Eindelijk hersteld

Op 20 november schreef ik dat ik last van mijn maag had en dat ik hoopte dat het over een paar dagen weer over zou zijn. Nou, dat heeft nog behoorlijk wat voeten in de aarde gehad. Het bleek dat een bacterie een maagzweer veroorzaakt had. Dat is met anibiotica verholpen. De maagwand was echter beschadigd en hevig geirriteerd geraakt. Daar is moeilijk vanaf te komen, omdat maagzuur die irritatie in stand houdt. Ondanks een dieet en medicijnen die de productie van maagzuur afremmen, ging het maar niet over. Toen de dokter vragen over de kanker historie in mijn familie ging stellen, werd ik toch wat ongerust. Het zal toch niet.

De volgende dag hebben ze met een camera in mijn buik gekeken. Dat was geen pretje. Je moet een draad doorslikken, terwijl je je mond open houdt. Probeer zelf maar eens te slikken met je mond wijd open. Dat bedoel ik. Ik moest kokhalzen als een gek. De luide adviezen van dokter en verpleegster om me te ontspannen waren goed bedoeld, maar hielpen geen moer. Het is nogal lastig ontspannen als ze zo'n plastic draad tegen je huig duwen. Als dat ding eenmaal je huig voorbij is, merk je er weinig van. Gelukkig was de uitkomst dat er geen gezwellen te zien waren. De maagwand was echter hardstikke rood en het dieet werd wat aangescherpt. Geen pittig eten, vet eten, chocolade, tomaat, bier, frisdrank. Na een paar weken bijna letterlijk op water en brood kwam mijn maag er dan toch bovenop. Uiteindelijk heeft het bijna drie maanden geduurd.

Tijdens de periode met maagproblemen kon ik wel werken, al was het met moeite. Sporten heb ik op een iets lager pitje gezet. December en januari was ik erg druk met het afsluiten van mijn werkzaamheden bij InsightAsia. Dat was enigzins stressvol (niet bevorderlijk voor de maag), maar eind januari was alles af en kon ik de deur achter me dicht trekken. Zonder enige tijd vrijaf direct op 1 februari bij TNS aan de slag gegaan. Gelukkig was mijn maag net genezen en kon ik daar met volle energie beginnen. De eerste drie weken zijn me goed bevallen. Mijn nieuwe baas Khalid is een Engelsman - half Pakistaans, vandaar de naam. Hij is een tegenpool van mijn vorige Indische baas. Sajan was enorm dwingend. Khalid is een hele relaxte vent. Ik ben direct in het diepe gegooid en bij enkele projecten betrokken. Tot nu toe ben ik erg tevreden met mijn overstap.

Nieuwe baan

Sinds ik eind juni terug ben van vakantie in Nederland heb ik het op mijn werk steeds minder naar mijn zin. Ik had er van mijn baas ongevraagd een taak bij gekregen waar veel tijd in gaat zitten en waar ik helemaal niks aan vind. Ik ging steeds meer met tegenzin naar mijn werk en dus besloot ik dat het hoog tijd was voor een andere baan. Ik was nog niet begonnen om aktief te zoeken toen ik een baan op Linkedin zag die wel bij me paste.

Na een gesprek met de recruiter stelde hij me voor bij de Managing Director van TNS, een van de grootste marktonderzoekbureaus in de wereld. Die houdt sollicitaties graag informeel en wilde afspreken in de kroeg. Zo kwam ik dat ik een biertje met hem ging drinken en het sollicitatiegesprek afgerond werd met een potje poolbiljart. Heb ik dat ook een keer meegemaakt. Ik had het idee dat het wel goed zat.

Het is nu een paar weken later en ik heb de aangeboden baan geaccepteerd, wat betekent dat ik per 1 februari bij TNS aan de slag ga. Ik ben daarbij zeer verheugd dat ik er qua salaris 50% op vooruit ga. Ik verdien genoeg om prettig rond te komen, maar extra spaargeld per maand is natuurlijk lekker. Ik moet toch voor mijn eigen pensioen zorgen hier en het is lekker als ik daar iedere maand een flink bedrag voor opzij kan zetten. Het kantoor van TNS ligt vlak bij een skytrain station, drie stations verder dan InsightAsia, maar die 10 minuten extra reistijd heb ik er graag voor over. Het kantoor ligt tevens langs de Chao Phraya rivier en vlak bij het begin van Chinatown. Kan ik die leuke kant van Bangkok ook eens wat vaker bekijken.

Mijn huidige baas was niet zo in zijn nopjes met het nieuws en ik verwacht dat hij de resterende tijd nogal eens lastig zal doen. Ik had nog vrij veel vakantiedagen over en ik weet niet hoeveel ik er nog op mag nemen. Als ik er met kerst maar een week tussenuit kan, vind ik het wel best. Voordat ik het weet is het eind januari en begin ik aan een nieuw hoofdstuk.

Hondenleven

Een paar weken geleden schreef ik over mijn bezoek aan Ko Samet en dat ik dat vaker moest doen. Onlangs werd onze voetbalwedstrijd verplaatst van het weekend naar een doordeweekse avond en dus maakte ik maar weer van de gelgenheid gebruik. Ik nam

vrijdag de 9e vrij en had dus drie dagen vrij voor een strandbezoek. Dit keer in mijn eentje.

In mijn tas een boek en wat DVDs om op mijn laptop te bekijken. Die had ik echter net zo goed thuis kunnen laten.

Normaal verveel ik me nogal snel als ik niks te doen heb, maar daar had ik nu geen last van. Zee in, zee uit, was genoeg aktiviteit om de dag door te komen. ‘s Avonds kwam ik wat mensen tegen.

Een van de hoogtepunten van

de dag was toch wel de hond die zich door een strandverkoper richting zee liet dragen en zich onder liet graven met zand, om vervolgens ruim een half uur zo te blijven liggen. Zal wel lekker verkoelend zijn voor zo’n beest. Zie filmpje.

Helaas werd ik op de terugweg niet lekker. Ik vrees dat ik mijn tandenborstel niet met het kraanwater van de bungalow had moeten spoelen. Terug in Bangkok dacht ik dat het vanzelf wel over zou gaan en was rijkelijk laat met de gang naar de dokter. Sinds gisteren heb ik een anti-bioticakuur en hopelijk is mijn maag in een paar dagen weer genezen.

Voetbal of strand?

Veel mensen denken bij Thailand meteen aan strandvakanties. Als je in Thailand woont, zit je vast en zeker om de haverklap met een cocktail in je hand naar de zonsondergang te koekeloeren? Nou, dat doe ik eigenlijk veel te weinig. Het is een probleem

dat de klimatologische seizoenen niet lekker samenvallen met het voetbalseizoen. Tussen mei en september ligt de Bangkok Casuals League stil. Laat dat nu precies samenvallen met het regenseizoen. Het is dan vaak bewolkt en als het tegenzit

moet je tegen de regen schuilen. Momenteel loopt het regenseizoen op zijn einde en wordt het weer helderder. Ideaal strandweer. Het voetbalseizoen is echter ook begonnen en ik word tot kerst ieder weekend op het veld verwacht.

Deze week was er een lang weekend en omdat ik me doordeweeks niet helemaal lekker had gevoeld, zag ik het niet zitten om bij 35 graden over het gras te sleuren. Ik meldde me dus af en maakte van de gelegenheid gebruik om een paar dagen naar Ko Samet te gaan. Ruim drieeneenhalf uur met de bus en vervolgens nog een kwartiertje met de speedboot. Totale transportkosten heen en terug 20 euro. Twee overnachtingen 50 euro. Het was perfect weer en het strand was gezellig druk, zonder dat het overbevolkt was. Overal ligstoelen en eettentjes op het strand. In de avond vuurshows en Premier League op TV. Zaterdagochtend heen en maandagmiddag weer terug. Dat zou ik vaker moeten doen, maar het voetbal schema laat het niet toe. Ik heb me echter voorgenomen om me zo nu en dan af te melden bij mijn team en het weekend op het zand te slijten, in plaats van op het gras. Ik woon ten slotte niet voor niets in Thailand.

Een avond met Chuvit

Ik heb al eerder geschreven over Chuvit, de ‘massagekoning’ van Thailand die eigenhandig een imperium van grote massagehuizen van het ontdeugende soort opbouwde en weer van de hand deed om de politiek in te gaan. Vorig jaar behaalde zijn eenmanspartij vier zetels in het parlement. Sindsdien zorgt hij regelmatig voor opschudding in het parlement en onder de bevolking door corrupte praktijken met verborgen camera’s te filmen en de filmpjes in persconferenties te tonen.

Dit wordt hem door de gevestigde orde niet in dank afgenomen en onlangs was de eerste geweldspleging jegens hem een feit. Een medewerkster sprong net op tijd tussen Chuvit en zijn belager en ving de messteken op. Ze kwam er met een hoop hechtingen vanaf. De politie wist op slag te melden dat de dader zomaar iemand met psychische problemen was, zonder enig deskundig onderzoek. Dit versterkt alleen maar het vermoeden dat er een machtig persoon achter de aanslag zit, die door de politie beschermd wordt.

De Foreign Correspondent Club Thailand organiseert regelmatig thema avonden. Ik had nog nooit van deze organisatie gehoord totdat ik toevallig vernam dat Chuvit kwam spreken over corruptie. Dinsdagavond ging ik er uit nieuwsgierigheid heen om te kijken wat hij te melden had en wat voor een kerel het nou is. Ik was er al vroeg en zag hem binnenkomen. Hele relaxte vent en tot mijn verbazing was er geen bodyguard in zijn buurt. Hij ging gezellig met een groot glas bier in zijn hand met de organizatoren kletsen en hij oogde als een jongen van de gestampte pot met wie wel te lachen valt, maar niet te spotten.

Chuvit begon meteen goed. Hij stelde zich kort voor, alsof dat nodig was, en zei dat CNN hem als een pimp beschreven had. “Pimp?”, zei hij quasi-beledigd. “Call me super pimp. I don’t mind. I am still cleaner than a Member of Parliament.” Die ging er lekker in bij het publiek en Chuvit schakelde snel over naar een aantal fimpjes die hij met een verborgen camera had laten maken van corrupte praktijken. Politie agenten die geld aannemen om bekeuringen af te kopen, illegale casino’s die gerund worden door hoge politie functionarissen, jonge meisjes uit Laos die in bordelen gestopt worden, smokkel van rijst en brandstof tussen Cambodja en Thailand, brandweerwagens die zogenaamd in Oostenrijk gekocht zijn maar in werkelijkheid in Thailand geassembleerd zijn en na de spooktransactie ergens staan te verpieteren, belachelijk grote treinstations waar nauwelijks reizigers gebruik van maken.

Amusant was de anekdote dat Chuvit in het parlementsgebouw per ongeluk een verkeerde deur nam en ineens oog in oog stond met parlementsleden die een kamer hadden omgebouwd tot een casino. Na een ongemakkelijke stilte hadden ze hem uitgenodigd om met wat van hun flappen een gokje te wagen. “They are so nice”, vertelde Chuvit ons quasi-vertederd. Hij wist ook nog te melden dat ieder parlementslid bij aantreden 60 miljoen Baht (1,5 miljoen Euro) te besteden krijgt. Zomaar, no questions asked.

De boodschap was dat corruptie in alle facetten van de Thaise maatschappij aanwezig is en, erger nog, volledig geaccepteerd is. Chuvit wist de corruptie op een vermakelijke en overtuigende manier zichtbaar te maken. Tijdens de afsluitende vragensessie gaf hij echter ook grif toe niet te weten hoe corruptie te bestrijden is en of corruptie in Thailand ooit af zal nemen. Hij maakte de indruk wat moedeloos te zijn omdat zijn onthullingen tot dusver niet meer teweeg hadden gebracht dan wat deining in de media. Met zijn vier zetels heeft hij volgens eigen zeggen niets in te brengen in het parlement en hij vraagt zich af waar hij het allemaal voor doet. Alles wat het hem oplevert zijn levensbedreigingen.

Naast moedeloosheid straalde hij echter ook veel passie uit. Ik was vooraf benieuwd of hij de handschoen tegen corruptie had opgenomen vanwege een persoonlijke vendetta tegen de politiemensen die hem jarenlang hadden afgeperst of dat hij het daadwerkelijk vanuit liefde voor Thailand doet. Zijn passie kwam oprecht over en ik denk dat Thailand iemand als Chuvit nodig heeft om een beweging op gang te brengen.

Ik denk echter ook dat hij de verkeerde weg kiest. Dat Thailand tot op het bot corrupt is, weten we nu wel. Het probleem is dat de man in de straat het probleem niet ziet. In het dagelijkse leven is het immers best handig dat je een verkeersovertreding met 100 Baht kunt afkopen en andere dingen onder tafel kunt regelen. Grootschalige corruptie raakt ze niet direct in de portemonnee, dus daar maken veel Thais zich niet zo druk over.

In het parlement heeft Chuvit weinig invloed. Hij zou volgens mij meer het land in moeten en van sociale media gebruik moeten maken om mensen ervan te overtuigen dat corruptie niet acceptabel is omdat machtsmisbruik vooruitgang van het land en haar bevolking belemmert, vooral van de arme bevolking. Maak ze duidelijk dat ze indirect wel degelijk persoonlijk hinder hebben van corruptie. Pas als corruptie door de bevolking niet meer geaccepteerd wordt, heeft het onthullen ervan echt zin, volgens mij dan. Ik had daar graag een vraag over gesteld, maar ik had er natuurlijk niet het lef voor om tussen al die journalisten achter de microfoon te gaan staan. Zie je het voor je, “Mister Chuvit, may I suggest you change your strategy?” Misschien moet ik Chuvit gewoon even bellen om het rustig uit te leggen. Hoe dan ook, het was een leuke avond en ik hoop dat hij door gaat.

Food court

In Bangkok is de food court een bekend verschijnsel in hypermarkten en warenhuizen. Je zou het typisch Thais kunnen noemen. Het zijn in feite grote kantines waar je voor weinig geld een bordje eten kunt halen. In het midden staan de tafels en erom heen is een lange rij met voedselstalletjes. De verkopers huren een klein stekje van de exploitant. Sommigen maken de maaltijden op bestelling, in ongeveer een minuut. Anderen prepareren het voedsel en scheppen het op uit bakken. De kosten bedragen in de meeste gevallen het equivalent van een euro.

Een hi-so Thai laat zich uiteraard niet in een food court zien en de tafels worden dan ook meerendeels bezet door mensen van eenvoudige komaf. Daardoor bestaat een groot deel van het aanbod uit gerechten van het platteland, voor mij niet te naggelen. Toch is er altijd wel iets van mijn gading te vinden voor een snelle hap.

Vlak bij mijn nieuwe condo zijn twee hypermarkten. Big C zit vlak tegenover mij, twee minuutjes lopen. Tesco-Lotus zit naast het sky train station, waar ik iedere dag langs kom. Een paar keer per week eet ik daar een Thaise maaltijd. Mijn favoriet is Massaman Curry, met rundvlees of kip, rijst, aardappelen en dunne pindasaus. Ommeletje erbij. Heerlijk.

Gitaarheld

Vorig jaar beleefde ik mijn eerste concertbezoek in Bangkok. Het concert van voormalig Guns ‘n’ Roses gitarist Slash was zeer de moeite waard. Gisteren mocht ik voor de tweede maal mijn niet geringe muzikale hart ophalen. De Amerikaanse gitarist en zanger Joe

Bonamassa trad op in Siam Paragon. Joe is bij het grote publiek niet zo bekend als Slash, maar beheerst zijn instrument wel een paar klassen beter. Overigens geen schande. Joe speelde op zevenjarige leeftijd al nummers van Jimi Hendrix

feilloos na en stond op zijn twaalfde al op het podium met B.B. King, die hem toen al een grootse toekomst voorspelde. B.B. heeft er blijkbaar kijk op want Bonamassa wordt door kenners aangeduid als de beste gitarist van zijn generatie. Dat ga ik niet tegenspreken.

Ik ben een groot bewonderaar en heb bijna al zijn CD’s. Ondanks zijn gebrek aan uitstraling heeft Joe een enorme reputatie opgebouwd als live artiest. Tot nu toe had ik dat alleen op DVD mogen aanschouwen. Gelukkig kon ik dus gisteren de naam Joe Bonamassa toevoegen aan de imposante lijst van gitaarhelden die ik in mijn nog zo jonge leven al heb mogen zien. De meeste concerten van internationale artiesten vinden plaats in de Impact Arena, een uur rijden vanuit het centrum. Daar zag ik Slash en daar begint vandaag ook het jaarlijkse ATP tennis toernooi, maar dat laatste terzijde. Joe trad op in Siam Paragon, een luxe shopping mall in het stadshart. In de bovenste twee verdiepingen is een grote bioscoop gevestigd en tevens een theater. Toen ik een kaartje ging kopen, kon ik op een plattegrond mijn zitplaats uitkiezen. Ik koos voor een plek op de eerste rij van het balkon - niet zomaar een balkon, maar de Royal Balcony, dat je het even weet. Zitplaatsen vooraan in de zaal waren nogal duur en volgens mijn redenatie zou ik het vanaf mijn balkonplaats zeer goed kunnen zien.

Toen ik gisteren arriveerde voelde ik een lichte teleurstelling omdat het balkon nogal hoog hing en ook verder van het podium verwijderd was dan ik me had voorgesteld. De grote bioscoopstoel was wel zeer comfortabel, dat dan weer wel. Het concert begon stipt op tijd om 20.00 uur, zoals het hoort. Terwijl Joe een geweldige acoustische set van vijf nummers neerzette, druppelden vele bezoekers op hun dooie gemakje de zaal binnen. Niet alleen Thais, maar ook veel buitenlanders. Tot 20 minuten na het begin kwamen regelmatig mensen binnen. Dat begrijp ik dus niet. Koop je een kaartje om een van de beste gitaristen van de wereld te zien, in een land waar internationale concerten dun gezaaid zijn, kom je te laat.

Het optreden was vanaf het begin geweldig. Ik had me al verzoend met mijn balkonplek die niet zo goed was als gehoopt, toen ik er achter kwam dat ik ook beneden mocht zitten, omdat het niet uitverkocht was. Die kans greep ik graag aan en ik zat de tweede helft van het concert 20 meter van het podium. Ondertussen etaleerde Joe twee uur lang zijn veelzijdigheid en wisselde gevoelige blues nummers af met harde rock nummers. Eigen composities werden gecombineerd met nummers van Gary Moore, Bad Company, The Who en ZZ Top. Voor het laatste nummer moedigde hij het publiek aan om vooral te gaan staan en dichterbij te komen, waardoor de theatersfeer uiteindelijk toch nog werd ingeruild voor een echte concertsfeer. Het was van begin tot eind genieten om zo’n uitzonderlijk talent aan het werk te zien en ik had dan ook een geweldige avond. Uiteraard ontbreekt de sfeerimpressie niet.