zondag 31 augustus 2008

Mooi gifgroengeel is niet lelijk



In mijn vorige bericht meldde ik dat mijn voetbalschoenen op mysterieuze wijze verdwenen waren. Waarschijnlijk zijn ze inmiddels via Ebay in handen gekomen van een rijke verzamelaar die nog schoenen van Kallenberg in zijn collectie miste. Vreemd dat de bewaker van mijn gebouw sinds kort in een Ferrari naar zijn werk komt. Ik hoop dat mijn schoenen zich thuis voelen tussen de schoenen waarmee Maradonna zijn solo tegen Engeland maakte en die waarmee Panenka zijn legendarische penalty stiftte. Vorig weekend ging ik op pad om nieuwe voetbalschoenen te kopen. Normaal gesproken koop ik mijn sportkleding bij Super Sports, een goede sportzaak met veel filialen in Bangkok. Het assortment voetbalschoenen is echter vrij beperkt en met de scheenbeschermers die ze er verkopen liep je dertig jaar geleden al voor lul en heb je misschien bescherming tegen een lichte Thai die er bij hoge uitzondering eens een bescheiden slidinkje uit gooit, maar niet tegen Engelsen, Schotten en Duitsers die zijn opgevoed met de gedachte dat het mooi meegenomen is als je bij een tackle toevallig ook nog de bal raakt. Nee, voor goede schoenen en scheenbeschermers moet je naar FBT, een enorme sportzaak naast het nationale stadion, waar je je per lift tussen de 6 verdiepingen heen en weer beweegt.

Je kunt natuurlijk een taxi nemen. Leuker vind ik de watertaxi. Nog goedkoper ook, voor het equivalent van 30 eurocent vaar je van de ene naar de andere kant van de stad door een klong (kanaal). De watertaxi is een behoorlijk snelle, lange boot met rijen houten bankjes achter elkaar. Hij stopt zo'n beetje om de driehonderd meter en als je niet snel bent met instappen is hij alweer weg. Ik stap vlak bij mijn apartement in en een half uurtje later vlak bij FBT weer uit.

Vroegah waren voetbalschoenen zwart met witte strepen. In de loop der tijd kwamen er gele of zelfs rode strepen voor de hipste vogels. Dit waren echter uitzonderingen, speciaal voor de grootste excentriekelingen. De schoen zelf was altijd zwart, zoals het hoort. Toen Nike zich met voetbal ging bemoeien, kwamen er voetbalschoenen in alle kleuren van de regenboog. Ik dacht altijd dat het met mode te maken had en deed er niet aan mee. Vreselijk, zo'n tegenstander met witte schoenen. Die ging ik toch wel even laten voelen wat ik van zijn schoenen vond. Staande voor het rek bij FBT, begrijp ik echter in een flits wat me al die tijd is ontgaan: al die horden voetballers die op witte, gele en rode schoenen lopen, zijn op een kwade dag bestolen van hun voetbalschoenen. En voetballers zijn bijgelovig. Net als Sjakie met zijn wondersloffen, is iedere voetballer bang dat het bergafwaarts zal gaan als hij noodgedwongen afscheid moet nemen van zijn kicksen.

Als je dan van je schoenen bestolen wordt, ga je aan het denken. Hoe zorg ik ervoor dat me dit niet meer gebeurt? Door afzichtelijke schoenen te kopen die je op een veld vol spelers onmiddelijk herkent als de jouwe. Als je ze op een achterafveldje ontwaart, loop je gedecideerd tijdens de wedstrijd het veld in, 'wat mot je met mijn schoenen?'. De geoliede marketingmachine van Nike heeft deze consumentenbehoefte als eerste onderkend en is schoenen gaan maken die weliswaar oerlelijk zijn, maar die voorkomen dat iemand ze durft te jatten. Geniaal! Mijn oog valt dan ook op een paar ontiegelijk lelijke Nikes. De enige reden dat er nog zwart in zit verwerkt is om het fluoriserende geelgroen sterker uit te laten komen. Nadat ik mijn ogen een minuutje aan de kleur heb moeten laten wennen en de ergste koppijn alweer wegtrekt, pak ik de schoenen uit het rek en vraag of ik ze mag passen. De verkoopster kijkt me vol medelijden aan. 'Bestolen', zie ik haar denken.

Even later loop ik de winkel uit, vol vertrouwen dat deze schoenen net zo lang in mijn bezit blijven tot ik besluit dat ik ze niet meer nodig heb. Ongelofelijk dat ik zo naief was om op donkerblauwe schoenen te spelen (zwart was destijds in de betreffende winkel niet eens voorradig en donkerblauw kwam het dichtste bij). Ik kijk al uit naar volgend weekend, als ik in de kleedkamer nonchalant mijn nieuwe schoenen uit de tas haal en op de grond laat kletteren. De conversatie stopt abrupt en ik doe net of ik de geimponeerde blikken niet zie. Na afloop ga ik ze expres een tijdje rond laten slingeren terwijl ik zorgeloos aan een blikje bier lurk. Met dezelfde air waarmee Mike Tyson de sleutels in zijn bolides laat zitten. Er is toch niemand die ze durft te jatten...

zondag 24 augustus 2008

Back Home


Tot mijn schaamte is het alweer ruim twee maanden geleden dat ik hier een teken van leven gegeven heb. Inmiddels ben ik van 11 t/m 28 juli in het afwisselend natte en warme Nederland geweest, waar ik voornamelijk getennist en bier gedronken heb, en tussen de bedrijven door nog wat klusjes voor mijn werkgever gedaan heb. Door een paar uur per dag te werken, kostte mijn bezoek me geen vakantiedagen, die hier dun gezaaid zijn. De meeste lezers heb ik in Nederland gezien en gesproken, dus een uitgebreid verslag lijkt me niet nodig. Overbodig ook om te melden dat het erg leuk was om iedereen weer te zien. (Waarom doe ik het dan toch?)
Door mijn verblijf in Nederland besef ik nog sterker dat ik het in Bangkok enorm naar mijn zin heb en dat ik hier vorlopig wil blijven wonen. Hoe leuk het ook was om familie en vrienden in Nederland te bezoeken, het was heerlijk om hier weer terug te komen. Minpuntje was dat ik na aankomst om 8 uur 's ochtends direct door moest naar mijn werk. Uiteindelijk heeft het me bijna twee weken gekost om de vermoeidheid te boven te komen.
Toen ik thuis kwam van het vliegveld merkte ik dat de deur naar mijn balkon op slot was. Ik zou toch zweren dat ik het slot open had gelaten. Misschien heeft men even gecheckt of alles okay is op mijn kamer. Vind ik geen probleem. Ruim een week later heb ik op zondag een voetbaltoernooi. In de ochtend zoek ik mijn spullen bij elkaar en kan ik mijn voetbalschoenen en scheenbeschermers niet vinden. Ik weet toch bijna zeker dat ze op het balkon lagen. Een paar minuten later kom ik tot de conclusie dat ze foetsie zijn. De kans dat ik de laatste keer na het douchen zowel mijn schoenen als scheenbeschermers vergeten ben, acht ik vrij klein. De kans dat ik vervolgens thuis bij het uitpakken van mijn tas niet opmerk dat ik deze attributen mis, acht ik nog kleiner. Gekoppeld aan het sterke vermoeden dat ik mijn balkondeur niet op slot had gedaan, leidt dat tot de conclusie dat één van de bewakers waarschijnlijk in mijn kamer geweest is en, bij afwezigheid van mijn laptop, een paar vrij nieuwe Nike schoenen en scheenbeschermers wel zag zitten. Ik heb het wel gemeld bij de manager, maar heb geen enkel bewijs. Misschien moet ik eens op Ebay kijken.
Dit voorval geeft me natuurlijk geen prettig gevoel. Daarnaast moet ik vanaf deze plek elke dag een uur reizen naar werk en weer een uur terug. Ik denk dan ook mijn nomadenbestaan voort te zetten en binnen afzienbare tijd weer te verkassen. Silom lonkt. Dit is een levendige wijk in het centrum, waar de meeste bedrijven bij in de buurt zitten. Als ik nog eens van baan verander, is de kans vrij groot dat ik daar in de buurt zal werken.
Over werk gesproken. De laatste tijd is het erg druk op werk. Het is wel leuk om na de rustige start met wat aardige projecten bezig te zijn. De werkwijze van mijn baas is mij (en mijn collega's) echter een dorn in het oog. Deze dame zou door mijn zus en haar vriendin Margreet omschreven worden als 'type Sylvia Toth'. In haar auto met chauffeur op weg naar een klant moet ik steevast horen in welke landen ze allemaal geweest is en hoe geweldig haar zoon is. Hij woont op Manhattan en doet het geweldig bij de vrouwtjes. De ene keer hoor ik dat hij bij een bedrijf werkt waar het slechts een kwestie van tijd is voor hij tot directeur benoemd wordt. De volgende keer moet ik aanhoren dat hij een succesvol zakenman is. Zou hij dat allemaal tegelijk doen? Bovendien een geweldige tri-atleet. En dames, nu komt het: hij is nog vrijgezel! Ik voorvoel dat de houdbaarheidsdatum van mijn samenwerking met Sylvia niet heel ver weg is. Verder wel aardige mensen hoor, bij CSN. Toch ga ik als de grote drukte voorbij is maar eens op zoek naar een andere baan.

Wat nou, komkommertijd?

Vanaf het moment van mijn terugkomst is Thailand niet uit het internationale nieuws weg te slaan. Het begon al met het enorm belangwekkende nieuws op volkskrant.nl dat een school in noord Thailand de wereldwijde primeur heeft om een apart toilet voor transsexuelen te hebben. Blijkbaar laat de komkommertijd ook deze zelfbenoemde kwaliteitskrant
niet onberoerd.

Vervolgens was daar de opschudding over een 18-jarige jongen die, geinspireerd door het populairste computerspel ter wereld, een taxichauffeur dood stak. Er werden hier geen halve maatregelen genomen. Terwijl het in Nederland iedere sukkel vrij staat om uit het raam te springen na consumptie van paddos en het parlement ondertussen uitgebreid over een oplossing discusseert, wordt de bron van het kwaad hier zonder pardon aangepakt. De Thaise regering meldt de ochtend na dit voorval dan ook dat verkoop van dit spel op slag absoluut verboden is, gekoppeld aan forse straffen voor winkeliers die het verbod negeren.

Over taxichauffeurs gesproken. Ik liep laatst met wat collega's tijdens de lunchpauze naar een restaurant, hoorden we ineens piepende banden. In een reflex keken we op, om te zien hoe de voorste deur van een taxi aan de passagierskant bij hoge sneldheid open zwaaide en er een man uit dook, die vervolgens nog wat meters door rolde. Het leek wel een stunt in een film! En daar lag hij dan, midden op een vierbaansweg, terwijl het verkeer met zo'n 100 kilometer voorbij raasde. Waarschijnlijk een verdwaasde armoedzaaier die niet van plan was om te betalen. Toen we op onze terugweg naar kantoor weer langsliepen werd hij, ogenschijnlijk ongeschonden, aan de tand gevoeld door oom agent.

Terug naar het nieuws. Sinds een paar weken eist voormalig premier Thaksin een promimente plek op de binnen- en buitenlandse nieuwspagina's op. De man is zo fout als het maar zijn kan. Hoewel het een enor
me ijdeltuit is, zal hij niet blij zijn met deze PR. Hij is een paar jaar geleden door het leger afgezet wegens corruptie en er komt nu een serie processen. Zijn vrouw was eerst aan de beurt. Ze zou vergeten hebben 10 miljoen euro aan belasting te betalen. Kan iedereen gebeuren, denk ik dan, maar hier nemen ze het hoog op. Ze is veroordeeld tot 3 jaar cel, maar kreeg wel toestemming om met manlief de Olympische Spelen te bezoeken na betaling van een borgsom die slechts 1% van het verduisterde bedrag is. Ietwat vreemd, gezien de waslijst aan aanklachten waarvoor meneer Thaksin zich binnekort nog dient te verantwoorden. Wat velen verwachtten gebeurde vervolgens. Het echtpaar vloog van Peking naar Engeland (oeps, verkeerde vliegtuig gepakt...sorry) en inmiddels heeft Thaksin politiek asiel aangevraagd. Dit gaat nog een soap worden die alle andere Thaise soaps die hier avond aan avond van vroeg tot laat worden uitgezonden zal laten verbleken.

Nu mag ik onze voormalige tough boy Gary Glitter natuurlijk niet vergeten. Ik weet
 niet of dit in Nederland in het nieuws is. Toen ik een jaar of 10 was zag ik de man voor het eerst bij Toppop. Op die leeftijd weet je nog niet veel, maar besef je al wel dondersgoed dat de stoere act van zo'n mannetje volstrekt bespottelijk is. Rob de Nijs in het kwadraat en dan nog iets erger. Overigens kan hij wel bogen op een vermelding in een AC/DC nummer, zij het met een sterk cynische ondertoon. Jaren na dato kwamen twee Vietnamese meisjes van 10 en 12 jaar er achter wat Gary eigenlijk bedoelde met 'Do you wanna be in my gang'. In Cambodia was hij er nog met een uitwijzing vanaf gekomen, maar in Vietnam ging hij de bak in. Als Vietnamezen gevoel voor humor hebben, zullen zijn mede-gevangenen hem onthaald hebben met een gezamenlijk gezongen 'Do you wanna be in my gang'. Afgelopen week
 zat zijn tijd erop en zou hij via Bangkok naar Londen vliegen. Op het vliegveld van Bangkok maakte hij kenbaar niet van plan te zijn om het volgende vliegtuig te gaan nemen. Thailand wilde hem echter onder geen beding toelaten en ook andere landen weigerden. De kolderieke situatie die deze status quo opleverde werd hier uitgebreid in de media beschreven. Nog een mooie soap bleek in de maak, totdat Gary besloot toch maar naar mama terug te gaan en hij op Heatrow een warme onthaal kreeg van de plaatselijke politie.

Kortom, komkommertijd kennen we hier niet. Het zijn bewogen tijden. Op naar het volgende schandaal.