zondag 28 november 2010

De Thai en mobiele telefoons

Ik heb in eerdere stukjes al eens gemeld dat status belangrijk is voor de Thai. En status ontlenen ze bij voorkeur aan oppervlakkige, materiele zaken. Iedere Thai wil dan ook een hippe telefoon en velen bezitten een model dat ze zich eigenlijk niet kunnen veroorloven, maar waar ze met liefde krom voor liggen. Mocht je naar Bangkok komen, verbaas je dan niet als je taxichauffeur in een rammelende bak rijdt, maar toch een iPhone heeft. Als je zo'n duur ding hebt, wil je het weten ook. Dus sta je er in de metro constant mee te pielen en laat je hem niet in je locker liggen als je gaat fitnessen. Je moet tenslotte bereikbaar zijn.

Hoeveel het mobieltje voor de Thai betekent, werd afgelopen week mooi geillustreerd. Je weet wellicht dat het leven in een Thaise gevangenis geen lolletje is. Verscheidene farang hebben reeds in boekvorm verslag gedaan van de verschrikkingen in het Thaise gevangenisleven. Er zijn zelfs zoveel boeken over verschenen dat je het een genre zou kunnen noemen. Gevangenen worden in grote groepen in veel te kleine cellen gepropt, waar ze op de grond moeten poepen en de beperkte ruimte ook nog eens met ratten moeten delen. Er is niet genoeg eten voor iedereen en ook niet genoeg ruimte voor iedereen om 's nachts te kunnen liggen. Get the picture?

Sinds ik in Thailand ben, alweer drie jaar, heb ik nooit iets gelezen over een opstand tegen de erbarmelijke leefomstandigheden in de gevangenissen. Tot nu toe dan. Vrijdag hebben bewakers iets ten noorden van Bangkok vier mobiele telefoons in beslag genomen. Deze waren door familieleden van gevangenen naar binnen gesmokkeld. Nou, toen waren de rapen gaar. Tweehonderd criminelen gaven middels brandstichting blijk van hun ongenoegen, volgens de Bangkok Post en The Nation:

"Correction officials are negotiating with prisoners at Lop Buri prison who staged a riot and threatened to burn prison's premises. Prisoners at a Lop Buri prison rioted and set minor fires on items on Thursday to protest crackdown on the use of mobile telephones. Police said about 200 prisoners were involved in the riots in the Lopburi prison. The incident erupted after officials confiscated four mobile phones thrown inside the facility by relatives of some of the 2,200 inmates."

Zie je het voor je? Jarenlang leef je onder mens onterende omstandigheden en onderga je pesterijen en gewelddadigheden van de bewakers. Maar als ze de telefoon van je collega-gevangene afpakken knapt er iets in je. Tussen de ratten en stront leven is tot daar aan toe, maar je moet wel bereikbaar zijn. Als je in de gevangenis zit, heb je als mens fundamenteel recht op een mobieltje. Ze noemen die dingen niet voor niets cell phones.

Silom Road (3): Heineken Beergarden

In Bangkok zijn November en December qua weer de meest prettige maanden. Het is koeler en minder benauwd dan in de rest van het jaar. Vandaar dat in deze periode de beergardens als paddestoelen uit de grond schieten. Overal in de stad worden terrassen opgezet waar je 's avonds in de open lucht een hapje en drankje kunt nuttigen, meestal onder het 'genot' van een Thaise live band.

Onder de naam Green Space heeft Heineken bovenop het United Center een fraaie beergarden opgetuigd. Afgelopen vrijdag heb ik met wat collega's en mijn maatje Brian een kijkje genomen. Het was goed toeven op de 47e vedieping. Koude biertjes en voortreffelijk uitzicht in een prachtig groen uitgelichte bar. Een mooie gelegenheid om het weekend in te luiden en het was dan ook gezellig druk. Jammer dat de meeste foto's op mysterieuze wijze van mijn camera verdwenen zijn, maar gelukkig heb ik er nog een paar over.



Koh Laan

Het voetbalseizoen is in volle gang. De afgelopen weekenden moest ik daardoor steeds in Bangkok zijn om te spelen. Dat gaat niet onverdienstelijk. Na vijf wedstrijden staan we gedeeld op de eerste plaats en ik sta zelf alweer op drie goals en twee assists. De competitie wordt ieder jaar een stuk sterker door de voortdurende instroom van Afrikaanse spelers die naar Thailand komen om een profcontract te verdienen. Degenen die net buiten de boot vallen, houden in de Casual League hun niveau op peil. Dit leidt bij vele expats tot ongenoegen, maar ik loop niet weg voor een uitdaging op sport gebied. Bring on the brothers.

Vorige week stond er geen wedstrijd op het programma en greep ik de kans om weer eens naar het strand te gaan. Dit keer viel de keus op Koh Laan, een klein eiland vlak bij Pattaya. Hoewel het slechts twee uurtjes met de bus kost om in Pattaya verzeild te raken, had ik in drie jaar tijd de reis nog niet ondernomen. Pattaya heeft namelijk geen beste reputatie. Op basis van de berichtgeving kreeg ik het idee dat Ursul de Geer er binnen een dag een heel seizoen van Het is hier Fantastisch op zou kunnen nemen. Ik liet me echter overtuigen dat het op Koh Laan goed toeven is en de korte reistijd verleidde me tot een trip.

Op Koh Laan is 's avonds helemaal niets te doen, dus ik besloot om vrijdag en zaterdag in op het vaste land te overnachten. Over Pattaya kan ik kort zijn. Vreselijk. Gelukkig woont een vriend van mij vlakbij en hij nam mij twee avonden op sleeptouw. Na de vrijdagavond in het hectische Pattaya, nam Steve me zaterdag mee naar zijn Ierse stamkroeg in Jomtien, waar we Engels voetbal gekeken hebben met een grote pint in de hand. Ik moest aan de aanwezige expats uitleggen hoe het toch kon dat Feyenoord met 10-0 van PSV verloor. Alsof dat zo gek is. Engelsen hebben een goed gevoel voor humor, dus de grap over het kengetal van Rotterdam ging er in als koek.

Koh Laan is een klein eiland van 4 kilometer lang. De veerboot brengt je in 40 minuten over. Hoewel het zo dicht bij Pattaya ligt, is van massa toerisme gelukkig geen sprake. De sfeer is erg gemoedelijk. Tot mijn verbazing was legitimatie bij het huren van een brommertje niet nodig. Ik hoefde zelfs niets in te vullen. 'Zet hem hier maar weer neer als je terug gaat en laat de sleutel er maar in zitten', was de laconieke instructie. Waar vind je dat nog?

Bijgaand de obligate foto's. Koh Laan is een prettig eiland, maar omdat er 's avonds echt geen ruk te doen is, voel ik me min of meer verplicht om in Pattaya te overnachten. De kans dat ik er nog eens terug kom is dan ook zeer gering. Volgende keer toch maar weer Hua Hin.

donderdag 18 november 2010

Deborah


Woensdagavond een hapje en drankje gedaan met Deborah. Haar baan als stewardess van KLM bracht haar naar Bangkok. Na een paar dagen gaat ze op en neer naar Taipei, en vervolgens weer naar Schiphol. Tussendoor heeft ze een aantal dagen om Bangkok te verkennen, te beginnen met een fietstocht op woensdagmiddag. We hebben lekker gegeten bij een typisch Thais restaurantje en vervolgens nog een drankje gedaan in de Londoner. Het was erg gezellig en ik ben weer helemaal op de hoogte van het reilen en zeilen in Leiden en omstreken.

dinsdag 16 november 2010

Silom Road (2): Lunch

Silom staat vol met hoge kantoorgebouwen. Tussen de middag moet al dat kantoorpersoneel natuurlijk wat te schaften hebben. Lunchen kun je in de shopping malls of restaurants...of je eet gewoon op straat. Rond lunchtijd staan overal eettentjes op straat uitgezet. Op pleintjes, in steegjes of gewoon op de stoep langs een drukke weg. Maakt allemaal niet uit.

Op sommige plekken moet je uitkijken dat je je nek niet breekt over de tafeltjes en plastic stoelen. De georganiseerde chaos is echter exact wat Bangkok voor mij zo'n aantrekkelijke stad maakt. Zonder de bijbehorende geuren is het filmpje eigenlijk niet compleet. Toch geeft het een redelijke indruk hoe het er rondom mijn kantoor tijdens lunchtijd aan toe gaat.

maandag 15 november 2010

Why?

Het is erg rustig op mijn blog
de laatste tijd. De komende weken zal ik weer wat vaker van me laten horen, te beginnen met deze korte post. Als je een indicatie wilt hoe buitenlanders in Thailand denken over de lokale bevolking:
- ga naar de Thaise Google site: http://www.google.co.th/;
- type 'why';
- kijk wat er als eerste (en dus meest populaire) zoeksuggestie door Google wordt aangeleverd.

Ik heb het voor de gein mijn collega's ook even op laten zoeken. Er verscheen een geweldige blik van ongeloof op de gezichten, gevolgd door verontwaardiging. Het kan aan mij liggen, maar ik kreeg het gevoel dat deze verontwaardiging enigzins op mij geprojecteerd werd, alsof de vraag van mij persoonlijk afkomstig was. Stupid, toch?