zaterdag 25 april 2009

Een beter milieu begint niet bij de Thai




Eén van de dingen waar ik me in Thailand direct al over verwonderde is het overmatige gebruik van plastic tasjes bij de supermarkten en buurtwinkels. Als je hier in een winkel iets koopt moet en zal er met alle geweld een plastic tasje omheen. Als het tasje nog niet eens halfvol is, dan komt het volgende tasje alweer tevoorschijn. Artikelen van enig gewicht, zoals een fles frisdrank, krijgen voor de zekerheid twee tasjes om zich heen. Alsof het winkelpersoneel betaald krijgt per ingepakt tasje.

Al snel ging mijn verwondering over in irritatie. Je staat in Thailand behoorlijk wat langer in de rij bij de kassa dan in Nederland. Dat komt deels doordat mensen hier niet met een pinpasje betalen. Dat kennen ze hier niet. Bovendien kunnen Thai (totaal) niet rekenen en zijn de cassieres bijna letterlijk als de dood voor een negatief kasverschilletje. Het wisselgeld wordt soms wel vijf keer nageteld voordat je het overhandigd krijgt (en ik overdrijf echt niet). Dus voordat je je wisselgeld eindelijk eens keert hebt, ga je aan gemiste rente opbrengsten behoorlijk het schip in. Nog meer komt de lange wachttijd echter doordat de cassieres alles voor de klant inpakken in al die stompzinnige tasjes. In Nederland flikkeren ze het gewoon neer en mag je het zelf inpakken. Prima systeem, wat mij betreft.

Behalve de lange wachttijd die het inpakken veroorzaakt, irriteer ik me nog meer aan de volstrekt onnodige schade aan het milieu. Maar dat is blijkbaar niet iets dat de Thai bezighoudt. Nee, de Thai hebben belangrijker dingen aan het hoofd: elkaar ten koste van alles niet tegen de haren in strijken. Inmiddels ben ik er achter dat het uitbundige gestrooi met plastic tasjes een teken is van goede dienstverlening. Hoe meer tasjes je de klant mee geeft, hoe beter je blijkbaar voor hem zorgt. Uuh...logisch toch? Aangezien een Thai als de dood is om een ander niet met het gepaste respect te bejegenen, mag een klant vooral niet het gevoel hebben dat er op de tasjes bezuinigd wordt. Stel je voor!

Dus als ik bij de Tesco supermarkt mijn sporttas opengeritst en al naast de kassa leg, ten teken dat de boodschappen daar linea recta in gelegd kunnen worden, doet de cassiere net of ze blind is en worden de boodschappen toch gewoon in die kut-tasjes gestopt. Als ik de boodschappen er daarna weer uit wil halen dan is dat mijn zaak, maar de artikelen worden hoe dan ook in tasjes aan mij overgedragen. Opdracht van de baas. Zo komt het dus inderdaad regelmatig voor dat ik na het betalen mijn boodschappen weer uit de tasjes haal en in mijn eigen tas stop. Zullen ze wel raar vinden. Achterlijke farang.

Ook bij de 7-Eleven kunnen ze er wat van. Bij zo'n buurtwinkel kom je toch vooral voor de kleine boodschappen. Maakt niet uit. Tasjes! Laatst kreeg ik mijn blikje 7-Up aangeboden in een tasje met drie rietjes. Wellicht zag ik er zo dorstig uit dat ze dacht dat ik tegelijk door mijn mond en beide neusgaten wilde drinken. Of dacht ze misschien dat ik het blikje met twee anderen ging delen? Ik weet af en toe niet wat er in die wezens omgaat. Zeker toen ik een keer een plastic tasje en een rietje bij mijn blikje bier kreeg. Een blikje bier met een rietje...ben je niet goed bij je hoofd?

Maar goed, tasjes zijn dus een hardnekkig onderdeel van het dagelijkse Thaise leven. Inmiddels is het de Thaise overheid beginnen te dagen dat deze, op zichzelf al achterlijke, gewoonte bijzonder schadelijk is voor het milieu. In het kader van Earth Day liet het Ministerie van Milieu eens wat van zich horen. Dat ze zo'n ministerie hebben verbaast me behoorlijk. Ik hoop dat één van die lichten eens op het idee komt om de vuilnisbak in het straatbeeld van Thailand te herintroduceren. Is met name in Bangkok geen overbodige luxe. De Thai pleuren alles gewoon op straat. Toegegeven, dat wordt voor dag en dauw weer keurig opgeruimd door een legertje Melkert-werkers, maar toch is het niet ideaal. Overigens zijn in Bangkok alle vuilnisbakken uit het openbare leven verwijderd nadat er tijdens het millennium feest bommen in waren ontploft, met vele slachtoffers tot gevolg. Om daarom alle vuilnisbalken weg te halen vind ik wat ver gaan. Terug die dingen!

Ik dwaal weer af. Het betreffende ministerie kwam met de boodschap dat er dagelijks 1.800 ton aan gebruikte plastic tasjes verwerkt moesten worden. Ze kunnen waarschijnlijk niet zo goed rekenen, want een mede-farang heeft op internet voorgerekend dat dit getal uitkomt op 5 tasjes per persoon per dag. Dat is zelfs voor de Thai een erg hoge inschatting, want lang niet ieder persoon doet boodschappen. Ik zou tegen het minsiterie willen zeggen: reken het nog effe rustig na. Je zou kunnen denken dat het ministerie ook met maatregelen komt die de milieuvervuiling terug dringen. Dat is dan heel dom gedacht van je, want dit is Thailand. Het gaat er hier niet om daadwerkelijk iets te bereiken. Nee, het gaat om de schone schijn. Dus het ministerie heeft met het verzoek aan de bevolking om een beetje te dimmen met die tassies zijn plicht gedaan. De supermarkten hebben natuurlijk laten weten dat ze het roerend met het ministerie eens zijn. En daar lijkt het dan bij te blijven. In het persbericht staat dat de minister 'hopes the public will co-operate in the campaign, which runs until June 5'. Duidelijk een daadkrachtige man, die minister.

En dat terwijl de oplossing zo voor de hand ligt. Net als in Nederland en vele andere landen gewoon geld rekenen voor die tasjes. Moet je eens opletten hoe snel die Thai met grote herbruikbare boodschappentassen in de rij staan. Maar nee, we lanceren een campagne om deze vastgeroeste, schadelijke gewoonte te bestrijden.

Ik besef dat dit de zoveelste keer is dat ik de Thai enigzins op de hak neem. Toch heb ik overwegend zeer warme gevoelens voor dit volk. Maar het zijn nou eenmaal geen denkers, dat is gewoon zo. Daarom kan ik het ook niet laten om dit stukje te eindigen met een mopje:

Komt een man bij de dokter. Hij zegt: 'Dokter, ik word oud en mijn hersens gaan duidelijk achteruit. Hoe zit dat tegenwoordig met de mogelijkheden van hersentransplantaties?'
De dokter antwoordt dat dit tegenwoordig geen probleem is en dat je bijvoorbeeld voor 50.000 dollar al een Australisch brein kunt nemen.
'Dat is mooi', zegt de man, 'maar ik heb wel wat meer te besteden. Heb je niks beters?'
De dokter vertelt dat een Amerikaans brein hem 100.000 dollar gaat kosten.
'Ik zit er financieel behoorlijk warmpjes bij', zegt de man weer. 'Heb je nog iets beters dan dat?'
'Jawel', zegt de dokter, 'voor 500.000 dollar heb je een Thais brein'.
De man schrikt nu behoorlijk en vraagt waarom een Thais brein zo duur is.
Waarop de dokter antwoord: 'Die is nog nooit gebruikt'.

zaterdag 18 april 2009

Bananenmonarchie deel 5: Rood



Nee, dit stukje gaat niet over Marco Borsato. Jullie hebben ongetwijfeld allemaal via het nieuws meegekregen dat het hier weer eens onrustig is geweest. Dit keer was het de beurt aan de rode shirtjes van Thaksin om het land grote schade te berokkenen, wat ze goed gelukt is. Thailand staat internationaal weer straal voor lul. Het directe doel was het ten val brengen van de regering. Het ultieme doel is natuurlijk de terugkomst van Thaksin, maar dat lijkt na deze geweldadige mislukking verder weg dan ooit. Zijn paspoort is ongeldig verklaard en er is een arrestatiebevel uitgevaardigd. Geen nood, meneer heeft nu een diplomatiek paspoort gekocht van Nicaragua. It's a crazy world.

Een vraag die ik regelmatig kreeg is wat ik mee heb gekregen van de onlusten. Nou zou ik hier graag wat sterke oorlogsverhalen vertellen, maar de waarheid is dat ik er weinig van meegekregen heb. Er stonden geen bloembollen op het menu, mijn fiets is niet gejat en er was ook geen roodhemd die mij aansprak met 'wo ist der bahnhof'. Het trammelant speelde zich af op enkele grote kruispunten. In de rest van Bangkok was er geen vuiltje aan de lucht. Nou ja, figuurlijk dan want de lucht is hier niet echt schoon.

Ik ben overigens wel beschoten! En niet zo'n klein beetje ook. Gelukkig had ik een supersoaker gekocht en schoot ik vrolijk terug. Was wel een raar idee, een groot watergevecht voeren terwijl een paar kilometer verderop geschoten wordt met kogels en traangas. Het Thai nieuwjaar werd door de demonstraties minder uitbundig gevierd dan vorig jaar. Toch laten de meeste Thai zich dat feest niet ontnemen. Wat een beetje vreemd aandoet is dat er een enorme ophef is over een paar doden als gevolg van de demonstraties en dat de media tussen neus en lippen door vermelden dat de dodenteller van Songkran op 373 is uitgekomen. Ja, 373!!! Dat is ieder jaar zo, dus ik begrijp ook wel dat dit niet als groot nieuws gebracht wordt, maar het blijft bizar. Het overgrote deel van de slachtoffers (je kunt net zo goed van daders spreken) zijn dronken mannetjes op motorfietsen.

Indirect ben ik door Songkran ook slachtoffer geworden. Van een zakkenroller. Ik ging 's avonds een happie eten. Een mens krijgt honger van de hele middag water schieten. Mijn portemonnee was drijfnat. Dus bij hoge uitzondering gingen geld en pasjes in de broekzak. Ik kom het metrostation uit met vers gepind geld in de broekzak, op weg naar een flinke burger met friet. Kom ik een vies Cambodjaans kereltje tegen. Hij heeft zijn armen val met zakken eten en probeert die aan mij te verkopen door die zakken tegen me aan te duwen. Ik geef hem te kennen dat hij op moet zouten en loop door. Nadat ik gegeten heb, leg ik nog ergens een pooltje en als ik mijn pilsje wil betalen merk ik dat ik de net gepinde 3.000 Baht mis. Waarschijnlijk was dat ventje goed getraind en heeft hij met zijn vingertoppen drie briefjes uit mijn broekzak gevist, terwijl hij met die etenswaren tegen me aan reed.

Heb ik weer, één keer zonder portemonnee en ik kom zo'n ventje tegen. Als ik hem nog een keer zie, doe ik snel wat briefjes in mijn broekzak. Als die na het passeren verdwenen zijn, is hij nog niet jarig. Interesseert me geen reet dat het een arme sloeber is die geen cent te makken heeft, geen enkel toekomst perspectief heeft en waarschijnlijk door zijn ouders, als hij die heeft, op pad is gestuurd. Hmm, nu ik het zo formuleer is het eigenlijk best zielig. Misschien heeft hij het gewoon slim gedaan en moet ik niet zeuren. Ach, kan ik dat ook weer bijschrijven op mijn lijst van Thailand ervaringen. Toch hoop ik dat het voorlopig mijn laatste onvrijwillige bijdrage aan de mondiale armoedebestrijding is. Barrack, doe jij er eens wat aan man. Laat het niet aan mij over.

Vandaag voetballen tegen de koploper. Als we winnen kunnen we straks via een inhaalwedstrijd van de derde naar de eerste plaats stijgen en lonkt het kampioenschap. Als...

Dinsdag weer naar Singapore. Mijn paspoort raakt snel volgestempeld zo. Als jullie binnen twee weken niets van mij horen zit ik daar waarschijnlijk in de cel vanwege roekeloos oversteken, een boer laten of losse schoenveters. 

vrijdag 10 april 2009

Frequent flyer








Ik ben net terug uit Singapore, waar ik maandag tot en met donderdag geweest ben. Moest opdraven om wat zaken met de directie te bespreken. Wat mij betreft kan dat prima via skype, maar dat komt wellicht ook door mijn afkeer van Singapore. Ook effe bijgepraat met de HR director. Ze begon weer te pushen over een verhuizing naar Singapore (ze vroeg zelfs hoe lang de opzegtermijn voor mijn appartement is). En ik weer tegengas geven. Begint een verbale rituele dans te worden.

Tijdens de sollicitatieprocedure werd me al gevraagd hoe ik tegenover een internationale functie stond, waarop ik destijds al aangaf toch zeker één en waarschijnlijk wel twee of drie jaar in Bangkok te willen blijven. Dat was okee. Ze willen me nu eerder doorschuiven. Dat is op zich positief. Het werk is erg leuk en een internationale functie geeft me ook wat meer zekerheid, want met de omzet gaat het in Thailand momenteel niet best. Ik zie het echter totaal niet zitten om in Singapore te wonen. Die herhaalde mededeling lijkt systematisch genegeerd te worden. What part of 'NO!' don't you understand? Misschien zijn ze Oost-Indisch doof, wat niet zo gek is, want we zitten niet zo heel ver bij Oost-Indie vandaan.

Ik ben hier niet primair om carriere te maken, maar om van het leven te genieten. Af en toe naar Singapore of andere landen vliegen, dat is nog wel te doen. Ik ga echter op zeker niet in dat uit de kluiten gewassen Madurodam wonen. Dan ga ik liever terug naar Nederland. Over twee weken, op de 21e, moet ik alweer een paar dagen langs komen en zal het onderwerp ongetwijfeld weer op tafel komen. Ik wil mijn baan niet riskeren en hou het tot nu toe beleefd af. Ik ben benieuwd wat er gebeurt als puntje bij paaltje komt, maar dat zijn zorgen voor later. Ik heb wel hoop dat de frequentie van mijn Singapore bezoeken op den duur wat omlaag kan.

Iets wat mijn verblijf prettiger kan maken is een ander hotel. Het Park View Hotel ligt weliswaar op een steenworp afstand, ik loop liever een stukkie dan dat ik in dat deprimerende, smoezelige hotel slaap (foto 1). Mag er misschien een raam in die kamer? Over het ontbijt zal ik maar niet uitwijden. Zelf denk ik voor de volgende trip aan het ook nabij gelegen Raffles Hotel (foto 2). Nu nog de finance director overtuigen.

Verder nog wat andere kiekjes geschoten om te laten zien dat er toch ook best wel wat leuks te zien is in Maduropore. Het smalle straatje is Purvis Street (foto 3), ons kantoor bevindt zich ergens in het midden. 

Vandaag is het vrijdag de 10e. Ik neem de Buddhistische vrije dag op die ik maandag gemist heb. Zodoende ben ik tot en met woensdag vrij, vanwege Songkran. Het in het vorige bericht aangekondigde strandbezoek heb ik op advies van collega's afgeblazen. Te druk, zeiden ze. In mei zijn er weer wat vrije dagen, en dat schijnt een betere gelegenheid te zijn. Vrienden van mij hadden bijtijds al wat geboekt op Ko Samet en nodigden mij uit, maar ik blijf toch maar in Bangkok. Ik heb de supersoaker al in huis en ga Bangkok maar eens onveilig maken.

In de categorie Banenmonarchie is er ook weer wat te melden, zoals jullie zelf misschien al in de media gezien hebben. De koning van de corruptie, Thaksin, is nog steeds op de vlucht voor vervolging en stookt vanuit het buitenland regelmatig zijn trouwe aanhang op om middels demonstraties de regering tot aftreden te dwingen. Zodoende wordt het verkeer in de stad momenteel ontwricht door meer dan 100.000 malloten in rode shirtjes. Ze komen van heinde en verre, en de verwachting is dat ze daar zondag weer naar terugkeren om zich met Songkran klem te zuipen. Kwestie van prioriteiten. Dat beseft Thaksin maar al te goed, dus het pleit moet voor maandag beslecht zijn. Tot nu toe is het redelijk vredig, op een ingeslagen achterruit van een bij het parlement wegrijdende premier na. Zie je het voor je dat aanhangers van Wilders bij het Buitenhof de wegrijdende auto van JP bekogelen en zijn achterruit inslaan? Ik ook!

Op het kantoor in Singapore kwam deze week een Thiase dame langs die voor InsightAsia gewerkt heeft. Hoog opgeleide vrouw. De Singaporezen en Maleisiers hebben het op kantoor regelmatig over politiek en de economie. Logische vraag aan de Thaise dame was wat zij van de huidige demonstraties vindt. Het antwoord was zeer typerend voor de houding van de gemiddelde Thai: 'I don't care, politics is boring'. Zelfs de hoog opgeleiden maken zich drukker om de smaak van hun noodlesoepje dan om de grote problemen in de politiek en economie. Blijft apart.