zaterdag 28 november 2009

Aap, noot, mies


Begin vorig jaar heb ik drie maanden Thaise les gehad. Daarmee heb ik een aardige basis gelegd, maar meer ook niet. Het valt niet mee om mijn vocabulaire en spreekvaardigheid verder te ontwikkelen. Op werk spreekt bijna iedereen Engels, mijn sociale kring bestaat uit buitenlanders en in restaurants word je ook in het Engels aangesproken. Af en toe babbel je eens wat met een Thai die geen Engels spreekt, een taxichauffeur of winkelpersoneel. Daarmee hou je hooguit het geleerde enigzins op peil. Vorderingen maken is er nauwelijks bij.

Ik had een aantal keer vernomen dat het helpt om te leren lezen. Dan pak je automatisch hier en daar wat nieuwe woorden op, luidde de redenering. Vooruit dan maar, ik enige tijd geleden via een website begonnen om die tekens in mijn hoofd te stampen. De Thai gebruiken 32 klinkers en 44 medeklinkers. Als ze er nou nog twee bij hadden verzonnen, hadden ze exact drie maal zoveel letters gehad als wij. Je kunt je voorstellen dat het een aardige kluif is geweest om me die 76 letters eigen te maken. Ik meld dan ook met gepaste trots dat het me gelukt is. Het grote aantal tekens is echter pas het begin van de complicaties. Het is mij een raadsel hoe je het lezen zo nodeloos ingewikkeld kunt maken. De enige reden die ik kan verzinnen is dat ze het voor farang zo moeilijk mogelijk wilden maken om hun taal te leren. Als dat zo is kan ik alleen maar zeggen: uitstekend gedaan. Een kleine opsomming om jullie deelgenoot te maken van mijn frustraties:

1. De Thai hebben niet bedacht dat het wel handig is om een beetje ruimte tussen twee woorden te laten. Ze schrijven alles aan elkaar vast. Neem eens een Word document, haal alle spaties weg en ga effe lekker een stukkie lezen. Je zult zien hij prettig dat is.

2. Wij spreken alle letters van links naar rechts uit. Logisch zeg je? Niet voor de Thai. Er zijn een aantal klinkers die links van de medeklinker staan maar na de medeklinker worden uitgesproken. Laat ik een praktisch voorbeeld geven: 'dom' schrijven zij als 'odm'. Da's effe lekker handig...toch?

3. Sommige letters hebben in combinatie een andere klank. Weer even concreet: we hebben 'e', 'd', 'i' en 'j', als we die achter elkaar zetten zeggen we geen 'edij' maar 'dia'. Je moet er maar op komen.

4. Er zijn legio medeklinkers die ineens andere een klank hebben als ze aan het eind van een lettergreep komen. Waarom wordt een 'r' ineens een 'n'? Waarom schrijf je dan niet gewoon een 'n'? Vraag het mij niet.

5. En dan de tonen. Dit punt vind ik zelf het meest geweldige. Je weet misschien dat het Thais verschillende tonen gebruikt, vijf om precies te zijn: midden, hoog, laag, stijgend, dalend. Als buitenlander is het vrij ondoenlijk om dit enigzins onder de knie te krijgen. Eén-nul voor de Thai. In het schrift wordt de toon van een klinker met een tekentje boven de voorafgaande medeklinker aangegeven. Da's logisch. Je zou denken dat ze voor iedere toon consequent hetzelfde tekentje zouden gebruiken, dat zou immers ook logisch zijn. Je voelt hem al aankomen, ze hebben er iets op bedacht: we verdelen de medeklinkers in 3 klassen. Een bepaald toonteken geeft bij een medeklinker uit klasse 1 een hoge toon en bij een medeklinker uit klasse 2 een lage toon. Zo volgt bijvoorbeeld na 'd้' een hoge toon en na 'k้' een lage toon. Probeer dat allemaal maar eens te leren. Twee-nul voor de Thai.

Nu ik het zo op een rijtje aan het zetten ben, weet ik het trouwens zeker, ze willen gewoon niet dat die 'white buffalos' hun taal leren. Nou, dan heb ik slecht nieuws voor ze. Ik ben hard op weg om dat priegelige geschrift en de bijbehorende onlogica volledig te beheersen. Daarbij krijg ik wekelijks hulp van mijn charmante lerares Ladawan.

Zij was mijn lerares in de eerste maand op de AAA Language School. Uitstekende lerares. Leuk poppetje ook trouwens, maar dat terzijde. Ik kwam er achter dat ze in haar vrije tijd ook les geeft via Skype. Nu maakt ze mij één maal peer week een uurtje wegwijs in de wondere wereld van de Thaise taal. Ik maak gestaag vorderingen en begin inderdaad in het dagelijkse leven al wat woordjes op te pikken. Hierbij is het erg handig dat je in Bangkok veel tweetalige borden tegenkomt. Met behulp van de Engelse betekenis leer ik mezelf zo wat nieuwe woorden aan. Hoe moeilijk het ook is, ik geef niet op en zet door. De Thai krijgen deze farang er niet onder, maar dat kunnen jullie zelf zien op bijgaande beelden waarop ik de verschillende tonen zo even uit de mouw schud.

zondag 22 november 2009

Bangkok in beweging

Ieder weekend aan het eind van de middag komen de Thai samen in Lumpini Park en gaan de voetjes van de vloer. Langs de weg staan luidsprekers waar vreselijke muziek uit schalt. Op de stoep staan om de 20 meter instructrices opgesteld. De gedisciplineerde deelnemers staan keurig in rijen opgesteld, sommigen in hypermoderne sportoutfit, anderen in hun dagelijkse kloffie. Jong en oud doet enthousiast mee. Honderden mensen werken zich gedurende 40 minuten in het zweet. Zover het oog reikt zwaaien armen en benen door de lucht. Alleen Edwin blijft onverstoord zijn boekje lezen. Integreer is een beetje, man!


Mundee



In Bangkok is een levendige scene van goede coverbandjes. Ik bezoek dan ook regelmatig kroegen waar live muziek te beluisteren is. Toch is het een nadeel van Bangkok dat de internationaal vermaarde rock bands dit deel van de wereld niet weten te vinden. De kans om de vergane glorie van Rod Steward en Mr Big te aanschouwen heb ik maar voorbij laten gaan. Ik wacht met smart op een echte topband.

Nu ik mijn uitgestelde bezoek aan Nederland geboekt heb van 17 t/m 28 juni, hoop ik het geluk te hebben in die periode een concertje mee te kunnen pikken. Bij deze doe ik dan ook een oproep aan decibelkanonnen als AC/DC en Metallica om hun tours zorgvuldig te plannen. Aangezien mijn blog een wereldwijd bereik heeft, is de kans vrij groot dat mijn noodkreet een Angus, een Ozzy of een Lars bereikt. Zolang ze geen echte baan hebben, kunnen ze er vast nog wel een concertje bij doen.

In de tussentijd zal ik het moeten doen met Mundee, die wekelijks in de Rock Pub optreedt. Edwin en ik gaan er af en toe ons hardrock hart ophalen. Ekamun staat bekend als beste drummer van Thailand en doet denken aan Animal van de Muppetshow. De gitarist speelt de meest bekende en uitdagende gitaarsolo's uit de rijke rockgeschiedenis uitstekend na. De zanger kan trouwens ook erg goed gitaar spelen, alleen jammer zijn stem beter geschikt is voor Simon & Garfield dan voor Black Sabbath. Om te voorkomen dat hij de barsten in je scherm krijst, en ik schadeclaims aan mijn broek krijg, heb ik het filmpje maar beperkt tot instrumentele passages.



vrijdag 13 november 2009

De TV draait heel snel door





Een paar maanden geleden ontvouwde ik al mijn plannen om via de Aziatische media mijn aanzien in dit deel van de wereld te vergroten. Na mijn artikelen over consumenten vertrouwen in diverse kranten zou een tv optreden de volgende stap moeten zijn. Deze week ben ik weer een stukje dichterbij de status van BT-er gekomen. Naar aanleiding van mijn recente column in de Singaporese krant Business Times werd InsightAsia uitgenodigd door CNBC om een live interview te geven. Mijn baas heeft als CEO de honeurs waargenomen. Hij heeft al gesuggereerd dat ik vast ook wel een keer aan de beurt kom.

"CNBC is the recognized world leader in business news, providing real-time financial market coverage and business information to more than 340 million homes worldwide. CNBC Asia represents more regional content than any other pan-regional business or news network in Asia. CNBC Asia Pacific’s channels are available in more than 21 countries." Even een stukje tekst van hun website om aan te geven dat we het hier niet over een lullig zendertje als RTL Z hebben (zo slaapverwekkend dat ik het ook wel RTL Zzzz noem).

Mijn baas ging dit varkentje donderdag ochtend even wassen. De avond ervoor heb ik via Skype nog langdurig met hem besproken wat hij moest zeggen, want hij zat niet goed in de materie en dan ga je natuurlijk even bij een expert te raad. Gelukkig heeft hij zelfkennis en had hij al bedacht dat hij uit moest kijken om niet te veel te lullen. Hoewel het hier CNBC Asia betreft is het volledig op Amerikaans leest geschoeid. Zo'n assertief Amerikaans wijf dat 's ochtends al voor dag en dauw bij de haarstylist zit, praat de korte items in sneltreinvaart aan elkaar. Als gast krijg je geen tijd om adem te halen of een seconde over je antwoord na te denken. Zo'n item mag maximaal 5 minuten duren. Dat is voor de gemiddelde Amerikaan al een eeuwigheid. Waar gaat het toch heen met de gehaastheid? Ik voorspel dat we over 20 jaar twee maal zo snel praten en dat we niet meer met ons ogen knipperen. Kost teveel tijd. De evolutie grijpt genadeloos in. Frans Bauer is een roepende in de woestijn. 'Heb je even voor mij?' Nee, het volgende reclameblok staat klaar.

Sajan begon niet sterk. Zichtbaar erg zenuwachtig. Neem het hem eens kwalijk. Die middag begon de APEC, een grote internationale top in Singapore waar veel wereldleiders acte de presence geven. Wellicht zaten de ook aanwezige Barrack Obama en Hillary Clinton (gezamenlijk?) een hardgekookt eitje te pellen terwijl ze vanuit het hotelbed naar CNBC keken. 'Hey, effe kijken wat die kerel over de Aziatische economie zegt'. Na een kernachtige introductie van de presentatrice, gaf Sajan niet direct antwoord op de eerste vraag, maar begon aan een inleiding. Sommige mensen kunnen nu eenmaal niet direct antwoord geven op een vraag. Kunnen ze denk ik niets aan doen, zit volgens mij in de genen. Geeft niks hoor, je kunt er zelfs minister president van Nederland mee worden. Na een paar voor CNBC zo kostbare seconden werd hij geinterumpeerd en richting een compact anwoord gedwongen.

Gelukkig herstelde hij zich en gaande het interview ging het steeds beter. Ze hebben hem al terug gevraagd als we weer nieuws over het Aziatische consumenten vertrouwen hebben. De eerste keer is natuurlijk even wennen, dus de volgende keer gaat het vast beter. Het is net seks: de eerste keer denk je 'wat gebeurt er allemaal', de tweede keer is een makkie.

Voor de vaste lezers wellicht leuk om mijn baas in actie te zien. Heb je eindelijk een beeld bij de man die op dit blog herhaaldelijk een belangrijke rol vervult. Nu afwachten of ik ook een keer moet/mag. Wel leuk om een keer op zo'n grote zender uit te leggen wat er met de economie aan de hand is. Voel ik me heus niet te groot voor. Maar tegelijkertijd doodeng. Ik kan je nu al vertellen dat ik de nacht ervoor geen oog dicht zou doen. Misschien het beste om tot diep in de nacht naar de disco te gaan en dan 's ochtends in één keer door naar de studio. Mijn openingszin heb ik al klaar: "Hallo, ik kom uit Nederland ...en ben niet gewend om geinterumpeerd te worden."

zaterdag 7 november 2009

The Dutch Stallion







Doordat ik een tijd niet fit was, heb ik de marathon uit mijn hoofd moeten zetten. Het hardlopen is echter zo goed bevallen dat ik het weer opgepakt heb en van plan ben om er voorlopig mee door te gaan. Ik loop iedere week iets langere afstanden en hoe mooi Lumpini Park ook is, dan kan wat afwisseling op een gegeven moment geen kwaad. Inmiddels heb ik op het internet een mooie route gevonden die Lumpini verbindt met Queen Sirikit Park. Als ik Lumpini verlaat, is het slechts 100 meter over het trottoir tot aan een loopbrug langs het water van 1800 meter die uitkomt bij Queen Sirikit. Een rondje aldaar is 1850 meter. Zo kan ik het aantal rondjes in beide parken mooi varieren en omdat ik de exacte afstanden weet, kan ik mijn trainingskilometers perfect doseren.

Een zeer prettige bijkomstigheid is dat Queen Sirikit Park letterlijk op twee steenworpen afstand van mijn fitness club ligt. Na mijn werk kleed ik me dan om bij True Fitness en neem ik na gedane arbeid een heerlijke sauna en koude douche. Op bijgaande plattegrond zie je Lumpini links en Queen Sirikit rechts. Mijn werk is links onderin en ik woon rechts bovenin. Mooi geregeld toch?

Op de foto's zie je de loopbrug, een heerlijk rustig pad tussen de drukke wegen door, hier en daar omgeven door palmbomen. Ook wat foto's van Queen Sirikit Park, wellicht het enige park ter wereld van deze omvang dat slechts op een plek toegankelijk is. Gelukkig voor mij aan de kant van de fitness club. Het looppad gaat rond het rechthoekige meer en bevat een ouderwetse trimbaan. Waar vind je dat nog?

Op de onderste foto zie je een rond platform in het meer, dat zich uitstekend leent voor een Rocky scene (link). Geweldig om de training daar even af te sluiten. Snel Gonna Fly Now opzoeken op de iPod (TaTaTaa...TaTaTaaaaa), handen in de lucht, schijnboksen, de Toeter Shuffle....effe lekker alle remmen los. Alleen jammer dat de Thai er bij staan te kijken of ik gek ben. Zouden ze nog nooit van Rocky gehoord hebben?

maandag 2 november 2009

Nederlands bezoek





De afgelopen weken heeft Edwin wat bezoekers over de vloer gehad, waaronder ook bekenden van mij. Het begon op 11 oktober met Diederik, de drummer waar Edwin mee in een band zat. Het laatste weekend van zijn vakantie viel samen met het eerste weekend van Onno van Paridon, Anouk (die ik ook al kende) en een tennismaatje van Onno, Wouter. Edwin's eenmanszaak Farang Travel nam de heren mee naar alle uithoeken van Thailand, maar toch vooral naar die uithoeken waar strand en zee te vinden zijn.

Ik bleef in Bangkok omdat ik als gewone sterveling doordeweeks aan de ketting van de loondienst lig. In het weekend kon ik echter mooi inhaken. Gelukkig ben ik net op tijd hersteld om wat stapavondjes mee te maken en Farang Travel te ondersteunen in de organisatie van het drukke programma. Gisteravond zijn Onno en Anouk weer op het vliegtuig gestapt (Wouter was al eerder door naar Maleisie), maar niet voordat ze het stokje over gegeven hadden aan Kees en Michael die vrijdag aankwamen en drie weken blijven.

Na de lucratieve tsunami aan vrienden kan de eigenaar van Farang Travel het voorlopig financieel weer uitzingen. Hij heeft er natuurlijk grof aan verdiend. Mijn volgende bezoekers zijn mijn ouders die in februari de oversteek zullen maken.

zondag 1 november 2009

Halloween





De Thai houden wel van een feestje en vinden alles dat uit Amerika komt 'cool'. Tegen deze achtergrond mag het geen verbazing wekken dat Halloween hier groots gevierd wordt. Een beetje bar heeft een Halloween party en op Kao San Road is zelfs een heel straatevenement. Maar het blijft niet beperkt tot de horeca. Ook bijvoorbeeld mijn fitness club vond het nodig om het voltallige personeel in Halloween outfit te hullen, inclusief de bijbehorende schmink. Als Thai een feestje vieren, laten ze zich graag gaan.

Dit jaar viel 13 oktober ook nog eens op zaterdag. De hele stad was 's avonds afgeladen. Ik koos met Nederlands gezelschap, waarover later meer, voor Bangkok Beat. Zowel personeel als band was in stijl gekleed. De prijs voor beste Halloween outfit werd gewonnen door mijn Engelse maat Paul. Wij deelden gretig in zijn beloning, een fles wodka.