Zo veranderlijk als ...

Als Nederlander moet je af en toe toch effe over het weer ouwehoeren. Dat zit erin gebakken. Gaf ik laatst al aan dat het zo frisjes was dat de honden letterlijk in shirts over straat gingen, afgelopen week was het weer nog meer van slag. Boze tongen wijzen naar de ramp in Japan als boosdoener, maar dat bestempel ik als borrelpraat. Aan de andere kant, wat weet ik er nou helemaal van?

Vorige week zakte de temperatuur van de ene op de andere dag ineens met 10 graden tot een barre 16 graden. En dat in een maand waarin de temperatuur normaal gesproken gestaag klimt. Maart zou je een tussenfase kunnen noemen tussen het einde van de winter (februari) en het begin van de heetste periode (april). Het was dus even schrikken toen het weer zo omsloeg. De lage temperatuur ging tot overmaat van ramp ook nog eens gepaard met een zeer gure wind. Zo'n typisch Nederlandse oktoberwind. Vreselijk. Voor het eerst in drie jaar Thailand had ik het koud als ik over straat ging.

Gelukkig was de kou na een paar dagen weer net zo plotseling verdwenen als hij gekomen was en schitterde de zon in het weekend weer aan de hemel. Tot afgelopen nacht, toen een ongenadig onweer over Bangkok en andere delen van het land neerdaalde. Het ging zo hard tekeer dat ik de hele nacht nauwelijks een oog dicht gedaan heb. Ik werd gelukkig net op tijd door het losbarstende noodweer gewekt om mijn was van de rand van het balkon weg te gritsen.

Hoewel de donder, bliksem en regen de hele nacht doorgingen, had ik me niet gerealiseerd dat de hele straat 's ochtends tot ruim boven enkelhoogte onder water zou staan. Daar sta je dan voor de lobby van je apartement. Keurig gekleed. Laptop om de schouder. En nu? Normaal gesproken word ik met een golfkarretje van het gebouw naar het einde van de straat gereden. Dat zat er nu niet in, werd me meteen duidelijk gemaakt. Ook mijn vraag of er een motorbike taxi kon worden besteld, werd negatief beantwoord. Het water stond te hoog. Gelukkig kwam er al snel een kerel aan die met zijn auto naar werk ging en kon ik een lift krijgen tot het einde van de straat, waar ik normaal gesproken overstap van de golfwagen op een motorbike taxi.

Tot mijn stijgende verbazing stond zelfs de hoofdweg onder water en hadden de motorbike chauffeurs een snipperdag opgenomen. Geef ze eens ongelijk. Na een paar minuten kon ik dan toch een ritje regelen en bereikte ik uiteindelijk met flinke vertraging het metrostation. Bijgaand filmisch verslag zal de boeken in gaan als een instant classic in het rijke genre van road movies. Okee, ik geef het toe, de soundtrack had beter gekund.

Silom Road (4): Little Tokyo

Naast het kantoor van InsightAsia ligt Thaniya, een zijstraat van Silom, met de welverdiende bijnaam Little Tokyo. Japanners klitten blijkbaar graag samen, want het barst er van de Japanse bedrijven, restaurants en bovenal veel uitgaansgelegendheden. De term uitgaansgelegenheden is nogal vaag. Je kunt er alle kanten mee op. Japanners lijken geen erg gevarieerde smaak te hebben, want het zijn stuk voor stuk zogenaamde hostess bars. Ze bevinden zich allemaal boven de begane grond. Zonder de vele uithangborden zou je niet denken dat de gebouwen vol zitten met clubs.

Ik ben er nooit binnen geweest en de kans dat ik er ooit een voet over de drempel zal zetten is gering. Ik heb dus gedegen desk research moeten doen voor dit artikel. Een paar minuten Google. Mijn onderzoek leert dat Westerlingen niet geweigerd worden, maar ook niet bepaald welkom zijn. De bars richten zich volledig op Japanners omdat die er niet mee zitten om belachelijke prijzen te betalen voor een drankje in een aftandse karaokeruimte, waar ze gezelschap krijgen van een Thais meisje. Meer dan gezelschap schijnt het bij de meeste tenten niet te zijn, al zal het samenzijn ongetwijfeld regelmatig buiten officiele werktijden tegen fikse betaling worden voorgezet.

Waarom Japanners 800 Baht per uur (20 euro) betalen om zo'n wicht naast zich te hebben zitten, weet ik niet. Het verklaart wel de grote populariteit van deze heren bij de Thaise horeca. Ze betalen wat je vraagt en lopen niet zo te zeuren over prijzen en service zoals die lastige blanken met hun grote bek. Geef de Thai eens ongelijk dat ze graag Japanners binnen hebben. Volgens wat internet sites kost een biertje al gauw 600 Baht. Of je betaalt 1.500 Baht en mag je een uur lang drinken. En dan zit je nog niet eens in een luxe club. Het schijnt er van binnen allemaal zeer gewoontjes uit te zien.

Gelukkig hoeven veel van de Japanners de kosten niet zelf te betalen. Op een internet forum wordt door verschillende mensen uitgelegd dat de expats uit het land van de rijzende zon een ruime bijlage krijgen voor 'entertainment', die de belachelijk hoge kosten van zo'n avondje karaoke-met-gezelschap gemakkelijk dekken. Zie jij jezelf al een BTW bonnetje vragen bij het afrekenen van een avondje in de kroeg?

De hoge prijzen lossen voor mij wel een raadsel op. De enkele keren dat ik 's avonds laat door Soi Thaniya liep, zag ik niet bepaald veel Japanners. Ik vroeg me dan ook af hoe het mogelijk is dat er zoveel van die clubs zijn. Als ik nog eens goed naar die prijzen kijk, begint het te dagen. Als karaokebar met goedkoop interieur en dito personeel heb je niet veel klanten nodig om te overleven. Desondanks blijft het verbazingwekkend hoeveel van die clubs er zijn binnen maximaal 300 meter. Ik zal er een paar gemist hebben, maar de meeste heb ik wel. Tel je even mee?

Sa-lash

In Nederland pikte ik sinds mijn
jonge jaren geregeld een concertje mee. Als Hollanders zijn we goed bedeeld, want vrijwel iedere band die iets voorstelt doet de Lage Landen tijdens een toernee aan. Ons land is niet bijster groot en als je centraal in de Randstad
woont is een concert meestal goed te bereizen. Thailand ligt buiten de radar van de meeste grote acts. De gemiddelde Thai heeft weinig op met buitenlandse muziek en optredens in Zuid-Oost Azie zullen voor de meeste artiesten niet erg lucratief zijn.

Toch zijn er in Bangkok af en toe concerten van grote namen. Helaas betreft het meestal bands die gevaarlijk dicht tegen hun houdbaarheidsdatum aan zitten, of er zelfs ruimschoots overheen (Rod Stewart). Zo was ik na drie jaar Thailand nog niet één maal naar een concert geweest. Afgelopen maand was het ineens druk met internationale acts. Eric Clapton, The Eagles, afscheidstoernee van de Scorpions. Omdat kaartjes voor deze bands nogal prijzig zijn en het vanuit het centrum van Bangkok tijdens de avondspits minstens een uur reizen is naar de Impact Arena, heb ik deze drie acts aan me voorbij laten gaan.

Ook de minder bekende Amerikaanse punkrokers Deftones kwamen langs. Dat haalde wereldwijd de media omdat het concert werd afgelast vanwege elektriciteitspoblemen, met langdurige rellen buiten de concerthal als gevolg. Aardig om de link te bekijken als je eens wilt zien hoe de bekende Thaise gemoedelijkheid na een paar glaasjes teveel kan omslaan in geweldadig gedrag.

Donderdagavond was het dan toch tijd voor mijn debuut in het Thaise concert circuit. Slash kwam langs met zijn band. Voor de cultuurbarbaren onder ons: Slash was gitarist van Guns N' Roses. Voor mijn vader: stel je voor dat Keith Richards of George Harrison langs kwam. Na een veelgeprezen solo album is de iconische gitarist met de bekende hoed op de krullenbos bezig met een zeer uitgebreide wereldtour. Eindelijk een grote naam die nog niet op zijn retour is en redelijke geprijst is. Dat moest ik zien.

Sa-lash, zoals slecht Engels sprekende Thai zijn naam uitspreken, stelde niet teleur en gaf een goed concert. De setlist was een overzicht van zijn hele ouvre en uiteraard ontbraken de grote GNR krakers niet. Appetite For Distruction was prominent aanwezig met Nighttrain, Rocket Queen, My Michelle, Mr Brownstone, Sweet Child Of Mine en afsluiter Paradise City. Er was geen overbodig voorprogramma en Slash startte exact op tijd, een groot contrast met zijn oude band, waar ik nog wel eens anderhalf uur op heb staan wachten omdat meneer OxelRoos geen zin had. Samen met twee collega's en een paar van hun vrienden heb ik een mooie avond gehad.