Rapportcijfers

Mag ik jullie even een spiegel voor houden? Expat Explorer is het grootste wereldwijde onderzoek onder expats en meet de kwaliteit van het leven en de ervaringen met integratie in een ander land. Het wordt uitgevoerd in 26 landen, waaronder Thailand en Nederland. Een mooie gelegenheid dus om mijn blog te verrijken met een objectieve analyse van de voors en tegens van mijn moederland en mijn huidige thuisland.

Laten we eens beginnen met de totaalklassering. Thailand staat op een mooie derde plaats, achter Canada (1) en Australie (2). Nederland vinden we niet terug voor de 17e plek, als één na laatste Europese land (alleen Groot Brittanie scoort lager, ik neem aan vanwege het weer, het eten en de vrouwen). Ik moet er wel bij vermelden dat de scores voor de taal niet in de eindranking zijn opgenomen. Anders zou Thailand wellicht iets zakken, want de Thaise taal wordt ingeschat als moeilijkste van alle landen, maar daar heb ik jullie onlangs nog over bericht.

Thailand is top of the bill als het gaat om het maken van vrienden en scoort ook in de top 4 op accommodatie, eten, entertainment, sociaal leven, hobbies en gezondheidszorg. Dat zijn nog eens rapportcijfers. Mooi dat veel van de aspecten die ik op dit blog als positief heb aangemerkt, ook in dit objectieve onderzoek goed uit de bus komen. Weten jullie meteen dat ik niet uit men nek loop te zwammen.

Nederland scoort als een na laagste op het gebied van vrienden maken, een kwalijke zaak aangezien ik dit toch als een zeer belangrijk aspect beschouw. Alleen in Belgie is het wat dat betreft nog erger gesteld. Verder bevindt mijn moederland zich op bijna elk onderdeel onderaan de middenmoot, tussen plek 15 en 20 (van de 26 landen). Transport en educatie voor kinderen scoren relatief goed.

Ik zie in dit rapport een wetenschappelijke onderbouwing van de juistheid van mijn keuze om in Thailand te gaan wonen. In juni gaat dan ook een kopie in de achterzak mee naar Nederland. Als mensen dan weer vragen wat ik in vredesnaam in Thailand te zoeken heb (een domme vraag, maar geloof me, hij wordt weleens gesteld), kan ik ze met de cijfers om de oren slaan en vragen waarom zij eigenlijk nog in Nederland wonen. Dat is nog eens een legitieme vraag.

Is er dan niet één onderdeel waar Nederland bovenaan staat? Ja hoor, ‘jullie’ scoren het beste op working hours. Dat kun je op verschillende manieren interpreteren, maar ik hou het erop dat men vindt dat er in Nederland niet al te hard gewerkt hoeft te worden. En ‘jullie’ maar lachen om ‘ons’ luie Thai. Ik zou zeggen: sluit direct mijn blog en ga eens aan de slag.

Fire show

Op ieder strand in Thailand worden toeristen ‘s avonds vermaakt met vuur shows. Terwijl je na het eten lekker aan je cocktail zit te nippen, sloven Thaise lefgozertjes zich uit met acrobatische toeren met brandende stangen, touwen en kettingen. Een spectaculair gezicht in het donker. De Thai zijn snel en lenig, dus wij westerlingen zijn al snel onder de indruk.

Voor die ventjes zijn de vuur shows een echte lifestyle. Lekker op het strand hangen en cool zijn... zo cool mogelijk. Afgeragte spijkerbroek die half van de kont zakt, vaal shirtje om het afgetrainde lijf, en vooral veel tattoos. Degene die een westers meisje weet te versieren, is natuurlijk helemaal de man. Zo cool als the main man Jimi Hendrix himself.

Lekker weg in eigen land

Na twee dagen Khao Sok zijn we per bus verder zuidwaarts gegaan naar Phuket, het grootste en meest toeristische eiland van Thailand. Je kunt er kiezen voor de drukte van Patong Beach, een soort Zandvoort, of de rustigere plekken opzoeken. Hoe dan ook, de stranden zijn prachtig en alles is na de tsunami van 2004 mooi opgebouwd. We hebben wat rondgetuft op brommertjes en genoten van de uitzichten vanaf de heuvels. Af en toe natuurlijk een hapje en een drankje, en ook nog even geluierd op het strand.

Vanaf Phuket hebben we vervolgens de boot genomen om de korte vakantie af te sluiten met drie dagen Koh Phi Phi, bekend van de The Beach met Leonardo Di Caprio. Die film is niet voor niets rond dit eiland opgenomen, de natuur is prachtig. Het is wel een echt backpackers eiland. Er zijn meer tattoo shops dan restaurants en als je niet onder de inkt zit en niet rookt hoor je er eigenlijk niet echt bij. Veel macho mannetjes en hard pratende Amerikanen, je kent dat wel. We hebben het eiland dus maar omgedoopt tot Koh Thi Thi (TatToo; TestosTeron) en lekker gerelaxed bij onze rustieke bungalow, met uitstapjes ter voet naar het viewpoint en per kano naar Monkey Beach. Maar bovenal... lekker weinig uitgevoerd. Heerlijk toch?

Ik sta inmiddels met beide benen middenin het multimediale tijdperk, dus de tijd van een paar lullige foto's is voorbij. Bijgaande slideshow geeft een impressie van onze trip. Natuurlijk niet om jullie de ogen uit te steken, maar louter om jullie op de hoogte te houden. Wel graag even meedoen met het refein en handjes in de lucht.

Welcome to the jungle

Vorige week had ik twee public holidays. Door nog drie dagen extra op te nemen, had ik dus negen dagen achter elkaar vrij. Een mooie gelegenheid om voor het eerst sinds juli weer eens een uitstapje te maken. Dus ik met Edwin op het vliegtuig naar het zuiden des lands gestapt.

Eerste bestemming was Khao Sok National Park, een relatief onbekend en dus onbemind gebied, maar zeer de moeite waard. Het park bevat een van de oudste jungles ter wereld, ouder bijvoorbeeld dan het regenwoud van de Amazone. Doordat de Thai er, naar een idee van de koning, een dam hebben gebouwd om de energievoorziening in het zuiden een handje te helpen, is er een groot meer ontstaan van 165 vierkante km. Het totale park bestrijkt 739 vierkante km.

We hebben een tourtje gedaan van twee dagen en werden met vier andere toeristen in een longtailboot over het meer vervoerd. We sliepen in houten bungalowtjes op het water. Heerlijk rustig in een prachtige omgeving. ‘s Ochtends vroeg hoorden we de aapjes krijsen: ‘Welcome to the jungle!’.

Aap, noot, mies

Begin vorig jaar heb ik drie maanden Thaise les gehad. Daarmee heb ik een aardige basis gelegd, maar meer ook niet. Het valt niet mee om mijn vocabulaire en spreekvaardigheid verder te ontwikkelen. Op werk spreekt bijna iedereen Engels, mijn sociale kring bestaat uit buitenlanders en in restaurants word je ook in het Engels aangesproken. Af en toe babbel je eens wat met een Thai die geen Engels spreekt, een taxichauffeur of winkelpersoneel. Daarmee hou je hooguit het geleerde enigzins op peil. Vorderingen maken is er nauwelijks bij.

Ik had een aantal keer vernomen dat het helpt om te leren lezen. Dan pak je automatisch hier en daar wat nieuwe woorden op, luidde de redenering. Vooruit dan maar, ik enige tijd geleden via een website begonnen om die tekens in mijn hoofd te stampen. De Thai gebruiken 32 klinkers en 44 medeklinkers. Als ze er nou nog twee bij hadden verzonnen, hadden ze exact drie maal zoveel letters gehad als wij. Je kunt je voorstellen dat het een aardige kluif is geweest om me die 76 letters eigen te maken. Ik meld dan ook met gepaste trots dat het me gelukt is. Het grote aantal tekens is echter pas het begin van de complicaties. Het is mij een raadsel hoe je het lezen zo nodeloos ingewikkeld kunt maken. De enige reden die ik kan verzinnen is dat ze het voor farang zo moeilijk mogelijk wilden maken om hun taal te leren. Als dat zo is kan ik alleen maar zeggen: uitstekend gedaan. Een kleine opsomming om jullie deelgenoot te maken van mijn frustraties:

1. De Thai hebben niet bedacht dat het wel handig is om een beetje ruimte tussen twee woorden te laten. Ze schrijven alles aan elkaar vast. Neem eens een Word document, haal alle spaties weg en ga effe lekker een stukkie lezen. Je zult zien hij prettig dat is.

2. Wij spreken alle letters van links naar rechts uit. Logisch zeg je? Niet voor de Thai. Er zijn een aantal klinkers die links van de medeklinker staan maar na de medeklinker worden uitgesproken. Laat ik een praktisch voorbeeld geven: 'dom' schrijven zij als 'odm'. Da's effe lekker handig...toch?

3. Sommige letters hebben in combinatie een andere klank. Weer even concreet: we hebben 'e', 'd', 'i' en 'j', als we die achter elkaar zetten zeggen we geen 'edij' maar 'dia'. Je moet er maar op komen.

4. Er zijn legio medeklinkers die ineens andere een klank hebben als ze aan het eind van een lettergreep komen. Waarom wordt een 'r' ineens een 'n'? Waarom schrijf je dan niet gewoon een 'n'? Vraag het mij niet.

5. En dan de tonen. Dit punt vind ik zelf het meest geweldige. Je weet misschien dat het Thais verschillende tonen gebruikt, vijf om precies te zijn: midden, hoog, laag, stijgend, dalend. Als buitenlander is het vrij ondoenlijk om dit enigzins onder de knie te krijgen. Eén-nul voor de Thai. In het schrift wordt de toon van een klinker met een tekentje boven de voorafgaande medeklinker aangegeven. Da's logisch. Je zou denken dat ze voor iedere toon consequent hetzelfde tekentje zouden gebruiken, dat zou immers ook logisch zijn. Je voelt hem al aankomen, ze hebben er iets op bedacht: we verdelen de medeklinkers in 3 klassen. Een bepaald toonteken geeft bij een medeklinker uit klasse 1 een hoge toon en bij een medeklinker uit klasse 2 een lage toon. Zo volgt bijvoorbeeld na 'd้' een hoge toon en na 'k้' een lage toon. Probeer dat allemaal maar eens te leren. Twee-nul voor de Thai.

Nu ik het zo op een rijtje aan het zetten ben, weet ik het trouwens zeker, ze willen gewoon niet dat die 'white buffalos' hun taal leren. Nou, dan heb ik slecht nieuws voor ze. Ik ben hard op weg om dat priegelige geschrift en de bijbehorende onlogica volledig te beheersen. Daarbij krijg ik wekelijks hulp van mijn charmante lerares Ladawan.

Zij was mijn lerares in de eerste maand op de AAA Language School. Uitstekende lerares. Leuk poppetje ook trouwens, maar dat terzijde. Ik kwam er achter dat ze in haar vrije tijd ook les geeft via Skype. Nu maakt ze mij één maal peer week een uurtje wegwijs in de wondere wereld van de Thaise taal. Ik maak gestaag vorderingen en begin inderdaad in het dagelijkse leven al wat woordjes op te pikken. Hierbij is het erg handig dat je in Bangkok veel tweetalige borden tegenkomt. Met behulp van de Engelse betekenis leer ik mezelf zo wat nieuwe woorden aan. Hoe moeilijk het ook is, ik geef niet op en zet door. De Thai krijgen deze farang er niet onder, maar dat kunnen jullie zelf zien op bijgaande beelden waarop ik de verschillende tonen zo even uit de mouw schud.

Bangkok in beweging

Ieder weekend aan het eind van de middag komen de Thai samen in Lumpini Park en gaan de voetjes van de vloer. Langs de weg staan luidsprekers waar vreselijke muziek uit schalt. Op de stoep staan om de 20 meter instructrices opgesteld. De gedisciplineerde deelnemers staan keurig in rijen opgesteld, sommigen in hypermoderne sportoutfit, anderen in hun dagelijkse kloffie. Jong en oud doet enthousiast mee. Honderden mensen werken zich gedurende 40 minuten in het zweet. Zover het oog reikt zwaaien armen en benen door de lucht. Alleen Edwin blijft onverstoord zijn boekje lezen. Integreer is een beetje, man!

Mundee

In Bangkok is een levendige scene van goede coverbandjes. Ik bezoek dan ook regelmatig kroegen waar live muziek te beluisteren is. Toch is het een nadeel van Bangkok dat de internationaal vermaarde rock bands dit deel van de wereld niet weten te vinden. De kans om de vergane glorie van Rod Steward en Mr Big te aanschouwen heb ik maar voorbij laten gaan. Ik wacht met smart op een echte topband.

Nu ik mijn uitgestelde bezoek aan Nederland geboekt heb van 17 t/m 28 juni, hoop ik het geluk te hebben in die periode een concertje mee te kunnen pikken. Bij deze doe ik dan ook een oproep aan decibelkanonnen als AC/DC en Metallica om hun tours zorgvuldig te plannen. Aangezien mijn blog een wereldwijd bereik heeft, is de kans vrij groot dat mijn noodkreet een Angus, een Ozzy of een Lars bereikt. Zolang ze geen echte baan hebben, kunnen ze er vast nog wel een concertje bij doen.

In de tussentijd zal ik het moeten doen met Mundee, die wekelijks in de Rock Pub optreedt. Edwin en ik gaan er af en toe ons hardrock hart ophalen. Ekamun staat bekend als beste drummer van Thailand en doet denken aan Animal van de Muppetshow. De gitarist speelt de meest bekende en uitdagende gitaarsolo's uit de rijke rockgeschiedenis uitstekend na. De zanger kan trouwens ook erg goed gitaar spelen, alleen jammer zijn stem beter geschikt is voor Simon & Garfield dan voor Black Sabbath. Om te voorkomen dat hij de barsten in je scherm krijst, en ik schadeclaims aan mijn broek krijg, heb ik het filmpje maar beperkt tot instrumentele passages.

De TV draait heel snel door

Een paar maanden geleden ontvouwde ik al mijn plannen om via de Aziatische media mijn aanzien in dit deel van de wereld te vergroten. Na mijn artikelen over consumenten vertrouwen in diverse kranten zou een tv optreden de volgende stap moeten zijn. Deze week ben ik weer een stukje dichterbij de status van BT-er gekomen. Naar aanleiding van mijn recente column in de Singaporese krant Business Times werd InsightAsia uitgenodigd door CNBC om een live interview te geven. Mijn baas heeft als CEO de honeurs waargenomen. Hij heeft al gesuggereerd dat ik vast ook wel een keer aan de beurt kom.

"CNBC is the recognized world leader in business news, providing real-time financial market coverage and business information to more than 340 million homes worldwide. CNBC Asia represents more regional content than any other pan-regional business or news network in Asia. CNBC Asia Pacific’s channels are available in more than 21 countries." Even een stukje tekst van hun website om aan te geven dat we het hier niet over een lullig zendertje als RTL Z hebben (zo slaapverwekkend dat ik het ook wel RTL Zzzz noem).

Mijn baas ging dit varkentje donderdag ochtend even wassen. De avond ervoor heb ik via Skype nog langdurig met hem besproken wat hij moest zeggen, want hij zat niet goed in de materie en dan ga je natuurlijk even bij een expert te raad. Gelukkig heeft hij zelfkennis en had hij al bedacht dat hij uit moest kijken om niet te veel te lullen. Hoewel het hier CNBC Asia betreft is het volledig op Amerikaans leest geschoeid. Zo'n assertief Amerikaans wijf dat 's ochtends al voor dag en dauw bij de haarstylist zit, praat de korte items in sneltreinvaart aan elkaar. Als gast krijg je geen tijd om adem te halen of een seconde over je antwoord na te denken. Zo'n item mag maximaal 5 minuten duren. Dat is voor de gemiddelde Amerikaan al een eeuwigheid. Waar gaat het toch heen met de gehaastheid? Ik voorspel dat we over 20 jaar twee maal zo snel praten en dat we niet meer met ons ogen knipperen. Kost teveel tijd. De evolutie grijpt genadeloos in. Frans Bauer is een roepende in de woestijn. 'Heb je even voor mij?' Nee, het volgende reclameblok staat klaar.

Sajan begon niet sterk. Zichtbaar erg zenuwachtig. Neem het hem eens kwalijk. Die middag begon de APEC, een grote internationale top in Singapore waar veel wereldleiders acte de presence geven. Wellicht zaten de ook aanwezige Barrack Obama en Hillary Clinton (gezamenlijk?) een hardgekookt eitje te pellen terwijl ze vanuit het hotelbed naar CNBC keken. 'Hey, effe kijken wat die kerel over de Aziatische economie zegt'. Na een kernachtige introductie van de presentatrice, gaf Sajan niet direct antwoord op de eerste vraag, maar begon aan een inleiding. Sommige mensen kunnen nu eenmaal niet direct antwoord geven op een vraag. Kunnen ze denk ik niets aan doen, zit volgens mij in de genen. Geeft niks hoor, je kunt er zelfs minister president van Nederland mee worden. Na een paar voor CNBC zo kostbare seconden werd hij geinterumpeerd en richting een compact anwoord gedwongen.

Gelukkig herstelde hij zich en gaande het interview ging het steeds beter. Ze hebben hem al terug gevraagd als we weer nieuws over het Aziatische consumenten vertrouwen hebben. De eerste keer is natuurlijk even wennen, dus de volgende keer gaat het vast beter. Het is net seks: de eerste keer denk je 'wat gebeurt er allemaal', de tweede keer is een makkie.

Voor de vaste lezers wellicht leuk om mijn baas in actie te zien. Heb je eindelijk een beeld bij de man die op dit blog herhaaldelijk een belangrijke rol vervult. Nu afwachten of ik ook een keer moet/mag. Wel leuk om een keer op zo'n grote zender uit te leggen wat er met de economie aan de hand is. Voel ik me heus niet te groot voor. Maar tegelijkertijd doodeng. Ik kan je nu al vertellen dat ik de nacht ervoor geen oog dicht zou doen. Misschien het beste om tot diep in de nacht naar de disco te gaan en dan 's ochtends in één keer door naar de studio. Mijn openingszin heb ik al klaar: "Hallo, ik kom uit Nederland ...en ben niet gewend om geinterumpeerd te worden."

The Dutch Stallion

Doordat ik een tijd niet fit was, heb ik de marathon uit mijn hoofd moeten zetten. Het hardlopen is echter zo goed bevallen dat ik het weer opgepakt heb en van plan ben om er voorlopig mee door te gaan. Ik loop iedere week iets langere afstanden en hoe mooi Lumpini Park ook is, dan kan wat afwisseling op een gegeven moment geen kwaad. Inmiddels heb ik op het internet een mooie route gevonden die Lumpini verbindt met Queen Sirikit Park. Als ik Lumpini verlaat, is het slechts 100 meter over het trottoir tot aan een loopbrug langs het water van 1800 meter die uitkomt bij Queen Sirikit. Een rondje aldaar is 1850 meter. Zo kan ik het aantal rondjes in beide parken mooi varieren en omdat ik de exacte afstanden weet, kan ik mijn trainingskilometers perfect doseren.

Een zeer prettige bijkomstigheid is dat Queen Sirikit Park letterlijk op twee steenworpen afstand van mijn fitness club ligt. Na mijn werk kleed ik me dan om bij True Fitness en neem ik na gedane arbeid een heerlijke sauna en koude douche. Op bijgaande plattegrond zie je Lumpini links en Queen Sirikit rechts. Mijn werk is links onderin en ik woon rechts bovenin. Mooi geregeld toch?

Op de foto's zie je de loopbrug, een heerlijk rustig pad tussen de drukke wegen door, hier en daar omgeven door palmbomen. Ook wat foto's van Queen Sirikit Park, wellicht het enige park ter wereld van deze omvang dat slechts op een plek toegankelijk is. Gelukkig voor mij aan de kant van de fitness club. Het looppad gaat rond het rechthoekige meer en bevat een ouderwetse trimbaan. Waar vind je dat nog?

Op de onderste foto zie je een rond platform in het meer, dat zich uitstekend leent voor een Rocky scene (link). Geweldig om de training daar even af te sluiten. Snel Gonna Fly Now opzoeken op de iPod (TaTaTaa...TaTaTaaaaa), handen in de lucht, schijnboksen, de Toeter Shuffle....effe lekker alle remmen los. Alleen jammer dat de Thai er bij staan te kijken of ik gek ben. Zouden ze nog nooit van Rocky gehoord hebben?

Nederlands bezoek

De afgelopen weken heeft Edwin wat bezoekers over de vloer gehad, waaronder ook bekenden van mij. Het begon op 11 oktober met Diederik, de drummer waar Edwin mee in een band zat. Het laatste weekend van zijn vakantie viel samen met het eerste weekend van Onno van Paridon, Anouk (die ik ook al kende) en een tennismaatje van Onno, Wouter. Edwin's eenmanszaak Farang Travel nam de heren mee naar alle uithoeken van Thailand, maar toch vooral naar die uithoeken waar strand en zee te vinden zijn.

Ik bleef in Bangkok omdat ik als gewone sterveling doordeweeks aan de ketting van de loondienst lig. In het weekend kon ik echter mooi inhaken. Gelukkig ben ik net op tijd hersteld om wat stapavondjes mee te maken en Farang Travel te ondersteunen in de organisatie van het drukke programma. Gisteravond zijn Onno en Anouk weer op het vliegtuig gestapt (Wouter was al eerder door naar Maleisie), maar niet voordat ze het stokje over gegeven hadden aan Kees en Michael die vrijdag aankwamen en drie weken blijven.

Na de lucratieve tsunami aan vrienden kan de eigenaar van Farang Travel het voorlopig financieel weer uitzingen. Hij heeft er natuurlijk grof aan verdiend. Mijn volgende bezoekers zijn mijn ouders die in februari de oversteek zullen maken.

Halloween

De Thai houden wel van een feestje en vinden alles dat uit Amerika komt 'cool'. Tegen deze achtergrond mag het geen verbazing wekken dat Halloween hier groots gevierd wordt. Een beetje bar heeft een Halloween party en op Kao San Road is zelfs een heel straatevenement. Maar het blijft niet beperkt tot de horeca. Ook bijvoorbeeld mijn fitness club vond het nodig om het voltallige personeel in Halloween outfit te hullen, inclusief de bijbehorende schmink. Als Thai een feestje vieren, laten ze zich graag gaan.

Dit jaar viel 13 oktober ook nog eens op zaterdag. De hele stad was 's avonds afgeladen. Ik koos met Nederlands gezelschap, waarover later meer, voor Bangkok Beat. Zowel personeel als band was in stijl gekleed. De prijs voor beste Halloween outfit werd gewonnen door mijn Engelse maat Paul. Wij deelden gretig in zijn beloning, een fles wodka.

Vertigo

In Bangkok kun je letterlijk en figuurlijk op niveau borrelen en dineren. Er zijn een aantal hoge gebouwen die op de bovenste verdieping een bar huisvesten. De hoogste en bekenste is Vertigo, een onoverdekt rooftop resaurant op de 61e verdieping van Banyan Tree, een hotel waar je voor een naar Thaise begrippen onbescheiden bedrag kunt blijven slapen. De lift stijgt zo snel naar de 59e verdieping dat je oren dicht zitten als je eruit komt. Vervolgens nog twee trappen op en je staat bovenop het smalle gebouw. Inmiddels ben je zowel beneden als boven tot vervelens toe door het overdadig aanwezige personeel met de bekende Thaise glimlach begroet.

Als je boven komt, stap je de Vertigo Grill binnen. Je gaat echter niet in het restaurant zitten, want voor de prijs van een biefstukkie kan de gemiddelde Thai een hele maand eten. Je loopt meteen door naar de andere kant, naar de Moon Bar. Een biertje is nog redelijk betaalbaar en kost een eurootje of 3, gezien de lokatie een schijntje. Nou laat je jezelf niet zo gauw vol lopen voor die prijs, al helemaal niet omdat je na een hapering in het evenwicht het risico loopt om nog sneller naar beneden te gaan dan met die lift, maar een paar drankjes moet kunnen.

61 verdiepingen is een respectabele hoogte die garant staat voor een prachtig uitzicht over het dorp met grofweg 10 miljoen inwoners. De ervaring is extra spectaculair omdat het etablissement onoverdekt is en de railing zo laag dat Herman Brood er zelfs in volkomen benevelde toestand met gemak overheen had kunnen stappen. Bovendien is het gebouw zo smal dat je vanaf elke plek naar meerdere kanten een uitzicht hebt. Ik zal hier geen namen noemen (what happens in Bangkok stays in Bangkok) maar ik ken mensen die zo snel mogelijk weer naar beneden wilden. Met recht een Vertigo ervaring.

Het is goed toeven met een koud biertje en borrelnoten binnen handbereik, het verkoelende windje is gratis. Ik geniet van het uitzicht, vraag me af of in Nederland de herfst al is ingetreden en hoor Bono zingen in mijn hoofd: 'hello, hello, I'm at a place called Vertigo'.

Klazien uit Bangkok

Hoewel ik in het vorige stukje erg positief was over mijn herstel, kreeg ik in de week erna toch een lichte terugslag. Na wat desk research kwam ik tot de conclusie dat mijn lichaam wellicht nog een steuntje in de rug nodig had middels wat voeding supplementen. Want dat relatief eenvoudige kwaaltjes tot grote vermoeidheid hebben geleid, duidt erop dat mijn immuunsysteem hapert. Ik heb dan ook een hele verzameling voeding supplementen ingekocht. Op de plank staan pillen met allerlei soorten vitamines van A tot en met E, Koreaanse Ginseng en andere natuurlijke stoffen met intrigerende namen. De alternatieve medicijnenla is volledig open getrokken.

Het meest opmerkelijke middeltje heet appel cider azijn. Gewoon te koop in de supermarkt per literfles. Een appel extract waaraan een lijst positieve gezondheidseffecten worden toegeschreven die zo lang is dat ik jullie er niet mee zal vermoeien. Ik vond het nogal een sterk verhaal, maar na het lezen van de vele aanbevelingen van gebruikers op internet wilde ik het toch wel eens proberen. Ik kan niet ontkennen dat ik vrijwel direct meer energie voelde nadat ik begon om twee maal per dag twee eetlepels achterover te slaan. Geweldig spul dus. Alleen die smaak! Als je wilt weten wat ik bedoel moet je eens een vinger zo diep mogelijk in je keelgat stoppen. De twee theelepels worden dus binnen een seconde gevolgd door een enorme sloot water. Het is ook nog eens beter voor je tanden om die zure drap zo goed mogelijk weg te spoelen.

Momenteel voel ik me weer helemaal goed. Geen katerig gevoel bij het ontwaken, geen zware oogleden op werk en hardlopen gaat me makkelijker af dan de afgelopen maanden. Ook een avondje stappen hou ik weer prima vol. De afgelopen maanden waren niet de makkelijkste, maar hopelijk kan ik met dit bericht de medische rubriek weer een tijdje sluiten.

Alive & kicking

De vermoeidheid heb ik gelukkig helemaal achter me gelaten. Een dagelijkse dosis gezond verstand met af en toe een theelepeltje google blijkt hier een betere remedie dan het bezoeken van een ziekenhuis. De afgelopen week heb ik prima kunnen werken, afgesloten een tweedaagse sessie met het hele bedrijf, waarin training en ontspanning gecombineerd werden in een redelijk luxe spa in Bangkok. Mijn internationale collega's kwamen een keer naar mij toe in plaats van andersom. Het was niet alleen maar ontspanning want ik moest op vrijdag 2,5 uur lang presentaties geven. Man, op een gegeven moment was ik het helemaal zat om mezelf te horen lullen. De zaal waarschijnlijk ook. Tussendoor gelukkig ook nog sauna en massage mee kunnen pakken.

Woensdag is er een rontgen foto gemaakt van mijn vinger en ik vond het er goed uit zien. De dokter gelukkig ook. Misschien moet ik de foto even bij het BumrungRat laten zien, waar ze een operatie van 1.200 euro hadden aanbevolen. De spalk is er na vijf weken af en stukje bij beetje kan ik hem wat verder buigen. Voorlopig is voorzichtigheid geboden, dus tennis en voetbal moet ik nog even uitstellen. Het dringende advies van de dokter om nog drie maanden niet te voetballen gaat echter waarschijnlijk geschonden worden. Vandaag ga ik voorzichtig weer een beetje fitnessen.

Inmiddels ook al weer een paar keer het uitgaansleven bezocht en na een hele tijd weinig tot niets drinken smaakt een biertje toch wel weer erg lekker. Heerlijk om weer wat dingen te kunnen ondernemen. Dat betekent echter niet dat ik nu alsnog snel naar Nederland kom. De winter valt in en ik ben gekke Henkie niet. Pas vanaf het voorjaar, als de temperatuur weer boven levensvatbare hoogte komt, is een bezoek het overwegen waard. Ik heb mijn oog laten vallen op juni vanwege de combinatie van het Open Unicum toernooi, het WK voetbal en een redelijke kans op zon. De data van het WK zijn op internet makkelijk te vinden. Het Unicum Open echter niet en mailtjes aan mensen die het zouden moeten weten hebben geen reactie opgeleverd (ja, dat is een hint). Zodra ik er achter kom en Air Berlin de tarieven voor de zomer bekend maakt, kan ik de trip boeken.

Afgelopen donderdag heb ik er na drie neefjes ook een nichtje bij. Willemijn is bevallen van Yasmin. Dat is dan de eerste in een ware tsunami van bevallingen (ik hou mezelf hier goed op de hoogte van door de politiek gedreven taalinnovaties in de Nederlandse taal). Als ik in juni naar Nederland kom krijg ik het druk met babybezoekjes. Misschien moet ik mijn rackets maar gewoon thuis laten. Ik heb nog een paar plekjes over in de nu al vol lopende agenda. Ik word graag op de hoogte gebracht van de meest recente zwangerschappen, dan kan mijn secretaresse het inplannen. En nu niet snel proberen zwanger te worden! Ik kom waarschijnlijk over 8 maanden, dus nu is het te laat.

Crikey!

Sinds ik de juiste pillen slik om de infectie te lijf te gaan, is het langzaam maar zeker de goede kant op gegaan. Nog even en ik voel me weer de oude. Achteraf een goede beslissing om mijn vakantie voor onbepaalde (niet onbeperkte!) tijd uit te stellen. Doordat ik in Bangkok rustig aan heb gedaan, heb ik wat kunnen herstellen. Dat zou in Nederland niet gelukt zijn, zeker niet tijdens het 3 Oktober feest.

Op het moment dat heel Leiden met pijn in hoofd en lijf ontwaakte uit de 2 oktober roes en zich afvroeg hoe dat eerste biertje op de 3e erin zou glijden, was ik activiteiten aan het verzinnen die minder energie kosten en een mens toch enigzins vermaken. Ik dacht aan de natuurfilms die voorbij komen op Animal Planet en dergelijke zenders. De makers zitten dagen op hun reet te wachten tot er eens iets gebeurt dat de moeite van het vertonen waard is. Als dat geen ontspannende bezigheid is...

Dus ik naar Lumpini park om een bijdrage aan de wetenschap te leveren middels het antwoord op de vraag: hoe eet een varaan een schildpad? De anderhalf uur durende docu zal deze vraag beantwoorden maar moet nog afgemonteerd worden. Animal Planet en Discovery Channel kunnen de biedingen bij deze echter alvast openen. Kom maar, kom maar, kom maar. Als jullie het niet verder vertellen wil ik hier in kleine kring het antwoord alvast wel geven: dat lukt om meerdere redenen voor geen meter. Het schild is niet kapot te krijgen en als je effe niet oplet gaan soortgenoten en kraaien zonder norm- en waardenbesef er mee van door. Hierbij alvast de trailer en enkele screenshots.

Vooruitlopend op het succes staat de volgende productie al op de rol: het paringsritueel van de vreemde zwanensoort moet hoognodig bestudeerd worden. Groeten van Toeter 'The Lizard Hunter' Irwin. Crikey!

Vraag en antwoord met de Thai

In mijn vorige bericht was ik ondanks aanhoudende vermoeidheid nog optimistisch over mijn bezoek aan Nederland. Helaas kreeg ik de dagen voor vertrek weer een flinke terugslag en moest ik besluiten om niet af te reizen. Twee lange vluchten en vele sociale activiteiten kon ik op dat moment niet aan en zouden de toestand alleen maar verslechteren. Heel erg jammer, ik had me er zeer op verheugd.

Gelukkig ben ik inmiddels aan de beterende hand. Ik moet niet te vroeg juichen, maar sinds een paar dagen komt de energie terug in mijn lijf. Vandaag ben ik weer begonnen met werken. Het lijkt erop dat een simpele infectie de boosdoener is geweest. Bij de eerste testen heb ik al aan de arts gevraagd of die infectie wellicht de vermoeidheid kon veroorzaken. Het antwoord was stellig ontkennend. Medicijnen achtte ze niet nodig, gaat vanzelf over. Okay dan.

Toen ik bij het volgende ziekenhuis langs ging voor een second opinion over mijn levensbedreigende cholesterol probleem, heb ik de urine infectie ook daar maar even ter sprake gebracht. De dokter stelde wat vragen en sloot een soa uit. Altijd prettig. Deze kerel zag in de urine infectie echter ook geen oorzaak voor extreme vermoeidheid en uiteraard waren medicijnen niet nodig. Gaat vanzelf over.

Nou, een week later was een plasje doen nog steeds niet het grote feest dat het normaal is. Dus ik maar naar een apotheker. De vriendelijke man gaf me wat milde pillen mee. Als het niet hielp moest ik vooral terug komen want hij had nog wel wat sterkers. Een week later sta ik weer voor zijn neus en krijg ik antibiotica mee. Dat was vorige week woensdag.

Bij thuiskomst toch maar weer eens eigen dokter gespeeld en wat op google gezocht. Tot mijn grote verbazing lees ik op de eerste de beste site die ik aanklik wat de effecten van een urine infectie kunnen zijn: 'It is not unusual to feel bad all over - tired, shaky, washed out'. Nou is washed out een perfecte omschrijving van mijn lichamelijk toestand tijdens de afgelopen anderhalve maand. En die kwakzalvers maar vertellen dat het één niks met het ander te maken kan hebben en het allemaal vanzelf over gaat. Ik ben er op dit moment nog niet helemaal bovenop en moet niet te vroeg conclusies trekken, maar het begint er toch wel sterk op te lijken dat de infectie mijn extreme vermoeidheid veroorzaakte. Zijn zij nou zo dom?

Inmiddels heb ik tijdens mijn medische zoektocht ook nog een nacht in het ziekenhuis doorgebracht om mijn slaapgedrag te laten meten. Aangezien bloed- en ontlastingtesten niets uitwezen, wilde ik dat maar eens proberen. Uitkomst was dat alles normaal is. Viel trouwens niet mee om in slaap te vallen met hoofd en lijf vol met plakkertjes en draden. Mijn vraag of ik op mijn rug moest slapen was door de verpleegster met 'ja' beantwoord. Pas halverwege de nacht kwam ik er achter dat ik ook op mijn buik mocht liggen, maar toen was ik al redelijk over mijn slaap heen.

Het spelletje Vraag En Antwoord Met De Thai is sowieso een verhaal op zich. Dat bleek weer overduidelijk toen ik de slaaptest wilde regelen. Eerst op een zondag het Bangkok Hospital gebeld. Afspraak gemaakt voor woensdag. Ik moest om 6.45 uur komen en ik begreep dat ik die avond zou blijven slapen, maar dat was een beetje vaag. Ik op maandag dus nogmaals gebeld om te checken. Na 20 minuten bellen en aan minstens vijf mensen uitleggen dat ik nog geen registratienummer heb en die dus ook niet kan geven, ook niet als ze het drie keer achter elkaar vragen, kreeg ik eindelijk te horen dat ik na mijn gesprek met de dokter een afspraak voor een latere datum kon maken. Inmiddels danig geirriteerd cancelde ik mijn afspraak voor woensdag. Een uur later bedacht ik mij en belde terug. De woensdag was alweer vergeven, maar wonder boven wonder kon ik ineens wel op dinsdag terecht. Ik meende dat er een vergissing in het spel was en dat de dame de dagen wat door elkaar haalde. Wel erg toevallig dat woensdag nu ineens vol is en dinsdag ineens vrij. De dame verzekerde mij echter dat ik op dinsdag een afspraak kon maken.

Ik kan het verhaal nog langer maken, maar aan het eind van het liedje sta ik op dinsdag om 6.45 uur beneden aan de balie om te horen dat mister Maarten voor woensdag genoteerd staat. Snel tot 10 geteld en net niet ontploft. Op naar de afdeling Neurologie en in beheerste toon gevraagd wie daar de afspraken maakt, waarop het spelletje Vraag En Antwoord Met De Thai begon.

- You want to make appointment?

- No, I asked who makes the appointments, is that person here?

- (verward gezicht) You want to make appointment?

- No, I have appointment right now. I am asking who makes the appointments. Is that person here?

- (zeer verwijfeld gezicht) When do you want to make appointment?

- I have appointment right now. Nevermind. How much does sleep disorder test cost?

- You have to talk to doctor first.

- Yes, I know. I have appointment with doctor tomorrow. Can you tell me how much the test costs?

- You have to see doctor first, then make new appointment for test.

- I know, I just want to know how much it costs first.

- You want to make appointment?

- I have appointment and I understand that I have to see doctor first, but I just want to know how much it costs.

- Oh, you want to know when you can schedule the test?

- No, I first want to know how much it costs.

- (koortsachtig geblader door een map) 15.000 Baht.

- Thank you!

Je denkt waarschijnlijk dat de verwarring ontstaat vanwege gebrekkig Engels, maar ze sprak prima Engels hoor. Het probleem is dat Thai in een service functie volledig gedrild zijn om een vaste procedure te doorlopen. Als je daar een millimeter van afwijkt, breekt het angstzweet ze uit. Dus als ik al vragen stel over de test voordat ik het orienteringsgesprek met de dokter gehad heb, raakt zo'n verpleegster volledig van de kook. Kunnen die hersentjes niet aan.

De volgende ochtend een goedkoper alternatief gevonden in het Saint Louis Hospital. Niet meer de moeite genomen om Ziekenhuis Oost-Indisch Doof af te bellen. Bij het Saint Louis kon ik op donderdag terecht want de dokter was woensdag niet beschikbaar. Hoewel de communicatie efficient en duidelijk was, besloot deze ezel toch op woensdagmiddag alvast polshoogte te gaan nemen om zich geen twee keer te stoten.

- Hello, I have appointment tomorrow and I want to ask...

- Name please.

- Maarten, but I have appointment at neurology tomorrow and I just...

- Neurology? Please sit over there.

Voor ik het weet zit ik tegenover de niet-beschikbare dokter. Aardige kerel die me rustig uitlegt dat het gezien mijn profiel onwaarschijnlijk is dat ik sleep apnea heb, maar dat we het best kunnen testen. Hij denkt dat er net een promotie is voor slaap testen. Kosten zijn dan slechts 7.000 Baht in plaats van 10.000 Baht. Promotie? In een ziekenhuis? Ik ben toch niet in de supermarkt? Zouden ze ook promoties op de eerste hulp hebben? 'Meneer, u kunt uw driedubbele beenbreuk meteen laten zeten, maar als u morgen terugkomt betaalt u maar de helft'. Een telefoontje leert dat de promotie al voorbij is. Pech. Voortaan effe op hun site kijken voordat ik besluit ziek te worden. Ik voel me een dief van mijn eigen portemonnee. Ik krijg nog wel de mededeling dat het ontbijt gratis is. Wow, toch nog een meevaller. Dat trekt me uiteindelijk over de streep. Deal!

Gaat het wel weer over?

Vorige week en deze week ben ik twee maal in Singapore langs geweest. Mijn baas was net terug na een maand vakantie, dus het schaakspel kon weer worden hervat. Niet gehinderd door kennis van schaken koos ik voor de tactiek die allom geroemd wordt als beste verdediging en viel met de deur in huis met de mededeling dat ik besloten heb niet naar Kuala Lumpur te verhuizen.

Ik moet zeggen, de reactie was alleszins redelijk. Hij zei dat de mensen die mij in de op te zetten sales organisatie zullen ondersteunen hoe dan ook in KL gestationeerd zullen zijn, vanwege de centrale positie in de regio en de nabijheid van Singapore. Als ik denk dat ik de boel kan regelen door af en toe tussen Bangkok en KL heen en weer te pendelen, moet ik daar maar een plan voor opstellen om hem te overtuigen. 'Don't come to me with a problem, present me a solution' zei hij. Is goed, dan maak ik toch een plan. Op dit moment is het sales proces bepaald niet optimaal gestructureerd en ik heb al gemerkt dat mijn ideeen over hoe het wel moet, overeenkomen met die van hem. Dus heb ik hoop dat ik hem mee krijg en kan afspreken dat ik in eerste instantie vanuit Bangkok opereer, waarbij ik regelmatig KL voor een of twee dagen zal bezoeken. Dan evalueren we na vier to zes maanden. Als het goed gaat rommel ik lekker door en anders zie we wel weer verder.

Op dit moment lijken we ons dus in het middenspel te bevinden, waarbij beide partijen aan lijken te sturen op een remise. Het eindspel kan echter nog spannend worden, want hij is de baas en speelt dus met wit. Maar: so far, so good.

Van het medische front had ik graag goed nieuws gebracht, maar er zit nog weinig schot in. Die vinger is nog steeds gespalkt en dat laten we nog zeker anderhalve maand zo. Dat is verder niet zo'n probleem. Op de foto kun je het losse stukje bot van het bovenste kootje zien. Wat betreft het enorme gebrek aan energie had ik wel wat vooruitgang verwacht. Helaas heeft de antibiotica kuur geen oplossing gebracht. Toch maar een bloedtest gedaan. Dit maal bij het Christian Hospital, want dat BumrungRat is me toch wat te duur. En ja hoor, daar kwam mijn cholesterol gehalte weer om de hoek kijken. Nog hoger dan vorig jaar. Van de op leeftijd zijnde dokter moet ik daar toch echt pillen voor gaan slikken. Vooruit dan maar, ik met een stapel pillen naar huis.

Nou vertrouwde ik het niet helemaal. Ten eerste vroeg ik me af wat er met het cholesterol gehalte gebeurt als je met de pillen stopt. Zou het dan niet meteen weer naar het oude niveau stijgen? Daarnaast vroeg ik me af of die pillen geen nadelige bijeffecten hebben. In Nederland had ik Ome Harrie om medische zin van onzin voor me te scheiden. Hier kan ik me gelukkig tot internet wenden. Een korte zoektocht leerde mij dat die pillen inderdaad slechts een korte-termijn effect hebben en je cholesterol regulering voorgoed in de war kunnen schoppen. Daarnaast las ik dat men tegenwoordig wat anders tegen cholesterol aan kijkt dan vroeger. Het zit ongeveer zo: iedereen heeft twee soorten cholesterol, goed en slecht. De verhouding tussen de twee is het meest van belang. Dus als je veel goed cholesterol hebt, mag je slechte cholesterol ook aan de hoge kant zijn. Een simpele rekensom wijst uit dat ik me niet voor mijn ratio hoef te schamen. Ik denk er zelfs over om het op mijn cv te zetten: "HDL:LDL 1:3". Als dat geen indruk maakt...

De dokter van het Christian Hospital heeft zichzelf wat mij betreft een brevet van onvermogen gegeven. Een paar dagen later dus naar het hoog aangeschreven Samitivej getogen. De dokter slaagde voor mijn 'cholesterolkennistest'. Goed begin. Hij stelde voor om nog wat testen te doen. Daar kwamen geen abnormale waarden uit, dus ben ik weer terug bij af. Volgens de dokter is de conclusie gerechtvaardigd dat ik me nergens zorgen om hoef te maken. Zo zijn die gasten altijd. Als zij niks kunnen vinden, is er ook niks aan de hand. Klachten of niet, 'ik kan niets vinden, dus ben je kerngezond'. Ik heb in mijn leven een hele lijst aan eigenaardige sportblessures gehad. Simpele spierscheurinkjes en dergelijke zijn er bij mij niet bij. En vaak heb ik moeten horen: 'er is niks, want ik zie niks'.

Zo heb ik twee jaar last van mijn lies gehad. Artsen met uiteenlopende specialiteiten hebben zich erover gebogen, geen flauw benul. Nou is mijn kromme linkerbeen minder lang dan mijn rechter en opperde ik een keer bij mijn fysio dat ik misschien een zooltje in mijn linkerschoen moet proberen. Vooral niet doen, was de respons. Eenmaal in Thailand toch maar de stoute linkerschoen aangetrokken. Geurvretertje uit de supermarkt van 80 eurocent en ja hoor, geleidelijk verdween de inflexibiliteit uit mijn heup en kan ik mijn volledige atletische vermogen weer aanwenden (dat is niet veel, dus ik heb de volle 100% dan ook echt nodig). Ben ik nou zo slim, of zijn zij nou zo dom?

Overigens heeft mijn ervaring met het Christian Hospital wel een geweldig business plan opgeleverd. Gezien de lage kosten van de bloed- en ontlastingtesten zou iedereen die zo'n test nodig heeft dat in Thailand moeten laten doen. Als mensen vanuit de hele wereld hun poep, plas en bloed naar mij opsturen, rij ik elke ochtend met een busje vol potjes en buisjes naar het ziekenhuis (voorzichtig rijden anders heb ik die zooi in mijn nek). 's Middags terug voor de uitslagen, die ik dan via internet opstuur. Ongelooflijk dat niemand anders dat nog bedacht heeft!

Terug naar mijn huidige gebrek aan energie. De lengte van dit bericht geeft al aan dat er de laatste dagen wat verbetering in zit, maar het is nog steeds niet best. Donderdag vlieg ik naar Nederland. Hopelijk knap ik op van de Hollandse pot en de polderlucht. Als er iemand om cholesterol pillen verlegen zit, laat het me even weten. Neem ze gratis voor je mee.

Big Brother

Sinds eind Juli volg ik middels een internetsite het bezoek aan mijn website. Ik vind het wel aardig om te kijken hoe vaak mijn blog bezocht wordt. Na zes weken maak ik hier even de balans op. Gemiddeld wordt mijn site 32 keer per week bezocht. Uiteraard een grote concentratie rond Leiden/Leiderdorp. Het bezoeken van mijn blog is natuurlijk een aardige onderbreking tijdens het werk. Laten we eerlijk zijn, we surfen op werk allemaal wel eens voor de ontspanning. Een groot deel van de bezoeken rond Amsterdam, Den Haag en Rotterdam zullen daaruit te verklaren zijn. Wellicht dat men mijn blog ook wel eens vanaf de vakantie locatie bezocht wordt. Ik ben benieuwd wie er vorige week vanuit Heelsum en 's Heerenberg in Gelderland hebben gekeken. En vanuit Urmond in Limburg. En vanuit Kopenhagen.

Sommige gegevens zijn door mij wel aan individuen te koppelen. Ik kan bijvoorbeeld wel raden wie er in Voorschoten en Amstelveen naar mijn blog kijken. Nu lijkt het een beetje Big Brother te worden, maar wees gerust, ik zit heus niet bij te houden wie er met welke frequentie mijn blog bezocht. Toch is het verbazingwekkend wat ik allemaal te weten kan komen over mijn bezoekers. Niet alleen plaats, maar ook de internet provider, het besturingsysteem en de browser software. Ook kan ik exact zien wanneer iemand welke pagina bezocht heeft. Ik kan zelfs zien via welke site men op mijn blog terecht komt, indien het via een link gebeurt. Als iemand mij via een zoekmachine vindt, kan ik precies zien welke zoektermen men heeft ingevuld. Zou de Belg die mij van de week vond na het zoeken op 'vinger gespalkt' wat aan mijn blog gehad hebben? Of degene die zocht op 'chiropractor behandeltafel slag'?

De enige stap die nog ontbreekt is dat naam en adres te achterhalen zijn. George Orwell zat er niet ver naast. Groeten van Big Brother. Over 3 weken ben ik in Nederland. Kunnen we effe knuffelen.