Weekendje paradijs

Edwin was van de 6e t/m de 24e in Thailand. De tergend langzame Nederlandse bureaucratie had eindelijk een verblijfsvergunning aan zijn geliefde Yaya toegekend en nu kwam hij over om een paar weken vakantie te vieren en met Yaya terug naar Nederland te gaan. We hebben in Bangkok een paar keer getennist en we zijn wat uit eten geweest.

Ook ben ik een paar dagen mee geweest naar Koh Chang, vijf uur met de bus vanaf Bangkok. Het eiland is al vele jaren een bekende toeristenbestemming, maar toch heeft het de relaxte sfeer vast weten te houden. Je kunt er heerlijk rondtuffen op je brommertje en de stranden zijn zeer rustig. Sinds vorig jaar heeft het ook een (retesnelle) tennisbaan, dus de rackets werden gekruist. We verbleven in een idyllisch resort op White Sand Beach, waar we bungalows direct aan het strand hadden. Het was afzien.

Teken van leven

Na mijn laatste bericht op 20 juni verdween ik van de radar. Helaas had ik wederom gezondheidsproblemen. De vermoeidheid die me daarvoor zo lang parten speelde, kwam weer terug. Erg teleurstellend. Na een korte anti-parasietkuur in april voelde ik me een tijdje kiplekker en nu kwamen de klachten weer terug. Dus ik weer aan die pillen en ook naar het ziekenhuis. Ik had licht opgezette lymfeklieren en dat duidt op een infectie. Hoewel uitvoerig bloedonderzoek aantoonde dat ik wat weinig witte bloedcellen had, werd er geen infectie gevonden. Het was vreemd dat ik weer enorme honger had en heel veel at, maar toch afviel. Bij een infectie zou de eetlust juist af moeten nemen, dus het zou waarschijnlijk zijn dat ik toch weer met parasieten te kampen had, dacht ik.

Een verkenningstocht op internet leerde mij dat de pillen die ik slikte weliswaar effectief zijn, maar in sommige gevallen lange tijd gebruikt moeten worden. Mijn eerste kuur had op aanraden van apotheker en berichten op internet slechts drie dagen geduurd. Nu las ik dat zo'n kuur soms acht weken moet duren en daarna voor de zekerheid nog enkele malen kort herhaald moet worden. En jawel, twee weken geleden verdwenen de vermoeidheid en enorme vreetbuien. Ik voel me weer prima en ben optimistisch dat het lek boven is, als ik de pillen nu maar voor langere tijd slik. Ik ga er dus nog maar even mee door.

En dan hebben we nog die vervelende liesblessure die me van de sportvelden weg houdt. Na zes maanden rust was ik nog weinig opgeschoten. Meerdere dokters bezocht, maar ik kwam niet verder dan wat onzin diagnoses. Totdat ik bij een arts kwam die me direct gebiedde om de extra hak te verwijderen, die ik sinds anderhalf jaar gebruikte om mijn beenlangteverschil op te heffen. Hij zei dat ik hierdoor mijn lies overstrekte. En jawel, direct nadat ik mijn 'hieltje' had afgeschaft, zette het herstel lanzgzaam maar zeer gestaag in. Inmiddels heb ik alweer zonder veel problemen aan tennis en squash gedaan en ben ik zojuist voorzichtig met wat joggen begonnen. Over een paar weken zal ik, als alles goed gaat, de voetbaltraining hervatten. Net op tijd voor het nieuwe seizoen dat eind september begint.

Tijdens mijn gang langs de artsen, op zoek naar een oplossing voor de liesproblemen, heb ik nog wat opgestoken over de ethische standaard van Thaise artsen. Ik had op internet gelezen dat een cortisonen injectie kan helpen bij chronische liesblessures. Dit werd bevestigd door een Nederlandse specialist die ik had geraadpleegd (als je nog eens een liesblessure krijgt, kijk dan even op liesblessure.nl). Dus ik naar een ziekenhuis hier. De arts wilde er echter niet aan. Hij gaf daar een reden voor, maar volgens mij had hij er nog geen ervaring mee en durfde hij daarom niet. Na aandringen van mijn kant ging hij met lichte tegenzin overstag. Nou had ik wel eens zo'n injectie in mijn arm gehad en herinnerde me dat je de naald je lichaam in voelt gaan en ook het injecteren van de vloeistof kunt voelen. Vervolgens wordt het gebied rond de injectie stijf. In dit geval voelde ik alleen dat er een naald op mijn huid werd gezet en was de arts tot mijn verbazing al klaar voordat ik de naald dieper voelde. Ik voelde geen vloeistof en ook de stijfheid bleef achterwege. Op de rekening stonden diverse posten, doch van een injectie werd geen melding gemaakt. Ik was dus geflest, al was de dokter wel weer zo eerlijk om er niets voor in rekening te brengen. Ik naar een ander ziekenhuis, waar ik mijn ervaring met de arts deelde. Hij verdedigde zijn collega en vond dat het onetisch zou zijn geweest om mij een injectie te geven omdat het gevaarlijk zou zijn. Op mijn suggestie dat de arts had gelogen tegen zijn patient werden de schouders opgehaald. Cultuurverschilletje. In mijn Westerse beleving is het juist onetisch om een behandeling voor te wenden. De Thai kijken echter niet op een leugentje meer of minder en dat geldt blijkbaar ook voor de medici.