Gitaarheld

Vorig jaar beleefde ik mijn eerste concertbezoek in Bangkok. Het concert van voormalig Guns ‘n’ Roses gitarist Slash was zeer de moeite waard. Gisteren mocht ik voor de tweede maal mijn niet geringe muzikale hart ophalen. De Amerikaanse gitarist en zanger Joe

Bonamassa trad op in Siam Paragon. Joe is bij het grote publiek niet zo bekend als Slash, maar beheerst zijn instrument wel een paar klassen beter. Overigens geen schande. Joe speelde op zevenjarige leeftijd al nummers van Jimi Hendrix

feilloos na en stond op zijn twaalfde al op het podium met B.B. King, die hem toen al een grootse toekomst voorspelde. B.B. heeft er blijkbaar kijk op want Bonamassa wordt door kenners aangeduid als de beste gitarist van zijn generatie. Dat ga ik niet tegenspreken.

Ik ben een groot bewonderaar en heb bijna al zijn CD’s. Ondanks zijn gebrek aan uitstraling heeft Joe een enorme reputatie opgebouwd als live artiest. Tot nu toe had ik dat alleen op DVD mogen aanschouwen. Gelukkig kon ik dus gisteren de naam Joe Bonamassa toevoegen aan de imposante lijst van gitaarhelden die ik in mijn nog zo jonge leven al heb mogen zien. De meeste concerten van internationale artiesten vinden plaats in de Impact Arena, een uur rijden vanuit het centrum. Daar zag ik Slash en daar begint vandaag ook het jaarlijkse ATP tennis toernooi, maar dat laatste terzijde. Joe trad op in Siam Paragon, een luxe shopping mall in het stadshart. In de bovenste twee verdiepingen is een grote bioscoop gevestigd en tevens een theater. Toen ik een kaartje ging kopen, kon ik op een plattegrond mijn zitplaats uitkiezen. Ik koos voor een plek op de eerste rij van het balkon - niet zomaar een balkon, maar de Royal Balcony, dat je het even weet. Zitplaatsen vooraan in de zaal waren nogal duur en volgens mijn redenatie zou ik het vanaf mijn balkonplaats zeer goed kunnen zien.

Toen ik gisteren arriveerde voelde ik een lichte teleurstelling omdat het balkon nogal hoog hing en ook verder van het podium verwijderd was dan ik me had voorgesteld. De grote bioscoopstoel was wel zeer comfortabel, dat dan weer wel. Het concert begon stipt op tijd om 20.00 uur, zoals het hoort. Terwijl Joe een geweldige acoustische set van vijf nummers neerzette, druppelden vele bezoekers op hun dooie gemakje de zaal binnen. Niet alleen Thais, maar ook veel buitenlanders. Tot 20 minuten na het begin kwamen regelmatig mensen binnen. Dat begrijp ik dus niet. Koop je een kaartje om een van de beste gitaristen van de wereld te zien, in een land waar internationale concerten dun gezaaid zijn, kom je te laat.

Het optreden was vanaf het begin geweldig. Ik had me al verzoend met mijn balkonplek die niet zo goed was als gehoopt, toen ik er achter kwam dat ik ook beneden mocht zitten, omdat het niet uitverkocht was. Die kans greep ik graag aan en ik zat de tweede helft van het concert 20 meter van het podium. Ondertussen etaleerde Joe twee uur lang zijn veelzijdigheid en wisselde gevoelige blues nummers af met harde rock nummers. Eigen composities werden gecombineerd met nummers van Gary Moore, Bad Company, The Who en ZZ Top. Voor het laatste nummer moedigde hij het publiek aan om vooral te gaan staan en dichterbij te komen, waardoor de theatersfeer uiteindelijk toch nog werd ingeruild voor een echte concertsfeer. Het was van begin tot eind genieten om zo’n uitzonderlijk talent aan het werk te zien en ik had dan ook een geweldige avond. Uiteraard ontbreekt de sfeerimpressie niet.

Corporate Social Responsibility in Thailand

Eens in de zoveel tijd doet ons kantoor in Bangkok aan CSR. Dat staat voor corporate social responsibility. Het idee daarachter is dat je als bedrijf iets terug doet voor de gemeenschap waarin je opereert. In het verleden hebben we donaties gedaan bij

een ziekenhuis voor monniken en bij een opvangcentrum voor gehandicapte honden. Vorige week vrijdag ging ik mee naar een tempel. Het viel me op dat mijn collega's de CSR activiteit dit maal vooral gebruikte om het eigen karma wat op te vijzelen. Er werden allerlei

soorten vis gekocht en vervolgens in de rivier langs de tempel gegooid. Ik liet me vertellen dat iedere vissoort een eigen uitwerking heeft. Zo beschermt de ene vis je tegen vijanden, een ander soort vis weer tegen ziekten, enzovoort. De grote vissen in de rivier

varen er wel bij. Ze worden de hele dag door van prooien voorzien en scholen dan ook in grote getalen samen bij de pier. Als er stukjes brood in het water worden gegooid, kun je ze goed zien.

Het viel me weer op hoe

bijgelovig de Thai zijn. Niet alleen betreffende het ritueel van vissen in het water gooien. Bij de tempel was een soort altaar met tekeningen van een meisje. Een collega vertelde dat dit meisje in Thailand heel bekend was en vervolgens kwam er een verhaal dat ik niet

helemaal kon volgen over haar bovennatuurlijke krachten en haar geest. Het verhaal zou al drie keer verfilmd zijn. Toen ik een foto maakte van het altaar, trok mijn collega wat wit weg. Hij vond het niet zo'n goed idee. Ik zou op de foto wel eens haar geest kunnen zien en

dat was nogal eng. Je weet nooit wat je over jezelf afroept. Ik blijf het vreemd vinden dat welopgeleide Thai - deze jongen komt uit een rijke familie en heeft in London gestudeerd - onvoorwaardelijk in geesten geloven.

Bij de tempel zitten ook een stuk of tien waarzeggers, die het behoorlijk druk hebben. Voor een bescheiden bedrag kun je er achter komen wat de toekomst voor je in petto heeft. Of je er ook achter kunt komen of Nederland ooit nog wereldkampioen wordt, weet ik

niet.

Na een korte ceremonie door een monnik gingen we naar een restaurant waar zoals gebruikelijk de wiskey rijkelijk vloeide.

Sport weekend

Sinds ik terug ben van vakantie in Nederland, alweer ruim twee maanden, had ik nog maar twee maal getennist. Het weekend van 25/26 augustus was er een tennistoernooi en dat was een mooie gelegenheid om weer eens wat uurtjes te

maken en wat ritme op te doen. Ik had me opgegeven in de hoogste categorie, dat was een lijstje van 16 spelers. Er werden pro-sets gespeeld, dus tot de 8.

Vanwege gebrek aan trainingsuurtjes speelde ik niet

sterk. Ik had echter een zeer gunstige loting en kwam de eerste rondjes tegen wat oudere Thaise knarren. Nadat ik de eerste wedstrijd met 8-3 gewonnen had en in de tweede ronde snel een 4-1 voorsprong nam, ging het tropische weer zijn tol eisen. De zon brandde de hele middag en ik had me nogal slecht voorbereid. Te weinig water gedronken en ik was zo'n beetje de enige speler zonder petje op de baan. Ineens voelde ik me slap en kreeg ik pijn in mijn kop. Mijn tegenstander trok de stand gelijk en met pijn en moeite sleepte ik me uiteindelijk naar een 8-6 overwinning.

Die avond snel een petje gekocht, veel water gedronken en vroeg naar bed. De volgende dag in de halve finale alweer tegen een Thai die iets ouder was dan ik. Het zijn allemaal van die rommelaars. Het vervelende van de Thai is dat ze vaak op oudere leeftijd nog zeer fit zijn. Ze zijn flexibeler gebouwd en lijken minder aan slijtage onderhevig. Dat zie ik bij het voetbal ook. Die gasten lopen dan ook als een kieviet, het weer lijkt ze niet te deren. Mij wel. Zodra ik op de baan stond voelde ik me weer zo slap als een vaatdoek en kwam met 5-3 achter.

Externe factoren wakkerden echter het vuurtje in mij aan. Vanaf het begin was de vrouw van mijn tegenstander luid aan het klappen voor iedere simpele fout van mijn kant, en dat waren er vele. Toen mijn irritatiegrens bijna bereikt was, begon er een eikel achter de baan te klappen toen ik net met een uiterste krachtsinspanning een lob van mijn tegenstander had achterhaald en terug wilde slaan. Door zijn voorbarige gejuich miste ik. Toen was de maat vol. Over mijn lijk dat ik dit potje ging verliezen. De adrenaline en enkele oerkreten hielpen me er enigzins bovenop en op mijn tandvlees knokte ik van 3-5 naar 8-5 winst, met dank aan de 'fans' voor de inspiratie.

Ondertussen voelde ik me toch echt wel aan het eind van mijn latijn. De andere halve finale was van beduidend hoger niveau geweest en ik gaf mezelf weinig kans. Ik moest tegen Fabian, de enige deelnemer die ik van tevoren kende. Ik had een paar keer met hem getraind, nadat iemand me met hem in contact had gebracht. Hij is een jaar of 26 en tennist meerdere malen per week. Tot nu toe had ik elke keer heel dik van hem verloren. De voortekenen waren dus niet gunstig.

Toen we de baan op gingen, was het echter net bewolkt geworden. Al snel voelde ik dat mijn lichaam nog redelijk functioneerde zolang de zon er maar niet vol op stond. Ik raakte de ballen een stuk beter dan eerder in het weekend en ondanks een vroege break tegen, 0-2 na vier (!) dubbele fouten, kwam ik al snel terug. In de training had ik weinig geduld getoond met zijn verdedigende manier van spelen. Nu deed ik dat wel en bleek hij zelf het spel niet te kunnen maken. Tot mijn eigen verbazing - en waarschijnlijk die van hem - won ik vrij makkelijk met 8-4.

Het leuke is dat hij zich oorspronkelijk via email gepresenteerd had als sparringpartner. Hij wilde wel met mij trainen, maar dan moest ik de baan betalen. Geen probleem van gemaakt. Ik lachte nu wel enigzins in mijn vuistje dat ik in de finale zo dik van hem won. Leuk om het toernooi te winnen. Wel hoop ik de volgende keer tegen wat jongere en betere spelers te loten in de eerste ronden. Ik zal me ook wat beter voor moeten bereiden op de zon. Nu was alleen de finale van redelijk niveau. De rest was puur overleven met duw-en-trek-tennis.

Na het tennissen was de koek echter nog niet op. Mijn voetbalteam had de eerste oefenwedsrijd voor het nieuwe seizoen, toevallig op hetzelfde terrein. Ik stond in de basis, overwoog om te bedanken, maar besloot het toch te proberen. Had ik het maar niet gedaan. Na tien minuten wilde ik een lange pass geven. Meteen schoot de kramp in mijn rechter bovenbeen. Niet zo'n beetje ook. Al mijn spieren tussen knie en heup stonden zo stijf als het maar kan. Wat een pijn! Rekken kon niet en niemand wist wat te doen. Ook aan de goed bedoelde suggestie "relax" had ik weinig - als je niks zinnigs weet te zeggen, hou dan je mond als ik lig te vergaan van de pijn.

Ik heb me maar naar de kant laten dragen, zodat de teams verder konden. Uiteindelijk lukte het een fysiotherapeut in ons team, die later gearriveerd was, om de spieren stukje bij beetje te ontspannen door hard met zijn duimen te masseren. De krampaanval had een kwartier geduurd. Nog nooit meegemaakt en ik hoop het nooit meer te ondergaan. Uiteraard niet meer in actie gekomen. Dat mijn lichaam behoorlijk in de reserves had getast, merkte ik ook na afloop. Ik kreeg mijn traditionele apres-biertje nauwelijks weggeslikt. En dat wil wat zeggen.