Vertigo

In Bangkok kun je letterlijk en figuurlijk op niveau borrelen en dineren. Er zijn een aantal hoge gebouwen die op de bovenste verdieping een bar huisvesten. De hoogste en bekenste is Vertigo, een onoverdekt rooftop resaurant op de 61e verdieping van Banyan Tree, een hotel waar je voor een naar Thaise begrippen onbescheiden bedrag kunt blijven slapen. De lift stijgt zo snel naar de 59e verdieping dat je oren dicht zitten als je eruit komt. Vervolgens nog twee trappen op en je staat bovenop het smalle gebouw. Inmiddels ben je zowel beneden als boven tot vervelens toe door het overdadig aanwezige personeel met de bekende Thaise glimlach begroet.

Als je boven komt, stap je de Vertigo Grill binnen. Je gaat echter niet in het restaurant zitten, want voor de prijs van een biefstukkie kan de gemiddelde Thai een hele maand eten. Je loopt meteen door naar de andere kant, naar de Moon Bar. Een biertje is nog redelijk betaalbaar en kost een eurootje of 3, gezien de lokatie een schijntje. Nou laat je jezelf niet zo gauw vol lopen voor die prijs, al helemaal niet omdat je na een hapering in het evenwicht het risico loopt om nog sneller naar beneden te gaan dan met die lift, maar een paar drankjes moet kunnen.

61 verdiepingen is een respectabele hoogte die garant staat voor een prachtig uitzicht over het dorp met grofweg 10 miljoen inwoners. De ervaring is extra spectaculair omdat het etablissement onoverdekt is en de railing zo laag dat Herman Brood er zelfs in volkomen benevelde toestand met gemak overheen had kunnen stappen. Bovendien is het gebouw zo smal dat je vanaf elke plek naar meerdere kanten een uitzicht hebt. Ik zal hier geen namen noemen (what happens in Bangkok stays in Bangkok) maar ik ken mensen die zo snel mogelijk weer naar beneden wilden. Met recht een Vertigo ervaring.

Het is goed toeven met een koud biertje en borrelnoten binnen handbereik, het verkoelende windje is gratis. Ik geniet van het uitzicht, vraag me af of in Nederland de herfst al is ingetreden en hoor Bono zingen in mijn hoofd: 'hello, hello, I'm at a place called Vertigo'.

Klazien uit Bangkok

Hoewel ik in het vorige stukje erg positief was over mijn herstel, kreeg ik in de week erna toch een lichte terugslag. Na wat desk research kwam ik tot de conclusie dat mijn lichaam wellicht nog een steuntje in de rug nodig had middels wat voeding supplementen. Want dat relatief eenvoudige kwaaltjes tot grote vermoeidheid hebben geleid, duidt erop dat mijn immuunsysteem hapert. Ik heb dan ook een hele verzameling voeding supplementen ingekocht. Op de plank staan pillen met allerlei soorten vitamines van A tot en met E, Koreaanse Ginseng en andere natuurlijke stoffen met intrigerende namen. De alternatieve medicijnenla is volledig open getrokken.

Het meest opmerkelijke middeltje heet appel cider azijn. Gewoon te koop in de supermarkt per literfles. Een appel extract waaraan een lijst positieve gezondheidseffecten worden toegeschreven die zo lang is dat ik jullie er niet mee zal vermoeien. Ik vond het nogal een sterk verhaal, maar na het lezen van de vele aanbevelingen van gebruikers op internet wilde ik het toch wel eens proberen. Ik kan niet ontkennen dat ik vrijwel direct meer energie voelde nadat ik begon om twee maal per dag twee eetlepels achterover te slaan. Geweldig spul dus. Alleen die smaak! Als je wilt weten wat ik bedoel moet je eens een vinger zo diep mogelijk in je keelgat stoppen. De twee theelepels worden dus binnen een seconde gevolgd door een enorme sloot water. Het is ook nog eens beter voor je tanden om die zure drap zo goed mogelijk weg te spoelen.

Momenteel voel ik me weer helemaal goed. Geen katerig gevoel bij het ontwaken, geen zware oogleden op werk en hardlopen gaat me makkelijker af dan de afgelopen maanden. Ook een avondje stappen hou ik weer prima vol. De afgelopen maanden waren niet de makkelijkste, maar hopelijk kan ik met dit bericht de medische rubriek weer een tijdje sluiten.

Alive & kicking

De vermoeidheid heb ik gelukkig helemaal achter me gelaten. Een dagelijkse dosis gezond verstand met af en toe een theelepeltje google blijkt hier een betere remedie dan het bezoeken van een ziekenhuis. De afgelopen week heb ik prima kunnen werken, afgesloten een tweedaagse sessie met het hele bedrijf, waarin training en ontspanning gecombineerd werden in een redelijk luxe spa in Bangkok. Mijn internationale collega's kwamen een keer naar mij toe in plaats van andersom. Het was niet alleen maar ontspanning want ik moest op vrijdag 2,5 uur lang presentaties geven. Man, op een gegeven moment was ik het helemaal zat om mezelf te horen lullen. De zaal waarschijnlijk ook. Tussendoor gelukkig ook nog sauna en massage mee kunnen pakken.

Woensdag is er een rontgen foto gemaakt van mijn vinger en ik vond het er goed uit zien. De dokter gelukkig ook. Misschien moet ik de foto even bij het BumrungRat laten zien, waar ze een operatie van 1.200 euro hadden aanbevolen. De spalk is er na vijf weken af en stukje bij beetje kan ik hem wat verder buigen. Voorlopig is voorzichtigheid geboden, dus tennis en voetbal moet ik nog even uitstellen. Het dringende advies van de dokter om nog drie maanden niet te voetballen gaat echter waarschijnlijk geschonden worden. Vandaag ga ik voorzichtig weer een beetje fitnessen.

Inmiddels ook al weer een paar keer het uitgaansleven bezocht en na een hele tijd weinig tot niets drinken smaakt een biertje toch wel weer erg lekker. Heerlijk om weer wat dingen te kunnen ondernemen. Dat betekent echter niet dat ik nu alsnog snel naar Nederland kom. De winter valt in en ik ben gekke Henkie niet. Pas vanaf het voorjaar, als de temperatuur weer boven levensvatbare hoogte komt, is een bezoek het overwegen waard. Ik heb mijn oog laten vallen op juni vanwege de combinatie van het Open Unicum toernooi, het WK voetbal en een redelijke kans op zon. De data van het WK zijn op internet makkelijk te vinden. Het Unicum Open echter niet en mailtjes aan mensen die het zouden moeten weten hebben geen reactie opgeleverd (ja, dat is een hint). Zodra ik er achter kom en Air Berlin de tarieven voor de zomer bekend maakt, kan ik de trip boeken.

Afgelopen donderdag heb ik er na drie neefjes ook een nichtje bij. Willemijn is bevallen van Yasmin. Dat is dan de eerste in een ware tsunami van bevallingen (ik hou mezelf hier goed op de hoogte van door de politiek gedreven taalinnovaties in de Nederlandse taal). Als ik in juni naar Nederland kom krijg ik het druk met babybezoekjes. Misschien moet ik mijn rackets maar gewoon thuis laten. Ik heb nog een paar plekjes over in de nu al vol lopende agenda. Ik word graag op de hoogte gebracht van de meest recente zwangerschappen, dan kan mijn secretaresse het inplannen. En nu niet snel proberen zwanger te worden! Ik kom waarschijnlijk over 8 maanden, dus nu is het te laat.

Crikey!

Sinds ik de juiste pillen slik om de infectie te lijf te gaan, is het langzaam maar zeker de goede kant op gegaan. Nog even en ik voel me weer de oude. Achteraf een goede beslissing om mijn vakantie voor onbepaalde (niet onbeperkte!) tijd uit te stellen. Doordat ik in Bangkok rustig aan heb gedaan, heb ik wat kunnen herstellen. Dat zou in Nederland niet gelukt zijn, zeker niet tijdens het 3 Oktober feest.

Op het moment dat heel Leiden met pijn in hoofd en lijf ontwaakte uit de 2 oktober roes en zich afvroeg hoe dat eerste biertje op de 3e erin zou glijden, was ik activiteiten aan het verzinnen die minder energie kosten en een mens toch enigzins vermaken. Ik dacht aan de natuurfilms die voorbij komen op Animal Planet en dergelijke zenders. De makers zitten dagen op hun reet te wachten tot er eens iets gebeurt dat de moeite van het vertonen waard is. Als dat geen ontspannende bezigheid is...

Dus ik naar Lumpini park om een bijdrage aan de wetenschap te leveren middels het antwoord op de vraag: hoe eet een varaan een schildpad? De anderhalf uur durende docu zal deze vraag beantwoorden maar moet nog afgemonteerd worden. Animal Planet en Discovery Channel kunnen de biedingen bij deze echter alvast openen. Kom maar, kom maar, kom maar. Als jullie het niet verder vertellen wil ik hier in kleine kring het antwoord alvast wel geven: dat lukt om meerdere redenen voor geen meter. Het schild is niet kapot te krijgen en als je effe niet oplet gaan soortgenoten en kraaien zonder norm- en waardenbesef er mee van door. Hierbij alvast de trailer en enkele screenshots.

Vooruitlopend op het succes staat de volgende productie al op de rol: het paringsritueel van de vreemde zwanensoort moet hoognodig bestudeerd worden. Groeten van Toeter 'The Lizard Hunter' Irwin. Crikey!