Simultaan schaken

Na de stortvloed aan berichten in november en december is het in januari rustig geweest op dit blog. Maak je geen zorgen, geen nieuws is goed nieuws. Ik krijg bij e-mail contact met Nederland nog wel eens de vraag hoe het met mijn gezondheid is.
De enorme vermoeidheid die mij parten speelde is na een verlengde, door de artsen afgeraden, anti-biotica kuur verdwenen. Mijn gebroken vinger is inmiddels ook bijna geheel hersteld. Sinds begin januari voetbal ik weer twee keer in de week en ook bij het fitnessen voel ik me niet meer belemmerd in het etaleren van mijn indrukwekkende krachttoeren (uiterlijk vertoon is hier nu eenmaal belangrijk), daarbij als vanouds een mengeling van jaloezie (mannen) en bewondering (vrouwen) opwekkend. Afijn, het is weer business as usual.

Ik mag van de dokter ook weer schaken en heb de strijd met mijn baas weer voortgezet. De stukken waren een tijdje onaangeroerd geweest, sinds ik een flink aantal maanden geleden het standpunt had ingenomen dat ik nog niet dood in Kuala Lumpur gevonden wilde worden, laat staan werkend voor InsightAsia. Deze aanvallende zet werd destijds beantwoord met de wat verdedigende stelling dat ik dan maar een plan moest maken om de zaken vanuit Bangkok te regelen. Om het initiatief te houden had ik dat gedaan, waarop een periode van stilte volgde.

Eind december was ik een paar dagen aanwezig op ons kantoor in Betondorp, pardon...Kuala Lumpur, onder meer om de toekomst te bespreken met de CFO (voor degenen die het genoegen smaken niet in de wereld van het bedrijfsleven te verkeren: Hoofd Financien). Op een gegeven moment sprak hij midden in een zin, zonder met de ogen te knipperen: "...when you move to Kuala Lumpur". Alarmfase 1 trad meteen in werking en ik trapte snel op de rem. Budi moest al snel toegeven dat hij door Sajan als pion was ingezet om mij over te halen naar Kuala Lumpur te verhuizen. Ook al woonde hij er zelf, hij gaf volmondig toe dat er voor een energieke man van de wereld als ik geen reet aan is.

Het schaakpel ging dus de middenfase in. Vorige week kwam Sajan himself voor twee dagen naar Bangkok. De messen waren geslepen en het heikele onderwerp kwam ter tafel. Hij hield een lang en gloedvol betoog over het belang voor het bedrijf om de door mij op te zetten en te bestieren marketing en sales afdeling in Kuala Lumpur te hebben. Kosten, logistiek, schaalgrootte, het beperkte Engels van de Thai. De stelling werd wel doordacht en zorgvuldig, doch met overtuiging en vastberadenheid opgebouwd, om door mij met één simpele tegenzet te worden beantwoord: "I don't want to live there". Het is weliswaar een bijzonder leuke baan, ik zou een afdeling van zes mensen op mogen zetten, een separate kantoorruimte mogen huren en verantwoordelijk zijn voor alle marketing activiteiten en de internationale sales, maar ik ben hier niet primair gekomen om carriere te maken.

Een authentieke patstelling dus. Sajan maakte mij bij het uiteengaan duidelijk dat deze situatie door mij op zeer korte termijn doorbroken moest worden met een definitief 'ja' of 'nee'. Voor de vorm vroeg ik nog een weekje bedenktijd en deze week heb ik hem wederom geconfronteerd met de Hollandse koppigheid. Ik was er inmiddels vanuit gegaan dat deze mededeling het einde van mijn tijdperk bij InsightAsia zou inluiden, maar de deur staat gelukkig nog op een kier. De komende maanden ben ik sowieso nog nodig om de afdeling op te gaan zetten, vanuit Bangkok wel te verstaan, terwijl hij iemand anders in K.L. gaat aantrekken om de boel straks te runnen. Dat soort procedures willen nog wel eens een tijdje duren, dus ik reken erop dat ik de komende maanden nog onder de pannen ben in mijn huidige functie.

Sajan heeft ook duidelijk gemaakt dat hij me graag voor de lange termijn wil behouden, want na een stroeve wederzijdse gewenningsperiode werken we inmiddels behoorlijk goed samen. Hij is natuurlijk een zakenman en ik moet mijn salaris dan wel in klinkende munt terugverdienen. Dus heb ik de opdracht gekregen om eens na te denken over hoe ik inkomsten voor het bedrijf kan genereren die mijn dienstverband bedrijfseconomisch rechtvaardigen. De komende tijd zal ik daar eens over filosoferen, maar daarnaast zal ik ook een scherp oog op de arbeidsmarkt houden. Ik heb deze week al twee sollicitaties de computer uit gedaan. Een beetje onderhandelingskracht richting InsightAsia kan immers geen kwaad. Ik stap dus gewoon over op simultaan schaken. Mocht ik dit potje verliezen, heb ik misschien op een ander bord succes. Wordt vervolgd.

Nieuwjaar en bedrijfsfeest

Tussen kerst en oud en nieuw heb ik vrij genomen en ben ik in Bangkok gebleven om eens een weekje lekker niks te doen. Uitslapen, fitnessen, in Lumpini park liggen, uitgaan. Dat was het wel. Oudejaarsavond met Edwin tot in de kleine uurtjes op stap geweest. De Thai hebben hun eigen traditionele nieuwjaar in April, maar hebben zich al lang geconformeerd aan de westerse telling en vieren 'ons' nieuwjaar als het enige echte. Vuurwerk vind je niet zoveel, maar verder is het net als bij ons: aftellen en flink zuipen. De gemiddelde Thai kan trouwens beter zuipen dan tellen, maar dat terzijde.

Op maandag de 4e hadden we de jaarlijkse bedrijfsdag (wie herinnert zich niet mijn schitterende pyama outfit van vorig jaar). Deze editie werd aangegrepen om wat aan ons karma te werken. 's Ochtends kwamen er vijf monniken die een soort zegening over ons uitspraken en toen nog een stukje gingen zingen. De heren hadden zich blijkbaar voorgenomen om langer te zingen dan Led Zeppelin's live uitvoering van Dazed And Confused, die nog wel eens langer dan 30 minuten wilde duren. Ze slaagden er bijna in en dat is knap, zonder gitaarsolos.

Ondertussen zat ik daar maar in de kleermakerszit, met toenemende pijn in de heupen. Goede yoga oefening, dat wel. Na het zingen hebben wij eten voor ze neergezet en hebben we de kamer verlaten. De monniken mogen maar een keer per dag eten, voor elf uur, werd me verteld. Dat ze veel te laat aankwamen en het inmidddels bijna twaalf uur was, geeft blijkbaar niet. Dat zal de Thaise flexibiliteit ten aanzien van regels zijn. Inmiddels hadden ze van ons ook een envelop met geld ontvangen. We hadden er allemaal wat ingedaan to make merit, zoals ze dat zeggen.

Eigenlijk komen alle religies toch op hetzelfde neer. Je koopt een mooi plekje in de hemel of in een volgend leven middels een financiele bijdrage en deelname aan wat vrome rituelen. Dan ben je een goed mens en zal er voorspoed op je weg komen. In het westen wordt daar nogal hypocriet over gedaan en houden we de schijn op dat we altruistisch bezig zijn. Hier proberen ze niet te verbloemen dat je het eigenlijk doet om je eigen lot een zetje in de goede richting te geven. Monniken zijn daar een soort instrument voor, net als bedelaars overigens. Ik had geen idee wat een gangbaar bedrag is en doneerde 100 Baht (2 euro). Dit werd door mijn collega's als genereus gezien, wat hopelijk als een vitamine shot voor mijn aura werkt. Mocht het geen zoden aan de dijk hebben gezet, dan was het bezoek van de monniken toch een leuke Thailand-ervaring.

Je kan nooit genoeg merit vergaren, dus in de middag zijn we naar het monnikenziekenhuis gegaan om een donatie te doen. Monniken verdienen geen geld en hebben nauwelijks bezittingen. Als ze wat mankeren kunnen ze zich gratis laten behandelen in dit ziekenhuis. Dat bracht mij op een idee, maar een collega verzekerde mij dat je antecedenten grondig gecheckt worden en dat je niet zomaar met een kaalgeschoren kop en een oranje kleed om binnen kunt wandelen voor een gratis behandeling. Jammer.

's Avonds was het dan tijd voor het grote feest, uiteraard in zo'n karaoke tent, met dit keer als thema 'back to school'. Dus ik ook een schoolkostuum op de kop getikt, tot hilariteit van mijn collega's en naar ik vermoed ook van jullie. Om eens wat collega's te laten zien en een impressie te geven van de company day heb ik een korte slideshow gemaakt. De beelden spreken voor zich, al blijven jullie helaas van mijn prachtige gezang verstoken. Denk het er zelf maar bij: We are the woooorld, we are the childreeen...