Bassie

Op 1 Januari meld ik mij om 8.00 uur 's ochtends bij het hoog aangeschreven Bumrungrad International hospital. Dat is een particulier ziekenhuis en je merkt gelijk dat het er heel anders aan toe gaat dan in een Nederlands ziekenhuis. Je wordt veel sneller geholpen en ze doen daarnaast ook hun best om je sneller van je geld af te helpen. Dus doen ze een volledige test waarbij bijvoorbeeld ook mijn ogen getest worden. Ik begrijp niet wat dat met mijn chronische vermoeidheid van doen heeft. Uit de mijn bloed, urine en ehhh...uitwerpselen blijkt dat er een parasiet in mij huist (Blastocystis, laten we hem Bassie noemen). Ben ik eindelijk van het Nederlandse belastingstelsel verlost, dient de volgende uitvreter zich aan. Ik krijg medicijnen mee die Bassie binnen een week moeten overtuigen dit vijf sterren hotel te verlaten. De dokter weet niet of Bassie mijn klachten veroorzaakt. 'Could be', zegt hij met een het-kan-vriezen-het kan-dooien-gezicht. De man heeft nog nooit van Pfeiffer gehoord en maakt ook geen aanstalten om op zijn computer op te zoeken hoe ze dat hier noemen. Hij heeft belangrijker zaken aan zijn hoofd: mijn cholesterolgehalte is namelijk te hoog (sales opportunity!). Op vaderlijke wijze wordt mij geadviseerd om toch vooral eens iets aan sport te gaan doen. Als ik hem vertel dat ik mij al een slag in de rondte fitness en voetbal fleurt hij op: 'football hohnlaen very good'. Nu lul je als de eerste de beste tuktukchauffeur, denk ik bij mezelf.

Hopen dus maar dat Bassie mijn vermoeidheid veroorzaakt. Het is wel een logische verklaring voor mijn gewichtsprobleem (alles is voor Bassie). De volgende dagen gaat het steeds beter en zaterdag de 5e ben ik weer in staat om een potje te voetballen. Sanne is met vriendin Lies in town. Vrijdag drinken we wat in een rooftop bar. Zaterdagavond eten we bij een night markt en zondag bezoeken we de dierentuin en de weekend market. Dinsdag meld ik mij in het ziekenhuis voor een nieuwe test en hoor ik een uurtje later dat Bassie 'has left the building'. Toch is mijn toestand nog erg wisselvallig. Het ene moment voel ik me goed, maar dat kan snel omslaan in een aanval van vermoeidheid. Laten we het erop houden dat mijn lichaam nog wat hersteltijd nodig heeft en dat ik snel hersteld zal zijn. De dokter maakt zich meer zorgen om mijn cholesterol en praat als brugman om mij te overtuigen over drie maanden nogmaals een test te doen voor dit levensbedreigende probleem. Ik vind het wel een beetje eng, een ziekenhuis dat meer interesse toont in het verkopen van diensten dan oprechte interesse in de problemen van haar patienten (of moet ik klanten zeggen?).

Maandag ben ik begonnen met een cursus Thais. De komende vier weken zal ik vijf dagen per week, drie uur per dag proberen om de wonderlijke klanken onder de knie te krijgen. Ik heb in Nederland al best veel woordjes geleerd, maar er zinnen van maken lukt nog niet echt. Deze cursus is meer gericht op het converseren dan op woordjes stampen, dus dat komt goed uit.

Gisteren is Sermsee aangekomen. We gaan vanaf morgen samen de inburgeringscursus opzetten en hebben hopelijk snel genoeg inschrijvingen om te starten. Ik ben benieuwd. Ondertussen gaat de manager van mijn voetbalteam zijn advocaat vragen hoe ik een werkvergunning voor het geven van Nederlandse les kan bemachtigen. Nu nog fit worden en dan kan ik hopelijk snel aan de bak.