Pyjama party en Singabore

Laat ik beginnen met het beantwoorden van twee veel gestelde vragen:

- Er lijkt na het verlies van mijn creditcard niets te zijn afgeschreven.

- Ik ben zonder verdere problemen aan een nieuwe pas gekomen.

Inmiddels zitter er alweer drie weken InsightAsia op en heb ik een indruk van het bedrijf. Gelukkig is die positief. Erg aardige collega’s. Ze spreken vrijwel allemaal redelijk tot goed Engels. In tegenstelling tot CSN wordt het hier wel gewaardeerd als ik nu en dan een woordje Thai brabbel. Ze zijn behulpzaam en geduldig bij het verbeteren van mijn uitspraak en het leren van nieuwe woorden, wat me motiveert om er weer eens wat studie uurtjes tegenaan te gooien.

In mijn tweede week hadden we een feestje ter afsluiting van het jaar. We gingen naar een karaoke tent en er moest een thema zijn (of dat laatste typisch Thais is, weet ik niet). Na een stemming won de pyjama-party het van de schoolkostuums en de maskers. Moest ik dus een pyjama gaan regelen. Ik naar de weekend markt en voor 7 euro een licht blauwe pyjama met stripfiguurtjes gekocht. Uiteraard wat aan de kleine kant. De karaoke bar lag op anderhalf uur rijden van kantoor. Waarom zover? Degene die het regelde woont daar vlakbij. Niemand die klaagde, dat zou in Nederland wel anders zijn. Of was ik toch niet de enige die daar de pest over in had? Eenmaal gearriveerd kwamen al snel de whisky flessen op tafel en werd er flink gezongen (niet door mij!). Het land besturen valt ze niet mee, maar een feestje bouwen kun je wel aan de Thaien over laten. Na de maaltijd was het tijd voor de uitslag van de populariteitspolls:

- Hottest guy

- Hottest girl

- Most helpful

- Most friendly

- Most ting-tong (crazy)

- Most polular

Ik kwam niet verder dan een nominatie voor hottest guy, maar ik zat er net een week. Volgend jaar is die voor mij. Na de uitreiking van bovenstaande prijzen was het tijd voor het klapstuk: de beste pyjama. Ik was genomineerd met twee dames. Voordat men een stem uit kon brengen, moesten we alle drie een catwalk showtje geven. De dames mochten eerst en legden de lat hoog. Toen was het de beurt aan de farang om te laten zien dat hij zich kan handhaven in de uitbundige Thaise gekkigheid. Ik kan met trots vertellen dat ik glansrijk slaagde. Na de plagerige aanzetten tot een stripact (wees gerust, het bleef bij aanzetten tot) toonde ik wat mister universe poses, om als klap op de vuurpijl bij de hottest girl op schoot te belanden. Ze lagen dubbel en de applausmeter had een te kleine schaal om de waardering voor mijn act in cijfers uit te kunnen drukken. Op de foto poseer ik tussen mijn vernietigde opponenten. En passant toucheerde ik mijn prijs van 1.000 Baht. De pyjama bleek een goede investering. Wie haalt er in deze tijden van economische rampspoed nog een rendement van 286%!?

Het zal duidelijk zijn dat het met de sfeer wel goed zit hier. Ook van de kwaliteit van de dienstverlening heb ik een positieve indruk gekregen. Ik zie het dus wel zitten bij InsightAsia. Het plan was dat ik op mijn eerste werkdag, 1 december, naar Singapore zou vliegen om mijn visum te regelen en op het hoofdkantoor aldaar wat leidende figuren te spreken. Dat was een mooie start geweest, ware het niet dat het vliegveld bezet was door een zooitje malloten. Uiteindelijk ben ik er van 15 t/m 17 december geweest. Helaas was iedereen met wie ik oorspronkelijk kennis zou maken op vakantie of voor het werk in het buitenland. Ik kon dus een beetje lanterfanteren in Singapore, maar daar was niet veel aan. Singa-bore lijkt me een betere naam voor de stad waar men collectief aan smetvrees lijkt te lijden. Kauwgum is er verboden. Op een verder brandschoon plein zag ik een kerel de blaadjes opvegen die van de bomen vielen. Dat komt wat vreemd over als je in een stad woont waar vuilnisbakken net zo zeldzaam zijn als eerlijke politici. Toen ik op de trappen van een shopping mall zat te wachten tot de naast gelegen Thaise ambassade open ging, werd mij door een portier medegedeeld dat dit tegen de policy was. Blijkbaar zijn ze bang dat ik met mijn vieze broek de trappen vies maak. In het vliegtuig was de strenge regelgeving van Singabore mij al opgedrongen. Normaal gesproken vind je op de arrivalcard een vriendelijk welkomstwoordje. Op de kaart van Singabore staat in dikke, rode letters: 'Death for drug traffickers under Singapore law'. Je zal maar een paar bolletjes geslikt hebben. Die springen spontaan open. Nee, als ik mag kiezen, doe mij dan toch maar Kuala Lumpur voor mijn volgende visa run over drie maanden.

Effe iets anders: inmiddels is het mij wat duidelijker geworden waarom het Engels hier zo erbarmelijk is. Ik stond van de week in de skytrain en gluurde over de schouder van een medereiziger in zijn leerboek Engels. Daar werd ik niet vrolijk van. Dieptepunten van slechts twee bladzijden:

- I don’t remember me to your parents and sister.

- May I did you goodbye now?

Ik weet liever niet wat er verder nog voor onzin in de rest van dat boek staat.

Na drie weken werken wordt het weer eens tijd voor ontspanning. Okee, ik heb nog geen reet uitgevoerd, maar ontspannen kan nooit kwaad. Vorige week woensdag de 17e is Mattijn, ex-collega van ACNielsen, aangekomen. In het weekend hebben we behoorlijk de bloemetjes buiten gezet. Maandag de 22e zijn tennis vrienden Gert-Jan (Poedel), Hein, Rick en Steven gearriveerd. We hebben op maandag en dinsdag gezellig gegeten en bijgepraat. De heren vonden het wel vervelend dat ze in de taxi met z’n vieren op de achterbank moesten en ik lekker voorin zat (zie foto). Verschil moet er zijn. Op 1e kerstdag vertrek ik met Mattijn naar het zuiden om een dag of 9 op verschillende eilanden te vertoeven. Vlak voor oud & nieuw sluiten de tenissers zich daar aan en knallen we gezamenlijk zes uur eerder dan jullie 2009 binnen. Zware tijden dus. Was ik maar in Nederland gebleven (not!).

Bananenmonarchie deel 4: Long Live The King!

Momenteel is de rust hier weer even teruggekeerd. Afgelopen vrijdag 5 december werden op Suvarnabumi Airport de vluchten hervat. Op dezelfde dag vierde Thailand de 81e verjaardag van de koning. Toevallig? Ik denk het niet.

In Thailand is de koning echt helemaal de koning. De Thaien houden van hun koning als nergens anders ter wereld. Zijn verjaardag is hier een grote gebeurtenis en geheel op zijn Thais moet het dan vooral gezellig zijn, zonder problemen.

De PAD heeft met het bezetten van regeringsgebouwen en de vliegvelden van Bangkok het land onmetelijke schade toegebracht. Regeren is al maanden bijna onmogelijk. Meer dan 300.000 toeristen konden niet naar huis. Het toerisme, waar miljoenen mensen direct of indirect afhankelijk van zijn, is voor de komende jaren de nek omgedraait. De PAD heeft schijt aan alles,...alles behalve de verjaardag van de koning!

Met de acties probeerde de PAD het leger te verleiden tot een coup. Het leger hapte echter maar niet toe en het volk was ‘not amused’ door de acties. En toen stond daar ineens 5 december voor de deur. In enkele dagen tijd werd op geheel Thaise, onnavolgbare wijze de weg vrij gemaakt voor een onbezorgd verjaardagsfeest:

- Op maandag verliet de PAD de regeringsgebouwen.

- Op dinsdag deed de rechtbank onverwacht snel de uitspraak dat de regeringspartijen ontbonden worden vanwege corruptie.

- Op woensdag verliet de PAD als ‘overwinnaar’ de vliegvelden.

- Op donderdag werd de heropening van de vliegvelden voorbereid.

- Op vrijdag werd er weer gevlogen.

In mijn ogen één groot toneelspel om de koning niet te beledigen. Inmiddels weet niemand hier wat er gaat gebeuren nu de regering is afgetreden. De ontbonden regeringspartijen kunnen volgens de constitutie onder een andere naam verder regeren. Het enige echte verschil is dat de leiders van de partijen vijf jaar niet politiek actief mogen zijn en dat er dus weer eens een nieuwe president naar voren geschoven moet worden: de volgende stroman van Thaksin. De PAD is ondertussen druk bezig om verbonden met andere partijen te sluiten en zo een meerderheid in het parlement te vormen. Achterkamertjespolitiek in optima forma. Er is dus op dit moment door de PAD in feite nog weinig bereikt, maar dat kan de komende dagen zomaar veranderen.

De beoogde president van de PAD heeft inmiddels al met droge ogen aangekondigd dat hij het toerisme er bovenop wil gaan helpen en het imago van Thailand wil gaan verbeteren. Indien ze het onderspit delven, zal hij waarschijnlijk zijn best gaan doen om nog meer schade aan te richten, maar dat zegt hij er niet bij.

Ben ik nou zo slim, of zijn zij nou zo dom!?!

Vrijdagavond de 5e ging ik na mijn eerste werkweek effe een biertje drinken. Over mijn eerste (positieve) ervaringen bij InsightAsia later meer, eerst wat frustraties van me afschrijven. Mag ik effe...

Na bij Bully's een lekkere burger met frites verorberd te hebben, stopte ik op weg naar de kroeg bij een ATM. De burger was vergezeld gegaan van een flesje water, dus wellicht dat het vooruitzicht van het eerste pilsje van de avond mijn gedachten sterk benevelde. Hoe dan ook, toen ik vijf minuten later in de bar met een verse Heineken voor mijn neus op mijn maatjes zat te wachten, flitste de twijfel door mijn hoofd of ik mijn pas wel uit de ATM had gehaald. Zo zie je maar, de aanblik van zo'n groene rakker kan tot heldere momenten leiden. De slogan 'drank maakt meer kapot dan je lief is', is hierbij weerlegd. Met mijn kleine, groene vriend in de hand spoedde ik mij naar de PIN automaat. Uiteraard was mijn pas verdwenen, al was het niet duidelijk of de automaat hem had ingeslikt of dat er iemand mee vandoor was gegaan. Tot zo ver mijn stommiteit, die in het niet valt bij de achterlijkheid van mijn bank, de Bangkok Bank.

Aangezien het om een Visa creditcard gaat, eerst maar snel het hulpnummer gebeld dat op de ATM vermeld staat. Het was een ATM van de Siam Commercial Bank. Ik drukte in het keuzemenu het nummer voor een Engels sprekende medewerker. Na twee minuten wachten werd de verbinding verbroken. Kan gebeuren. Tweede poging was raak. Een keurig Engels sprekende jongeman verbond mij snel door naar mijn eigen Bangkok Bank om mijn kaart te blokkeren. Uitstekende service.

Nu was mijn eigen bank aan zet. Het bandje dat het keuzemenu aan mij opdiende was ingesproken door een dame wiens Engels niet het vereiste niveau haalt om in Nederland de basisschool te mogen verlaten. In Thailand wordt zij blijkbaar goed genoeg bevonden om een bandje in te spreken voor buitenlanders die dringend verlegen zitten om hulp. Wellicht heeft degene die verantwoordelijk is voor de telefonische helpdesk zijn vrouw gevraagd om het even in te spreken en het budget voor het inhuren van een gekwalificeerd persoon in zijn eigen zak gestoken. Door het gebrekkige Engels raakte ik even de weg kwijt in het keuzedolhof. Geen nood, want ik meen toch te ontcijferen dat ik '*9' moet drukken om terug te keren naar het startmenu. Bliepbliep, vebinding verbroken. 'Thank you for calling', hoor ik nog net. Het genoegen was geheel aan mij.

Gelukkig vraag ik altijd om een bonnetje als ik pin. Deed ik in Nederland nooit, maar hier vertrouw ik het allemaal niet zo. Uit mijn portemonnee vis ik zo'n bonnetje, waaruit blijkt dat er ook buitenlanders bij Bangkok Bank werken, want iemand is zo slim geweest om het hulpnummer achterop te printen (vergeef me het bijtende cynisme, de wond is nog vers op het moment dat ik mijn gal het web op spuw). Ik bel dat nummer en slaag er in om iemand aan de lijn te krijgen, en wel de minder begaafde zus van de dame die het bandje heeft ingesproken. Nadat ik verteld heb dat mijn creditcard foetsie is, steekt ze een verhaal af. Of ze het over het weer heeft of over mijn creditcard zou ik je niet kunnen vertellen en net als ik haar op een beleefde manier wil vertellen dat ik er geen fuck van begrijp, word ik in de wacht gezet. Spannende momenten zijn dat, want de kans dat op enig moment de verbinding om onverklaarbare reden weer wordt verbroken is natuurlijk levensgroot.

Wonder boven wonder klinkt er na een minuutje of twee een verstaanbaar Engels sprekend heerschap aan de andere kant van de lijn. Een lichte jubelstemming maakt zich van mij meester. All is not last. Na een kortdate diagnose van de situatie vraagt hij mijn gegevens. Ik heb mijn rekeningnummer niet bij de hand, maar hoeveel Maarten Kallenbergen zijn er in Bangkok met een rekening bij de Bangkok Bank? Ik denk één, en jullie? Na mijn naam luid en duidelijk gespeld te hebben, vraagt de hulpverlener mij even te wachten. Geen probleem, kan nooit lang duren. Met één druk op de knop rollen mijn gegevens waarschijnlijk zijn scherm op. Mis! Ongeveer vijf minuten later meldt hij zich weer. Of ik mijn naam nog een keer wil spellen. Jawel, maar uit zijn eerdere terugkoppeling van de spelling was mij al gebleken dat hij mijn naam de eerste keer al goed had opgetekend. Na nog wat aanvullende gegevens ter controle (geboortedatum, adres, etc.) mag ik weer 'even' wachten.

Dit keer duurt het nog langer en bekruipt mij het gevoel dat ik een hinderlijke onderbreking ben van een meeslepend potje kaarten tussen de telefonische mederwerkers. 'Earth to Thailand. Major Tom to ground control. Hello???' Terwijl zijn collega de kaarten schudt voor het volgende potje, vindt mijn redder in nood weer even de tijd om mij te melden dat hij mijn creditcard nu geblokkerd heeft. Mijn telefoon vertelt mij dat hier 23 minuten en 33 seconden voor nodig zijn geweest. Zou er nog wat op mijn rekening staan of heeft er inmiddels ergens op Sukhumvit een kleermaker vlak voor sluitingstijd nog een mooie order binnen gekregen van iemand die erop stond om vooraf het gehele bedrag per creditcard te betalen?

Afijn, missie volbracht. Gelukkig had ik mijn 2.000 Baht wel uit de automaat gehaald, dus kan ik nog wel een paar biertjes drinken. De volgende ochtend meld ik mij bij het dichtst bijzijnde filiaal van de Bangkok Bank. Ze zijn nog net niet open, maar de dame die langs de balie schuifelt vraagt mij alvast wat ze voor me kan doen. Aardig. Zodra de balie open gaat, neem ik plaats op de stoel en wil mijn paspoort en bankboek overhandigen. Ze drukt echter eerst op een knop en de lichtbak boven de balie springt op volgnummer 001. De mensen die zich achter mij verzameld hebben, blijken allemaal een nummertje getrokken te hebben. Ik niet, want dat ding deed het nog niet toen ik binnen kwam. Ze heeft, net als de andere klanten, duidelijk gezien dat ik eerst was, maar het grote Bangkok Bank regeltjesboek schrijft blijkbaar voor dat klanten hoe dan ook op volgnummer geholpen moeten worden. Dat het doel van het systeem is om mensen op volgorde van binnekomst te helpen, doet niet terzake. Ik besluit de niet te winnen strijd tegen de stupiditeit niet aan te gaan en trek gedwee een nummertje: nummer 004. Een Thai in het gelukkige bezit van nummer 001 maakt gretig gebruik van deze onverwachte kans en duikt op de stoel. Gelukkig is een farang zo attent om zijn nummertje met mij te ruilen en zo stijg ik van nummer 004 naar nummer 002. Er blijkt in het grote regeltjes boek van de Bangkok Bank geen verbod op nummertje ruilen te staan, want we worden niet gearresteerd.

Zodra ik aan de beurt ben overhandig ik paspoort en bankboek en moet ik even een formuliertje ondertekenen. So far, so good. De paniek slaat echter toe als blijkt dat ik mijn rekening in een ander filiaal heb geopend. 'Mai daai', oftewel 'cannot'. Volgens de regels moet ik een nieuwe kaart aanvragen in het filiaal waar ik de rekening geopend heb. De rekening is geopend bij een ander filiaal omdat mijn vorige werkgever mijn salaris per se op een rekening van de Bangkok Bank wilde storten en me daar gedropt heeft. Ik besluit de niet te winnen strijd tegen de stupiditeit niet aan te gaan. Ik ga wel naar dat andere filiaal.

Het probleem is echter dat ik, zes maanden later, niet meer weet hoe ik daar kom. Ik vraag dus even om het adres. 'Mai daai'. Ik leg geduldig uit dat ik bij god niet meer weet waar het is en hoe ik er moet komen. Als ze het adres even willen geven, kom ik er wel uit. 'Mai daai'. Ik krijg een formuliertje voorgelegd waarmee ik contant geld op kan nemen. Dat is voor nu wel even handig, maar uiteindelijk moet ik toch een nieuwe pas hebben. Noodgedwongen besluit ik de strijd tegen de stupiditeit aan te gaan en af te dalen naar het intellectuele niveau van mijn gesprekspartners, inmiddels drie dames 'sterk'. Ik hoop dat jullie het mij vergeven dat hierbij in toon en lichaamstaal mijn verbazing en ongenoegen duidelijk tot uiting komen.

- Hoe kom ik bij dat filiaal?

- 'Taxi, sir.'

- Okay, en wat zeg ik tegen de taxi chauffeur?

- 'Yes, sir.'

- Nee, w-a-t  z-e-g  i-k  t-e-g-e-n  d-e  t-a-x-i  c-h-a-u-f-f-e-u-r ?

- 'Yes!'

- Neeheeh! W-A-T  Z-E-G  I-K  T-E-G-E-N  D-E  T-A-X-I  C-H-A-U-F-F-E-U-R !?!?

- 'To go to that branch of the Bangkok Bank'

- Maar waar is dat dan? Je kunt me toch wel een adres geven?

- 'Mai daai'.

Zo ging het nog even door. Gelukkig vind ik een bemiddelaar in een ongeveer 80-jarige Thaise kerel die beter Engels spreekt dan die drie nietsnutten aan de andere kant van de balie bij elkaar. Indien het aantal buitenlandse klanten zich in de toekomst uitbreidt, adviseer ik de Bangkok Bank om kogelvrij glas te plaatsen, voordat er ongelukken gebeuren. Je moet er niet aan denken dat O.J. Simpson in Thailand komt wonen en zijn creditcard kwijtraakt (wellicht terwijl hij in paniek vlucht van een misdrijf die hij niet gepleegd heeft). De geestelijk gehandicapte dame met een obsessie voor volgnummertjes pakt een papiertje en probeert er iets op te schrijven wat de taxi chauffeur duidelijk moet maken waar ik heen moet. De eerste drie papiertjes verdwijnen na een paar letters in de prullebak. Poging vier wordt goed genoeg bevonden om aan mij mee te geven. Als het Thaise schrift zo moeilijk is dat zelfs Thaise onderdanen het nauwelijks onder de knie krijgen, moet ik nog maar eens goed nadenken over mijn voornemen om het te gaan leren. Aan de andere kant, het is inmiddels wel duidelijk dat we hier niet te maken hebben met de meest begaafde vrucht van het onvolprezen Thaise schoolsysteem. Maandag maar eens proberen om middels het papiertje het vereiste filiaal te bereiken. Ik kan niet wachten om uit te vinden waar de reis toe gaat leiden.

Laat ik echter niet doen alsof alleen de Thaise banken nog wel het een en ander aan hun dienstverlening kunnen doen. Neem de ABN AMRO. Voor een beschrijving van het proces dat na een lange en onzekere weg leidde tot vervanging van mijn in december 2007 verloren bankpas verwijs ik naar een eerder bericht. En ja, ik raak nog wel eens wat kwijt ja.

Een paar maanden terug viel het mij op dat ik geen creditcard afschriften meer per post ontving. Even later bleek ik mijn creditcard niet meer te kunnen gebruiken. Dat gebeurde bij meerdere winkels. Probeer een Thaise winkelbediende er maar eens van te overtuigen dat je echt voor 100%, nee 1.000%, zeker weet dat je nog lang niet aan je bestedingslimiet zit. Ze blijven maar volharden: 'Maybe you spent more than you thought. You know how that goes'. Wat zijn ze toch eigenwijs, die Thaien.

Ik dus bellen naar ABN AMRO om uit te vinden wat het probleem was. Bleek dat een of andere slimmerik ernstig tekort schiet in topografische kennis en veronderstelt dat Bangkok in Nederland ligt. Hij was vast heel zeker van zijn zaak zijn toen hoe in de computer 'Thailand' veranderde in 'Nederland'. Nu is het voor een Nederlandse postbode blijkbaar teveel gevraagd om deze fout te corrigeren en de envelop gewoon even op het vliegtuig naar Thailand te zetten. Dus gaan de enveloppen gewoon retour naar ABN AMRO. In het grote ABN AMRO regeltjesboek staat blijkbaar met hoofdletter dat de betreffende creditcard in zo'n geval per direct geblokkeerd moet worden. Waarschijnljk staat er ook bij dat het een medewerker uitdrukkelijk verboden is om zijn hersens te gebruiken en eventuele, overduidelijke fouten in het adres te herstellen. Het bewuste telefoontje vond ruim twee maanden geleden plaast. Ondanks dat de brave borst du moment mijn adres heeft aangepast, heb ik sindsdien nog geen afschrift mogen ontvangen. Het kan dus niet lang duren voordat Barry van Aerle of Adri van Tiggelen mijn afschrift terug naar ABN AMRO stuurt en ik weer in een winkel in Bangkok uit sta te leggen dat ik zeker weet dat ik de kaart deze maand nog niet gebruikt heb. Ik kan het Barry nog Adri moeilijk kwalijk nemen. Nooit een interland in Thailand gespeeld en ze gaan met vakantie naar de camping op de Veluwe. Hoe moet je dan weten waar Bangkok ligt als je niet weet welke kant van de krant de voorkant is en je tijdens het Jounaal naar GTST kijkt? Geeft niet hoor, jongens. Volgens mij hebben die gasten nog een lintje ook!

Bedankt dat ik even tegen jullie aan mag schrijven om mijn frustraties af te reageren. Ik ga me geestelijk voorbereiden op het onverwachte (verbijsterende?) wat me maandag te wachten staat, als ik in de taxi stap. Wordt hopelijk niet vervolgd, maar ik ben bang van wel...