Hohoho!

Als ik terug denk aan kerst in Nederland, denk ik aan gesloten winkels, uitgekauwde familiefilms, kou en George Michael. Sinds ik in Bangkok woon, ben ik bijna elke keer met Kerstmis op vakantie gegaan. Ook mijn vierde
kerstfeest hier ben ik richting strand getogen. Mijn vriend Brian had al een trip naar zuidelijke eilanden geboekt. Aangezien zijn bestemming, Koh Tao en Koh Phangan, mijn favoriete eilanden zijn, sloot ik me graag bij hem aan. Brian
vloog naar Surat Thani om van daaruit de ruim 6 uur durende boottrip naar Koh Tao te ondernemen. Ik deed mijn huiswerk wat beter en berekende dat ik beter met de bus naar Chumpon kon en van daaruit in een uurtje met de
boot naar hetzelfde eiland.

Goed plan, maar in Thailand lopen de zaken vaak niet zoals gepland. De golven waren te hoog bij Chumpon en dus ging de bus nog een hele ruk door naar Surat Thani. Volgens Thais gebruik was er geen enkele communicatie van het aangepaste reisplan. Volgens mij was ik de enige in de bus die op basis van de borden langs de weg door had dat we een flinke omweg gingen maken, waardoor ik dus alsnog 6 uur met de boot moest. Toevallig zat Brian op een boot 5 minuten voor mij en via de telefoon besloten we maar bij Koh Phangan af te stappen en niet door te gaan naar Koh Tao.

Koh Phangan heeft twee gezichten. De zuidelijke punt is het feestgedeelte waar de wereldberoemde full moon parties plaatsvinden. De rest van het eiland is rustig en heeft een heerlijk authentieke eilandsfeer. Brian wilde graag naar het zuidelijke Haad Rin waar hij een goed resort wist. Ik had niet zo'n zin om een week tussen de hersenloze party animals te zitten (zo stelde ik me dat voor), maar ging toch akkoord. Coral Bungalows bleek echter een goede keus. Prima kamers, goed eten, prettig zwembad direct aan zee en de andere gasten waren best te pruimen. Dit alles tegen zeer redelijke prijzen.

Van ons oorspronkelijke plan om lekker uit te rusten en ons pas met kerst in het feestgedruis te storten kwam niets terecht. De eerste avond, maandag de 20e, bleek er al een full moon party op het programma te staan en dat laat je niet lopen. We hebben ons zo vermaakt dat we uiteindelijk iedere avond op het strand te vinden waren, al heb ik de emmertjes met wodka en red bull na de eerste avond wijselijk verruild voor Singha biertjes. Overdag voornamelijk bij het zwembad gelegen. Op de bewolkte donderdagmiddag ben ik nog wel op een brommertje het eiland rond getuft, maar de energie werd vooral opgespaard voor de avonden.

Hoogtepunt was het kerstfeest op zaterdag de 25e. Eerst een goed kerst buffet bij Coral Bungalows, waarna de stemming er bij de pool party meteen goed in zat. Zoals het hoort bij strandfeesten op Koh Phangan waren velen gehuld in body paint en voor de gelegenheid was er ook veel kerstkledij. Brian en ik werden geschminkt als kerstman. Nog snel even een kerstmuts kopen en klaar is Santa. Vervolgens op naar het strandfeest. Tot 5 uur feesten en snel nog even een tukkie doen van 30 minuten voordat ik met de taxi naar de boot moest om het vliegtuig terug naar Bangkok te nemen (Brian gaat nog een weekje bijkomen op het rustigere Koh Tao).

Al met al een geweldige week gehad. Veel leuke mensen ontmoet, heerlijk in de zon gelegen en lekker gefeest. Last but not least: slechts één keer George Michael hoeven doorstaan.

Zwembad

Inmiddels woon ik al weer meer dan tweeeneenhalf jaar in Sitara Place. De kamer bevalt me nog wel, maar helaas heeft het complex geen zwembad. Dat begon ik toch wel een gemis te vinden en dus ging ik op zoek naar een zwembad waar ik af en toe in het weekend heen kan gaan om even te luieren. Sinds een aantal weken lig ik regelmatig op de vierde verdieping van een apartementencomplex aan Silom, waar het voor een bescheiden bedrag goed toeven is. Heerlijk om even de drukte van de stad te ontstijgen, een paar baantjes te trekken en een tukkie te doen of naar de iPod te luisteren. Hele middagen slijt ik er.

Ik ben tot het besef gekomen dat als je in een tropisch land als Thailand woont, je toch echt een woning moet hebben met de beschikking over een zwembad om optimaal van het leven te kunnen genieten. Dus heb ik eind november mijn contract met Sitara opgezegd en ben ik momenteel hard op zoek naar een nieuw apartement, met zwembad, waar ik begin januari in kan trekken. Er gaat behoorlijk wat tijd in zitten om van alles te bekijken, maar ik wil een goede keuze maken, dus dat heb ik er graag voor over. Hopelijk kan ik hier aan het begin van het nieuwe jaar wat foto's plaatsen van mijn nieuwe apartement en zwembad.

S**uele moraal

In Thailand draait het leven grotendeels om schone schijn. Illusie is veel belangrijker dan realiteit. Status en gezichtsbehoud hebben de hoogste prioriteit. De Thai zijn er dan ook meester in om hun imago in het buitenland te cultiveren. Lees de reisgidsen over het koninkrijk er maar op na. Een en al lof over de Thai en hun gebruiken. Een van die deugden zou kuisheid heten. Thai hebben pas lichamelijke intimiteit met als ze elkaar lange tijd kennen en trouw staat hier hoog in het vaandel, zo heet het.

De werkelijkheid is wat anders. Thaise vrouwen raken in de regel op jonge leeftijd zwanger, vaak voordat ze getrouwd zijn. In veel gevallen neemt het vriendje de benen en staan ze er alleen voor. Abortus is in Thailand illegaal. Toch barst het er van de abortus klinieken. Onlangs was het wereldnieuws dat in een tempel de overblijfselen van 2.000 foetussen zijn gevonden. Hoewel de ophef over de lugubere vondst begrijpelijk is, vind ik het nogal schijnheilig dat het abortus probleem nu ineens benoemd wordt. De politie in Bangkok is meteen de 4.000 (!) klinieken in de hoofdstad afgegaan. Ze wisten dus exact waar die zaten. Ineens wordt er breed gediscussieerd hoe het abortus probleem aangepakt moet worden. In Thailand is er pas een probleem als het echt niet langer te negeren is.

Ook met de huwelijkse trouw nemen de Thai het niet zo serieus. Veel getrouwde Thaise mannen hebben er een dame bij, of twee, of drie, of vier. Afhankelijk van de financiele armslag. Voor niets gaat immers de zon op. Hoe meer mia noi ('minor wife') ze zichzelf kunnen veroorloven, hoe meer status. Kunnen ze lekker opscheppen tegenover hun vrienden. Nu denk jij natuurlijk aan list en bedrog, maar zo zit het hier niet in elkaar. Naar verluid weten zowel de echtgenote als de scharreltjes meestal hoe de vork in de steel zit. Het schijnt zelfs dat ze elkaar in sommige gevallen kennen. Zolang meneer zijn financiele verplichtingen jegens alle partijen maar nakomt is er niets aan de hand. Tevens mag zijn spielerei niet openbaar bekend worden, want zijn echtgenote accepteert geen gezichtsverlies.

Nu is er een onderzoek geweest naar dit verschijnsel. Thaise mannen is gevraagd waarom ze een mio noi nodig hebben. 58% antwoordde dat de dames nu eenmaal makkelijk beschikbaar zijn. Andere veel genoemde redenen zijn de saaiheid van het huwelijk (48%), het gedrag van de echtgenote (43%) en haar uiterlijke verloedering (42%). Legitieme redenen dus.

Ook vrouwen zijn ondervraagd. Volgens de berichtgeving vindt de helft van de dames het hebben van mio noi moreel onaanvaardbaar. Het is me niet duidelijk of we daaruit af mogen leiden dat de overige helft het wel best vindt. Of zou die andere helft van de steekproef uit mio noi bestaan?

Hoe dan ook, moraal van het verhaal is dat abortus en overspel hier schering en inslag zijn, maar dat men graag de schone schijn ophoudt onder het mom van als je het niet ziet, gebeurt het ook niet. Dus als je in het vliegtuig naar Thailand zit en je leest in je Lonely Planet over de preutsheid van de Thai, vraag dan de stewardess om een extra zakje zout.

Schaamte

In de meeste delen van de wereld roept Nederland sympathie op, wellicht met uitzondering van onze buurlanden. Die kennen ons te goed. Een van de eerste vragen die een Thai aan een buitenlander stelt is 'where you from?' Dan blijkt keer op keer dat Nederland er ook hier goed op staat. Niet in de laatste plaats vanwege het voetbal. 'Holland very good!'. De Thai noemt steevast een aantal favoriete voetballers op, wat varieert van oudere helden als Van Basten en Bergkamp tot spelers van de huidige lichting als Van Persie en Sneijder. Overigens zijn ook collega-expats best enthousiast over de WK verrichtingen van dit jaar, ondanks de kritiek in Nederland zelf. Het duo De Jong/Van Bommel is een uitzondering en kan op weinig waardering rekenen. Waarom geen Van der Vaart? Leg dat maar eens uit,

Ook Ramon Dekkers is wereldberoemd in heel Thailand. Taxi chauffeurs kunnen uit hun dak gaan als zijn naam valt. Net als jullie had ik nog nooit van hem gehoord, maar de Thai verzekeren mij dat iedere tegenstander met knikkende knieen de ring betrad. Als eerste buitenlandse Thaiboks kampioen heeft hij het eeuwige respect. Ze zijn trots dat hij met een Thaise getrouwd is. Sommigen noemen hem de beste ooit en demonsteren dit met bijgaande schijnboks bewegingen. Het zal wel.

Nederland staat er dus goed op hier. Er zijn echter van die momenten dat je je dood schaamt op Nederlander te zijn. Heb ik even geluk dat darts hier niet wordt uitgezonden.

De Thai en mobiele telefoons

Ik heb in eerdere stukjes al eens gemeld dat status belangrijk is voor de Thai. En status ontlenen ze bij voorkeur aan oppervlakkige, materiele zaken. Iedere Thai wil dan ook een hippe telefoon en velen bezitten een model dat ze zich eigenlijk niet kunnen veroorloven, maar waar ze met liefde krom voor liggen. Mocht je naar Bangkok komen, verbaas je dan niet als je taxichauffeur in een rammelende bak rijdt, maar toch een iPhone heeft. Als je zo'n duur ding hebt, wil je het weten ook. Dus sta je er in de metro constant mee te pielen en laat je hem niet in je locker liggen als je gaat fitnessen. Je moet tenslotte bereikbaar zijn.

Hoeveel het mobieltje voor de Thai betekent, werd afgelopen week mooi geillustreerd. Je weet wellicht dat het leven in een Thaise gevangenis geen lolletje is. Verscheidene farang hebben reeds in boekvorm verslag gedaan van de verschrikkingen in het Thaise gevangenisleven. Er zijn zelfs zoveel boeken over verschenen dat je het een genre zou kunnen noemen. Gevangenen worden in grote groepen in veel te kleine cellen gepropt, waar ze op de grond moeten poepen en de beperkte ruimte ook nog eens met ratten moeten delen. Er is niet genoeg eten voor iedereen en ook niet genoeg ruimte voor iedereen om 's nachts te kunnen liggen. Get the picture?

Sinds ik in Thailand ben, alweer drie jaar, heb ik nooit iets gelezen over een opstand tegen de erbarmelijke leefomstandigheden in de gevangenissen. Tot nu toe dan. Vrijdag hebben bewakers iets ten noorden van Bangkok vier mobiele telefoons in beslag genomen. Deze waren door familieleden van gevangenen naar binnen gesmokkeld. Nou, toen waren de rapen gaar. Tweehonderd criminelen gaven middels brandstichting blijk van hun ongenoegen, volgens de Bangkok Post en The Nation:

"Correction officials are negotiating with prisoners at Lop Buri prison who staged a riot and threatened to burn prison's premises. Prisoners at a Lop Buri prison rioted and set minor fires on items on Thursday to protest crackdown on the use of mobile telephones. Police said about 200 prisoners were involved in the riots in the Lopburi prison. The incident erupted after officials confiscated four mobile phones thrown inside the facility by relatives of some of the 2,200 inmates."

Zie je het voor je? Jarenlang leef je onder mens onterende omstandigheden en onderga je pesterijen en gewelddadigheden van de bewakers. Maar als ze de telefoon van je collega-gevangene afpakken knapt er iets in je. Tussen de ratten en stront leven is tot daar aan toe, maar je moet wel bereikbaar zijn. Als je in de gevangenis zit, heb je als mens fundamenteel recht op een mobieltje. Ze noemen die dingen niet voor niets cell phones.

Silom Road (3): Heineken Beergarden

In Bangkok zijn November en December qua weer de meest prettige maanden. Het is koeler en minder benauwd dan in de rest van het jaar. Vandaar dat in deze periode de beergardens als paddestoelen uit de grond schieten. Overal in de stad worden terrassen opgezet waar je 's avonds in de open lucht een hapje en drankje kunt nuttigen, meestal onder het 'genot' van een Thaise live band.

Onder de naam Green Space heeft Heineken bovenop het United Center een fraaie beergarden opgetuigd. Afgelopen vrijdag heb ik met wat collega's en mijn maatje Brian een kijkje genomen. Het was goed toeven op de 47e vedieping. Koude biertjes en voortreffelijk uitzicht in een prachtig groen uitgelichte bar. Een mooie gelegenheid om het weekend in te luiden en het was dan ook gezellig druk. Jammer dat de meeste foto's op mysterieuze wijze van mijn camera verdwenen zijn, maar gelukkig heb ik er nog een paar over.

Koh Laan

Het voetbalseizoen is in volle gang. De afgelopen weekenden moest ik daardoor steeds in Bangkok zijn om te spelen. Dat gaat niet onverdienstelijk. Na vijf wedstrijden staan we gedeeld op de eerste plaats en ik sta zelf alweer op drie goals en twee assists. De competitie wordt ieder jaar een stuk sterker door de voortdurende instroom van Afrikaanse spelers die naar Thailand komen om een profcontract te verdienen. Degenen die net buiten de boot vallen, houden in de Casual League hun niveau op peil. Dit leidt bij vele expats tot ongenoegen, maar ik loop niet weg voor een uitdaging op sport gebied. Bring on the brothers.

Vorige week stond er geen wedstrijd op het programma en greep ik de kans om weer eens naar het strand te gaan. Dit keer viel de keus op Koh Laan, een klein eiland vlak bij Pattaya. Hoewel het slechts twee uurtjes met de bus kost om in Pattaya verzeild te raken, had ik in drie jaar tijd de reis nog niet ondernomen. Pattaya heeft namelijk geen beste reputatie. Op basis van de berichtgeving kreeg ik het idee dat Ursul de Geer er binnen een dag een heel seizoen van Het is hier Fantastisch op zou kunnen nemen. Ik liet me echter overtuigen dat het op Koh Laan goed toeven is en de korte reistijd verleidde me tot een trip.

Op Koh Laan is 's avonds helemaal niets te doen, dus ik besloot om vrijdag en zaterdag in op het vaste land te overnachten. Over Pattaya kan ik kort zijn. Vreselijk. Gelukkig woont een vriend van mij vlakbij en hij nam mij twee avonden op sleeptouw. Na de vrijdagavond in het hectische Pattaya, nam Steve me zaterdag mee naar zijn Ierse stamkroeg in Jomtien, waar we Engels voetbal gekeken hebben met een grote pint in de hand. Ik moest aan de aanwezige expats uitleggen hoe het toch kon dat Feyenoord met 10-0 van PSV verloor. Alsof dat zo gek is. Engelsen hebben een goed gevoel voor humor, dus de grap over het kengetal van Rotterdam ging er in als koek.

Koh Laan is een klein eiland van 4 kilometer lang. De veerboot brengt je in 40 minuten over. Hoewel het zo dicht bij Pattaya ligt, is van massa toerisme gelukkig geen sprake. De sfeer is erg gemoedelijk. Tot mijn verbazing was legitimatie bij het huren van een brommertje niet nodig. Ik hoefde zelfs niets in te vullen. 'Zet hem hier maar weer neer als je terug gaat en laat de sleutel er maar in zitten', was de laconieke instructie. Waar vind je dat nog?

Bijgaand de obligate foto's. Koh Laan is een prettig eiland, maar omdat er 's avonds echt geen ruk te doen is, voel ik me min of meer verplicht om in Pattaya te overnachten. De kans dat ik er nog eens terug kom is dan ook zeer gering. Volgende keer toch maar weer Hua Hin.

Deborah

Woensdagavond een hapje en drankje gedaan met Deborah. Haar baan als stewardess van KLM bracht haar naar Bangkok. Na een paar dagen gaat ze op en neer naar Taipei, en vervolgens weer naar Schiphol. Tussendoor heeft ze een aantal dagen om Bangkok te verkennen, te beginnen met een fietstocht op woensdagmiddag. We hebben lekker gegeten bij een typisch Thais restaurantje en vervolgens nog een drankje gedaan in de Londoner. Het was erg gezellig en ik ben weer helemaal op de hoogte van het reilen en zeilen in Leiden en omstreken.

Silom Road (2): Lunch

Silom staat vol met hoge kantoorgebouwen. Tussen de middag moet al dat kantoorpersoneel natuurlijk wat te schaften hebben. Lunchen kun je in de shopping malls of restaurants...of je eet gewoon op straat. Rond lunchtijd staan overal eettentjes op straat uitgezet. Op pleintjes, in steegjes of gewoon op de stoep langs een drukke weg. Maakt allemaal niet uit.

Op sommige plekken moet je uitkijken dat je je nek niet breekt over de tafeltjes en plastic stoelen. De georganiseerde chaos is echter exact wat Bangkok voor mij zo'n aantrekkelijke stad maakt. Zonder de bijbehorende geuren is het filmpje eigenlijk niet compleet. Toch geeft het een redelijke indruk hoe het er rondom mijn kantoor tijdens lunchtijd aan toe gaat.

Why?

Het is erg rustig op mijn blog
de laatste tijd. De komende weken zal ik weer wat vaker van me laten horen, te beginnen met deze korte post. Als je een indicatie wilt hoe buitenlanders in Thailand denken over de lokale bevolking:
- ga naar de Thaise Google site: http://www.google.co.th/;
- type 'why';
- kijk wat er als eerste (en dus meest populaire) zoeksuggestie door Google wordt aangeleverd.

Ik heb het voor de gein mijn collega's ook even op laten zoeken. Er verscheen een geweldige blik van ongeloof op de gezichten, gevolgd door verontwaardiging. Het kan aan mij liggen, maar ik kreeg het gevoel dat deze verontwaardiging enigzins op mij geprojecteerd werd, alsof de vraag van mij persoonlijk afkomstig was. Stupid, toch?

Zandzakken voor de deur

Thailand wordt momenteel geteisterd
door overstromingen. De aanhoudende regenbuien van de afgelopen weken zijn het land teveel geworden. Rivieren treden ver buiten hun oevers en hebben grote delen van Thailand in hun greep. De cijfers op zaterdag:

- 25% van het land staat onder water;

- 1,2 miljoen mensen zijn getroffen;

- minstens 25 mensen zijn omgekomen.

Hoewel het een paar dagen droog is geweest, lijkt het ergste leed nog niet geleden. Het noordelijke deel van Thailand zet zich schrap voor nieuwe monsoenregens.

Bangkok zal de dans niet ontspringen. Een aantal noordelijke rivieren monden uit in de Chao Phraya, die zich door Bangkok slingert. Het water staat al gevaarlijk hoog en zal de komende dagen verder stijgen. Dit zal vrijwel zeker tot overstromingen leiden in grote delen van de hoofdstad. De Chao Phraya rivier stroomt weliswaar door het westen van Bangkok, de vele kanalen die eraan verbonden zijn zullen de wateroverlast ook naar meer centrale delen voeren. Vanaf zondag worden grote problemen verwacht.

De Bangkok Post heeft een kaartje geplaatst waarop de gebieden zijn aangegeven die overstromingsgevaar lopen. De autoriteiten hebben hoop dat het zo'n vaart niet zal lopen. Ze hebben immers verhogingen op de wallen opgeworpen. In steden vlak boven Bangkok bleek dat op vrijdag echter al niet afdoende.

Het slechte nieuws voor mij persoonlijk is dat ik exact tussen nummer 7 en 10 op de kaart woon. Het goede nieuws is dat ik op de tweede verdieping zit. Voor mij zal het dus niet zo'n ramp zijn, in tegenstelling tot de vele arme mensen in de 9.000 getroffen dorpen. Het water stond ze figuurlijk al tot aan de lippen, nu ook letterlijk. In de media wordt al voluit gesuggereerd dat vele slecht geplande bouwprojecten de waterafvoer verhinderen en sterk bijdragen aan de waterschade. Degenen die met dergelijke projecten op illegale wijze hun zakken vullen wonen uiteraard hoog en droog. De kleine man is wederom de dupe. That's life in Thailand.

Research Retreat Phuket

Een maal per jaar komen alle onderzoekers van InsightAsia samen voor een paar dagen training, vergadering en lol maken. Afgelopen donderdag tot en met zaterdag waren we in Patong, het toeristische hart van Phuket.

Donderdag deden we rustig aan en waren er wat achterlijke teambuilding spelletjes op het strand. Vrijdag werd er de hele dag geouwehoerd, traditioneel afgesloten zonder concrete actiepunten. Je kent dat wel. Gelukkig werd er ook gefeest. Donderdagavond ben ik al met wat collega's uitgegaan. Vrijdag was er eerst een feestavond in het hotel. Het thema was Hawai en ieder land diende wat optredens te verzorgen. De alcohol vloeide rijkelijk en het was erg gezellig. In tegenstelling tot vorig jaar wist ik deelname aan de optredens te ontlopen, wat de feestvreugde voor mij persoonlijk nog verder deed oplopen.

Om een uur of elf was het officiele programma afgelopen en trok ik met collega's tot in de kleine uurtjes het nachtleven van Phuket in. Patong maakt alle cliche's over Thailand moeiteloos waar. Veel paupers onder de toeristen en in veel bars dansen de schaars geklede, helaas niet al te aantrekkelijke, dames op de bar. Veel lol gehad. Zaterdag nog met het Thaise team het strand bezocht om te zwemmen en te eten, en na wat shoppen weer met het vliegtuig naar Bangkok. In bijgaande filmpje een sfeer impressie.

Silom Road (1): Ochtend

Een van de leuke dingen van het werken voor InsightAsia is dat het kantoor aan Silom Road ligt. Silom is een bruisende straat, zeker het gedeelte waar ons kantoor zich bevindt. Het zakendistrict wordt ook wel het Wall Street van Thailand genoemd.

Gedurende de dag ondergaat Silom een aantal transformaties, wat het dynamische karakter van de straat benadrukt. Tijdens de ochtendspits is Silom nog relatief overzichtelijk. De stoep wordt bezet door allerlei ondernemende types die vooral etenswaren verkopen. Om de paar meter kun je terecht voor je ontbijt, van typisch Thais tot boterhammen. Ik vraag me wel eens af of men zomaar een stand neer kan zetten of dat er een vergunning nodig is. Wellicht volstaat een donatie aan de politie. Het gaat in ieder geval typisch op z'n Thais. Het lijkt op het eerste gezicht wat chaotisch, maar de verkopers staan niet in de weg en een ieder lijkt zijn eigen vaste stek te hebben.

Het kantoorpersoneel stroomt vanuit de skytrain en metro de straat op richting werkplek. In de ochtend is het bijna altijd helder en zonnig weer. Na bijna twee jaar werken voor InsightAsia vind ik het nog steeds een mooi begin van de werkdag om de 300 meter van metro naar kantoor over Silom te lopen.

Op bezoek bij Edwin

Mijn maatje Edwin de Vries heeft vanaf juni vorig jaar in Thailand geleefd. Eerst in Bangkok, vanaf februari op Ko Samui. Op 16 oktober keert hij weer voor waarschijnlijk een aantal jaar terug naar Nederland. Van zaterdag tot woensdag ben ik bij hem op bezoek geweest om te kijken hoe hij op Samui woont en om even de drukte van Bangkok te ontsnappen. Mijn laatste strandbezoek was in april, dus het was weer eens tijd.

Edwin woont met zij vriendin Yaya in een leuke, knusse bungalow met een heerlijk terras. Hij had voor mij ook een bungalow geregeld op 30 meter afstand. Het is een heerlijk rustig plekje. Toch ben je op de brommer in 5 minuten bij het strand of bij een eettentje.
Lamai kent veel toerisme en is van alle gemakken voorzien. Het is echter ook makkelijk de rust en de mooie natuur opzoeken. Een ideale plek voor Edwin.

Helaas had ik tijdens mijn bezoek last van een zware
depressie. Een depressie in het weer, welteverstaan. Ik heb aanmerkelijk meer regen dan zon gezien. Het strandbezoek bleef beperkt tot een enkele keer. Ook hebben we de dagelijks geplande tennis sessies enkele keren moeten aflasten. Toch hebben we ons goed vermaakt. Hardgelopen in de bergachtige omgeving rond Edwin's huisje. Tochtjes gemaakt op de scooter. En vooral lekker rustig aan gedaan.

Zo om ons heen kijkend op Samui valt het ons beiden op dat er met veel farang die zich in Thailand vestigen 'iets is'. De term losers dringt zich op. Ze sukkelen vaak op medisch of psychisch gebied en komen hier om het lekker rustig aan te doen en de druk van de Westerse samenleving te ontvluchten. Of het zijn gewoon eikels die in land van herkomst laag in de sociale rangorde staan. In Thailand vinden ze gelijkgestemden waarmee ze zeer frequent de kroeg in kunnen. Ook een lekker jong dametje is als rijke farang zo gevonden. Het uiterlijk dat ze thuis zo dwars zat, vormt hier nauwelijks een belemmering. Edwin en ik zien onszelf natuurlijk heel anders :)

Woensdag weer via boot, bus en vliegtuig richting Bangkok getogen. De plicht riep. Het was erg leuk om mijn partner in crime een paar dagen te zien in zijn habitat en wat van zijn uitermate relaxte leven op Samui te proeven. Het zal niet altijd makkelijk zijn om zich weer in het Nederlandse stramien te schikken. Toch wachten daar ook weer veel leuke dingen waar hij zich op verheugt: familie, vrienden, tennis, squash, concertjes. Eddie, bedankt voor je gastvrijheid en ik wens je een zachte landing in farangland.

Suvarnabhumi

Het is weer eens tijd voor een zeikerig stukje. Enige tijd geleden werd ik er in een commentaar van een ongenode gast op mijn blog op gewezen dat ik nog steeds een echte Nederlander ben. Dat klopt als een bus en dus moet er af en toe even geklaagd worden.

Vier jaar geleden werd Suvarnabhumi geopend. Het oude vliegveld Don Muang was behoorlijk afgetakeld en ontoereikend om de sterk toenemende stroom internationale reizigers te verwerken. Thaksin is niet vies van een ambitieus project en dus werd er een mooi nieuw vliegveld uit de grond gestampt aan de andere kant van de stad. De doelstelling was van meet af aan dat Suvarnabhumi de top 10 van internationale vliegvelden zou bestormen. Bij de Thai wil er echter nog wel eens een discrepantie zijn tussen ambitie en kunde.

Typerend is dat de luchthaven er weliswaar zeer modern uitziet, maar dat het aan de functionaliteit nogal schort. Vanaf het begin zijn er klachten van reizigers en ondanks een aantal ingrepen is het nog steeds geen lolletje om van of naar Suvarnabhumi te vliegen. Afgelopen week ondervond ik dat weer eens toen ik naar Kuala Lumpur moest. Als je niet veel tijd meer hebt, lijkt het een eeuwigheid te duren voordat je aan de beurt bent bij de paspoort controle. Ik ben intussen in menig ander land in deze regio geweest en vraag me af waarom de benodigde tijd per persoon in Thailand zo lang is. In bijvoorbeeld Kuala Lumpur of Singapore is het zo gepiept. De Thaise officials vinden het nodig om zeer gewichtig te doen. Een glimlach kan er niet af. Inderdaad, zeer on-Thais.

Drie maanden geleden werd aangekondigd dat de paspoort controle door enkele maatregelen voortaan niet langer dan die 24 minuten meer zou duren. Persoonlijk vind ik dat nog steeds veel te lang en onacceptabel. Zondag stond ik helaas in de langzaamste rij en zal het niet veel korter geduurd hebben dan die 24 minuten. Als je wat aan de late kant bent, word je daar niet vrolijk van. En ik was zeker niet de enige die zich wat druk stond te maken in de rij.

In 2007 stond Thailand 41e van 108 vliegvelden, volgens een survey van de Airport Council International. Nadat een deel van de opstart problemen verholpen waren, steeg Suvarnabumi in 2008 naar de 28e plek. Sindsdien is niet veel progressie geboekt en momenteel bezet de luchthaven plek 24. Overigens is de top vrijwel uitsluitend afkomstig uit Asia Pacific. Thailand steekt dus schril af bij de rechtstreekse concurrentie in de regio.

Toch heeft men de top 10 ambitie niet laten varen en houdt men vast aan deze doelstelling. Momenteel worden er plannen gemaakt om het vliegveld te verbeteren. Weliswaar te prijzen, maar ik ben sceptisch. Nogmaals, er is hier vaak een verschil tussen ambitie en kunde. Bovendien is corruptie nu eenmaal een hinderlijke factor in ieder project van enige omvang. De kans dat Suvarnabumi de komende jaren de top 10 haalt, is volgens mij even groot als de kans dat Feyenoord binnen afzienbare tijd weer eens kampioen wordt. Dan weten jullie genoeg...

De geestelijke ontwikkeling van de Thai

Dat de Thai niet het meest snuggere volk zijn, veronderstel ik als bekend. Zowel de grote groep buitenlandse leraren als veel hoog opgeleide Thai wijzen het onderwijssysteem aan als boosdoener. Thaise kinderen worden niet gestimuleerd om te denken, maar om te reproduceren wat de onderwijzer voorschotelt. Het is niet de bedoeling dat leerlingen vragen stellen. Onvoldoendes worden niet gegeven, dat is niet immers niet leuk voor een kind. Het verschijnsel 'blijven zitten' kennen ze hier dan ook niet. Consequentie is dat een kind dat de stof in de eerste klas niet kan volgen, er het volgende jaar in klas twee nog minder van begrijpt. Tegen de tijd dat zo'n leerling het eindexamen van de middelbare school aflegt, uiteraard 'succesvol', is hij volledig de draad kwijt. Zo kan het zijn dat kinderen die zes jaar Engelse les hebben gehad de vraag 'what is your name?' niet kunnen beantwoorden.

Wat kille cijfers over het Thaise onderwijs:
- 11% van de kinderen krijgt geen enkele vorm van onderwijs;
- 60% van de werkende bevolking heeft de middelbare school niet afgerond;
- Volgens Trends in International Mathematics and Science Study is Thailand gezakt tot de onderste drie plekken van een ranglijst van 36 landen;
- Sinds 2007 zijn de examenscores op de vijf hoofdvakken gedaald.

Onlangs maakte de Minister van Volksgezondheid officieel bekend dat het IQ van Thaise kinderen in 2009 (verder) gedaald was. Maak je echter geen zorgen. Het goede nieuws is dat de overheid het lek eindelijk boven heeft. Het onderwijs, zeg je? Welnee, daar is niets mis mee. Het ligt aan een gebrek aan jodium! De Minister gaat dan ook regulering instellen die producenten van zoute voedingsmiddelen verplicht om jodium in de producten op te nemen. Bovendien komen er jodium supplementen voor zwangere vrouwen. Zo reken ze hier keihard af met het lage nationale IQ. Laat nu de nobelprijzen maar binnen stromen.

De lichamelijke ontwikkeling van de Thai

Zuid-Oost Azie staat bekend om haar slanke inwoners. In het Westen is overgewicht een alom aanwezig verschijnsel. Laat ik het geen probleem noemen, want dat is het pas als je het zo ervaart - als je zelf vindt dat je te dik bent, of als je geen zin hebt om mee te betalen aan de bijbehorende kosten der gezondheidszorg. Laat ik het daarom geen probleem noemen, maar als onwenselijk omschrijven. Mag ik dat zo zeggen? Ja, dat mag ik zo zeggen (over overgewicht gesproken, Mart).

In de rurale gebieden van Thailand zal het verschil in figuur ten opzichte van Westerlingen vast nog een tijd blijven bestaan. Ik durf echter de stelling wel te poneren dat Bangkok op termijn de Amerikanen naar de kroon gaat steken. Hiervoor zie ik de volgende oorzaken:

1. Fast food is cool

Status=belangrijk; trendy=statusverhogend; fast food=trendy. Zo is de populariteit van fast food in Bangkok te verklaren. De Thai zijn weliswaar erg trots op hun land, dat wordt er van jongs af aan ingepompt, maar tegelijkertijd ook gefascineerd door de Westerse cultuur. Als je door Bangkok reist zie je overal MacDonalds, Burger King, KFC, Dunkin Donuts, Pizza Hut, etcetera. De Thai zijn er dol op.

2. Bewegen is niet cool

In het algemeen bewegen de Thai niet graag. In Nederland groeien we op met hobbies en voor velen van ons is sporten daar een onderdeel van. En als we niet sporten, dan fietsen en lopen we regelmatig. De Thai lopen zo weinig mogelijk omdat het hier zo heet is. Maar zelfs als de Thai in de koelte van de shopping mall zijn, hebben ze een broertje dood aan lopen. Dat leid ik tenminste af aan het tergend langzame tempo waarmee ze voor mijn voeten lopen. Of doen ze dat om de farang te pesten?

Sporten krijgen de Thai niet zo met de paplepel ingegoten als wij. Een bevriende sportleraar op een school vertelt dat hij bij kinderen van 5-jarige leeftijd al een enorm verschil ziet tussen de lichamelijke vaardigheden van de Thaise en de (half) farang kinderen. Tijdens het hardlopen in Lumpini park valt me altijd op dat het aantal joggende farang relatief hoog is.

3. Thai zijn niet slim

Het onderwijs in Thailand is van bedroevend laag niveau en de gemiddelde Thaise bovenkamer is redelijk leeg. Ik denk dat dit slechte eetgewoonten en dus overgewicht in de hand werkt. Ga maar na, in het Westen is het immers ook zo dat obesitas meer voorkomt in de lagere sociale klassen (de Katwijk-grap mag je dit keer zelf maken).

Hoewel ik denk dat domheid bijdraagt aan overgewicht, veronderstelt de Thaise overheid het omgekeerde verband. De Thaise kinderen zijn niet dom omdat er iets aan het onderwijs mankeert. Welnee, het licht aan de voeding. Maar daar kom ik een volgende keer nog even op terug.

Directe aanleiding voor dit stukje is een gebeurtenis van vorige week. Een inwoonster van Bangkok moest naar het ziekenhuis om een tumor te laten verwijderen. Mevrouw is met haar 274 kilogram één van de zwaarste vrouwen ter wereld en had al 3 jaar haar apartement op de 3e verdieping niet verlaten. De enige manier om haar naar het ziekenhuis te krijgen was om haar naar beneden te takelen. Aldus geschiedde. Onder grote belangstelling van de buurt en de media werden twee muren gesloopt en werd ze met een voorgereden industrielift naar beneden gebracht.

Een onbeduidend incident of een teken aan de wand? Ik houd het op het laatste. Let op mijn profetische woorden: over een decennium lijken er in Bangkok een heleboel sprekend op hun grote voorbeeld Buddha.

Wazzup?

Het is weer eens tijd voor een update van mijn bezigheden hier. Ik wil met het vorige stukje niet de indruk wekken dat ik iedere avond de bars afstruin. Er wordt heus hard gewerkt.

Sinds ik eind juni terug kwam uit Nederland ben ik druk geweest om mijn eigen afdeling op te bouwen. Ter herinnering: ik werk voor marktonderzoekbureau InsightAsia en ben een eigen afdeling gestart die gericht is op communicatie onderzoek. De eerste stap was om een aantal eigen onderzoeksmethoden te definieren die iets unieks te bieden hebben ten opzichte van andere onderzoeksbureaus. Ik ben nu klaar om te beginnen met twee services die televisiecommercials testen voordat ze de buis op geslingerd worden en de effectiviteit van reclamecampagnes in beeld brengen. De komende weken zal ik me vol op het verkopen storten. Eerst in Thailand en vervolgens ook in andere landen in de regio.

Ondertussen ben ik ook bezig om services te bedenken die gericht zijn op de nieuwe media. Dan heb ik het over het onderzoeken van websites, banners, zoekgedrag en sociale media. Dus als je me ineens actief ziet op Facebook en Twitter weet je waarom. Ik zal me daar toch in moeten gaan verdiepen. De grote mondiale bureaus zijn nog niet ver in het ontwikkelen van services die nieuwe media onderzoeken, dus daar liggen kansen voor mij. Leuk om te proberen innoverend bezig te zijn. Echter wel moeilijk dat ik het vooral alleen moet opknappen.

Gelukkig ben ik contact gekomen met een Amerikaan die jarenlang operations manager voor Coca-Cola Thailand is geweest. Hij werkt nu zelfstandig en is bezig een heel groot project voor Coke op te zetten. Roger kan mij op twee manieren van dienst zijn. Als ik onderdeel wordt van het project team levert mij dat omzet op. Daarnaast wil hij me helpen om mijn eigen producten aan de man te brengen. Daarmee kan hij zelf ook zijn netwerk verder uitbreiden. Het wordt voor mij dus een interessante tijd op zakelijk gebied. Mijn baas is geduldig en verwacht geen grote resultaten op korte termijn. Hij gunt me de tijd op mijn omzet op te bouwen.

Het voetballen staat al een tijdje op een laag pitje. De competitie eindigde in mei en sindsdien heb ik slechts hier en daar een balletje getrapt. Ik moet niet vergeten te melden dat ik afgelopen seizoen een onderling topscorer klassement tussen wat vrienden gewonnen heb. Vier doelpunten in een half seizoen waren genoeg en leverden een leuk zakcentje op. Ik moet nog even geduld hebben tot de volgende doelpunten, want het nieuwe seizoen begint pas in oktober. De meeste spelers vermaken zich ondertussen in de Summer League, maar dat vind ik te ver reizen voor potjes van 50 minuten. Ik ga liever naar Lumpini park om mijn conditie op peil te houden en loop één of twee keer per week 20 kilometer.

De afgelopen vijf weken verbleef Edwin in Bangkok en kon ik de voetbal leegte opvullen met tennis. We hebben twee maal per week het hardcourt geteisterd op duizelingwekkend hoog tempo. Misschien mag ik het niet verklappen, maar Edwin heeft in Thailand een ware gedaante wisseling ondergaan. De gewezen prikker van weleer is niet meer. De 'viertjes' in het district Leiden zullen van hoek naar hoek gestuurd worden als hij volgend seizoen zijn rentree maakt op de gravelbanen. Ze zijn bij deze gewaarschuwd.

'That was me'

Donderdag bezocht ik mijn favoriete eettent Gulliver in Sukhumvit Soi 5. Een grote poolbar die er gelikt uitziet en waar alles tot in de puntjes verzorgd is. En niet onbelangrijk, het eten is erg goed. Populaire bar dus, waar dan ook veel farang komen. En waar veel farang komen, zijn ook mooie meiden. Een ABC'tje in Bangkok. Ik eet ongeveer twee maal per week in Gulliver en wordt daarbij nauwelijks gestoord. De dames die op farangjacht zijn richten hun pijlen op mannen met dure horloges en kleding. Grote bierbuik en verlopen kop geen bezwaar. Dus ik eet lekker rustig, in mijn T-shirt en vale spijkerbroek. Als ik echt niet gestoord wil worden, leg ik mijn telefoon op tafel. Zo'n ouderwetse waar je alleen maar mee kunt bellen.

Donderdag was het vrij rustig en de patsers waren dun gezaaid. Dus het moppie naast me aan de bar sprak me aan. Ik zat er nou eenmaal toch. Of het eten lekker was. Ik ben er inmiddels vrij bedreven in om op een nette manier duidelijk te maken dat ik geen zin heb in prietpraat als ik zit te vreten. De dame bleek over goede sociale vaardigheden te beschikken en liet me verder mijn ding doen. Tenminste, tot het moment dat de laatste hap door mijn keelgat gleed.

Nogmaals, of het lekker was.

'Ja'.

'Waar kom je vandaan?'

'Nederland'.

'Amsterdam?'

'Vlakbij'.

Tot nu toe niet echt een gesprek om over naar huis te schrijven. Deze conversatie behoort tot de standaard barpraat in Bangkok. Of je nu wilt of niet. Geen ontkomen aan, dus dat probeer ik ook niet. De tijd dat ik ze met verassende antwoorden op het verkeerde been probeerde te zetten, heb ik achter me gelaten. Ook dat ging op den duur vervelen. Dit gesprek nam echter al snel een verassende wending.

De dame meldt dat ze Amsterdam wel kent. Ze is er zelf niet geweest, 'but I have a friend there'. Dit kan twee dingen betekenen, meen ik vast en zeker te weten. Of ze heeft een Nederlandse toerist aan de haak geslagen en deze kerel stuurt haar regelmatig geld op, die domoren zijn er te over. Of ze heeft een vriendin die een Nederlander aan de haak heeft geslagen en nu in Amsterdam woont. 'He is in jail', vervolgt ze. Nou kun je zoiets verkeerd verstaan, dus om spraakverwarringen te voorkomen, vraag ik eerst even of ze dit kan herhalen. Had ik het toch goed verstaan.

'His name is Joran and he is in jail in Peru', gaat ze verder. We hebben een grappenmaker, denk ik en kijk haar lachend aan. Ze is echter bloedserieus en blijft volhouden dat ze Joran kent. Ik begin het te geloven en ben een en al oor. Ik was van plan om na het eten meteen naar huis te gaan, maar hier moet ik natuurlijk het fijne van weten. Het verhaal wil dat haar nichtje Joran leerde kennen toen hij net in Bangkok kwam studeren. Hij had een huis gehuurd en daar gingen ze wel eens langs. Ik vraag of ze niet wist dat hij al iemand vermoord had. Jawel, maar hij hield vol dat hij dat niet gedaan had.

Ik val even stil en moet dit even laten bezinken. Ik zit hier aan de bar met iemand die goed bevriend was met Joran, wellicht de meest gehate persoon van Nederland. Iemand die wereldwijde bekendheid geniet als moordenaar. Dan schiet me wat te binnen. Ik vraag haar of ze wel weet dat Joran 100 meter verderop gefilmd is in het Landmark hotel met een paar meiden die hij wilde verhandelen, en dat die opnamen wereldberoemd zijn in heel Nederland. Het antwoord is bijna te mooi om waar te zijn en krijgt voor mij direct legendarische status. Met een stalen gezicht: 'YES, THAT WAS ME'.

Ik val bijna van mijn kruk. Ze meent het echt! Ik zit hier aan de bar met een van Joran's slachtoffers in het filmpje dat ik een paar keer op YouTube bekeken heb. Het filmpje dat bijna heel Nederland op televisie heeft gezien en dat het gesprek van de dag was. Wat zeg ik, van de week. Zit ik gewoon naast aan de bar. Ze verteld dat Joran zei dat hij ze zou helpen met business. Ze hadden geen idee waar het over ging. Op een dag nam hij ze onaangekondigd mee naar het Landmark hotel. De rest hebben jullie allemaal bij Peter R. gezien, neem ik aan. Ze beschrijft de gebeurtenissen precies. Dat Joran ze aanbiedt om in een nachtclub te dansen. Dat zij het te weinig geld vindt en eerst haar school af wil maken. Dat Joran heel luchtig doet over het verkrijgen van een visum en dat zij dat niet vertrouwt.

Hoe zou ze dat allemaal weten en waarom zou ze zo'n verhaal ophangen? Nee, ik ben ervan overtuigd dat ze het echt is. Ze weet dat er een filmpje op YouTube is, maar ze kijkt erg verbaasd, bijna geschrokken, als ik vertel dat het in Nederland op de televisie was en dat zo ongeveer het hele land heeft gekeken. Miljoenen mensen. Verder doet ze geen schokkende ontboezemingen en ik besluit om naar huis te gaan. Je moet zo'n geweldig gesprek niet dood laten bloeden, maar op het hoogtepunt afsluiten. Ineens heb ik spijt dat mijn telefoon alleen maar kan bellen en geen foto's kan maken. Ik zeg haar dat ik de volgende keer mijn camera meeneem en met haar op de foto wil. Ze lacht, denkt dat ik een grapje maak. No way. Die foto houden jullie van me tegoed.

Thuis aangekomen natuurlijk direct de laptop aan en YouTube op. Even zoeken op 'Joran Bangkok' en daar-is-ie. Helaas op het filmpje van de hotelkamer zijn de dames niet te herkennen. Het beeld is niet scherp genoeg. Ik ben er toch niet ingetuind? Het filmpje loopt op zijn eind en ik wil het al wegklikken op het moment dat Joran met zijn zakenpartners naar buiten komt. Dan, exact op 8 minuten en 8 seconden, verschijnt mijn gesprekspartner van die avond alsnog duidelijk herkenbaar in beeld. Dat kleine opdondertje links van Joran, in de zwart witte jurk. Geen twijfel mogelijk. Dat is ze. Maak ik toch maar weer even mee, beste mensen. Ik blijf het herhalen: Amazing Thailand.

Zie het filmpje hier.

Stroom uitval

Thailand wordt een derde
wereld land genoemd. In vele opzichten terecht. Toch zijn de faciliteiten in Bangkok redelijk goed en is het leven comfortabel. Maar laat ik nou net in een straat wonen waar af en toe de stroom voor een paar uur uitvalt. De eigenaar
van mijn apartementencomplex heeft het me uitgelegd.

De straat die naast mijn kamer ligt, zit vol met naai ateliers. Die leggen een groot beslag op de electriciteitsvoorziening. Volgens het bestemmingsplan zouden de ateliers woonhuizen moeten zijn. Het electriciteitsnet van de buurt is dan ook niet berekend op de illegale werkzaamheden en raakt af en toe volledig overbelast.

In Nederland zou het gauw afgelopen zijn met de ateliers. Na een regen van klachten zou de boel snel worden opgedoekt en de ondernemers worden bestraft. In Thailand gebeurt er niets. De eigenaars van de ateliers zullen een wederzijds profijtelijke overeenkomst hebben gesloten met ambtenaren en politie. De overige buurtbewoners weten waarschijnlijk wel beter dan het indienen van klachten. Strijdvaardigheid tegen corruptie is veel Thai vreemd. Het hoort erbij en er is niets tegen te doen, is de houding van de gemiddelde Thaise burger.

Gisterochtend was het weer eens zover. Gelukkig had ik deze keer de wasmachine niet in gebruik en komt er genoeg licht door het raam van het balkon. Ook kan mijn laptop wel een paar uurtjes zonder stroom. Mijn lichaam kan echter moeilijk een paar uurtjes zonder airco. Het wordt al snel bloedheet in de kamer en ik ben blij als de stroom weer op gang komt nadat de monteur een tijdje in de electriciteitskast aan het begin van de straat heeft staan pielen. Zolang de stroom niet uitvalt als ik voetbal zit te kijken, kan ik er wel mee leven. Ik zie het maar als een onderdeel van het totaalpakket dat de 'Thailand ervaring' heet.

PS: Bekijk op de onderste foto hoe de elctriciteitskast wordt afgesloten. Lekker veilig. Typisch Thailand.

Wie schrijft ...

In de mediawereld draait alles om bereikcijfers. Echt waar. Hoe meer bereik, hoe meer omzet, en we weten allemaal dat de wereld om geld draait. Voila, stelling bewezen. Wanneer types als Reinout Oerlemans en John de Mol roepen dat ze zo graag goede programma's maken, weet iedereen dat het gelul is. Kijkers, daar gaat het om. Op internet is het niet heel veel anders.

Eerder schreef ik een stukje waarin ik aangaf dat ik het bezoek aan mijn blog volgde. Na precies een jaar is het tijd om eens publiekelijk de balans op te maken. Op bijgaande grafiek kun je zien dat er ruimschoots honderd bezoekers per maand zijn, gemiddeld 147. Na een dieptepunt van 106 in januari zette een positieve trend in met vier opeenvolgende records. In juni volgde daarop een kleine terugval doordat er nauwelijks bezoekers waren tijdens mijn verblijf in Nederland. Logisch. Waarom zou je ook op een scherm gaan turen als je the real thing in levende lijve kunt bewonderen? In augustus klom het bezoekersaantal weer terug naar een respectabele 157.

In mei hadden de internetkabels tussen Thailand en Nederland het zwaar te verduren. De teller stopte pas bij maar liefst 242. Een absoluut record. Door het geweld in Bangkok kwamen blijkbaar veel mensen op het idee om eens te kijken hoe het mij verging. Op zich sympathiek, maar dat maakt van een deel van jullie dus feitelijk digitale ramptoeristen. Ja, denk daar maar eens over na.

Het waren echter niet alleen ramptoeristen in mijn kring van vrienden en hele vage bekenden die de cijfers in mei tot ongekende hoogte stuwden. Fans van de Belgische voetbalclub AA Gent deden tijdens de demonstraties ook een flinke duit in het zakje. Op 19 mei plaatste ene Maltezerleeuwtje op het forum van de fansite een link naar mijn site met de bijgaande tekst: "Een kijk op de zaken van een Nederlander ter plaatse die de waarheid volledig in het licht stelt." Als je vrije tijd genoeg hebt om op het forum van een derderangs club rond te hangen, heb je natuurlijk ook wel een momentje om op het blog van een vreemde te neuzen. Dit leverde in die week dan ook 33 bezoeken vanuit België op.

Aangezien ik me beroepsmatig veel met kwantitatieve zaken bezig houd, is het voor mij een koud kunstje om uit te vogelen dat er een duidelijke relatie is tussen het aantal berichten dat ik schrijf en het aantal bezoeken. Al zal de correlatiecoefficient van 0,8 de meesten van jullie weinig zeggen. Wie schrijft, die blijft. Dat is duidelijk. Ik ga er dus nog maar een tijdje mee door.

Best city in the world

Bangkok is door de lezers van Travel + Leisure uitgeroepen tot Best City in the World op basis van de criteria sights, culture/arts, restaurants/food, people, shopping, value. Het onderzoek is gehouden van december t/m maart, dus voor de protesten. Op nummer twee staat ook al een Thaise stad, het noordelijke Chiang Mai. De top 10 wordt verder bevolkt door Florence, San Miguel de Allende (Mexico), Rome, Sydney, Buenos Aires, Oaxaca (Mexico), Barcelona en New York. Katwijk heeft het weer niet gered, ondanks de mooie vuurtoren. Criterium nummer vier zal ze de das omgedaan hebben.

Na het expat onderzoek van HSBC, waarover ik enige tijd geleden berichtte, weer een bevestiging dat het hier niet slecht toeven is. Het is een bekend psychologisch fenomeen dat consumenten na aankoop behoefte hebben aan een bevestiging dat het een goede koop was. Zo is het met emigratie ook. Prettig om te lezen dat ik een goede keus gemaakt heb. Files, luchtvervuiling en hitte neem ik meteen op de koop toe. Ik woon immers in de beste stad ter wereld.

Bangkok rain

De heetste maanden april en mei zijn achter de rug. Het regenseizoen is in volle hevigheid losgebarsten. Door de vele buien en bewolking is het daardoor lekker koel. De afgelopen week meestal onder de 30 graden. Het Engelse gezegde 'when it rains, it pours' doet hier opgeldt. Zachtjes tikt de regen tegen het zolderraam kennen ze niet. De band The Cult heeft zelfs een liedje gemaakt over de regen in Bangkok. De buien gaan vaak gepaard met hemeltergend harde onweer. Regelmatig valt de kabeltelevisie uit tijdens een stortbui en soms valt de stroom zelfs uit.

Afgelopen week kwam het water weer eens met bakken uit de hemel. Om jullie een idee te geven van het natuurgeweld bijgaande filmpje. Na zo'n enorme onweersbui is het wel lekker om een stukje te gaan hardlopen. Je weet wel, lekker veel zuurstof in de lucht. Probleem is dat de hele straat een decimeter onder water stond. Dan is het wachten tot er toevallig een motorbike taxi aankomt om iemand af te zetten. Anders zit je een tijdje vast in je apartement. Dit keer had ik mazzel. Er kwam er al snel een aan.

Prioriteiten in Thailand

Wisten jullie dat Thailand met grote
problemen kampt? Nee, ik doel niet op de politieke problemen. Dat lossen we later nog wel een keer op. Er zijn urgentere zaken die flink aangepakt moeten worden.

Wat denk je van gokken op voetbalwedstrijden tijdens het WK. Moreel verderfelijk en bovendien illegaal. Daar moet hoog nodig wat aan gedaan worden. De politie was te beroerd om enige actie te ondernemen tegen de demonstranten, maar heeft de handen wel flink uit de mouwen gestoken om gokkers op te sporen en te arresteren. Deze week is met gepaste trots wereldkundig gemaakt dat tijdens het WK 1.800 personen gearresteerd zijn. Bij elkaar zouden ze voor 3,6 miljoen Baht hebben gegokt. Dat komt neer op 2.000 per persoon, oftewel 50 Euro. Dat is nogal wat. Je kunt je afvragen of de politie niets beters te doen heeft. Een cynicus zou kunnen denken dat ze hun eigen financiele belangen bewaken. Hoe meer er op het WK gegokt wordt, hoe minder er gegokt wordt via de reguliere kanalen die door de boys in brown worden afgeroomd.

Niet alleen het gokken dient te worden tegen gegaan. Ook de goede zeden moeten worden bewaakt. Daar staat Thailand immers wereldwijd bekend om. Nietwaar? De directeur van de Office of the Private Education Commission heeft de gewichtige taak op zich genomen om ervoor te zorgen dat studentes niet in korte rokjes rond paraderen. In Thailand wordt nog alom het voor Westerse begrippen ouderwetse schooluniform gedragen. De Thaise poppetjes zien er bijzonder elegant uit in hun witte blouse en zwarte rok. Sommigen dragen de rok tot onder de knie, anderen iets erboven. Echt korte rokjes heb ik echter nog nooit gezien. En geloof me, dat was me zeker niet ontgaan! Genoemde directeur vindt het echter de spuigaten uitlopen en heeft alle privescholen opgedragen om de roklengte scherp in de gaten te houden. Teveel vlees wordt bestraft met een weeklange sluiting van de school. Gaat de beste fatsoensrakker hoogstpersoonlijk langs de scholen om de roklengte op te meten? Wie zal het zeggen.

Ik ben bijzonder verheugd dat Thailand bovenstaande kwalijke praktijken serieus neemt en gestructureerd aanpakt. Dat het land op het punt staat te bezwijken onder door corruptie veroorzaakte problemen is zorgwekkend. Dat het politieke debat afgedaald is tot kibbelarij van kleuterschool niveau is niet constructief. Maar laten we ons eerst concentreren op het daadkrachtig uitroeien van gokken en dragen van korte rokjes. Zo krijgen we het land wel weer op de rails. Ik zeg: Together we can.

PS: De bijgaande foto van de studentes heb ik van internet. Zelf de stad in gaan om meisjes in rokjes te fotograferen ging me net iets te ver.

Khlong Toei markt

Bangkok is de afgelopen twee decennia sterk gemoderniseerd. In de meeste delen van het centrum vind je grote hotels, kantoren, shopping malls en parkeergarages. Een uitzondering is de wijk Khlong Toei. Dit is van oudsher een achterstandswijk, zoals dat in Nederland heet. De economische vooruitgang lijkt aan Khlong Toei voorbij te gaan. Weinig hoogbouw, veel verpauperde woningen, krotten onder bruggen.

Een letterlijk kleurrijk en levendig onderdeel van Khlong Toei is de enorme versmarkt. Kleurrijk vanwege de vele soorten groenten, fruit en kruiden. Levendig vanwege de kippen en vissen die je er in levende staat kunt kopen. Ze worden ook ter plekke geslacht, indien je geen zin hebt om thuis op je balkon zelf een kip de nek om te draaien of een krab dood te meppen.

Ondanks dat de markt vlakbij het centrum ligt, vind je er vrijwel geen toeristen. Ik kwam tijdens mijn rondgang geen enkele andere buitenlander tegen. Hoewel het luttele minuten lopen is vanaf het metrostation, moet je maar net weten waar het is, want het ligt wat verscholen. Blijkbaar maken de reisgidsen er weinig woorden aan vuil. Vreemd, vind ik, want als je het echte Thailand wilt zien, moet je hier zijn. De gemoedelijke sfeer. De kleuren en geuren. De wereldberoemde Thaise glimlach. Hier geen blèrende Katwijkse viswijven of een Leidenaar die luidkeels zijn 'aarruhbeiuh' aanprijst. Als je wat wilt kopen, horen ze het wel van je.

Bijgaande filmpje geeft een indruk, hoewel je eigenlijk zelf tussen de stalletjes zou moeten lopen om de sfeer echt goed te kunnen proeven. Het filmpje is wat lang, ik kon het niet laten.

Tip: de filmpjes op dit blog worden altijd klein weergegeven. Als je de browser in laat zoomen, is het beter te zien.

Nederland - Brazilie

Mijn verblijf in Nederland was goed
gepland. Ik heb veel voetbal gezien en het Nederlands elftal in de kroeg bekeken. Had me na de overvloedige berichtgeving in de media veel voorgesteld van vrouwvolk in Bavaria jurkjes. Helaas moest ik constateren dat deze stukjes textiel niet alle dames lekker afkleden. Misschien stond ik in de verkeerde kroeg. Een Australische sportsbar is wat dat betreft wellicht niet zo'n gelukkige keuze. Overigens wel erg gezellig en je komt nog eens wat oude bekenden tegen.

Vrijdag in Bangkok naar Nederland - Brazilie gekeken met landgenoten. Het was me ter ore gekomen dat de Green Parrot een thuishaven is voor het Oranje legioen te Bangkok. Grappige naam aangezien we tegen de Goddelijke Kanaries speelden. Zelfs de ambassadeur was er. Helaas niet zoals het hoort in Oranje shirt, maar in een strak overhemd met niet-oranje stropdas. De man beleefde een benarde avond. Niet vanwege de vroege achterstand, maar uit vrees voor zijn overhemd wanneer er iemand met volle bierglazen passeerde. Helaas voor hem gebeurde dat nogal vaak. Kan iemand deze man uit zijn ambt zetten? Wissel!

In de stampvolle kroeg kon ik me onderdompelen in een 'lekker oranjesfeertje', compleet met bijbehorende muzikale oranjekrakers. Het spreekt voor zich dat het een mooie avond was. Eentje om niet licht te vergeten.

Together we shop

In Nederland werd me vaak
gevraagd hoe de situatie in Bangkok nu is. Sinds het Thaise leger een eind maakte aan de bezetting van het centrum van Bangkok is het rustig in Bangkok, dus mijn leven daar gaat weer zijn normale, prettige gang. Van
enige verzoening tussen de partijen is echter nog geen sprake. Er zijn nog geen verkiezingen aangekondigd. De regering laat eerst onderzoeken wat er exact gebeurd is en wie er schuldig zijn. Dat is een compleet
zinloze exercitie, want de premier heeft zelf de onderzoekers aangesteld. De geloofwaardigheid van het onderzoek is daardoor bij voorbaat al laag. In de media is het dagelijkse politieke gekibbel tussen de partijen
over allerlei zaken dagelijks te volgen. Tot nog toe leidt het nergens toe.

Ondertussen doen de Bangkokians aan traumaverwerking. Daarbij laten ze zich inspireren door Obama en gebruiken ze de slogan Together We Can. In de stad zie je veel shirtjes en posters met deze tekst en er worden allerlei evenementen georganiseerd met dit thema. Winkelen is voor veel Thai het ultieme genot en dus was er op Silom een grote braderie. De opbrengst gaat naar middenstanders die getroffen zijn door de demonstraties. Tja, winkelen schijnt voor velen de beste manier te zijn om zichzelf op te beuren. Dat geldt bij uitstek voor de Thai. Together We Shop.