dinsdag 31 augustus 2010

Wazzup?

Het is weer eens tijd voor een update van mijn bezigheden hier. Ik wil met het vorige stukje niet de indruk wekken dat ik iedere avond de bars afstruin. Er wordt heus hard gewerkt.

Sinds ik eind juni terug kwam uit Nederland ben ik druk geweest om mijn eigen afdeling op te bouwen. Ter herinnering: ik werk voor marktonderzoekbureau InsightAsia en ben een eigen afdeling gestart die gericht is op communicatie onderzoek. De eerste stap was om een aantal eigen onderzoeksmethoden te definieren die iets unieks te bieden hebben ten opzichte van andere onderzoeksbureaus. Ik ben nu klaar om te beginnen met twee services die televisiecommercials testen voordat ze de buis op geslingerd worden en de effectiviteit van reclamecampagnes in beeld brengen. De komende weken zal ik me vol op het verkopen storten. Eerst in Thailand en vervolgens ook in andere landen in de regio.

Ondertussen ben ik ook bezig om services te bedenken die gericht zijn op de nieuwe media. Dan heb ik het over het onderzoeken van websites, banners, zoekgedrag en sociale media. Dus als je me ineens actief ziet op Facebook en Twitter weet je waarom. Ik zal me daar toch in moeten gaan verdiepen. De grote mondiale bureaus zijn nog niet ver in het ontwikkelen van services die nieuwe media onderzoeken, dus daar liggen kansen voor mij. Leuk om te proberen innoverend bezig te zijn. Echter wel moeilijk dat ik het vooral alleen moet opknappen.

Gelukkig ben ik contact gekomen met een Amerikaan die jarenlang operations manager voor Coca-Cola Thailand is geweest. Hij werkt nu zelfstandig en is bezig een heel groot project voor Coke op te zetten. Roger kan mij op twee manieren van dienst zijn. Als ik onderdeel wordt van het project team levert mij dat omzet op. Daarnaast wil hij me helpen om mijn eigen producten aan de man te brengen. Daarmee kan hij zelf ook zijn netwerk verder uitbreiden. Het wordt voor mij dus een interessante tijd op zakelijk gebied. Mijn baas is geduldig en verwacht geen grote resultaten op korte termijn. Hij gunt me de tijd op mijn omzet op te bouwen.

Het voetballen staat al een tijdje op een laag pitje. De competitie eindigde in mei en sindsdien heb ik slechts hier en daar een balletje getrapt. Ik moet niet vergeten te melden dat ik afgelopen seizoen een onderling topscorer klassement tussen wat vrienden gewonnen heb. Vier doelpunten in een half seizoen waren genoeg en leverden een leuk zakcentje op. Ik moet nog even geduld hebben tot de volgende doelpunten, want het nieuwe seizoen begint pas in oktober. De meeste spelers vermaken zich ondertussen in de Summer League, maar dat vind ik te ver reizen voor potjes van 50 minuten. Ik ga liever naar Lumpini park om mijn conditie op peil te houden en loop één of twee keer per week 20 kilometer.

De afgelopen vijf weken verbleef Edwin in Bangkok en kon ik de voetbal leegte opvullen met tennis. We hebben twee maal per week het hardcourt geteisterd op duizelingwekkend hoog tempo. Misschien mag ik het niet verklappen, maar Edwin heeft in Thailand een ware gedaante wisseling ondergaan. De gewezen prikker van weleer is niet meer. De 'viertjes' in het district Leiden zullen van hoek naar hoek gestuurd worden als hij volgend seizoen zijn rentree maakt op de gravelbanen. Ze zijn bij deze gewaarschuwd.

donderdag 26 augustus 2010

'That was me'

Donderdag bezocht ik mijn favoriete eettent Gulliver in Sukhumvit Soi 5. Een grote poolbar die er gelikt uitziet en waar alles tot in de puntjes verzorgd is. En niet onbelangrijk, het eten is erg goed. Populaire bar dus, waar dan ook veel farang komen. En waar veel farang komen, zijn ook mooie meiden. Een ABC'tje in Bangkok. Ik eet ongeveer twee maal per week in Gulliver en wordt daarbij nauwelijks gestoord. De dames die op farangjacht zijn richten hun pijlen op mannen met dure horloges en kleding. Grote bierbuik en verlopen kop geen bezwaar. Dus ik eet lekker rustig, in mijn T-shirt en vale spijkerbroek. Als ik echt niet gestoord wil worden, leg ik mijn telefoon op tafel. Zo'n ouderwetse waar je alleen maar mee kunt bellen.

Donderdag was het vrij rustig en de patsers waren dun gezaaid. Dus het moppie naast me aan de bar sprak me aan. Ik zat er nou eenmaal toch. Of het eten lekker was. Ik ben er inmiddels vrij bedreven in om op een nette manier duidelijk te maken dat ik geen zin heb in prietpraat als ik zit te vreten. De dame bleek over goede sociale vaardigheden te beschikken en liet me verder mijn ding doen. Tenminste, tot het moment dat de laatste hap door mijn keelgat gleed.
Nogmaals, of het lekker was.
'Ja'.
'Waar kom je vandaan?'
'Nederland'.
'Amsterdam?'
'Vlakbij'.

Tot nu toe niet echt een gesprek om over naar huis te schrijven. Deze conversatie behoort tot de standaard barpraat in Bangkok. Of je nu wilt of niet. Geen ontkomen aan, dus dat probeer ik ook niet. De tijd dat ik ze met verassende antwoorden op het verkeerde been probeerde te zetten, heb ik achter me gelaten. Ook dat ging op den duur vervelen. Dit gesprek nam echter al snel een verassende wending.

De dame meldt dat ze Amsterdam wel kent. Ze is er zelf niet geweest, 'but I have a friend there'. Dit kan twee dingen betekenen, meen ik vast en zeker te weten. Of ze heeft een Nederlandse toerist aan de haak geslagen en deze kerel stuurt haar regelmatig geld op, die domoren zijn er te over. Of ze heeft een vriendin die een Nederlander aan de haak heeft geslagen en nu in Amsterdam woont. 'He is in jail', vervolgt ze. Nou kun je zoiets verkeerd verstaan, dus om spraakverwarringen te voorkomen, vraag ik eerst even of ze dit kan herhalen. Had ik het toch goed verstaan.

'His name is Joran and he is in jail in Peru', gaat ze verder. We hebben een grappenmaker, denk ik en kijk haar lachend aan. Ze is echter bloedserieus en blijft volhouden dat ze Joran kent. Ik begin het te geloven en ben een en al oor. Ik was van plan om na het eten meteen naar huis te gaan, maar hier moet ik natuurlijk het fijne van weten. Het verhaal wil dat haar nichtje Joran leerde kennen toen hij net in Bangkok kwam studeren. Hij had een huis gehuurd en daar gingen ze wel eens langs. Ik vraag of ze niet wist dat hij al iemand vermoord had. Jawel, maar hij hield vol dat hij dat niet gedaan had.

Ik val even stil en moet dit even laten bezinken. Ik zit hier aan de bar met iemand die goed bevriend was met Joran, wellicht de meest gehate persoon van Nederland. Iemand die wereldwijde bekendheid geniet als moordenaar. Dan schiet me wat te binnen. Ik vraag haar of ze wel weet dat Joran 100 meter verderop gefilmd is in het Landmark hotel met een paar meiden die hij wilde verhandelen, en dat die opnamen wereldberoemd zijn in heel Nederland. Het antwoord is bijna te mooi om waar te zijn en krijgt voor mij direct legendarische status. Met een stalen gezicht: 'YES, THAT WAS ME'.

Ik val bijna van mijn kruk. Ze meent het echt! Ik zit hier aan de bar met een van Joran's slachtoffers in het filmpje dat ik een paar keer op YouTube bekeken heb. Het filmpje dat bijna heel Nederland op televisie heeft gezien en dat het gesprek van de dag was. Wat zeg ik, van de week. Zit ik gewoon naast aan de bar. Ze verteld dat Joran zei dat hij ze zou helpen met business. Ze hadden geen idee waar het over ging. Op een dag nam hij ze onaangekondigd mee naar het Landmark hotel. De rest hebben jullie allemaal bij Peter R. gezien, neem ik aan. Ze beschrijft de gebeurtenissen precies. Dat Joran ze aanbiedt om in een nachtclub te dansen. Dat zij het te weinig geld vindt en eerst haar school af wil maken. Dat Joran heel luchtig doet over het verkrijgen van een visum en dat zij dat niet vertrouwt.

Hoe zou ze dat allemaal weten en waarom zou ze zo'n verhaal ophangen? Nee, ik ben ervan overtuigd dat ze het echt is. Ze weet dat er een filmpje op YouTube is, maar ze kijkt erg verbaasd, bijna geschrokken, als ik vertel dat het in Nederland op de televisie was en dat zo ongeveer het hele land heeft gekeken. Miljoenen mensen. Verder doet ze geen schokkende ontboezemingen en ik besluit om naar huis te gaan. Je moet zo'n geweldig gesprek niet dood laten bloeden, maar op het hoogtepunt afsluiten. Ineens heb ik spijt dat mijn telefoon alleen maar kan bellen en geen foto's kan maken. Ik zeg haar dat ik de volgende keer mijn camera meeneem en met haar op de foto wil. Ze lacht, denkt dat ik een grapje maak. No way. Die foto houden jullie van me tegoed.

Thuis aangekomen natuurlijk direct de laptop aan en YouTube op. Even zoeken op 'Joran Bangkok' en daar-is-ie. Helaas op het filmpje van de hotelkamer zijn de dames niet te herkennen. Het beeld is niet scherp genoeg. Ik ben er toch niet ingetuind? Het filmpje loopt op zijn eind en ik wil het al wegklikken op het moment dat Joran met zijn zakenpartners naar buiten komt. Dan, exact op 8 minuten en 8 seconden, verschijnt mijn gesprekspartner van die avond alsnog duidelijk herkenbaar in beeld. Dat kleine opdondertje links van Joran, in de zwart witte jurk. Geen twijfel mogelijk. Dat is ze. Maak ik toch maar weer even mee, beste mensen. Ik blijf het herhalen: Amazing Thailand.

Zie het filmpje hier.

donderdag 19 augustus 2010

Stroom uitval

Thailand wordt een derde
wereld land genoemd. In vele opzichten terecht. Toch zijn de faciliteiten in Bangkok redelijk goed en is het leven comfortabel. Maar laat ik nou net in een straat wonen waar af en toe de stroom voor een paar uur uitvalt. De eigenaar
van mijn apartementencomplex heeft het me uitgelegd.

De straat die naast mijn kamer ligt, zit vol met naai ateliers. Die leggen een groot beslag op de electriciteitsvoorziening. Volgens het bestemmingsplan zouden de ateliers woonhuizen moeten zijn. Het electriciteitsnet van de buurt is dan ook niet berekend op de illegale werkzaamheden en raakt af en toe volledig overbelast.

In Nederland zou het gauw afgelopen zijn met de ateliers. Na een regen van klachten zou de boel snel worden opgedoekt en de ondernemers worden bestraft. In Thailand gebeurt er niets. De eigenaars van de ateliers zullen een wederzijds profijtelijke overeenkomst hebben gesloten met ambtenaren en politie. De overige buurtbewoners weten waarschijnlijk wel beter dan het indienen van klachten. Strijdvaardigheid tegen corruptie is veel Thai vreemd. Het hoort erbij en er is niets tegen te doen, is de houding van de gemiddelde Thaise burger.

Gisterochtend was het weer eens zover. Gelukkig had ik deze keer de wasmachine niet in gebruik en komt er genoeg licht door het raam van het balkon. Ook kan mijn laptop wel een paar uurtjes zonder stroom. Mijn lichaam kan echter moeilijk een paar uurtjes zonder airco. Het wordt al snel bloedheet in de kamer en ik ben blij als de stroom weer op gang komt nadat de monteur een tijdje in de electriciteitskast aan het begin van de straat heeft staan pielen. Zolang de stroom niet uitvalt als ik voetbal zit te kijken, kan ik er wel mee leven. Ik zie het maar als een onderdeel van het totaalpakket dat de 'Thailand ervaring' heet.

PS: Bekijk op de onderste foto hoe de elctriciteitskast wordt afgesloten. Lekker veilig. Typisch Thailand.

maandag 2 augustus 2010

Wie schrijft ...


In de mediawereld draait alles om bereikcijfers. Echt waar. Hoe meer bereik, hoe meer omzet, en we weten allemaal dat de wereld om geld draait. Voila, stelling bewezen. Wanneer types als Reinout Oerlemans en John de Mol roepen dat ze zo graag goede programma's maken, weet iedereen dat het gelul is. Kijkers, daar gaat het om. Op internet is het niet heel veel anders.

Eerder schreef ik een stukje waarin ik aangaf dat ik het bezoek aan mijn blog volgde. Na precies een jaar is het tijd om eens publiekelijk de balans op te maken. Op bijgaande grafiek kun je zien dat er ruimschoots honderd bezoekers per maand zijn, gemiddeld 147. Na een dieptepunt van 106 in januari zette een positieve trend in met vier opeenvolgende records. In juni volgde daarop een kleine terugval doordat er nauwelijks bezoekers waren tijdens mijn verblijf in Nederland. Logisch. Waarom zou je ook op een scherm gaan turen als je the real thing in levende lijve kunt bewonderen? In augustus klom het bezoekersaantal weer terug naar een respectabele 157.

In mei hadden de internetkabels tussen Thailand en Nederland het zwaar te verduren. De teller stopte pas bij maar liefst 242. Een absoluut record. Door het geweld in Bangkok kwamen blijkbaar veel mensen op het idee om eens te kijken hoe het mij verging. Op zich sympathiek, maar dat maakt van een deel van jullie dus feitelijk digitale ramptoeristen. Ja, denk daar maar eens over na.

Het waren echter niet alleen ramptoeristen in mijn kring van vrienden en hele vage bekenden die de cijfers in mei tot ongekende hoogte stuwden. Fans van de Belgische voetbalclub AA Gent deden tijdens de demonstraties ook een flinke duit in het zakje. Op 19 mei plaatste ene Maltezerleeuwtje op het forum van de fansite een link naar mijn site met de bijgaande tekst: "Een kijk op de zaken van een Nederlander ter plaatse die de waarheid volledig in het licht stelt." Als je vrije tijd genoeg hebt om op het forum van een derderangs club rond te hangen, heb je natuurlijk ook wel een momentje om op het blog van een vreemde te neuzen. Dit leverde in die week dan ook 33 bezoeken vanuit België op.

Aangezien ik me beroepsmatig veel met kwantitatieve zaken bezig houd, is het voor mij een koud kunstje om uit te vogelen dat er een duidelijke relatie is tussen het aantal berichten dat ik schrijf en het aantal bezoeken. Al zal de correlatiecoefficient van 0,8 de meesten van jullie weinig zeggen. Wie schrijft, die blijft. Dat is duidelijk. Ik ga er dus nog maar een tijdje mee door.