Stemmen in Thailand

Sinds mijn komst naar Thailand eind 2007 heb ik vele verhalen gehoord en gelezen over het stemmen kopen tijdens verkiezingen. Alle partijen zouden zich hier schuldig aan maken. Hoewel ik geloofde dat dit gebeurt, leken sommige verhalen mij nogal overdreven. Nu, bij 'mijn' eerste verkiezingen, maak ik echter van vrij dichtbij mee hoe erg het gesteld is met de democratie in Thailand.

Een paar weken geleden meldde ik dat ik op werk een dame had ingehuurd om sales calls voor me te doen. We hadden het gisteren even over de rap naderende verkiezingen en zij vertelde mij met een grote lach dat haar oma al 5.000 baht verdiend heeft, het equivalent van ongeveer 100 euro. Dat is voor een oud vrouwtje op het platteland veel geld en oma is momenteel dan ook een zeer gelukkig mens. Ze krijgt van allerlei partijen 500 baht aangeboden voor haar stem. Dit neemt ze gretig aan met de plechtige belofte om op de betreffende partij te zullen stemmen. Inmiddels heeft ze haar stem al 10 keer verkocht. Niemand kan controleren op wie ze daadwerkelijk gaat stemmen. Blijkbaar gaan de omkopers er vanuit dat zo'n schattig oud dametje zich aan haar woord zal houden. Best een grappig verhaal, maar tegelijkertijd in en in triest dat het er in Thailand anno 2011 nog steeds zo aan toe gaat.

Een ander vreemd fenomeen is registratie van stemmers. In Nederland krijgt iedere stemgerechtigde automatisch een kaartje in de bus waarmee je op verkiezingsdag op loopafstand van je huis je stem uit kunt brengen. Simpel en logisch. Hoe zou je het anders moeten doen? Nou, laat dat maar aan de Thai over. In Thailand staat iedereen geregistreerd in de geboorteplaats. Een week voor de verkiezingen, dit weekend dus, worden alle stemgerechtigden geacht zich aldaar te melden om zich op te geven als stemmer. Dit betekent dat de vele Bangkokians die afkomstig zijn van het platteland het hele weekend moeten reizen om een week later hun stem uit te kunnen brengen. Zie jij jezelf al met de bus van Zeeland heen en weer naar Groningen rijden om je op te geven voor de verkiezingen? Zo denken vele Thai er ook over. Ik vroeg onze secretaresse, die uit Nong Khai komt, 600 km van Bangkok, of ze in het weekend naar huis ging om zich te registreren. Ze keek me aan alsof ik niet goed bij mijn pan was. Reiskosten van 2.000 baht maken en het hele weekend onderweg zijn om je stem uit te kunnen brengen (op een zooitje corrupte lieden). Ze zou wel gek zijn.

Waarom deze registratie? Ik kon het antwoord niet zo gauw vinden. Misschien kan het niet anders omdat, anders dan in Nederland, er geen register is van inwoners van een woonplaats en alleen geregistreerd wordt waar iemand geboren is. Misschien komt het huidige systeem de gevestigde orde goed uit en wordt het daarom niet gemoderniseerd. Van de inwoners van Bangkok die van het platteland komen en ver moeten reizen om te kunnen stemmen, is het grootste deel aanhanger van Thaksin. Het motto zal een variant op de Nederlandse belastingdienst zijn: leuker kunnen we het niet maken, makkelijker willen we het niet maken.

Zowel tijdens het weekend van registratie als op de verkiezingsdag zelf, krijgen alle werknemers indien nodig vrijaf. Vele gebruiken deze gelegenheid om zich volgens Thaise traditie vol te laten lopen met whisky. Ook degenen die daadwerkelijk de reis maken doen dit vaak niet onbeneveld, met verkeersongelukken tot gevolg. Vandaar dat er een landelijk alcoholverbod geldt op zaterdag en zondag in deze twee weekenden. Als beginnende expat in Thailand werd ik nog wel eens onaangenaam verrast als er weer eens ergens op gestemd kon worden. Inmiddels ken ik het klappen van de zweep en weet ik dat ik mijn vrijdagavond bij dit soort gelegenheden optimaal moet benutten. Aldus geschiedde.

Beestenbende

Nog een week tot de verkiezingen, voor mij de eerste sinds mijn verblijf in Thailand. Ik moet zeggen, het is genieten hoor. Als buitenstaander - in Thailand zal je als farang altijd een buitenstaander zijn, hoe lang je er ook woont en hoe goed je ook je best doet om te integreren - is het zeer vermakelijk om de ontwikkelingen op de voet te volgen. Ik kan me goed voorstellen dat er voor de Thai zelf weinig lol aan te beleven is. Hoewel de grootste partijen verzoening als belangrijkste thema opvoeren, dreigen de verkiezingen de kloof alleen maar groter te gaan maken. De Grand Canyon is er niets bij. Hoewel ik besef dat het voor jullie in Nederland misschien niet zo interessant is om te lezen, kan ik me niet bedwingen om er nog maar eens een stukje aan te wijden.

Laten we het eens hebben over de capriolen van de People's Alliance for Democracy (PAD). De naam doet vermoeden dat het hier om een volkspartij a la PVDA of SP gaat. Niets is minder waar. De PAD is een verbond van de elite. De gevestigde orde, de militaire en zakelijke top van Thailand (al is de scheidslijn tussen leger en business hier flinterdun), die krampachtig vast probeert te houden aan de status quo in een land dat vroeg of laat onvermijdelijk in hun nadeel zal veranderen. Feitelijk is het niet eens een politieke partij, want ze nemen niet deel aan de verkiezingen.

De PAD is destijds ontstaan als reactie op de opkomst van Thaksin. De regering van de zelfbenoemde Robin Hood werd in 2006 door een coup van het leger omvergeworpen, een gebeurtenis waarin de PAD zowel via demonstraties als achter de schermen een grote invloed had. De PAD dweept met de kleur geel, als reactie op de red shirts van Thaksin. Geel is in Thailand de kleur van de monarchie, een instituut dat door de PAD krachtig ondersteund wordt. De yellow shirts veroverden in 2008 wereldwijde bekendheid door de nationale luchthaven Suvarnabhumi te bezetten uit onvrede met de regeringspartij van Thaksin, die de verkiezingen na de coup wederom glansrijk had gewonnen. Deze actie leidde tot grote economische schade en groot ongemak voor vele duizenden toeristen. Maar de PAD kreeg haar zin en de Democrats kwamen aan de macht.

Hoewel de PAD niet deelneemt aan de verkiezingen barst het in Bangkok van de verkiezingposters van deze groepering. Vreemd, nietwaar? De PAD roept de bevolking op om het vakje 'no vote' aan te kruisen met de slogan 'stem nee, laat geen beesten in het parlement toe'. Nogal cynisch om een campagne te voeren die mensen tracht te bewegen om niet op een partij te stemmen. Het is echter de PAD ten voeten uit. Ik heb ze in bijna vier jaar tijd niet op een constructieve actie kunnen betrappen. Behalve de bekende luchthaven bezetting hebben ze een aantal malen het parlementsgebouw geblokkeerd en stoken ze regelmatig de burenruzie met Cambodja op.

De posteractie heeft in Bangkok tot commotie geleid. Er werden klachten ingediend omdat de PAD geen deelnemer is aan de verkiezingen en de borden daarom volgens de wet illegaal zijn. De PAD verbond zichzelf vliegensvlug aan een of andere onbeduidende partij en voorkwam daarmee dat de belachelijke borden werden verwijderd. Ook klachten dat het ongepast is om Thaise politici met beesten te vergelijken, leidden niet tot verwijdering. Overigens ben ik het met de laatste klacht roerend eens. Zeer beledigend voor de beesten in kwestie om met Thaise politici te worden vergeleken.

Ik denk niet dat de campagne van de gele rakkers enige vruchten af zal werpen. De midden- en onderlaag van de Thaise samenleving heeft de schurft aan de elite en hun PAD. Toch nemen de yellow shirts hun actie zeer serieus. Ze hebben zelfs een levensgroot doek op Sathorn Unique Tower gehangen, een enorm apartementencomplex dat nooit is afgebouwd en al jaren staat te verpieteren op een van de meest aantrekkelijke locaties in Bangkok. De erbarmelijke staat van het gebouw is eigenlijk wel symbolisch voor de democratie in Thailand. Dus is het onbedoeld wel ironisch dat de PAD dit gebouw gebruikt om hun oproep kracht bij te zetten.

Het lijkt er sterk op dat Thaksin's partij Pheu Thai de verkiezingen met overmacht gaat winnen. De vraag is of de PAD en het leger de nederlaag gaan accepteren. De ware betekenis van democratie is helaas in Thailand nog niet doorgedrongen. Het zal niemand verbazen als er wederom een militaire coup gepleegd gaat worden. Hiermee zou de PAD ondubbelzinnig aantonen wie er daadwerkelijk de wilde beesten zijn van de Thaise politiek.

Sex tycoon for president?

Pakkende titel, nietwaar? Mijn vorige post beschreef de serieuze kant van de aankomende verkiezingen, maar Thailand zou Thailand niet zijn als er niks te lachen viel. Chuvit zorgt voor de vrolijke noot met een opvallende campagne en is de joker onder de lijsttrekkers.

Chuvit is in Thailand bekend geworden als eigenaar van een aantal van de grootste massagehuizen van Bangkok. Een meer exacte uitleg van het fenomeen massagehuis zal ik een andere keer geven. Voor dit moment mag je het woord massagehuis voor het gemak vervangen door bordeel. Vandaar dat hij dikwijls aangeduid wordt als sex tycoon. In 2003 werd hij ervan beschuldigd een knokploeg te hebben ingehuurd om de huurders van winkelgrond in een van zijn panden aan Sukhumvit te verjagen en verdween hij een maand achter tralies.

Chuvit was zo kwaad dat hij een boekje open deed over alle functionarissen die hij tijdens zijn zakelijke carriere heeft moeten afkopen. Ook meldde hij wie er van gratis diensten in zijn massagehuizen hadden genoten. Hierop rolden er nogal wat prominente koppen. Als reactie werden zijn massagehuizen regelmatig door de politie binnen gevallen en sinds die tijd leeft Chuvit op voet van oorlog met het corrupte systeem. De grond aan Sukhumvit waar de strijd mee begon heeft hij om laten bouwen tot een naar hem vernoemd publiek park.

In 2004 begon Chuvit een tot nu toe niet bijster succesvolle politieke carriere. Tot twee maal toe probeerde hij verkozen te worden tot gouverneur van Bangkok. Beide keren ging de functie aan zijn neus voorbij. Wel bewees hij een zeer gepassioneerd politicus te zijn, met name toen hij in 2008 een journalist, die hem als 'niet mannelijk' had omschreven, vol op zijn muil pompte. Nu kun je vinden dat dit vrij onbetamelijk is voor een politicus, maar weet jij een betere manier om aan een andere kerel je mannelijkheid te bewijzen? Nou dan. Ik hou daar wel van. Geen woorden, maar daden.

Nu heeft Chuvit zijn eigen partij opgericht en mikt hij op een oppositierol in het parlement. Zijn campagne trekt nogal wat aandacht. Eerst struikelde hij toen hij in den lande zieltjes aan het winnen was en moest hij ijlings naar het ziekenhuis voor behandeling. Vervolgens verbaasde hij vriend en vijand door aan 'planking' te doen. (Voor degenen die een echt leven hebben en niet op facebook rondhangen: dit is de meest recente, volslagen stompzinnige trend.) Het meest in het oog springend zijn echter zijn campagneposters. Het centrum van Bangkok hangt er vol mee. Als het aantal posters maatgevend is voor de verkiezingsuitslag, wordt hij zeker premier. Helaas voor hem werkt het niet zo.

Niet alleen de hoeveelheid posters springt in het oog, de posters zelf zijn ook nogal apart voor een politicus. Waar anderen serieus poseren en hard proberen om betrouwbaar en symphatiek over te komen, maakt Chuvit zijn frustratie over de huidige politiek in woord en vooral in gebaar duidelijk. Stem op Chuvit en de kruistocht tegen corruptie zal aanvangen. Vraag me niet waarom hij ook borden in het Engels heeft laten plaatsen. Stemgerechtigde buitenlanders zijn er niet in Thailand. De mooiste poster vind ik toch wel die met zijn hond. Zou die ook op de kieslijst staan? Dat klinkt misschien absurd, maar er is hier op het moment een controverse over dieren die zitting hebben in het parlement. Maar daarover meer in een volgend stukje.

Verkiezingen

Na de schermutselingen van ruim een jaar geleden tussen de red shirts en het leger heeft premier Abhisit de bevolking herhaaldelijk vervroegde verkiezingen voorgehouden en steeds weer uitgesteld. Op 3
juli gaat het dan eindelijk gebeuren. Spannende tijden voor Thailand.

De gewelddadige demonstraties in Bangkok van vorig jaar hadden de partij van Thaksin geen goed gedaan. De verdeeldheid was niet alleen toegenomen tussen de partijen, ook binnen zijn partij was men niet eensgezind. De grote vraag was welke van zijn partijleden door de grote baas uitverkoren zou worden om Pheu Thai te leiden tijdens de verkiezingen.
Thaksin verkeert immers nog steeds in het buitenland na zijn vlucht voor justitie en had dus iemand nodig die hij kan vertrouwen en die de strijd met de sympathieke intellectueel Abhisit aankan. Er waren binnen de partij geen gedoodverfde favorieten voor deze klus.

Thaksin is echter met een meesterzet gekomen: zijn kleine zusje Yingluck. Door het leiderschap van de partij aan een naast familielid toe te bedelen, houdt hij de touwtjes stevig in handen. Yingluck komt uit het bedrijfsleven en wordt niet gehinderd door enige politieke ervaring. Dat blijkt echter geen enkel bezwaar. Het gaat tegenwoordig in de politiek al lang niet meer om de inhoud, maar om de verpakking. Yingluck is een zeer charmante verschijning en buidt dit goed uit. Ze begeeft zich graag in informele kleding tussen het volk en glimlacht zich de barsten. Verzoeken om diepgaande politieke debatten worden afgewimpeld en lastige vragen van journalisten handig omzeild. Als belangrijkste politieke kwaliteit wordt haar vrouwelijkheid naar voren geschoven. Thailand is nu eenmaal sterk verdeeld en vrouwen zijn veel beter in het tot stand brengen van verzoening dan mannen. Dus moet zij premier worden. Flinterdunne redenering, die er bij het volk in gaat als koek.

De red shirts en hun Pheu Thai partij hebben na de zo dramatisch verlopen demonstraties ineens een positief gezicht. Yingluck heeft met haar hoge aaibaarheidsfactor in korte tijd het imago van de partij omgebogen van wraakzuchtig tot verzoeningsgezind. Volgens alle peilingen hebben premier Abhisit en zijn Democraten over twee weken het nakijken en wordt Yingluck de eerste vrouwelijke premier. Formeel gezien dan, want haar broer krijgt natuurlijk de feitelijke leiding. Het is een soort Hans en Grietje scenario, waarbij Thaksin de grote boze wolf is die zich in de gedaante van zuslief verkleed heeft als lieve, onschuldige oma.

Als Pheu Thai inderdaad de verkiezingen wint, begint het spel pas echt en gaat Thailand een roerige tijd tegemoet. Het achterliggende plan van Thaksin is voor iedereen duidelijk. Na verkiezingswinst zal, onder het motto van verzoening en een schone lei, amnestie worden verleend aan een hele rits politici die veroordeeld zijn of onder verdenking staan van onwettelijk gedrag. Haast is geboden, want zijn dochter trouwt in december en daar wil hij natuurlijk bij zijn.

Amnestie voor Thaksin zal uiteraard niet zonder slag of stoot geaccepteerd worden door het leger en de elite in Bangkok. Met een te verwachten overwinning van Pheu Thai kun je er dus vanuit gaan dat Thailand de rest van het jaar weer veelvuldig de Nederlandse kranten zal halen en het zou me zeer verbazen als er geen gewelddadigheden aan te pas gaan komen. En kijk niet gek op als het dit maal een stuk heftiger wordt dan de ongeregeldheden van vorig jaar. Pessimistisch? Misschien. We zullen het zien. Eerst de verkiezingen op 3 juli maar eens afwachten.

Vervoer (3): Blik op de weg

De Thai staan bekend om hun 'creatieve' rijstijl. Verkeersdeelname wordt hier beleefd als een vrije oefening. Geheel volgens de Thaise cultuur worden regels aan de laars gelapt. Als ik in Singapore ben valt het enorme verschil in mentaliteit tussen de taxi chauffeurs van beide landen me altijd op. Als je een Singaporese chauffeur vraagt om een onbeduidend regeltje te breken, raakt hij in paniek. In Thailand breekt een chauffeur het zweet juist als je hem verzoekt zich aan de regels te houden.

Het Thaise gedrag op de weg is een perfecte weerspiegeling van het gedrag in het dagelijkse leven. Het is vaak ieder voor zich en voordringen is de norm, doch er vallen weinig onvertogen woorden. De Thai ondergaan elkaars weggedrag gelaten en blijven in de meeste situaties rustig en beleeft. Door de gebrekkige verkeersopleiding en minachting van regels ligt het aantal verkeersslachtoffers hoog. Alcohol in het verkeer zou de grootste boosdoener zijn en de grootste groep slachtoffers zijn brommer rijders. Ondanks alle verhalen over de grote hoeveelheid ongelukken had ik in ruim drie jaar nog geen ongelukken meegemaakt. Ondanks dat ik regelmatig opgeschrikt ben door gierende remmen, ging het tot nu toe steeds goed. Tot afgelopen weekend, toen ik ineens drie opmerkelijke situaties meemaakte.

Afgelopen weekend was weer het jaarlijkse voetbaltoernooi van de British Chamber of Commerce, waarbij voormalige Engelse sterren in een all star team optreden. Dit jaar waren Ian Rush, John Barnes en Lee Sharpe de bekendste. Helaas kon ik niet meedoen met Dutch Boys United, maar het avond programma hoefde ik niet te missen. Zondag na afloop van het toernooi kregen Mike, Michael en ik een lift van een Nederlander terug naar de stad. We zouden gezamenlijk naar Federer-Nadal gaan kijken. Op Sukhumvit, de bekenste weg van Thailand met drie drukke banen, werden we ingehaald door een auto met geblindeerde ramen. De bestuurder was zwaar geirriteerd geraakt dat Huub even met zijn lichten seinde en begon tergend langzaam te rijden. Ineens trapte hij vol op zijn rem en Huub kon maar net een aanrijding voorkomen. We hadden wat biertjes op, maar gelukkig was Huub goed bij de les. Stonden we ineens stil op een drukke weg. De Thai ging weer langzaam rijden en trapte weer een paar keer hard op zijn rem, duidelijk met de intentie om een aanrijding uit te lokken. Bizar. In Thailand is het achterop komende voertuig schuldig en wellicht had hij gezien dat er vier farang in de auto zaten. Dat betekent dubbel schuldig.

Huub probeerde de auto eerst links en vervolgens rechts in te halen, maar de Thai reageerde steeds door de weg te blokkeren en ging weer stil staan. Het achterop komende verkeer wist ons gelukkig te ontwijken, maar een aanrijding lag op de loer. Huub kondigde aan dat hij aanstonds uit de auto zou stappen om die gast even op zijn bek te timmeren. De drie heren achterin vonden dat echter geen goed idee en drongen er op aan om in de auto te blijven en desnoods te wachten tot we een ons wogen. Inmiddels weet ik wel dat je in Thailand geen ruzie moet zoeken met de locals. Bovendien had Huub gedronken en zat de rest met een beker bier in de hand.

Zo zaten we even in een status quo, totdat de Thai met een nieuwe zet kwam. Die mafkees zette zijn versnelling in de achteruit en schoot hard naar achter, bijna tegen onze auto aan. Huub ook snel naar achter en vervolgens herhaalde dit bizarre spel zich nog een paar keer. We wisten niet wat we meemaakten. Sta je daar op een drukke weg in het centrum van Bangkok. Achteruit rijdend om een bewuste aanrijding te voorkomen, terwijl het achterop komende verkeer je al toeterend maar net weet te ontwijken. Is this for real?

Huub hoopte de aandacht van de politie te trekken en zette zijn auto dwars over de weg, hierdoor twee van de drie banen blokkerend. 'Laat de politie maar komen. Kan die kerel uitleggen waarom hij stil gaat staan midden op Sukhumvit'. Deze zet had de gewenste uitwerking. De Thai reed weg en ging nog net door het groene licht, ons voor rood achter latend. Prima, zijn we daar vanaf. Dat de Thai agressief kunnen worden was me bekend, maar dit gedrag was wel erg extreem. Zou hij volledig dronken of stoned geweest zijn? Of was het een maffe gangster die een hekel aan buitenlanders heeft?

De resterende weg naar het hotel van Mike en Michael verliep gelukkig zonder incidenten. Zij zouden zich even douchen en ondertussen ging ik een hapje eten. Nog geen honderd meter te voet afgelegd of ik zag een ongeluk voor me gebeuren. Een taxi maakte een U-turn en zag daarbij twee mensen op een brommer over het hoofd. De brommer bestuurder moest vol in de remmen, kwam ten val en schoof een stuk over de weg. Wonderwel krabbelden bestuurder en passagier na een paar seconden alweer overeind, ogenschijnlijk ongedeerd. Zo stonden ze even van de schrik te bekomen en informeerden bij elkaar hoe ze eraan toe waren. Ondertussen liet de taxi chauffeur er geen gras over groeien. Zonder zich over de slachtoffers te bekommeren, liep hij naar de brommer, zette het ding overeind en nam twee seconden de tijd voor een snelle inspectie. Hij oordeelde blijkbaar dat de schade te verwaarlozen was, rolde de brommer terug naar de bestuurder, stapte snel in de taxi en reed weg. Ik had al eerder gehoord en gelezen dat het er bij ongelukken vaak zo aan toe gaat. In Thailand moet je maar zien dat je als slachtoffer de schade verhaalt. Voordat de twee van de brommer iets konden uitrichten, was de dader alweer gevlogen.

Maandag bezocht ik een klant en zat ik op de terugweg in een taxi toen het verkeer ietwat abrupt tot stilstand kwam en de taxi van achter flink werd aangetikt. Een jongen op een brommer zat blijkbaar niet goed op te letten. De taxi chauffeur stapte uit en ik zag de jongen gebaren dat er niets aan de hand was. Ik nam ook een kijkje en zag dat de bumper los hing. In Nederland komen er direct schade formulieren en vaak ook politie aan te pas. Hier niet. Binnen de kortste keren stapte de taxi chauffeur weer in en gingen we verder. In mijn uitmuntende Thais vroeg ik of het mannetje betaald had. 'Ja, maar veel te weinig', klonk het gelaten. Zo'n chauffeur heeft het niet bepaald breed. Toch leek hij er niet mee te zitten. Zo gaat het nu eenmaal.

En zo maakte ik na ruim drie 'schadevrije' jaren ineens drie verkeersincidenten mee in twee dagen tijd. Het heeft mijn standpunt bevestigd dat ik in Thailand geen actief verkeersdeelnemer wil zijn. Veel buitenlanders klagen over de netelige situaties waarin ze in dit land verzeild raken. De kunst van het leven in Thailand is echter om deze situaties zoveel mogelijk te ontlopen en het leven makkelijk en overzichtelijk te houden. Voor mij geen eigen brommer of auto. Ik kijk wel beter uit.

Man van glas

Met mijn algehele gezondheid gaat het goed. Sinds begin van het jaar had ik al minder last van de vermoeidheidsverschijnselen die me vaak parten speelden. Toch staken de klachten af en toe nog enigzins de kop op. Na een tip heb ik een tijdje geleden een korte pillenkuur gedaan tegen wormen en parasieten. Ik verwachtte er niet veel. Toch slaap ik sindsdien beter, heb geen enorme hongerbuien meer en heb ik, ondanks dat ik minder eet, een minder mager koppie. Eindelijk heb ik het gevoel dat ik weer helemaal gezond ben. Heerlijk.

Toch is het niet alleen maar rozengeur en manenschijn. Het blessurespook heeft weer keihard toegeslagen. Met kromme benen als Litmanen en een hoofd dat met de jaren op Robben is gaan lijken (al wordt ik qua uiterlijk ook nog wel eens met Zidane vergeleken) zijn frequente blessures blijkbaar onvermijdbaar. Twee maal per week hardlopen is de schuldige. Ik kreeg ineens last van allerlei spieren en pezen rond mijn middel, van mijn lies tot en met mijn onderste buikspieren. Als de pijn op de ene plek verdwijnt, duikt het op een andere plek weer op. Dat is al zo sinds half december. De afgelopen vijf maanden ben ik daardoor beperkt tot wat krachttraining voor het bovenlichaam. Geen cardiotraining, voetbal of tennis.

Je voelt mijn frustratie. Dit is alweer het tweede achtereenvolgende voetbalseizoen - na mijn gebroken vinger een seizoen eerder - waarin ik voor de helft langs de kant sta. Ik wil zeker niet onvermeld laten dat mijn team in mijn afwezigheid van de tweede naar de zesde plaats gezakt is. Trek zelf uw conclusie. Schrale troost is dat ik ondanks mijn beperkte speeltijd wederom mijn weddenschap met twee vrienden gewonnen heb. Drie goals in acht potjes was genoeg om onze onderlinge topscorer competitie in mijn voordeel te beslissen. Zij bleven op nul en een staan, dus ik verhoog volgend seizoen graag de inleg. Hopelijk krijg ik dat er binnenkort bij een paar biertjes door.

Inmiddels ben ik er achter dat de blessure veroorzaakt wordt door een zenuw die vanuit de rug via het bekken door de benen loopt. Dat zou via massages te verhelpen moeten zijn. Ook doe ik oefeningen om de stand van mijn bekken te corrigeren, zodat ik in de toekomst verschoond blijf van problemen met mijn 'bedrading'. Het gaat al de goede kant op en ik hoop over een paar weken weer een balletje te slaan, als ik mijn rackets nog kan vinden. Waarom heb ik altijd ingewikkelde blessures die langzaam genezen? Een verrekt spiertje of verzwikte enkel is er bij mij nooit bij. Bij de bookmakers kun je nu alweer, voordat ik volledig hersteld ben, een gokje wagen wanneer mijn volgende blessure zich aan zal dienen. Mocht ik de rest van het jaar ongedeerd blijven, kun je een klein fortuin verdienen. Wees echter gewaarschuwd: de winstkans is klein.