Evacueren

De afgelopen dagen was het erg onrustig in mijn hoofd. Hoewel het nog droog is in mijn omgeving, zijn de voorspellingen alarmerend. Buitenlandse experts beginnen zich uit te spreken en zijn kundiger en oprechter dan de Thaise overheid. Yingluck heeft al een paar keer op persconferenties met betraande ogen van onmacht gestaan. Dat helpt niet echt bij een watersnoodramp. Iedere druppel is er een. Een Nederlandse waterdeskundige (per definitie betrouwbaar) voorspelt dat als het enigzins tegen zit, het grootste deel van Bangkok minstens 1 meter onder water komt te staan, inclusief het centrum en mijn wijk. Komend weekend wordt kritiek, want dan is het hoogtij en kan het water nauwelijks de zee in stromen.

Het grootste probleem is niet dat er veel water Bangkok in zal stromen, maar dat het er weer moeilijk uit te krijgen zal zijn. De miljoenenstad ligt nauwelijks boven zeeniveau en de wetten van Newton gelden ook in Thailand. Als het uit de hand loopt, kan het dus weken duren voordat het water weg is. Met alle problemen vandien: winkels die niet bevoorraad kunnen worden, problemen met electriciteit en niet in de laatste plaats een gevaarlijke hygienische situatie. Ik zie mezelf niet zo graag door de drijvende drollen en vuilniszakken naar de 7Eleven baden om er daar achter te komen dat er geen druppel of kruimel meer te krijgen is. Dan kun je wel op 10 hoog wonen, de lol is er dan snel vanaf.

Ik worstelde inmiddels niet meer met de vraag of ik uit Bangkok moest vetrekken. De onrust in mijn hoofd werd veroorzaakt door de vraag wanneer en waarheen. Vanochtend was ik op het internet aan het surfen om potentiele bestemmingen tegen elkaar af te wegen. Toen belde onze CEO me op. Hij raadde me aan om met het vliegtuig naar het zuiden te gaan, omdat ze me van daaruit naar Kuala Lumpur, Jakarta of Ho Chi Minh kunnen halen als blijkt dat Bangkok meerdere weken wateroverlast zal blijven houden. Sajan is een man met visie, dus die raad heb ik meteen opgevolgd.

Vrijdag vlieg ik om 13 uur met AirAsia naar Phuket, het grootste eiland van Thailand met een internationale luchhaven. Phuket staat bekend als een relatief dure bestemming. Gelukkig bivakkeert mijn voetbalmaatje Kenny daar momenteel en hij kon me een goedkoop hotel aanraden. Snel geboekt en tot en met maandag ochtend ben ik onder de pannen. Een hele opluchting dat ik het nu geregeld heb. Ik zat al dagen tegen deze beslissing aan te hikken en het geeft rust dat ik morgen vertrek. Prettige bijkomstigheid is dat het op Phuket goed toeven is. We hebben het hier niet over Katwijk aan Zee. Ik ben er bijna twee jaar geleden (wat vliegt de tijd!) met Edwin geweest and vorig jaar met het bedrijfsfeest. Ik weet dus wat me te wachten staat.

Nu maar hopen dat vanavond niet ineens de hel los barst en ik morgen niet bij het vliegveld kan komen. Ik denk dat het wel los loopt. Het wordt niet alleen luieren op Phuket. Ik kan het niet maken om daar niet te werken. Toch zal ik wel wat gaatjes in de agenda vinden om het strand te bezoeken en op een brommertje rond te tuffen. Biertje drinken met Kenny en via facebook even kijken of er nog meer bekenden ter plaatse zijn. No worries.

Hamsteren

Het dreigt nu echt goed fout te gaan in Bangkok. Premier Yingluck heeft zojuist op TV aangekondigd dat heel Bangkok wellicht gaat overstromen, inclusief het centrum. De regering heeft inmiddels donderdag t/m maandag tot vrije dagen uitgeroepen, zodat mensen zich niet hoeven te verplaatsen en veilig binnen kunnen blijven. Overal in de stad proberen mensen hun huizen en winkels te beschermen met zandzakken. Ook de lobby van ons kantoor ligt er vol mee.

De supermarkten zijn bijna leeg. Ik wilde gisteravond nog wat brood en water inslaan, maar alles was op. Dus ging ik naar huis met een fles Leo bier. Ik vraag me steeds meer af of ik in Bangkok moet blijven. Donderdag zouden we met het hele bedrijf naar het nationale stadion gaan om te helpen met het maken van voedselpakketten en zandzakken. Ik wil niet alweer mijn snor drukken, dat heb ik al vaker gedaan bij bedrijfsuitjes (fucking karaoke komt mijn strot uit). Ik heb echter ook geen zin om vrijdag te ontdekken dat ik Bangkok niet meer uit kan komen en nauwelijks te eten en te drinken heb.

Water update

Momenteel nog geen problemen in het centrum. De druk op Bangkok zal de komende week toenemen. Voor mij dus nog geen consequenties, maar de problemen ten noorden worden groter en het oosten en westen zullen waarschijnlijk snel in de problemen komen.

Ondertussen wordt de overheid gehinderd door burgers die dijken proberen door te breken om hun eigen gemeenschap te ontlasten. Er zijn nu bepaalde gebieden benoemd waar burgers niet mogen komen. Zo gaan we stap voor stap naar een algehele noodtoestand.

Ook het krokodillen probleem wordt steeds groter. Er zijn al een aantal joekels gevangen of doodgeschoten, sommigen bijna vier meter lang. Dat levert opvallende plaatjes op.

Ik sta nog steeds stand by om te vertrekken als het nodig is. Tot nu toe gaat mijn leven gewoon zijn gangetje, maar ik hou de media wel nauwlettend in de gaten.

Dit filmpje geeft een goed beeld van de huidige situatie in noord Bangkok:

Hitler is cool

Vandaag was centraal Bangkok nog steeds droog en ging ik na het fitnessen een kijkje nemen in Terminal 21. Een miljoenenstad kan nooit genoeg shopping malls hebben en de nieuwste koophemel is net een week open. Ik moet zeggen dat het er geweldig uitziet. De verdiepingen zijn ingericht als winkelstraten van wereldsteden als Rome, Parijs, Tokyo, Londen, Istanbul, San Francisco en Hollywood. Hoewel ik geen groot winkelfanaat ben, zal Terminal 21 mijn favoriete bestemming worden als ik weer eens wat kleding nodig heb.

Op weg naar de uitgang liep ik op de tweede verdieping langs een winkel met T-shirts en toen ik er net voorbij was, hield ik plots mijn pas in. Had ik dat nou goed gezien? Ik liep even terug en jawel hoor. We hadden hier te maken met een themawinkel gebaseerd op allerlei historische figuren met een op zijn zachtst gezegd bedenkelijke reputatie. De meeste artikelen werden 'opgesierd' met afbeeldingen van Adolf Hitler. Voor de winkel stond een Adolf in Ronald McDonald stijl (Walther, misschien leuk voor een van jouw zaken), wiens linker arm automatisch de Hitler groet bracht (zie bovenste foto). De muren waren voorzien van cartoons van de Fuhrer met trendy halflang haar. Binnen hingen vele Hitler shirts en er was zelfs een kaart van een Hitler teletubbie met een hakenkruis op zijn hoofd.

Ik kon mijn ogen nauwelijks geloven. De man wiens naam in Nederland 65 jaar na dato nog steeds met afschuw wordt uitgesproken, wordt in Thailand neergezet als een soort cultfiguur. Al vele jaren lopen er wereldwijd mensen met Che Guevara shirts zonder echt te weten wie dat was. Krijgen we dat nu ook met Hitler? Zien de Thai Hitler als een grappige mafkees, die wat rare dingen gedaan heeft waar we nu met z'n allen hard om kunnen lachen?

Het is nog maar enkele weken geleden dat ik schreef over de scholieren in Chiang Mai die het een leuk idee vonden om een nazi optocht te houden op het schoolplein. Misschien ben ik overgevoelig, maar ik kan het niet accepteren dat de Thai de tweede wereldoorlog als een bron van vermaak beschouwen. Dat vind ik verbijsterend. Er wordt vergoeilijkend gesproken dat de Thai weinig besef hebben van buitenlandse geschiedenis en dat het onderwijs op dat gebied ernstig tekort schiet. Dat zal wel, maar als ze met Hitler lopen te pronken, weten ze vast wel waar hij voor stond en ik laat me graag uitleggen wat daar zo leuk aan is.

De verkoper had een wat Japans uiterlijk en ook de winkel zelf had een sterk Japanse uitstraling. Japanners staan bekend om hun vreemde humor en hun wreedheid. Laat ik het over hun rol in de tweede wereldoorlog maar niet hebben. Even had ik de neiging om de verkoper aan te spreken over zijn koopwaar en te vragen wat de achterliggende gedachte was. Ik vreesde echter dat zo'n conversatie mijn verontwaardiging wel eens verder zou kunnen verhogen en heb het er maar bij gelaten. Wel speel ik met de gedachte om direct naast zijn winkel een eigen zaakje te beginnen met Hiroshima en tsunami shirtjes. Leuk toch?

Nationale ramp

De watersnood houdt Thailand in een ijzeren greep. De afgelopen weken is het van kwaad tot erger geworden. De overstromingen begonnen in het noorden en het water baant zich een weg richting zee. Boven Bangkok werd het water tegengehouden door dijken en sluizen om de hoofdstad te beschermen. Als gevolg daarvan kwamen de steden net ten noorden van Bangkok volledig onder water te staan. Je hebt de beelden van Ayutthaya waarschijnlijk wel gezien.

Ondertussen krijgt de kersverse premier Yingluck Shinawatra er in de media en publieke opinie keihard van langs. Grootste verwijt is de amateuristische communicatie. De overheid spreekt niet met één mond. Ook niet met twee of drie, maar met een stuk of tien. Yingluck zelf, verscheidene ministeries, de gouverneur van Bangkok, ze brengen allemaal tegenstrijdige berichten naar buiten, soms vrijwel gelijktijdig. Het ene moment zou het gevaar voor Bangkok geweken zijn, het volgende moment krijgt het volk te horen dat Bangkok volledig onder water zal lopen. In een land als Nederland is er een duidelijke hierarchie in de overheid. In Thailand is er een constant spanningsveld tussen verschillende instanties. In plaast van eendrachtig samen te werken tegen de wateroverlast, werkt men elkaar eerder tegen. Zo kan het gebeuren dat verscheidene waterschappen orders van de premier negeren en op eigen houtje besluiten om sluizen wel of niet open te zetten. Er zit tot nu toe dan ook nauwelijks lijn in het beleid, dat voornamelijk reactief en niet planmatig is. Volgens Thaise traditie heeft men geen buitenlandse hulp ingeroepen. De Thai weten immers zelf alles beter. Zie het resultaat.

In de Nederlandse media heb ik gelezen dat overvloedige regenval de oorzaak is van de huidige ramp. Dat is slechts ten dele waar. Hoewel er dit jaar relatief veel regen gevallen is, zijn er enorme menselijke blunders gemaakt. Na de eerste twee moessons zaten de dammen in centraal Thailand vol. In plaats van het water geleidelijk te lozen, heeft men niets gedaan, al was een derde moesson reeds voorspeld. Deze derde periode van hevige regen deed de stuwmeren vervolgens overstromen. Een andere oorzaak is het ongebreidelde bouwen op plekken waar overtollig water zijn weg naar de zee tracht te vinden. Van bouwplanning is in Thailand te weinig sprake en dat wreekt zich bij overvloedige regens.

Het gevolg is dat de ramp op dit moment nog nauwelijks te overzien is. Ruim een derde van het land staat onder water. Bijna tien miljoen mensen zijn hard getroffen. Hun huis staat onder water, ze kunnen niet werken, er is een tekort aan voedsel en ziektes zullen zich gaan ontwikkelen. Meer dan 300 mensen kunnen het niet navertellen. Hele industrieterreinen staan onder water. Grote Japanse bedrijven die electronica en automobielfabrieken ten noorden van Bangkok hebben, zijn woedend over het geklungel van de Thai en dreigen het land de rug toe te keren, wat een regelrechte mokerslag voor de economie zou zijn. Velen van mijn collega's zijn al een paar dagen thuis om te redden wat er te redden valt. De enigen die profiteren van de ergste watersnood sinds 50 jaar zijn krokodillen. Thailand telt vele crocodile farms, waar de dieren opgeleid worden tot handtas. Door de steigende waterstand zijn honderden exemplaren ontsnapt. De meesten zijn niet erg gevaarlijk, maar er zijn ook wat beesten van een metertje of drie ontsnapt. Er zal er maar eentje je huisje binnen kruipen. Crickey!

Een paar dagen geleden kwam de overheid tot de conclusie dat Bangkok niet te sparen is. Men had met man en macht het water net boven Bangkok tegen gehouden, maar ooit moet het naar zee vloeien en men is tot het inzicht gekomen dat het ophouden van het water de problemen uiteindelijk alleen maar vergroot. Dus zijn sluizen open gezet om water in het netwerk van Bangkok te laten stromen. Dit zal zeker tot overstromingen leiden, maar dat moet dan maar. Men probeert het economische hart zoveel mogelijk te ontzien, maar garanties zijn er niet. Op bijgaande kaartje kun je het waternetwerk van Bangkok zien. Op het rode stipje woon ik. Je ziet dat ik niet ver van een kanaal woon en dus is er een gerede kans dat mijn wijk blank komt te staan.

Momenteel heerst er een vreemde sfeer in de stad. Uiteraard wordt er over niets anders dan het aanstormende water gepraat, maar tegelijkertijd gaat het leven gewoon door. Het valt me op dat er bij mij in de buurt weinig winkels en huizen beschermd worden door zandzakken. Misschien zijn die niet meer te verkrijgen. Toch is het ook tekenend voor de mentaliteit van de Thai. Ze proberen zich niet druk te maken en het te nemen zoals het komt. Whatever will be, will be.

Ik heb mijn evacuatieplan al klaar. Zodra het water mijn wijk binnen begint te stromen, pak ik de metro naar het treinstation en neem ik de trein naar badplaats Hua Hin. Ik neem mijn laptop mee om te kunnen werken en heb ook DVDs en boeken ingeslagen. Addertje onder het gras is dat het water wel eens zo snel zou kunnen oprukken dat ik niet meer weg kan. Voor dat geval heb ik mijn vriezer vol gestouwd met brood. Ik hoop er maar het beste van.

Khao San Road

Khao San Road is een straat in Bangkok die wereldwijde bekendheid geniet als backpacker bestemming. Zelfs veel mensen die nog nooit een voet op Thaise bodem hebben gezet, hebben er wel eens van gehoord. Op internet wordt het omschreven als het backpacker centre of the universe. Je zou het zowel backpacker heaven als backpacker hell kunnen noemen. Ik heb dan ook een haat/liefde verhouding met de straat. Of misschien moet ik van gebied spreken want Khao San Road is in de loop der jaren uit zijn voegen gegroeid en de 'scene' heeft inmiddels ook bezit genomen van omliggende straten.

Mijn eerste kennismaking met Khao San Road was eind 2000. Ik was nog nooit op reis geweest en op aanraden van enkele mensen uit mijn omgeving had ik een trip van twee weken naar Thailand geboekt. Op mijn tweede dag leidde mijn Lonely Planet mij naar het backpacker getto. Er ging een wereld voor me open. Khao San Road bleek een soort vrijstaat, bevolkt door passanten op tussenstop naar de volgende Lonely Planet bestemming. De sfeer is er super relaxed en iedereen doet waar hij zin in heeft in een zeer gemoedelijke sfeer.

Waar ik wat moeite mee had en heb, zijn al die zogenaamde alternatieve figuren, die op backpacker trip hun uiterste best doen om zich te gedragen naar de normen van de backpacker scene. Dat betekent dat je jezelf zelden of nooit wast of scheert en dat je er zo slonzig mogelijk bijloopt. Bij voorkeur met dreadlocks, tattoos en sandalen. Ook meet men zich een zweverig en nonchalant taaltje aan, waarin het woord 'cool' in geen enkele zin mag ontbreken. Ik heb niets tegen authentieke alto's die thuis ook als zombie door het leven gaan. Wel heb ik een zeer lage irritatiegrens voor al die nagemaakten die ik ervan verdenk dat ze thuis een kantoorbaan hebben en in Zuid-Oost Azie de Koos Koets uit komen hangen.

Tjdens mijn eerste trip beperkte de backpacker scene zich nog tot de straat zelf. Wel zo overzichtelijk. De accomodaties waren in de meeste gevallen nog van het type schoenendoos. Voor het slapengaan had ik een paar minuten nodig om de moed te verzamelen om op de vieze lakens te gaan liggen, tenzij ik genoeg gedronken had (dus uiteindelijk viel dat nog wel mee). Inmiddels is Khao San Road veel meer dan een uitvalsbasis voor low budget toeristen. Hoewel de markt nog vrijwel hetzelfde is, met de vele stalletjes met backpacker kleding, CDs, DVDs, tattoo shops, massagesalons, restaurantjes en reisbureaus, is Khao San tegenwoordig ook een vermaard uitgaanscentrum en hebben de internationale ketens ook hun weg naar het getto gevonden. McDonalds, Burger King, KFC en dergelijke hebben allemaal een plaatsje gevonden in en om de straat. Zelfs Kasikorn Bank heeft er een filiaal, al begrijp ik niet wat een buitenlandse toerist daar te zoeken heeft. Misschien doen zij zaken met de lokale horeca. De kwaliteit van de hostels is aanzienlijk verbeterd en de vele bars zijn een stuk hipper dan voorheen.

Met de upgrade van Khao San Road is het ook aantrekkelijker geworden voor jonge, hippe Thai. Ik denk dat de grote aantrekkingskracht voor hen ligt in de vrije sfeer. Kunnen ze even ontsnappen aan hun alledaagse Thaise leven, waarin uiterlijke schijn belangrijk is en ze geacht worden om keurig in de betamelijke pas te lopen. Op Khao San kunnen ze zich mengen met al die maffe farang, die op vakantie zijn en lekker gek doen. Toch vraag ik me af welk beeld deze jonge Thai van de farang krijgen. Ik zou niet direct willen beweren dat Khao San Road de creme de la creme van de Westerse samenleving huisvest. Zelf zou ik het liefst met een grote boog om de meeste toeristen heen lopen, ware het niet dat de straat daarvoor veel te druk is. Het wordt niet voor niets een getto genoemd.

Sinds ik Bangkok mijn vaste verblijfsplaats noem, ben ik slechts een paar keer op Khao San Road geweest, wanneer vriendinnen uit Nederland op doorreis waren. Zo heb ik daar met Sanne, Froana en Lois gezellig een pilsje gedronken. Zaterdag was ik er weer even. Volgend weekend is namelijk weer het jaarlijkse bedrijfsfeest van InsightAsia. Dit jaar op Bali (het kan slechter) en het thema van het feest is dit jaar de sixties. We worden geacht om allemaal in een sixties outfit te verschijnen. Hoe kom je daar aan? Juist. Op Khao San Road barst het van de kleding waar een normaal mens nog niet dood in gevonden zou willen worden, maar waar een echte backpacker zich bijzonder cool in voelt. Dus ik naar de andere kant van de stad om een broek en shirt te kopen waar een bandlid van de Grateful Dead zich niet voor zou schamen. Nu ik er toch was, heb ik meteen maar even een filmpje geschoten van de 1 km lange straat om je een impressie te geven hoe het er daar uitziet. Jemig de pemig, wat een coole straat.

Regering van de armen?

Met de opkomst van Thailand als vakantieland werden gebeurtenissen in het koninkrijk ook steeds meer nieuwswaardig in het Westen. De Thaise strijd tussen rood (=arm) en geel (=rijk) is dan ook wereldwijd bekend. Het valt me vaak op dat in de Westerse media een voorkeur voor de red shirts doorschijnt. Dat was zeker het geval in de geruchtmakende demonstraties van vorig jaar. De teneur was vaak dat die arme mensen die in Bangkok op vredige wijze voor hun rechten opkwamen door het leger op niets ontziende wijze werden verdreven. De waarheid lag in mijn ogen toch wat anders. Tenzij je vindt dat het schandalig is hoe de Engelse politie onlangs tekeer ging tegen de protesterende jeugd.

We zijn inmiddels anderhalf jaar verder en de red shirts hebben hun zin gekregen. Pheu Thai heeft de verkiezingen glansrijk gewonnen en de terugkomst van hun afgod Thaksin lijkt slechts een kwestie van tijd. Als je echter denkt dat we nu een equivalent van, pak hem beet, Jan Marijnissen of Lech Walesa in huis hebben, sla je de plank mijlenver mis. In mijn ogen is er niet veel verschil tussen de huidige en vorige regering. Het voornaamste verschil is dat de vorige regering de armen negeerde om hun persoonlijke doelen te bereiken. De huidige regering pakt het slimmer aan en gebruikt de armen als instrument om aan de macht te komen en te blijven. Je kan veel van Thaksin zeggen, slim is hij zeker.

Farang die niet zoveel van Thaise politiek begrijpen en aan de naieve kant zijn, denken dat Pheu Thai hun stinkende best gaat doen om het leven van hun aanhang te verbeteren. Dat is natuurlijk niet zo. Prioriteit nummer een is het terugbrengen van Thaksin. Daarnaast zal de arme bevolking zo nu en dan wat kaakjes toegeworpen krijgen om ze koest te houden. De verkiezingen zijn gewonnen op basis van grote beloften, die voor een belangrijk deel niet waargemaakt kunnen of zullen worden.

Bovenstaande klinkt nogal cynisch. Laten we eens naar de feiten kijken. Vlak na de verkiezingen berichtte mijn favoriete columnist van de Bangkok Post over een onderzoekje van de Thailand Information Center for Civil Rights and Investigative Journalism. Ze hadden gekeken hoeveel leden van het parlement dezelfde achternaam deelden. Het bleek dat 89 van de 500 leden directe familie in het parlement had, verspreid over 42 families. Nu is het al erg genoeg dat bijna 20% van de volksvertegenwoordiging uit directe familie bestaat, maar het zou nog een stuk erger worden als men de familiebanden nog wat beter onder de loep zou nemen. Er is namelijk nogal wat familie aanwezig dat een andere achternaam heeft. Die zijn nog niet eens meegeteld in het onderzoek.

Zoals de columnist uitlegt: "For example, there is Yingluck Shinawatra and there is Shinisha Wongsawasdi. Shinisha is the daughter of former prime minister Somchai and Yaowapa Wongsawat, the brother-in-law and sister of Thaksin Shinawatra. Different surname, same family. Shinisha is at the tender age of 30. No doubt, her skills and talents well surpass her years, which explains why she was elected. The fact that she's the niece of the de facto prime minister of Thailand (Thaksin Shinawatra) may have something to do with it, but surely only very little." Daarnaast zijn er nog meer voorbeelden van twintigers die waarschijnlijk zeer getalenteerd zijn en toevallig een familielid op een hoge positie hebben.

Politiek in Thailand is dus grotendeels een familie aangelegenheid, waarin privileges driftig heen en weer geschoven worden. Dat was al zo onder de geelhemden en de cijfers tonen aan dat het bij de rooie shirtjes van het zelfde laken een pak is. Maar het zijn niet zomaar de eerste de beste families die het in de Thaise politiek voor het zeggen hebben. Pheu Thai mag zich dan wel gretig afficheren als de partij van de armen, het financiele profiel van de volksvertegenwoordigers vertoont verdomd weinig gelijkenis met de achterban. Dit blijkt uit de cijfers van de National Anti-Corruption Commission, die vorige week openbaar werden gemaakt. De lijst van ministers wordt aangevoerd door de Minister van Wetenschap en Technologie met een vermogen van 23 miljoen euro.

Eerlijkheid gebiedt mij te vermelden dat er ook enkele schrijnende gevallen tussen zitten. Helemaal onderaan de lijst bungelt de schlemielige Deputy Minister van Transport, die op een houtje van 100.000 euro moet bijten. Hoe deze omhoog gevallen trucker het doet, weet ik niet, maar het zal geen pretje zijn in de onderlaag van het kabinet. Gelukkig biedt deze nieuwe baan uitzicht op een acceptabelere levensstandaard.

Maar laten we ons niet in de luren leggen door dit schrijnende geval en eens kijken in welke categorieen de vermogens van de 38 personen in het rapport vallen:
- 39% heeft minder dan 1 miljoen euro;
- 42% tussen 1 en 5 miljoen;
- 11% tussen 5 en 10 miljoen;
- 3% tussen 10-15 miljoen;
- 5% tussen 20-25 miljoen.
Hieruit blijkt dus dat 61% van het kabinet miljonair is (in euro gemeten) en 19% meer dan 5 miljoen bezit. Ik steek mijn hand er voor in het vuur dat dit alles vergaard is door eerlijke en keiharde arbeid.

Het wordt pas echt interessant als we aan het eind van de kabinetsperiode kunnen zien in hoeverre deze vermogens gegroeid zijn. Zet ik weer even mijn pet van cynicus op en voorspel ik dat zal blijken dat Pheu Thai beter voor de portemonnee van de kabinetsleden is geweest dan voor de gemiddelde boer. Ik denk dat columnist Voranai hetzelfde verwachtte toen hij schreef: "The incoming members of parliament have unanimously proclaimed that they are poised to serve honourably and make sacrifices tirelessly for the greater glory of their families and frie... oops sorry, I mean for the Kingdom of Thailand."

Hoog water = hoge nood

Ik schreef laatst over de watersnood in Thailand. Sindsdien is het alleen maar erger geworden. Dijken begeven het en het water dreigt steeds meer vrij spel te krijgen. In Ayuthaya, 100 kilometer boven Bangkok, is de situatie momenteel het ergst. Bangkok ontspringt tot nu toe de dans, maar dat kan nog veranderen, want het water komt deze kant op. De komende dagen is weer veel regen voorspeld. Driekwart van Thailand heeft te kampen met water overlast en er zijn al 237 doden geteld. Een grote nationale ramp dus.

Inmiddels heeft de overheid helikopters ingezet om pakketten te droppen in getroffen gebieden. Naast voedsel en medicijnen bevatten de pakketten ook condooms. Ongewenste zwangerschappen zijn in Thailand een groot probleem en men is bang dat de bevolking op het platteland zich uit verveling in grote getalen gaat voortplanten. Je zou kunnen denken dat de diepe ellende waarin de Thai zich bevinden de lust tot seksuele aktiviteiten ietwat tempert. Maar dit is Thailand en blijkbaar leidt hoog water tot hoge nood.

Ouwe lul

Twee weken geleden ben ik 41 geworden. In Nederland is het gebruikelijk dat de jarige taart meeneemt voor collega's. In Thailand zorgt het bedrijf bij iedere verjaardag voor taart. Dat vind ik een betere gewoonte.

Inmiddels begin ik me zorgen te maken dat ik er oud uit begin te zien. Op mijn taart stonden zes kaarsjes. Vier bij elkaar en de resterende twee ook bij elkaar. Onze secretaresse legde uit dat het voor 42 stond. WTF (voor de ouderen onder ons: dat staat voor What The Fuck).
Later ging ik vitaminepillen kopen en vroeg ik om mijn reguliere merk Centrum. De dame achter de kassa vroeg of ik Centrum Silver wilde. Vervolgens kwam ze met de verpakking aanzetten en zag ik dat er '50+' op stond. WTF.

Kijk nou zelf naar de foto's van het grote verjaardagsfeest. Dan zie je toch een jonge god?