Verloren zoon

In de Nederlandse pers was de
afgelopen tijd veel aandacht voor verkiezingen, een olielek, een opspelende hamstring en een twitterende teringaap, oeps ... wat schrijf ik nou? Dit is toch hopelijk geen open medium dat voor de hele wereld toegankelijk is? Dom, dom,
dom.

Door al deze perikelen is de komst van de verloren zoon wat onderbelicht gebleven. Komende woensdag onderneem ik de reis naar Nederland. Om chaotische taferelen op Schiphol te voorkomen, maak ik een omtrekkende beweging. Ik vlieg op Dusseldorf en pak daar de trein naar Nederland.

Vervolgens heb ik nog een paar dagen om me voor te bereiden op het Henk Janssen Open. De moeilijkste klus zit er inmiddels op: de inschrijving. Dat had nogal wat voeten in de
aarde omdat de KNLTB alleen toernooipasjes uitgeeft voor in het buitenland wonende Nederlanders die lid zijn van een buitenlandse bond. Dat ben ik niet en volgens de regels mag ik dan ook geen toernooi spelen in Nederland. Ook al ben ik 30 jaar KNLTB lid geweest en staat mijn spelersprofiel nog steeds in het systeem. Gelukkig heeft Steven Menijn van de wedstrijdleiding succesvol een plan B uitgevoerd en ben ik uiteindelijk toch speelgerechtigd.

Expats hebben er een handje van om te klagen dat bepaalde dingen 'thuis' beter geregeld zijn. Blijbaar vervagen de herinneringen aan de ergernissen in je vaderland snel. Het is nu eenmaal lekker makkelijk foeteren op dingen die in den vreemde niet helemaal lekker lopen. Af en toe word ik er aan herinnerd dat de bureaucratie in Nederland niet van de lucht is. Je denkt toch niet dat men in Thailand van mij eist dat ik lid ben van een bond als ik ergens aan mee wil doen. Nee, daarvoor moet je toch echt in Nederland zijn. Zoals jullie in het nieuws hebben kunnen zien, is het in Thailand een goed gebruik om de boel in de fik te steken als je het ergens niet mee eens bent. Ik denk dat ik volgende week maar eens langs het bondsbureau moet...

Intussen heb ik vernomen dat de Oranjecamping in het Amsterdamse Bos is afgelast. Jammer. Had me er erg op verheugd. Nu heb ik voor niks een tent aangeschaft. Gelukkig kan ik nog bij mijn ouders terecht. Via foto's op internet heb ik kunnen constateren dat de traditie om hele achterstandswijken Oranje te verven wel in stand wordt gehouden. En maar zeiken dat ze het zo slecht hebben. Met het WK kunnen ze zich allerlei Oranje prullaria veroorloven; met 3 Oktober geven ze in twee dagen een maandsalaris uit; zoonlief heeft al een gepimpte scooter onder zijn reet voordat ie goed en wel kan lopen. Vreselijk, die armoede in Nederland.

Ondanks mijn afkeer van Oranje straatbeelden stap ik over een paar dagen met veel plezier in het vliegtuig. Wel heb ik wat verzoekjes om mijn verblijf te veraangenamen. Ik hoop zo weinig mogelijk oranje Kabouter Plop mutsen tegen te komen. Hans van Breukelen, blijf uit mijn buurt! Kunnen we ook even ophouden over de 'Grote Vier'. Sneijder meet 1.70, Van der Vaart 1.75. Tevens wil ik graag dat de NOS een geluidsfilter aanbrengt om het Vuvuzelaleed wat te verzachten. Ondanks mijn bijnaam ben ik niet gediend van die herrie. Tenzij Evert ten Napel commentaar geeft, dan mag het.

Het WK leeft sterk in Thailand, maar het is toch anders als je het buitenland bent. Straks in Nederland lekker ouderwets voetbal kijken. Man, wat heb ik daar zin in. Aanvalluh!

Back to normal

Na de nu al legendarische 19e
mei is de rust in Bangkok teruggekeerd en gaat het leven weer zijn normale gang. De soldaten zijn uit het straatbeeld verdwenen. Na een week waarin een avondklok gold, ben ik sinds zaterdag weer vrij om 24 uur per dag te gaan en staan waar ik wil. Het openbaar vervoer functioneert weer op reguliere tijden. Ik kan dus weer naar kantoor en naar hartelust voetballen, tennissen, fitnessen en hardlopen.

Ik heb in Bartek een tennismaatje gevonden. Ik ken hem via
het voetballen. We hebben een mooi complex gevonden met relatief trage hardcourtbanen, waar we één keer per week spelen. Ik heb laatst ook een toernooitje gespeeld, maar het niveau was me wat te laag. Toch een goede les geleerd. Drieeneenhalf uur tennissen zonder pet of zonnebrandcreme wordt in Bangkok zwaar gestraft. Beginnersfout. Een paar dagen later had ik gratis een nieuwe huid.

Het voetbalseizoen zit er bijna op. Ik vermaak me met wat toernooitjes. Afgelopen weekend was weer het toernooi met de All Stars. Dit keer met Ian Rush (73 interlands Wales), Lee Sharpe (8 interlands Engeland), Steve MacMahon (17 interlands Engeland) en Viv Anderson (30 interlands Engeland) in de gelederen. De laatste gaat door het leven als de eerste zwarte Engelse international ooit. Het geeft het toernooi extra status dat de heren er zijn, maar als je ze ziet spelen zou je niet vermoeden dat ze ooit tot de top behoorden, met uitzondering van Sharpe.

Op werk ben ik druk bezig om InsightAdvance, mijn eigen afdeling in reclame onderzoek, op te zetten. De afgelopen weken heb ik wat services ontwikkeld en daarvoor marketing materialen en visuele onderzoeksmethoden gemaakt, met behulp van wat freelance designers. Leuk om te doen. Mijn collega's vinden dat het me niet slecht af gaat. Nu nog afwachten wat klanten ervan vinden. Vanaf nu zal ik veel tijd besteden aan het plannen van sales bezoeken in diverse landen. Als ik in een land minstens vier geinteresseerde partijen heb, is het een tripje waard. Zo zal ik hopelijk heel wat heen en weer reizen de komende tijd. Niet dat ik dat nou zo leuk vind, maar dat zou een teken zijn dat het goed loopt. Maandag en dinsdag was ik weer eens in Singapore op ons hoofdkantoor. Mijn volgende vliegbestemming is Dusseldorf, op de 16e. Vervolgens per trein naar Weer-Geen-Wereldkampioen. Ik heb er zin 'an.

A guide to ...

Dat de Thai een apart volk zijn is wijd en zijd bekend. Door de recente gebeurtenissen zijn de Thai en de Thaise samenleving er nog raadselachtiger op geworden. Hoe kan het zover komen in een land dat zichzelf zo graag afficheert met een onbezorgde glimlach? In boeken en op internet zijn vele beschrijvingen van de Thaise volksaard te vinden. Vorige week kwam ik een column tegen in de Bangkok Post die de zaak naar mijn mening in de kern raakt. Je zou de auteur kunnen zien als de derde gastschrijver op mijn blog, al heeft hij er zelf geen weet van. Voor degenen die de Thai en de huidige problematiek wat beter willen begrijpen:

A GUIDE TO THE PERFECT THAI IDIOT

In 1996, three Latin Americans wrote a best-selling book in Spanish which was later translated into English as Guide to the Perfect Latin American Idiot. Their main contention is that Latin American problems are not caused by outside influences as Latin Americans generally believe. Rather, they result mainly from actions of Latin Americans themselves. Correcting Latin American problems, therefore, must come from Latin Americans.

Ask Thais about the causes of last week's shameful event - or of any problems in Thailand for that matter - and they will readily point the finger somewhere else, never at themselves. I am a Thai so I am part of this well-practised response. But I now believe that if we continue with this long-running charade of self-deception, Thailand is on its way to becoming a failed state shortly.

We present Thailand as the Land of Smiles full of gentle Buddhists. We regularly give alms to monks and often make donations to temples, believing that those are selfless acts for the welfare of others. Deep down, however, we do that only because we wish to get something in return - to go to heaven or have a richer next life. It is a trade, pure and simple, nothing kind or selfless about it. Few of us give for the sake of giving. We are basically very selfish. Every time we go to the temple or attend a Buddhist ceremony, we duly accept and recite the Five Precepts as a guide to our daily lives, but we leave them there, as we always make promises without ever intending to keep them. Actually, we understand little about Buddhism. Even among the ranks of the monks, most do not know the teachings in-depth and lead their lives accordingly - all they know is how to conduct ceremonies from which they earn easy income.

This reflects something deeper - we are generally lazy and like to take short-cuts to the sabai (do-nothing) state. Lottery tickets, therefore, always sell out at premium prices; prostitution is rampant and young women readily marry foreign pensioners. We love to talk but rarely listen. Even when we do, we often fail to hear, as we never learn to think critically. We cannot put up with different points of view nor can we work cooperatively. Many of the over 30,000 Buddhist temples were built next to one another because when we disagreed with one, we just built another. That the cooperative movement has never been successful here is another indication of our inability to tolerate different points of view.

We readily forgive, so we believe, as our most common utterance is mai pen rai (it doesn't matter) when someone makes a mistake. But that is only a reflection of the culture of indifference and ready rationalisation. We can always cite a well-known proverb, a famous poem or a sage's sharp utterance to justify everything we do. We complain so much about corruption. But we do little about it. Worse, we keep electing the same corrupt politicians because they have money and influence from which we hope to benefit. Survey after survey shows that the majority of us do not mind corruption as long as we get something out of it. One of the surveys last year showed that almost 85% of us believed that cheating was a normal business practice, making us practically a nation of thieves.

When I raised the matter in this column, I received the angriest responses from fellow Thais, using expressions so colourful that they should not be printed nor uttered within earshot of other humans. This long-running self-deception has created so much moral deficit, to employ Joseph Stiglitz's terminology, that has put Thailand into a state of moral crisis for some time now. Some of the symptoms of this state are the economic crisis of 1997 and the protests culminating in last week's events.

Of course, we will never admit this, for we are perfect and will continue to be very angry when a foreigner utters something non-complementary about us. But I do hope that the events of last week shock most of us into re-examining ourselves, our values, and start reducing the moral deficit as well as trying to generate some moral surplus: doing more genuinely voluntary work for the common good similar to the street cleaning carried out by Bangkokians last weekend, but on a regular basis.