Vraag en antwoord met de Thai

In mijn vorige bericht was ik ondanks aanhoudende vermoeidheid nog optimistisch over mijn bezoek aan Nederland. Helaas kreeg ik de dagen voor vertrek weer een flinke terugslag en moest ik besluiten om niet af te reizen. Twee lange vluchten en vele sociale activiteiten kon ik op dat moment niet aan en zouden de toestand alleen maar verslechteren. Heel erg jammer, ik had me er zeer op verheugd.

Gelukkig ben ik inmiddels aan de beterende hand. Ik moet niet te vroeg juichen, maar sinds een paar dagen komt de energie terug in mijn lijf. Vandaag ben ik weer begonnen met werken. Het lijkt erop dat een simpele infectie de boosdoener is geweest. Bij de eerste testen heb ik al aan de arts gevraagd of die infectie wellicht de vermoeidheid kon veroorzaken. Het antwoord was stellig ontkennend. Medicijnen achtte ze niet nodig, gaat vanzelf over. Okay dan.

Toen ik bij het volgende ziekenhuis langs ging voor een second opinion over mijn levensbedreigende cholesterol probleem, heb ik de urine infectie ook daar maar even ter sprake gebracht. De dokter stelde wat vragen en sloot een soa uit. Altijd prettig. Deze kerel zag in de urine infectie echter ook geen oorzaak voor extreme vermoeidheid en uiteraard waren medicijnen niet nodig. Gaat vanzelf over.

Nou, een week later was een plasje doen nog steeds niet het grote feest dat het normaal is. Dus ik maar naar een apotheker. De vriendelijke man gaf me wat milde pillen mee. Als het niet hielp moest ik vooral terug komen want hij had nog wel wat sterkers. Een week later sta ik weer voor zijn neus en krijg ik antibiotica mee. Dat was vorige week woensdag.

Bij thuiskomst toch maar weer eens eigen dokter gespeeld en wat op google gezocht. Tot mijn grote verbazing lees ik op de eerste de beste site die ik aanklik wat de effecten van een urine infectie kunnen zijn: 'It is not unusual to feel bad all over - tired, shaky, washed out'. Nou is washed out een perfecte omschrijving van mijn lichamelijk toestand tijdens de afgelopen anderhalve maand. En die kwakzalvers maar vertellen dat het één niks met het ander te maken kan hebben en het allemaal vanzelf over gaat. Ik ben er op dit moment nog niet helemaal bovenop en moet niet te vroeg conclusies trekken, maar het begint er toch wel sterk op te lijken dat de infectie mijn extreme vermoeidheid veroorzaakte. Zijn zij nou zo dom?

Inmiddels heb ik tijdens mijn medische zoektocht ook nog een nacht in het ziekenhuis doorgebracht om mijn slaapgedrag te laten meten. Aangezien bloed- en ontlastingtesten niets uitwezen, wilde ik dat maar eens proberen. Uitkomst was dat alles normaal is. Viel trouwens niet mee om in slaap te vallen met hoofd en lijf vol met plakkertjes en draden. Mijn vraag of ik op mijn rug moest slapen was door de verpleegster met 'ja' beantwoord. Pas halverwege de nacht kwam ik er achter dat ik ook op mijn buik mocht liggen, maar toen was ik al redelijk over mijn slaap heen.

Het spelletje Vraag En Antwoord Met De Thai is sowieso een verhaal op zich. Dat bleek weer overduidelijk toen ik de slaaptest wilde regelen. Eerst op een zondag het Bangkok Hospital gebeld. Afspraak gemaakt voor woensdag. Ik moest om 6.45 uur komen en ik begreep dat ik die avond zou blijven slapen, maar dat was een beetje vaag. Ik op maandag dus nogmaals gebeld om te checken. Na 20 minuten bellen en aan minstens vijf mensen uitleggen dat ik nog geen registratienummer heb en die dus ook niet kan geven, ook niet als ze het drie keer achter elkaar vragen, kreeg ik eindelijk te horen dat ik na mijn gesprek met de dokter een afspraak voor een latere datum kon maken. Inmiddels danig geirriteerd cancelde ik mijn afspraak voor woensdag. Een uur later bedacht ik mij en belde terug. De woensdag was alweer vergeven, maar wonder boven wonder kon ik ineens wel op dinsdag terecht. Ik meende dat er een vergissing in het spel was en dat de dame de dagen wat door elkaar haalde. Wel erg toevallig dat woensdag nu ineens vol is en dinsdag ineens vrij. De dame verzekerde mij echter dat ik op dinsdag een afspraak kon maken.

Ik kan het verhaal nog langer maken, maar aan het eind van het liedje sta ik op dinsdag om 6.45 uur beneden aan de balie om te horen dat mister Maarten voor woensdag genoteerd staat. Snel tot 10 geteld en net niet ontploft. Op naar de afdeling Neurologie en in beheerste toon gevraagd wie daar de afspraken maakt, waarop het spelletje Vraag En Antwoord Met De Thai begon.

- You want to make appointment?

- No, I asked who makes the appointments, is that person here?

- (verward gezicht) You want to make appointment?

- No, I have appointment right now. I am asking who makes the appointments. Is that person here?

- (zeer verwijfeld gezicht) When do you want to make appointment?

- I have appointment right now. Nevermind. How much does sleep disorder test cost?

- You have to talk to doctor first.

- Yes, I know. I have appointment with doctor tomorrow. Can you tell me how much the test costs?

- You have to see doctor first, then make new appointment for test.

- I know, I just want to know how much it costs first.

- You want to make appointment?

- I have appointment and I understand that I have to see doctor first, but I just want to know how much it costs.

- Oh, you want to know when you can schedule the test?

- No, I first want to know how much it costs.

- (koortsachtig geblader door een map) 15.000 Baht.

- Thank you!

Je denkt waarschijnlijk dat de verwarring ontstaat vanwege gebrekkig Engels, maar ze sprak prima Engels hoor. Het probleem is dat Thai in een service functie volledig gedrild zijn om een vaste procedure te doorlopen. Als je daar een millimeter van afwijkt, breekt het angstzweet ze uit. Dus als ik al vragen stel over de test voordat ik het orienteringsgesprek met de dokter gehad heb, raakt zo'n verpleegster volledig van de kook. Kunnen die hersentjes niet aan.

De volgende ochtend een goedkoper alternatief gevonden in het Saint Louis Hospital. Niet meer de moeite genomen om Ziekenhuis Oost-Indisch Doof af te bellen. Bij het Saint Louis kon ik op donderdag terecht want de dokter was woensdag niet beschikbaar. Hoewel de communicatie efficient en duidelijk was, besloot deze ezel toch op woensdagmiddag alvast polshoogte te gaan nemen om zich geen twee keer te stoten.

- Hello, I have appointment tomorrow and I want to ask...

- Name please.

- Maarten, but I have appointment at neurology tomorrow and I just...

- Neurology? Please sit over there.

Voor ik het weet zit ik tegenover de niet-beschikbare dokter. Aardige kerel die me rustig uitlegt dat het gezien mijn profiel onwaarschijnlijk is dat ik sleep apnea heb, maar dat we het best kunnen testen. Hij denkt dat er net een promotie is voor slaap testen. Kosten zijn dan slechts 7.000 Baht in plaats van 10.000 Baht. Promotie? In een ziekenhuis? Ik ben toch niet in de supermarkt? Zouden ze ook promoties op de eerste hulp hebben? 'Meneer, u kunt uw driedubbele beenbreuk meteen laten zeten, maar als u morgen terugkomt betaalt u maar de helft'. Een telefoontje leert dat de promotie al voorbij is. Pech. Voortaan effe op hun site kijken voordat ik besluit ziek te worden. Ik voel me een dief van mijn eigen portemonnee. Ik krijg nog wel de mededeling dat het ontbijt gratis is. Wow, toch nog een meevaller. Dat trekt me uiteindelijk over de streep. Deal!

Gaat het wel weer over?

Vorige week en deze week ben ik twee maal in Singapore langs geweest. Mijn baas was net terug na een maand vakantie, dus het schaakspel kon weer worden hervat. Niet gehinderd door kennis van schaken koos ik voor de tactiek die allom geroemd wordt als beste verdediging en viel met de deur in huis met de mededeling dat ik besloten heb niet naar Kuala Lumpur te verhuizen.

Ik moet zeggen, de reactie was alleszins redelijk. Hij zei dat de mensen die mij in de op te zetten sales organisatie zullen ondersteunen hoe dan ook in KL gestationeerd zullen zijn, vanwege de centrale positie in de regio en de nabijheid van Singapore. Als ik denk dat ik de boel kan regelen door af en toe tussen Bangkok en KL heen en weer te pendelen, moet ik daar maar een plan voor opstellen om hem te overtuigen. 'Don't come to me with a problem, present me a solution' zei hij. Is goed, dan maak ik toch een plan. Op dit moment is het sales proces bepaald niet optimaal gestructureerd en ik heb al gemerkt dat mijn ideeen over hoe het wel moet, overeenkomen met die van hem. Dus heb ik hoop dat ik hem mee krijg en kan afspreken dat ik in eerste instantie vanuit Bangkok opereer, waarbij ik regelmatig KL voor een of twee dagen zal bezoeken. Dan evalueren we na vier to zes maanden. Als het goed gaat rommel ik lekker door en anders zie we wel weer verder.

Op dit moment lijken we ons dus in het middenspel te bevinden, waarbij beide partijen aan lijken te sturen op een remise. Het eindspel kan echter nog spannend worden, want hij is de baas en speelt dus met wit. Maar: so far, so good.

Van het medische front had ik graag goed nieuws gebracht, maar er zit nog weinig schot in. Die vinger is nog steeds gespalkt en dat laten we nog zeker anderhalve maand zo. Dat is verder niet zo'n probleem. Op de foto kun je het losse stukje bot van het bovenste kootje zien. Wat betreft het enorme gebrek aan energie had ik wel wat vooruitgang verwacht. Helaas heeft de antibiotica kuur geen oplossing gebracht. Toch maar een bloedtest gedaan. Dit maal bij het Christian Hospital, want dat BumrungRat is me toch wat te duur. En ja hoor, daar kwam mijn cholesterol gehalte weer om de hoek kijken. Nog hoger dan vorig jaar. Van de op leeftijd zijnde dokter moet ik daar toch echt pillen voor gaan slikken. Vooruit dan maar, ik met een stapel pillen naar huis.

Nou vertrouwde ik het niet helemaal. Ten eerste vroeg ik me af wat er met het cholesterol gehalte gebeurt als je met de pillen stopt. Zou het dan niet meteen weer naar het oude niveau stijgen? Daarnaast vroeg ik me af of die pillen geen nadelige bijeffecten hebben. In Nederland had ik Ome Harrie om medische zin van onzin voor me te scheiden. Hier kan ik me gelukkig tot internet wenden. Een korte zoektocht leerde mij dat die pillen inderdaad slechts een korte-termijn effect hebben en je cholesterol regulering voorgoed in de war kunnen schoppen. Daarnaast las ik dat men tegenwoordig wat anders tegen cholesterol aan kijkt dan vroeger. Het zit ongeveer zo: iedereen heeft twee soorten cholesterol, goed en slecht. De verhouding tussen de twee is het meest van belang. Dus als je veel goed cholesterol hebt, mag je slechte cholesterol ook aan de hoge kant zijn. Een simpele rekensom wijst uit dat ik me niet voor mijn ratio hoef te schamen. Ik denk er zelfs over om het op mijn cv te zetten: "HDL:LDL 1:3". Als dat geen indruk maakt...

De dokter van het Christian Hospital heeft zichzelf wat mij betreft een brevet van onvermogen gegeven. Een paar dagen later dus naar het hoog aangeschreven Samitivej getogen. De dokter slaagde voor mijn 'cholesterolkennistest'. Goed begin. Hij stelde voor om nog wat testen te doen. Daar kwamen geen abnormale waarden uit, dus ben ik weer terug bij af. Volgens de dokter is de conclusie gerechtvaardigd dat ik me nergens zorgen om hoef te maken. Zo zijn die gasten altijd. Als zij niks kunnen vinden, is er ook niks aan de hand. Klachten of niet, 'ik kan niets vinden, dus ben je kerngezond'. Ik heb in mijn leven een hele lijst aan eigenaardige sportblessures gehad. Simpele spierscheurinkjes en dergelijke zijn er bij mij niet bij. En vaak heb ik moeten horen: 'er is niks, want ik zie niks'.

Zo heb ik twee jaar last van mijn lies gehad. Artsen met uiteenlopende specialiteiten hebben zich erover gebogen, geen flauw benul. Nou is mijn kromme linkerbeen minder lang dan mijn rechter en opperde ik een keer bij mijn fysio dat ik misschien een zooltje in mijn linkerschoen moet proberen. Vooral niet doen, was de respons. Eenmaal in Thailand toch maar de stoute linkerschoen aangetrokken. Geurvretertje uit de supermarkt van 80 eurocent en ja hoor, geleidelijk verdween de inflexibiliteit uit mijn heup en kan ik mijn volledige atletische vermogen weer aanwenden (dat is niet veel, dus ik heb de volle 100% dan ook echt nodig). Ben ik nou zo slim, of zijn zij nou zo dom?

Overigens heeft mijn ervaring met het Christian Hospital wel een geweldig business plan opgeleverd. Gezien de lage kosten van de bloed- en ontlastingtesten zou iedereen die zo'n test nodig heeft dat in Thailand moeten laten doen. Als mensen vanuit de hele wereld hun poep, plas en bloed naar mij opsturen, rij ik elke ochtend met een busje vol potjes en buisjes naar het ziekenhuis (voorzichtig rijden anders heb ik die zooi in mijn nek). 's Middags terug voor de uitslagen, die ik dan via internet opstuur. Ongelooflijk dat niemand anders dat nog bedacht heeft!

Terug naar mijn huidige gebrek aan energie. De lengte van dit bericht geeft al aan dat er de laatste dagen wat verbetering in zit, maar het is nog steeds niet best. Donderdag vlieg ik naar Nederland. Hopelijk knap ik op van de Hollandse pot en de polderlucht. Als er iemand om cholesterol pillen verlegen zit, laat het me even weten. Neem ze gratis voor je mee.

Big Brother

Sinds eind Juli volg ik middels een internetsite het bezoek aan mijn website. Ik vind het wel aardig om te kijken hoe vaak mijn blog bezocht wordt. Na zes weken maak ik hier even de balans op. Gemiddeld wordt mijn site 32 keer per week bezocht. Uiteraard een grote concentratie rond Leiden/Leiderdorp. Het bezoeken van mijn blog is natuurlijk een aardige onderbreking tijdens het werk. Laten we eerlijk zijn, we surfen op werk allemaal wel eens voor de ontspanning. Een groot deel van de bezoeken rond Amsterdam, Den Haag en Rotterdam zullen daaruit te verklaren zijn. Wellicht dat men mijn blog ook wel eens vanaf de vakantie locatie bezocht wordt. Ik ben benieuwd wie er vorige week vanuit Heelsum en 's Heerenberg in Gelderland hebben gekeken. En vanuit Urmond in Limburg. En vanuit Kopenhagen.

Sommige gegevens zijn door mij wel aan individuen te koppelen. Ik kan bijvoorbeeld wel raden wie er in Voorschoten en Amstelveen naar mijn blog kijken. Nu lijkt het een beetje Big Brother te worden, maar wees gerust, ik zit heus niet bij te houden wie er met welke frequentie mijn blog bezocht. Toch is het verbazingwekkend wat ik allemaal te weten kan komen over mijn bezoekers. Niet alleen plaats, maar ook de internet provider, het besturingsysteem en de browser software. Ook kan ik exact zien wanneer iemand welke pagina bezocht heeft. Ik kan zelfs zien via welke site men op mijn blog terecht komt, indien het via een link gebeurt. Als iemand mij via een zoekmachine vindt, kan ik precies zien welke zoektermen men heeft ingevuld. Zou de Belg die mij van de week vond na het zoeken op 'vinger gespalkt' wat aan mijn blog gehad hebben? Of degene die zocht op 'chiropractor behandeltafel slag'?

De enige stap die nog ontbreekt is dat naam en adres te achterhalen zijn. George Orwell zat er niet ver naast. Groeten van Big Brother. Over 3 weken ben ik in Nederland. Kunnen we effe knuffelen.

Gaat wel weer over 2

Ik moest gisteren even terug naar het Bumrungrad ziekenhuis. Om een foto te maken en daarop te kijken of het afgebroken stuk bot wel op de goede plaats zat. Ik ging ervan uit dat ze dat zouden doen terwijl de spalk erom heen zat, maar tot mijn verbazing moest de spalk eraf voor de foto. Het leek me sterk dat het bot binnen 48 uur alweer vast was gegroeid en op zijn plaats bleef zitten als het niet meer verbonden was. En ja hoor, op de foto zag je inderdaad dat het nog niet vast zat. Duh!

Volgens de doktoren was er maar één conclusie mogelijk: opereren. Er moeten twee pinnen door mijn botten heen om de boel goed op zijn plek te krijgen. Of ik nog vragen had. Ja hoor, kunt u mij misschien vertellen wat dat gaat kosten? Nadat ik even 15 minuten moest wachten op een offerte, zo gaat dat daar, schrok ik me een beroerte. Ruim 1200 Euro! Ik heb gevraagd of ik er nog effe een nachtje over mocht slapen en heb de rontgen foto's af laten drukken en meegenomen.

Volgende dag maar even op werk geinformeerd of ze een ziekenhuis wisten waar het gewone plebs naartoe gaat. Laat er nou net op twee minuten lopen een christelijk ziekenhuis zitten. Wat godsdienst te maken heeft met geneeskunde is me niet duidelijk, maar ik ben ooit gedoopt en wordt daar dus vast niet geweigerd. Het is wel even wat bescheidener dan Bumrungrad, waar ze LCD schermen op het toilet hebben hangen (echt waar). Kan je tijdens het spetteren naar Manchester City kijken. Het Bangkok Christian Hospital is daarbij vergeleken een oude zooi. Ach, als de diagnose maar goed is. Ik laat de dokter mijn rontgen foto's zien en hij steekt meteen dezelfde uitleg af als zijn 5-sterren collega's. Het lijkt allemaal gesneden koek voor hem. Dat is geruststellend.

Hij spalkt de vinger opnieuw, dat zit een stuk beter dan de vorige. Vervolgens blijkt dat hij een operatie niet nodig acht. Zeer beslist zegt hij dat het twee maanden zo verbonden moet zijn, dan....uhh, gaat het wel weer over. Zeer goed nieuws natuurlijk. Kan ik die 1200 Euro in mijn zak houden in plaats van aan het Bumrungrad ziekenhuis over te maken. Helaas mag ik volgens de dokter vier maanden niet voetballen, dus moet ik me maar volledig op de marathon storten. Hardlopen mag namelijk wel. Ik had me erop verheugd om tijdens mijn verblijf in Nederland wat te tennissen en voetballen, en op 3 oktober te crowdsurfen bij Bazooka Joe en knokken op de kermis. Dat gaat nu natuurlijk niet door.

Nu maar hopen dat mijn christelijke dokter het goed beoordeeld heeft en daarmee zijn chique collega's ontmantelt als bloedzuigende Bumrung Ratten. Tot het tegendeel gebleken is, krijgt het Bumrung-Rat een dikke ringvinger van mij.