. Na wat zoekwerk op internet besloot ik echter om mijn jachtterrein wat breder te definieren. Na drie overnachtingen ben ik dan ook uit logistieke overwegingen naar een kamer gegaan die meer in het centrum ligt.

Ik heb de eerste dagen een stuk of tien apartementen bekeken. Een van deze locaties was echt geweldig. Heel centraal en toch in een rustig stukje. Mooie kamer met veel hout, zwembad en tennisbaan ter beschikking. Het is zeer gewild en dus meestal vol, maar toen wij kwamen had Engelsman David net opgezegd. Hij betaalde 320 euro per maand, maar waarschijnlijk zou de huur wel omhoog gaan want zijn buren betalen al 400. Hoe enorm graag ik daar ook zou willen wonen, mijn budget laat het op dit moment niet toe. Na het eerste enthousiasme te hebben laten bezinken, heb ik dus moeten besluiten om er vanaf te zien. Maar als het qua inkomsten straks mogelijk wordt, wil ik daar absoluut gaan wonen. De apartementen die ik verder heb gezien waren wel goedkoop, tussen 130 en 200 euro, maar te klein en/of niet zo prettig qua locatie.

In het apartementencomplex waar ik op dat moment een kamer op dagelijkse basis huur zijn ook kamers vrij voor langere verhuur. De Thaise dame waarvan ik de kamer huur heet Gai en zij kent weer een Amerikaan die ook kamers in dit gebouw verhuurt. Snel een afspraak gemaakt met Don en spijkers met koppen geslagen. Voor 10.500 baht (210 euro) kan ik een kamer huren van ongeveer 40 vierkante meter. Hij gaat het eerst nog een beetje op laten knappen: nieuwe betegeling badkamer, nieuwe ventilatoren en aanpassing airco. Don is nogal apart, 'quite a character' zouden de Engelsen zeggen. Hij komt redelijk intelligent over, maar is ook zeer chaotisch en lult de oren van je kop. Af en toe kan ik hem niet volgen en dat geeft me en wat ongemakkelijk gevoel bij het sluiten van de deal. Het is echt zo'n 'easy going' type (past hier dus wel) en in plaats van te onderhandelen zegt hij ongevraagd steeds meer dingen toe (I'll buy you a new tv too). Het gaat allemaal zo makkelijk dat ik zeer op mijn hoede ben voor een grote adder die ieder moment zijn kop onder de houten vloer vandaan kan steken. Tot op de dag vandaag is hier echter nog niets van gebleken en Don blijkt gewoon een 'okay guy' te zijn, die gerust op zijn brommer springt om een half uur door het centrum te rijden om mij te helpen met mijn internet verbinding (ik ben en blijf een nitwit op dat gebied). Hij is leraar en spreekt en schrijft heel goed Thai, wat inmiddels ook een beetje mijn ambitie geworden is. Hij heeft jarenlang op een aantal prestigieuze scholen in verschillende aziatische landen les gegeven aan jonge kinderen, maar is daarmee gestopt omdat hij ze tegenwoordig niet eens meer een aai over de bol durft te geven. Hij geeft nu les op een privecollege voor jongeren van ouders die het financieel vrij goed hebben, maar net niet goed genoeg om hun kids naar het buitenland te sturen (volgens Don HET statussymbool hier).

Genoeg over Don, het apartement zal dus eerst worden opgeknapt en omdat een taalkundig gemankeerde Nederlander wiens uitspraken door iedereen als zoete koek worden geslikt, ooit overtuigend betoogde dat ieder nadeel zijn voordeel hep, lijkt het mij wel een goed plan om in de tussentijd wat zonnestralen te consumeren op een eilandje. Je weet wel, zo eentje met wit zand en blauwe zee.

Feest op zaterdag 27 oktober

Mijn familie heeft als kado een afscheidsfeest voor mij gegeven bij Unicum, de tennisvereniging waar ik 30 jaar lid ben (geweest). Zo kon ik drie dagen voor mijn vertrek op een supergave manier (voorlopig, niet definitief!) afscheid nemen van een groot aantal vrienden en vriendinnen. Meerdere gasten vertelden mij dat ze een soort reunie-gevoel hadden en zo heb ik het zelf ook beleefd. Mijn zus Marieke had als (perfecte) organisator aan de gasten gevraagd om een muzieknummer toe te sturen die past bij de band die ik met ze heb. Vervolgens mocht ik bij een aantal nummers raden door wie het was toegestuurd. Niet makkelijk, maar ik had er toch een flink aantal goed. Aan het eind van het feest kreeg ik naast de cd's met de nummers ook nog een shirt waarop velen een groet hadden geschreven. De avond vloog voorbij en voor ik het wist was het al weer tijd om, geheel volgens de standaard procedure, in de Marenpoort af te sluiten.

Ik wil iedereen bedanken die aanwezig was op het feest voor de gezelligheid en de kadoos. De boeken zijn allemaal meegegaan in de koffer en de meeste zijn al uit, het geld komt uiteraard zeer goed van pas en is hier aanmerkelijk meer waard (daarover meer in volgende berichten).

Heel veel dank aan mijn ouders voor het aanbieden van het geweldige feest, aan mijn jongste zus Marieke (en Rossano) voor de goede organisatie en aan mijn zus Willemijn (en Ricardo) die speciaal voor het afscheid over kwam vanuit Rome. Ik heb ervan genoten en zal jullie missen.

Introductie

Op 30 oktober 2007 ben ik met een enkeltje naar Bangkok gevlogen om daar voor onbepaalde tijd te gaan leven. Dit kan 1 jaar zijn, een paar jaar of misschien wel een langere periode. Ik zie wel hoe mijn leven zich hier ontwikkelt. In de korte tijd dat ik hier ben, heb ik het idee gekregen dat ik hier wel zal kunnen aarden. De lengte van mijn verblijf zal waarschijnlijk grotendeels afhangen van de mogelijkheden tot werk. Middels deze website zal ik tijdens mijn verblijf contact houden met mijn achterban in Nederland. Daarnaast hoop ik familie en vrienden tijdens tripjes naar het koude Nederland ongeveer eens per jaar te kunnen begroeten. Overigens kun je op www.ltu.com zien hoe goedkoop het is om in een prettiger klimaat even bij te praten.