zondag 23 mei 2010

Ramptoerist

Zondag functioneerden metro en
skytrain weer. Voor mij een teken dat de situatie na de zinloze geweldsuitbarsting van woensdag weer redelijk genormaliseerd is. Nu Bangkok weer veilig is, of in ieder geval lijkt, kon ik mijn nieuwsgierigheid niet langer
bedwingen en ondernam de trip naar Ratchasaprong, het epicentrum van de protesten. En verdomd, ik was bepaald niet de enige die de schade kwam opnemen. Het was een drukte van belang en iedereen wilde natuurlijk foto's maken.
Logisch.

Toch komt het op mij vreemd over als mensen met een brede glimlach gaan staan poseren met een afgefikt Zen Central World op de achtergrond. Say cheese. Niet alleen Japanners (verassend) en Koreanen, maar ook Thai zag ik dit doen. Alsof ze voor de Taj Mahal of Eifeltoren staan. Zo leuk is dit toch allemaal niet? Typisch Thais om net te doen of het er allemaal niet zo toe doet. Mai penrai.

De Thai kwamen echter niet alleen om te kijken, ook om de handen te laten wapperen. Het gebied rond Central World heeft langer dan een maand als een soort festival terrein gefungeerd. Dat geeft nogal wat rotzooi. Nou was de puinhoop na een paar dagen wel opgeruimd, maar het wegdek kon nog wel een sopje gebruiken.

Vele burgers stonden klaar met bezems om aan de slag te gaan. Er kwam een grote, gele reinigingswagen aan en vanuit de tank werd water op het wegdek gespoten. En daar gingen ze met zijn allen. Eensgezind werd de straat schoon geboend. Onder het motto 'Together we can'. Tegen de tijd dat de schoonmakers van de reinigingsdienst arriveerden, was de klus al bijna geklaard. De menigte werd hartelijk bedankt voor de inzet en er werd luid gejuicht. Stukje trauma verwerking wellicht.

Tussen alle Thaise schoonmakers ontdekte ik welgeteld één farang. Zijn verrichtingen heb ik op video vastgelegd. Nou ja, verrichtingen. Hij stond er wat verloren bij. Als jullie je afvragen wat mijn bijdrage dan wel was: de beste stuurlui staan in Thailand niet aan wal, maar op de loopbrug van de skytrain om te kijken af alles wel goed gaat. Gewichtige taak. Vergis je niet. Gelukkig hoefde ik niet in te grijpen, maar het was toch maar goed dat ik er stond. Ik keerde dan ook zeer voldaan huiswaarts.

woensdag 19 mei 2010

Bangkok burning

Vandaag heeft het leger dan
eindelijk de rebellen verdreven, nadat soldaten met tanks door de barricaden waren gereden. Er was geen hoop meer dat de red shirts en de regering in onderhandelingen dichter bij een compromis zouden kunnen komen.

Thaksin bemoeide zich de afgelopen dagen na een periode van stilte weer openlijk met de zaak. Hij stookt regelmatig het vuurtje op middels video toespraken vanuit Dubai of Montenegro, twee van de selecte groep plaatsen waar zijn aanwezigheid getolereerd wordt. Zoals het een goed manipulator betaamt, hult hij zich vervolgens in stilzwijgen zodra het tot geweld komt. Volgens eigen zeggen om niet de indruk te wekken dat het hem om zijn eigen belang te doen is...

Toen Mister T, zoals hij hier vaak genoemd wordt, zelf aan de macht was, lapte hij alle democratische regels aan zijn laars. Daarmee doel ik nog niet eens op zijn bekende corruptie praktijken. Hij liet honderden vermeende drug dealers zonder proces doodschieten. Hij maakte media monddood door ze op te kopen en de kritische journalisten te ontslaan.

Toen internationale organisaties als Amnesty International en Verenigde Naties aan de bel trokken, kregen ze te horen dat ze zich met hun eigen zaken dienden te bemoeien. Zijn letterlijke, denigrerende woorden waren destijds: "The UN is not my father". Het is dan ook buitengewoon ironisch dat hij begin deze week het nieuws haalde door zijn oproep aan de VN om zich in het conflict te mengen en het volk te beschermen tegen de gruweldaden van het leger. Je kunt je het hoongelach van de tegenstanders van de red shirts ongetwijfeld voorstellen.

Zoals te verwachten was, hebben de red shirts zich vandaag gedragen als kleine kinderen die hun zin niet krijgen. Voor het verlaten van het door hen bezette toeristische centrum hebben ze de boel zoveel mogelijk in de fik gestoken. Vanaf mijn balkon zag ik niet alleen de rookpluimen, ik kon het vuur zelfs ruiken. Bangkok stond vanmiddag letterlijk in de brand. Een paar dagen geleden was de rook die ik zag van autobanden. Nu ook van gebouwen en auto's. Central World is niet meer. Het een na grootste winkelcentrum van Azie is verwoest door vlammen. De grote winkelketens kunnen wel een stootje hebben. De kleine ondernemers en de vele werknemers niet. Allemaal in naam der democratie...

De woede richtte zich ook op de media. De red shirts zijn van mening dat de media de rest van het land en de wereld tegen hen hebben opgezet. Ze portretteren zichzelf graag als vredelievende underdogs die geen vlieg kwaad doen. Dan komt het niet lekker uit als de media beelden tonen van red shirts met granaten, geweren en molotov cocktails. Medewerkers van enkele kranten moesten vanmiddag in allerijl geevacueerd worden. Het kantoor van Channel 3 werd in de brand gestoken. Doet me denken aan de afscheidsrede van Louis van Gaal bij de KNVB:
Red shirts...PLUS.
Regering...MIN.
Media...MINMIN!

Het geweld breidt zich momenteel uit tot andere delen van Thailand. Op het platteland werden overheidsgebouwen in de brand gestoken. De regering heeft halverwege de middag een curfew (avondklok) aangekondigd voor Bangkok en een aantal andere provincies. Tussen 20.00 en 6.00 uur de volgende ochtend mag niemand zich op straat begeven, zelfs ik niet. Dit leidt tot vreemde taferelen. Toen ik om 17 uur naar buiten ging om genoeg eten voor de avond in te slaan, was de shopping mall met Tesco al dicht. De buurtsupers van 7Eleven waren nog wel open, maar de rij stond tot buiten de deur. Gezien de volle tassen van de mensen die de winkels verlieten, had ik geen hoop dat er nog een zakje wokkels voor mij over zou blijven. Ook de eettentjes sloten in rap tempo. Gelukkig vond ik er nog net een waar ik de allerlaatste klant was. De Thai zijn hoffelijker in het delen van materiele zaken dan westerlingen, dus ik hoop dat er vanavond niet veel mensen zonder eten zitten.

Op televisie wordt vanavond op alle zenders tegelijk hetzelfde live programma uitgezonden, waarin het land op de hoogte wordt gehouden van de ontwikkelingen. Men probeert tussen de verslaggeving door de gemoederen wat tot bedaren te brengen met mierzoete filmpjes over vaderlandsliefde, een Thaise specialiteit. De begeleidende vioolmuziek alleen al doet de tranen in je ogen springen.

Op straat barstte het eind van de middag van de bedrijvigheid, die zeer chaotisch aandeed. Niet op een dreigende manier, zo erg is het ook weer niet. Toch heerst er een wat paniekerige sfeer. Op vele gezichten is de verwarring af te lezen, terwijl er normaal gesproken behalve een glimlach niet zoveel aan een Thais gezicht af te lezen valt. Het land verkeert in grote radeloosheid. De ontwikkelingen volgen elkaar snel op en niemand weet wat de dag van morgen zal brengen. Gelukkig heb ik voor vanavond een bordje spaghetti en drie biertjes in de koelkast. Morgen zie ik wel weer verder.

maandag 17 mei 2010

Van uw politiek correspondent

Toch maar weer even over de
politieke situatie, ook al verveel ik sommigen er wellicht mee. Omdat het een steeds grotere impact op mijn leefomstandigheden heeft. Omdat ik later wellicht nog eens terug wil lezen hoe ik het beleefd heb. Omdat het er naar uitziet dat het conflict nog lang zal duren.

Tot voor kort waren de problemen beperkt tot een duidelijk gedefinieerd gebied. De gewelddadigheden konden nog onder de noemer incidenten geplaatst worden. Dat mijn werk toevallig op steenworp afstand van de scheidslijn tussen rood en leger lag, was ongemakkelijk en in potentie gevaarlijk, maar zodra ik in de metro op weg naar huis zat, had ik er geen last meer van.

Sinds donderdag is de situatie veranderd. Gewelddadigheden zijn structureel geworden en vinden ook buiten het 'festivalterrein' van de red shirts plaats. Vandaag ging ik even richting centrum en zag ik de dikke rookpluimen boven de hoogbouw uitkomen. Mijn sportschool was voor de zekerheid gesloten en een rondje joggen in het park was ook niet mogelijk. Tijdens mijn wandeling terug naar huis hoorde ik met grote regelmaat explosies en beschietingen. De regering heeft maandag en dinsdag tot vrije dagen uitgeroepen. Een soort ijsvrij, maar dan anders.

Hoe heeft het allemaal zover kunnen komen? Thailand wordt sinds jaar en dag beheerst door een selecte kliek, die de arme plattelandsbevolking volledig buiten spel houdt. Deze accepteert het niet langer.

De red shirts schreeuwen al twee maanden om democratie in Bangkok. Premier Abhisit heeft meerdere malen verkiezingen aangeboden, in combinatie met een pakket aan veranderingen die de armen ten goede komen. Indien democratie en economische vooruitgang voor het volk daadwerkelijk bovenaan de agenda van de leiders van de red shirts stonden, hadden ze dit aanbod geaccepteerd. Ze hebben echter niet eens serieus onderhandeld.

Hun grote leider Thaksin verblijft in het buitenland omdat hij tot een gevangenisstraf veroordeeld is. Bovendien is ruim de helft van zijn vermogen door rechters geconfisceerd. Hij heeft niets aan democratische processen. De enige manier voor hem om terug te keren, lijkt een machtsgreep.

Zijn handlangers, die in Bangkok de demonstraties leiden, hebben inmiddels ook zware straffen boven hun hoofd hangen, vanwege hun verantwoordelijkheid voor de illegale bezetting van het centrum en daaruit voortkomen ongeregeldheden. Ook zij zullen de dans niet ontspringen indien democratie zijn beloop krijgt.

De in rode shirts gehulde demonstranten worden al weken lang geindoctrineerd door dagelijkse speeches. Propaganda met een hoofdletter P, ik heb het zelf aangehoord. Je kunt van de grotendeels onopgeleide menigte niet verwachten dat ze het woord democratie kunnen spellen, laat staan dat ze bevatten wat er allemaal gebeurt.

Het leger is veel te laks geweest en heeft het al die tijd laten gebeuren dat mensen en goederen vrijelijk in en uit de rode zone konden bewegen. De red shirts hebben de zaken grondig aangepakt en zichzelf goed geinstalleerd, waardoor het nu moeilijk is om ze zonder geweld weg te krijgen, met de nu dagelijks oplopende dodentallen tot gevolg.

Het gebied is nu dan toch hermetisch afgesloten en de red shirts zullen waarschijnlijk stukje bij beetje worden verdreven. Maar dan? Zal het geweld vervolgens in de provincies oplaaien, waar de terroristen door de grotere spreiding moeilijker te bedwingen zijn? Krijgen we willekeurige aanslagen in Bangkok? Gaat het leger de macht weer overnemen, net als in 2006 toen ze ondubbelzinnig aantoonden van regeren geen kaas te hebben gegeten?

De red shirts willen nu ineens praten over een oplossing. Too little, too late, wat premier Abhisit betreft. Hij is lange tijd coulant geweest ten aanzien van de illegale bezetting van het centrum, die enorme economische schade aanricht. Hij heeft zijn hand aangereikt en een heel pakket aan actiepunten aangeboden, zeer tegen de zin van zijn eigen partij. De red shirts wilden die wel accepteren, maar weigerden de bezetting van het centrum te staken.

Dat is tekenend voor hun I want it all, and I want it now mentaliteit. Ze roepen op tot democratie, maar tonen zich volledig onbereid tot enig compromis. Als je alle handelingen van de red shirts leiding tijdens de afgelopen maanden op een rijtje zet, kun je volgens mij alleen maar concluderen dat ze uit zijn op een machtsovername. Je kunt van de regering met geen mogelijkheid redelijkerwijs verlangen dat ze met alle eisen akkoord gaan. Nu schreeuwen de rebellen letterlijk moord en brand, omdat de regering orde op zaken probeert te stellen. De regering heeft echter de plicht om de orde te handhaven en anarchie tegen te gaan.

Ik begrijp de frustratie van de arme bevolking. De gevestigde orde heeft ze al generaties lang in hun sop laten gaar koken. Hoewel de aanstelling van Abhisit volgens mij niet onrechtmatig was, vind ik hun eis tot nieuwe verkiezingen legitiem. Thailand moet een nieuwe start maken. Het zal lang duren om de cultuur van corruptie en klassejustitie uit te bannen, maar je moet ergens beginnen en de tijd is er rijp voor, nu het volk steeds mondiger wordt en er moderne leiders als Abhisit opstaan.

De leiders van de red shirts hebben er echter voor gekozen om de handreiking van Abhisit niet te accepteren. Gedreven door eigenbelangen, dat staat voor mij als een paal boven water. Daarmee laten ze Abhisit en zijn regering geen andere keuze dan hard op te treden, en wordt de kloof binnen de Thaise samenleving nog groter dan hij al was. Wellicht zullen de ontwikkelingen leiden tot het aftreden van Abhisit. Onder een opvolger zullen de red shirts ongetwijfeld minder goed af zijn.

Thailand had dit jaar een belangrijke stap vooruit kunnen maken richting een moderne, rechtvaardige samenleving. De red shirt leiders hebben de belangen van hun aanhang echter verkwanseld en gebruiken ze bijna letterlijk als menselijk schild om zich niet te hoeven verantwoorden voor hun rol in de huidige chaos. Daarmee storten ze het land in een diepe crisis, waaruit momenteel niemand een uitweg lijkt te zien.

Tot zover Ferry Mingelen vanuit Bangkok. Over naar de studio in Hilversum.

vrijdag 14 mei 2010

Vietnam trip

Komend weekend zou mijn visum weer eens aflopen. Ik heb geen werkvergunning en moet iedere drie maanden een nieuw business visum aanvragen op een ambassade in het buitenland. Tot nu toe had ik steeds een buitenlandse trip vlak voordat mijn visum afliep. Dit keer echter niet en moest ik dus speciaal voor een nieuw visum in het vliegtuig stappen. Ik ben sinds een paar weken een eigen afdeling aan het opzetten, waarvoor ik ook budget verantwoordelijkheid draag. Ik let dus op de kleintjes en besloot naar Vietnam te vliegen, wat goedkoper is dan trips naar Singapore en Kuala Lumpur. Bijkomend voordeel is dat Ho Chi Minh City ook een stuk leuker is.

In Vietnam aangekomen had ik helaas de verkeerde taxi chauffeur te pakken. Ik had afgesproken dat hij netjes zijn meter aan zou zetten. Die stond echter al op een behoorlijk bedrag en hij liet hem lekker doorlopen. Bij het verlaten van het vliegveld wilde hij 10.000 Dong hebben, terwijl ik al vernomen had dat dit 2.000 Dong kost. Bij de Thaise ambassade aangekomen rekende ik hem voor hoeveel ik hem schuldig was: 76.000 Dong. Meneer beweerde bij hoog en laag dat hij niet terug had van mijn biljet van 100.000. De zielige verklaring was dat hij al vanaf 6 uur bij het vliegveld had gestaan en dat ik pas zijn eerste klant was. Waarom de meter bij aanvang van mijn rit dan al op 194.000 stond, kon hij me niet uitleggen. Hij was ook te beroerd om te gaan wisselen en gaf mij zijn autosleutel als borg mee. Nadat ik ergens gewisseld had, wilde hij alsnog 5.000 Dong meer hebben. Uiteindelijk maar betaald om ervan af te zijn. We hebben het hier over bedragen van niks, 19.000 Dong staat gelijk aan 1 US Dollar, maar ik hou er niet van om belazerd te worden.

Met een slecht humeur stapte ik de ambassade binnen. Ik had in Bangkok al op de site van de Thaise ambassade in Ho Chi Minh City gekeken hoeveel een visum kost. Geheel volgens Thais gebruik gaat die site echter niet verder dan de openingstijden en een foto van de ambassadeur himself. Het is maar net wat je als beheerder van de site belangrijk vindt. Dus had ik Thai Baht en Singapore Dollars meegenomen, die ik toch nog thuis had liggen. Kon ik die altijd even bij de dichtst bijzijnde bank omwisselen in Dong of US Dollars. Verkeerd gedacht. Een visum dient in US Dollars te worden afgerekend en banken in Vietnam mogen wel Dollars innemen, maar niet uitgeven. Typisch staaltje Thais vernuft weer, visa laten betalen in een munteenheid waar je nauwelijks aan kunt komen. Moest ik in een taxi naar de andere kant van de stad om bij een wisselkantoortje Singaporese Dollars naar Amerikaanse om te zetten.

Een uur later stap ik met een nog slechter humeur de ambassade weer binnen. Ik overhandig de documenten die ik altijd mee krijg van onze lieftallige secretaresse en verneem dat er een brief van het Ministry of Labour ontbreekt. In Singapore en KL doen ze daar nooit moeilijk over, maar de dame achter de balie is onverbiddelijk. Ik heb nog iets meer dan een half uur om de zaak te regelen. Snel skypen naar Bangkok dus. Ze legt me uit waar ik een internet cafe kan vinden. Vlakbij zie ik inderdaad een groot bord met internet bij een klein steegje. Ik loop erin en zie alleen een klein eettentje, vraag naar het internet cafe en krijg te horen dat die er niet is.

Ik snel weer de straat op. De tijd dringt. Een taxi chauffeur weet raad. Na ruim 5 minuten rijden, wijst hij naar een gebouw met een rolluik ervoor. Daar was voorheen toch echt een internet cafe, meldt hij verontschuldigend. Ik betaal hem en stap snel uit om een klein stukje terug te lopen. Ik had namelijk een restaurant gezien met een groot 'WIFI' bord erop. Ik loop naar binnen en vraag of ze wifi hebben. De serveerster kijkt me niet begrijpend aan. 'Internet', zeg ik. Nee, dat hebben ze niet. Ik neem haar mee naar buiten en wijs op het bord. 'Does that say Wifi?', vraag ik. 'Yes' bevestigt ze. 'But you don't have it?', vraag ik weer. 'No', antwoordt ze, schijnbaar zonder enige schaamte. 'That's great', zeg ik en been zwaar geirriteerd weg. Inmiddels is het me duidelijk dat ik het niet op tijd ga redden en ik besluit maar naar het hotel te gaan.

Hotel iPeace - moderne, doch zeer stupide naam - bleek zowaar over het geadverteerde wifi te beschikken. Na wat heen en weer gemail en geskype komt het nog in orde en de dame bij de ambassade blijkt de kwaadste niet als ze er geen probleem van maakt dat ik die middag buiten de officiele tijd nogmaals langs kom om mijn visum aanvraag in te dienen. Een hoop gedoe dus, uiteindelijk met goede afloop en ook nog als resultaat dat ze op mijn kantoor in Bangkok gaan proberen eindelijk een werkvergunning te regelen. De financiele resultaten van 2009 zijn van dien aard dat er een extra buitenlander op de loonlijst mag staan. Het zou erg prettig zijn als die trips naar ambassades tot het verleden behoren.

Mijn Vietnam trip was niet louter kommer en kwel. Negen jaar geleden heb ik als backpacker door Vietnam gereisd, waar ik enorm goede herinneringen aan heb. Mijn hotel ligt in de buurt waar ik destijds ook een paar dagen verbleef. Ik dacht dus vaak terug aan die goede oude tijd en verbaasde me over de grote veranderingen sinds toen. Net als Kao San Road in Bangkok heeft ook de backpacker wijk in het voormalige Saigon zich enorm ontwikkeld. Het gebied is groter en de hotels en restauranten zijn kwalitatief sterk verbeterd. Waar ik de echte Zuid-Oost Azie sfeer in KL en Singapore node mis, kom ik hier goed aan mijn trekken. Lekker chaotisch met al die brommertjes en hier en daar wat mooie overblijfselen uit de tijd dat Vietnam een Franse kolonie was.

Mijn Engelse collega Richard probeert sinds een paar maanden om InsightAsia in Indochina op de kaart te zetten en doet dat vanuit Ho Chi Minh. We zijn 's avonds met een maat van hem uit San Fransisco op stap geweest en dat was erg gezellig. Middels een ouderwetse kroegentocht heb ik een aardig deel van het nachtleven kunnen zien. Wat me opviel was dat er veel jonge expats rond liepen. In Bangkok zijn ook veel jonge Engelse leraren, maar die hebben vaak niet genoeg geld om regelmatig de bloemetjes buiten te zetten. In Vietnam is een biertje, gelukkig voor hun, een stuk goedkoper.

Ondertussen brak in Bangkok de hel los. Het engelengeduld van de premier was eindelijk op en de harde confrontatie tussen leger en red shirts is ongetwijfeld ook in Nederland prominent in het nieuws geweest. Tijdens de stapavond volgden we middels de telefoon van Richard de berichtgeving op internet (mijn telefoon kan alleen waar telefoons in een heel ver verleden voor bedacht zijn). Ik was er niet rouwig om dat ik even in Vietnam een biertje zat te doen. Zodoende was ik niet ter plekke om van nabij te filmen hoe de afvallige legerleider Seh Daeng een kogel in zijn kop kreeg. Ook van nieuwe acties dit weekend hoeven jullie geen beeldmateriaal te verwachten. Ik bedank ervoor om plaats te nemen in het rijtje van binnen- en buitenlandse journalisten die donderdag door kogels getroffen zijn en blijf uit de buurt. Ik laat de oorlog in het centrum voor wat het is en vermaak me wel in sportschool en sauna, en met de FA cup final en de kampioenswedstrijd van Barca op de buis. Voetbal is ten slotte ook oorlog.

zaterdag 8 mei 2010

eBay debuut

Eindelijk is het dan zover, ik
maak mijn debuuut voor een miljoenen publiek. Niet als tv persoonlijkheid, sportster of rockheld, maar als verkoper op internet. Als er tussen de vele miljoenen koopjesjagers op eBay nou eens een te verwaarlozen minderheid mijn spulletjes gaat kopen, kan
ik mooi wat grijpstuivers bijverdienen. Mijn eerste twee items zie ik als experimenten om te kijken of er een markt is voor mijn shirts en schilderijen, en of ik die markt op een efficiente manier kan bereiken.

Eerst dus maar eens proberen op het platgetreden pad dat eBay heet. Op de Chatuchak markt, een van de grootste ter wereld, heb ik een
olieverfschilderij laten maken van de vanwege zijn wilde levensstijl helaas veel te vroeg overleden, maar mede daarom legendarische zanger van AC/DC, Ronald Scott, Bon voor intimi. Dit fraaie kunstwerk staat sinds gisteren per opbod te koop, waarbij ik een
minimumprijs van 200 euro gesteld heb. Dit is voor het canvas zonder frame. De prijs is inclusief verzendkosten. De advertentiekosten zijn 30 eurocent voor 10 dagen, dus als het minimum bedrag over 10 dagen nog niet geboden is, verleng ik gewoon met nog
eens 10 dagen. De advertentie kun je hier bekijken.

Van het tweede item heb ik er een stuk meer. Retro shirts van het Nederlands elftal van het WK van 1974. Dat is het toernooi waarbij we volgens spelers en pers veruit de beste waren ... maar toch niet wonnen. Als je de beelden objectief bekijkt, moet je tot de conclusie komen dat Duitsland de finale volkomen terecht won en niet gestolen heeft, zoals men wil doen geloven ('ingetuind'?). Toch is dit een roemrijke episode in de Nederlandse sporthistorie, die men zich ook in het buitenland goed herinnert. Ik ben met wat fototjes die ik van internet geplukt had naar een winkeltje gegaan en uitgelegd dat ik het shirt zo wilde hebben. Om een voordelige inkoopprijs voor de shirts te kunnen bedingen, moest ik er behoorlijk wat afnemen. In een overmoedige bui heb ik daarom 100 shirts laten maken. Als speler op de global market moet je groot denken.

Het grootste probleem was nog om uit te leggen dat alle shirts nummer 14 moesten hebben. Dat ging er niet in bij die kerel, die zijn klassiekers duidelijk niet kent. Nummer 14? Allemaal? Zeker weten? Sta ik daar in het Thais uit te leggen dat Johan Cruijff in Nederland een grootheid is en altijd met nummer 14 speelde. Het was afwachten of mijn instructies juist geinterpreteerd waren en met een ongemakkelijk gevoel toog ik twee weken laten terug naar de winkel om de shirts op te halen. Hij heeft gelukkig goed werk geleverd. Zowel het logo als het rugnummer lijkt precies op de originele shirts uit 1974. Cruijff schijnt nogal een geldwolf te zijn. Nu maar hopen dat het nummer 14 op een oranje shirt niet gepatenteerd is. Ik vrees al een dreigende brief van zijn advocaat. De advertentie kun je hier bekijken.

De prijs voor het shirt is 14,95 euro, inclusief verzendkosten. Voor lezers van dit blog geldt natuurlijk een aantrekkelijke korting. Voor 5 euro neem ik een shirt voor je mee als ik op 16 juni naar Nederland kom. Moet je voor de eerste poulewedstrijd een ander shirt aan, maar daarna maak je tot en met de finale de blits, want we zijn natuurlijk wederom verreweg het beste en de titel kan Oranje nauwelijks nog ontgaan, zoals altijd. Dus kom op, laat de leeuw niet in zijn hempie staan.

woensdag 5 mei 2010

Road to election


Premier Abhisit heeft eindelijk gedaan wat hij in mijn ogen al veel eerder had moeten doen, verkiezingen aankondigen. Maandagavond is hij met een als road map to election omschreven stappenplan gekomen richting verkiezingen op 14 november. Zijn plan gaat verder dan verkiezingen en bevat o.a. ook een onafhankelijk onderzoek naar de gewelddadigheden op 10 april en een inventarisatie van de grieven
die onder de red shirts leven.

Waarom ik vind dat hij dit al eerder had moeten doen?
Omdat het al lang duidelijk is dat de gevestigde orde niet onder nieuwe verkiezingen uitkomt. Door op eigen initiatief verkiezingen aan te kondigen, neemt hij de leiders van de red shirts gedeeltelijk de wind uit de zeilen. De animo
onder de demonstranten om nog veel langer dag en nacht op de straten van Bangkok te bivakkeren zal denk ik verminderen. Bovendien moet de leiding van de oppositie nu kleur bekennen. Strijden ze echt voor democratie, zoals ze bij hoog en laag beweren, of zijn ze erop uit om op ondemocratische weg de macht over te nemen? Ze zijn nu voor het blok gezet, dus we zullen het snel weten.

Vorige week donderdag lieten de red shirts zich nog van hun slechtste kant zien. Ze vermoedden dat in het Chulalongkorn Hospital, dat direct naast de kruising ligt waar de week ervoor door red shirts granaten werden afgeschoten, vele soldaten verstopt waren die zich voorbereidden op actie. Dus doorzocht een van de leiders met een aantal handlangers het hele ziekenhuis, volgens de berichtgeving als een olifant in de bekende porcelijnkast. Een bronstige olifant, afgaande op de in de media gerapporteerde sexuele intimidatie van lieftallige verpleegsters. Het ziekenhuis zag zich genoodzaakt om alle niet urgente operaties uit te stellen en bood hun patienten de keus om naar een ander ziekenhuis overgebracht te worden, waar het grootste deel van de 1.400 patienten gebruik van maakte. Andere ziekenhuizen in de buurt verscherpten op stel en sprong hun beveiliging.

Vervolgens stonden de red shirts op hun achterste poten. Door zo overdreven te reageren stelden de ziekenhuizen de demonstranten in een kwaad daglicht. De media hadden er al helemaal een potje van gemaakt door uitgebreid over dit voorval te berichten. Een oppositielid in het parlement ging nog een flinke stap verder. Hij vindt dat verscheidene media in hun berichtgeving de privacy van patienten hadden geschaad. Meneer eist derhalve een parlementair onderzoek naar de rol van de media en de regering in deze. Een slechte grap? Nee. Kan dit alleen in Thailand? Ik hoop het maar. Zeer typerend voor het ontbreken van enige zelfkritiek binnen het oppositiekamp.

Vandaag zag ik dat de red shirts hun barricaden verplaatst hebben om de weg naar de eerste hulp van het Chulalongkorn ziekenhuis weer begaanbaar te maken. Ik dus even langs om te kijken en wat beeldmateriaal te maken. Politie en soldaten zijn erg relaxed. Foto's maken en langs de barricaden lopen is geen probleem. Op een van de foto's kun je zien dat ze zelf ook graag even met hun collega's op de foto gaan. Vlak voor de afzetting kan ik de speeches horen. Misschien werden ze in het Engels vertaald omdat ze mij aan de andere kant zagen staan, misschien om de buitenlandse pers terwille te zijn. Hoe dan ook, ik kreeg te horen dat het aanbod van Abhisit onacceptabel is. Het parlement moet hoe dan ook op stel en sprong worden ontbonden, niet pas twee maanden voor de verkiezingen. Bovendien kunnen diverse nationale en internationale instanties klachten tegemoet zien over de schandelijk wijze waarop de red shirts in Bangkok zijn behandeld. Ze accepteren zelf blijkbaar geen enkele verantwoordelijkheid voor de chaos in Bangkok.

Het initiatief van de minister president heeft vele Thai hoop gebracht. Is het einde van de impasse ineens in zicht? Vele stakeholders in het conflict hebben hun fiat reeds gegeven. De red shirts zijn aan zet. Houden ze vast aan hun eis om het parlement direct te ontbinden? Blijven ze de rampzalige geburtenissen van 10 april als een wig hanteren om niet tot elkaar te hoeven komen? Kiezen ze voor democratie of burgeroorlog?

maandag 3 mei 2010

Partner wanted

Over 6 weken ben ik in
Nederland en doe ik mee aan het Henk Janssen Unicum Open. Inmiddels is het bijna een jaar geleden dat ik een balletje geslagen heb, dus het is hard nodig om de draad weer op te pakken en in Bangkok een paar trainingsuurtjes te maken. Afgelopen weekend ben ik daar maar eens mee begonnen. Ik heb het meteen grondig aangepakt en uit Koh Samui een gerenommeerde sparringpartner voor een paar dagen over laten komen. Je wilt toch het graveltennis zo goed mogelijk nabootsen, ondanks dat er in Bangkok alleen maar hardcourt banen zijn. Dan heeft het weinig zin om met een hardhitter Amerikaanse stijl te gaan trainen. Dus heb ik slicekoning Edwin de Vries opgetrommeld.

Op een lekker rustig baantje bij een apartementencomplex hebben we mijn eerste training afgewerkt op een bewolkte middag. Na een tweede sessie zal Edwin weer terugkeren naar Samui, want daar staat men natuurlijk ook in de rij. Mijn spel viel me, gezien de lange inactiviteit, zeker niet tegen en ik had er weer erg veel plezier in. Als ik weer terug ben van mijn vakantie in Nederland moet ik maar eens wat regelmatiger gaan spelen hier.

Onderstaand beeldmateriaal geeft een indruk van de training. Voordat spelers als Julian Vandebussche, Menno van der Bor en Remco Fehr in blinde paniek raken: de KNLTB heeft mij inmiddels weer teruggeplaatst van ranking 3 naar 4. Ik zie dit als een voorlopig besluit, want het regent bij de bond ongetwijfeld protestbrieven van spelers in de 4. Wellicht wordt het besluit dus nog herroepen, maar tot nader order kunnen de toppers in de 3 opgelucht ademhalen. Ook leuker voor het toernooi, is de strijd in de 3 helemaal open.

Ik heb tijdens het toernooi tijd zat, dus wil me graag voor drie onderdelen inschrijven. Bij deze dan ook een open solicitatie naar dubbel- en, vooruit, mixedpartners. Op basis van de beelden verwacht ik vele reacties. Ik zal ze alle zorgvuldig in overweging nemen, maar alleen shortlist kandidaten krijgen bericht. Ieder's resultaten zijn tegenwoordig op de KNLTB site na te gaan, dus wees eerlijk in je CV!

Even Apeldoorn bellen

Ik heb het al eens eerder
geschreven, de Thai lijken het gen in hun DNA te ontberen dat de mens attendeert op gevaar. Er moeten aardig wat schapen verdrinken eer de put gedempt wordt. Laatst ging het mis bij de bouw van een gigantisch nieuw kantoorgebouw aan
Sukhumvit, in het toeristische centrum. Een hijskraan kantelde en viel om. Dit had desastreuse gevolgen kunnen hebben, indien het gevaarte op het drukke verkeer of op de de skytrain constructie was gevallen. Geluk bij een ongeluk was dat de kraan tegen het naast gelegen Hotel Miami aanviel. De schade lijkt minimaal. Ik ben benieuwd of er gasten in de bovenste etage aanwezig waren en of ze zich de pleuris geschrokken zijn. Gezien de beperkte schade, ben ik bang dat dit voorval niet als een belangrijk leermoment opgevat wordt. Waarschijnlijk is dit voor de verantwoordelijken een typisch geval van foutje, bedankt. Meer niet.

Topsport in Thailand

Op koninginnedag was het exact
tweeeneenhalf jaar geleden dat ik in Thailand neerstreek. In die tijd ben ik hier niet verwend met geweldige evenementen. De internationale topbands weten de weg naar Bangkok niet te vinden. Hoogtepunten op de concertagenda van Bangkok in 2009 waren Rod Stewart, Tom Jones en Kool and the Gang. De omschrijving 'uitgerangeerd' is nog te flatteus voor deze fossielen. Op sportgebied komt Thailand niet veel verder dan een ATP toernooi waar Djokovic en Tsonga aan meedoen, als het meezit. Van een lobby voor het WK voetbal heb ik nog niets vernomen,
maar daar is het gezien de politieke situatie misschien ook niet het juiste moment voor.

Ik leef dus van de buitenlandse sportevenementen die gelukkig in overvloed op de diverse sportzenders te zien zijn. Ik was dan ook zeer verheugd toen ik onverhoeds in de shopping mall bij mij om de hoek tegen de Thailand Open Rubik's aanliep. Rubik? Ja, Rubik, die kubus waarvan de deeltjes om de as heen kunnen draaien. Het is de bedoeling om aan elke zijde van de kubus deeltjes van dezelfde kleur te hebben. Een enorme rage in het begin van de jaren '80. Kennen we allemaal toch wel?

Een hal van Fortune Town was omgebouwd tot een kolkende arena, waar een bikkelharde strijd woedde. Supportersrellen lagen op de loer, maar tijdens mijn korte aanwezigheid liep het gelukkig niet uit de hand. Om de beurt werden de deelnemers achter het decor vandaan gehaald om een tijd neer te zetten. Gemeten in duizenden van seconden, om het enorme professionalisme even aan te geven. Op een groot scherm waren de gerealiseerde tijden te volgen. Als ik het goed begreep gold de gemiddelde tijd van vijf pogingen. Aan trainingstafels zag ik deelnemers oefenen met twee handen. Op het podium moest alles met één hand, anders is het te makkelijk.

Nou heb ik de Thai wel eens weggezet als niet al te pienter. Als dit geweldige evenement iets duidelijk maakt, is het wel dat dit niet gegeneraliseerd mag worden. Ongelooflijk hoe snel deze topsporters aan die kubus draaien. Doping, denk je dan toch willekeurig. Anders kan dit toch niet? Onderstaande beelden lijken soms versneld te worden afgespeeld, maar dat is niet zo. Allemaal waarheidsgetrouw, zoals jullie gewend zijn van je Bangkok reporter. Let vooral even op het ventje links aan tafel die op seconde 36 van het filmpje al opkijkt, terwijl hij nog met de laatste seconden bezig is. Bijna net zo cool als Usain Bolt die tijdens de Olympische 100 meter even achterom keek waar de concurrentie nou bleef. En dan dat laatste kereltje dat het karwei in 16 luttele seconden afraffelt. Daar moet ik een snipperdag voor opnemen. Van deze mannetjes gaan we nog veel horen.