Vandaag heeft het leger dan 
eindelijk de rebellen verdreven, nadat soldaten met tanks door de barricaden waren gereden. Er was geen hoop meer dat de red shirts en de regering in onderhandelingen dichter bij een compromis zouden kunnen komen.
Thaksin bemoeide zich de afgelopen dagen na een periode van stilte weer openlijk met de zaak. Hij stookt regelmatig het vuurtje op middels video toespraken vanuit Dubai of Montenegro, twee van de selecte groep plaatsen waar zijn aanwezigheid getolereerd wordt. Zoals het een goed manipulator betaamt, hult hij zich vervolgens in stilzwijgen zodra het tot geweld komt. Volgens eigen zeggen om niet de indruk te wekken dat het hem om zijn eigen belang te doen is...
Toen Mister T, zoals hij hier vaak genoemd wordt, zelf aan de macht was, lapte hij alle democratische regels aan zijn laars. Daarmee doel ik nog niet eens op zijn bekende corruptie praktijken. Hij liet honderden vermeende drug dealers zonder proces doodschieten. Hij maakte media monddood door ze op te kopen en de kritische journalisten te ontslaan.
Toen internationale organisaties als Amnesty International en Verenigde Naties aan de bel trokken, kregen ze te horen dat ze zich met hun eigen zaken dienden te bemoeien. Zijn letterlijke, denigrerende woorden waren destijds: "The UN is not my father". Het is dan ook buitengewoon ironisch dat hij begin deze week het nieuws haalde door zijn oproep aan de VN om zich in het conflict te mengen en het volk te beschermen tegen de gruweldaden van het leger. Je kunt je het hoongelach van de tegenstanders van de red shirts ongetwijfeld voorstellen.
Zoals te verwachten was, hebben de red shirts zich vandaag gedragen als kleine kinderen die hun zin niet krijgen. Voor het verlaten van het door hen bezette toeristische centrum hebben ze de boel zoveel mogelijk in de fik gestoken. Vanaf mijn balkon zag ik niet alleen de rookpluimen, ik kon het vuur zelfs ruiken. Bangkok stond vanmiddag letterlijk in de brand. Een paar dagen geleden was de rook die ik zag van autobanden. Nu ook van gebouwen en auto's. Central World is niet meer. Het een na grootste winkelcentrum van Azie is verwoest door vlammen. De grote winkelketens kunnen wel een stootje hebben. De kleine ondernemers en de vele werknemers niet. Allemaal in naam der democratie...
De woede richtte zich ook op de media. De red shirts zijn van mening dat de media de rest van het land en de wereld tegen hen hebben opgezet. Ze portretteren zichzelf graag als vredelievende underdogs die geen vlieg kwaad doen. Dan komt het niet lekker uit als de media beelden tonen van red shirts met granaten, geweren en molotov cocktails. Medewerkers van enkele kranten moesten vanmiddag in allerijl geevacueerd worden. Het kantoor van Channel 3 werd in de brand gestoken. Doet me denken aan de afscheidsrede van Louis van Gaal bij de KNVB:
Red shirts...PLUS.
Regering...MIN.
Media...MINMIN!
Het geweld breidt zich momenteel uit tot andere delen van Thailand. Op het platteland werden overheidsgebouwen in de brand gestoken. De regering heeft halverwege de middag een curfew (avondklok) aangekondigd voor Bangkok en een aantal andere provincies. Tussen 20.00 en 6.00 uur de volgende ochtend mag niemand zich op straat begeven, zelfs ik niet. Dit leidt tot vreemde taferelen. Toen ik om 17 uur naar buiten ging om genoeg eten voor de avond in te slaan, was de shopping mall met Tesco al dicht. De buurtsupers van 7Eleven waren nog wel open, maar de rij stond tot buiten de deur. Gezien de volle tassen van de mensen die de winkels verlieten, had ik geen hoop dat er nog een zakje wokkels voor mij over zou blijven. Ook de eettentjes sloten in rap tempo. Gelukkig vond ik er nog net een waar ik de allerlaatste klant was. De Thai zijn hoffelijker in het delen van materiele zaken dan westerlingen, dus ik hoop dat er vanavond niet veel mensen zonder eten zitten.
Op televisie wordt vanavond op alle zenders tegelijk hetzelfde live programma uitgezonden, waarin het land op de hoogte wordt gehouden van de ontwikkelingen. Men probeert tussen de verslaggeving door de gemoederen wat tot bedaren te brengen met mierzoete filmpjes over vaderlandsliefde, een Thaise specialiteit. De begeleidende vioolmuziek alleen al doet de tranen in je ogen springen.
Op straat barstte het eind van de middag van de bedrijvigheid, die zeer chaotisch aandeed. Niet op een dreigende manier, zo erg is het ook weer niet. Toch heerst er een wat paniekerige sfeer. Op vele gezichten is de verwarring af te lezen, terwijl er normaal gesproken behalve een glimlach niet zoveel aan een Thais gezicht af te lezen valt. Het land verkeert in grote radeloosheid. De ontwikkelingen volgen elkaar snel op en niemand weet wat de dag van morgen zal brengen. Gelukkig heb ik voor vanavond een bordje spaghetti en drie biertjes in de koelkast. Morgen zie ik wel weer verder.
eindelijk de rebellen verdreven, nadat soldaten met tanks door de barricaden waren gereden. Er was geen hoop meer dat de red shirts en de regering in onderhandelingen dichter bij een compromis zouden kunnen komen.
Thaksin bemoeide zich de afgelopen dagen na een periode van stilte weer openlijk met de zaak. Hij stookt regelmatig het vuurtje op middels video toespraken vanuit Dubai of Montenegro, twee van de selecte groep plaatsen waar zijn aanwezigheid getolereerd wordt. Zoals het een goed manipulator betaamt, hult hij zich vervolgens in stilzwijgen zodra het tot geweld komt. Volgens eigen zeggen om niet de indruk te wekken dat het hem om zijn eigen belang te doen is...
Toen Mister T, zoals hij hier vaak genoemd wordt, zelf aan de macht was, lapte hij alle democratische regels aan zijn laars. Daarmee doel ik nog niet eens op zijn bekende corruptie praktijken. Hij liet honderden vermeende drug dealers zonder proces doodschieten. Hij maakte media monddood door ze op te kopen en de kritische journalisten te ontslaan.
Toen internationale organisaties als Amnesty International en Verenigde Naties aan de bel trokken, kregen ze te horen dat ze zich met hun eigen zaken dienden te bemoeien. Zijn letterlijke, denigrerende woorden waren destijds: "The UN is not my father". Het is dan ook buitengewoon ironisch dat hij begin deze week het nieuws haalde door zijn oproep aan de VN om zich in het conflict te mengen en het volk te beschermen tegen de gruweldaden van het leger. Je kunt je het hoongelach van de tegenstanders van de red shirts ongetwijfeld voorstellen.
Zoals te verwachten was, hebben de red shirts zich vandaag gedragen als kleine kinderen die hun zin niet krijgen. Voor het verlaten van het door hen bezette toeristische centrum hebben ze de boel zoveel mogelijk in de fik gestoken. Vanaf mijn balkon zag ik niet alleen de rookpluimen, ik kon het vuur zelfs ruiken. Bangkok stond vanmiddag letterlijk in de brand. Een paar dagen geleden was de rook die ik zag van autobanden. Nu ook van gebouwen en auto's. Central World is niet meer. Het een na grootste winkelcentrum van Azie is verwoest door vlammen. De grote winkelketens kunnen wel een stootje hebben. De kleine ondernemers en de vele werknemers niet. Allemaal in naam der democratie...
De woede richtte zich ook op de media. De red shirts zijn van mening dat de media de rest van het land en de wereld tegen hen hebben opgezet. Ze portretteren zichzelf graag als vredelievende underdogs die geen vlieg kwaad doen. Dan komt het niet lekker uit als de media beelden tonen van red shirts met granaten, geweren en molotov cocktails. Medewerkers van enkele kranten moesten vanmiddag in allerijl geevacueerd worden. Het kantoor van Channel 3 werd in de brand gestoken. Doet me denken aan de afscheidsrede van Louis van Gaal bij de KNVB:
Red shirts...PLUS.
Regering...MIN.
Media...MINMIN!
Het geweld breidt zich momenteel uit tot andere delen van Thailand. Op het platteland werden overheidsgebouwen in de brand gestoken. De regering heeft halverwege de middag een curfew (avondklok) aangekondigd voor Bangkok en een aantal andere provincies. Tussen 20.00 en 6.00 uur de volgende ochtend mag niemand zich op straat begeven, zelfs ik niet. Dit leidt tot vreemde taferelen. Toen ik om 17 uur naar buiten ging om genoeg eten voor de avond in te slaan, was de shopping mall met Tesco al dicht. De buurtsupers van 7Eleven waren nog wel open, maar de rij stond tot buiten de deur. Gezien de volle tassen van de mensen die de winkels verlieten, had ik geen hoop dat er nog een zakje wokkels voor mij over zou blijven. Ook de eettentjes sloten in rap tempo. Gelukkig vond ik er nog net een waar ik de allerlaatste klant was. De Thai zijn hoffelijker in het delen van materiele zaken dan westerlingen, dus ik hoop dat er vanavond niet veel mensen zonder eten zitten.
Op televisie wordt vanavond op alle zenders tegelijk hetzelfde live programma uitgezonden, waarin het land op de hoogte wordt gehouden van de ontwikkelingen. Men probeert tussen de verslaggeving door de gemoederen wat tot bedaren te brengen met mierzoete filmpjes over vaderlandsliefde, een Thaise specialiteit. De begeleidende vioolmuziek alleen al doet de tranen in je ogen springen.
Op straat barstte het eind van de middag van de bedrijvigheid, die zeer chaotisch aandeed. Niet op een dreigende manier, zo erg is het ook weer niet. Toch heerst er een wat paniekerige sfeer. Op vele gezichten is de verwarring af te lezen, terwijl er normaal gesproken behalve een glimlach niet zoveel aan een Thais gezicht af te lezen valt. Het land verkeert in grote radeloosheid. De ontwikkelingen volgen elkaar snel op en niemand weet wat de dag van morgen zal brengen. Gelukkig heb ik voor vanavond een bordje spaghetti en drie biertjes in de koelkast. Morgen zie ik wel weer verder.
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten