"Doe eens normaal, man" op z'n Thais

Niet lang geleden was

Nederland in rep en roer, omdat Mark Rutte door Geert Wilders toegebeten kreeg dat hij eens normaal moest doen. Een brede maatschappelijke discussie volgde over de vraag of Wilders zijn boekje te buiten was gegaan. Een Thai zal van deze commotie niets

begrijpen. Thaise politici zijn er nog veel meer dan in Nederland voor zichzelf en hebben lak aan wat voor voorbeeldrol dan ook. Hierbij wordt fysiek contact soms niet geschuwd. Ik had me nog maar net Bangkok gevestigd of Chuvit, momenteel een prominent parlementslid en leider van zijn eigen partij, sloeg een journalist die hem zou hebben beledigd vol op zijn bek. Recenter werd er melding gemaakt van duw en trekpartijen bij bedreigde dijken, waar concurrerende politici bijna letterlijk om voorrang vochten om door journalisten gefotografeerd te kunnen worden met een zandzak in hun hand. Vorige week beschuldigde een politicus van de Democrats een rivaliserende Pheu Thai politicus van het laten vermoorden van zijn assistent.

Deze week is het nog een stukje verder gegaan. Khanchit, een parlementslid van de Democrats uit een provincie vlakbij Bangkok, had het al een tijd aan de stok met de zoon van een Pheu Thai politicus. De vete is in de loop der tijd hoog opgelopen en volgens de berichtgeving konden de twee het niet laten elkaar bij iedere gelegenheid verbaal in de haren te vliegen, waarbij ze het stadium van "doe eens normaal, man" allang gepasseerd waren. Afgelopen zondag sloegen de stoppen door bij Khanchit. Hij volgde Udon naar het toilet bij een tankstation en vuurde hem 8 kogels door zijn kop. Je zult begrijpen dat Udon op slag ernstig dood was. Volgens de politie zijn er veel getuigen, is Khanchit op een beveiligscamera vast gelegd en is hij een van slechts zeven mensen in de provincie die een vergunning hebben voor het type wapen waarmee zijn rivaal is doodgeschoten. Dus dat hij schuldig is, staat zo goed als vast.

Dat een parlementslid een lid van een op politiek gebied rivaliserende familie doodschiet, is al bizar genoeg. Stel je voor dat Hero Brinkman - ik weet niet waarom ik hem noem, kwam zomaar in me op -de zoon van een willekeurig kamerlid van de PvdA doodschiet. Zo moet je dat ongeveer zien. Wat er vervolgens gebeurt, is voor een buitenlander als ik toch niet helemaal goed te bevatten. Dat de vader van de verdachte naar de plek des onheils snelt om alle ooggetuigen te bedreigen, is nog tot daar aan toe. Maar dat Khanchit zich vervolgens kan beroepen op parlementaire onschendbaarheid is toch van de zotte. Uit de Bangkok Post:
"Mr Khanchit was not detained because, as a member of parliament, he has immunity while parliament is in session. That can be revoked however by a vote of House members. House Speaker Somsak Kiatsuranon, said yesterday parliament would not normally allow an MP to be detained by police while the House was still in session."..."Police have asked Mr Khanchit to surrender his .40 pistol for examination but he has not responded."Hij wordt van moord verdacht en de bewijslast is naar verluid overweldigend, maar kan niet worden gearresteerd vanwege parlementaire immuniteit. Meneer heeft zich dinsdag bij de politie gemeld (zie foto) met de mededeling dat hij onschuldig is en is daarna weer op zijn gemak naar huis gegaan.

Wat is dit toch voor een land waar ik verzeild ben geraakt? Na vier jaar Thailand kan ik me nog regelmatig verbazen over de gang van zaken. Heerlijk toch?

Kerst in Bangkok

Het is momenteel bijzonder

aangenaam in Bangkok. Het is zonnig, droog en relatief koel met een lage vochtigheidsgraad. Ideaal weer. Het is dan ook prettig om in de stad te vertoeven. In Bangkok wordt kerst door de Thais steeds meer omarmd.

Veel Thais gaan met kerst weg of terug naar hun familie in den lande. Er is dan ook minder verkeer dan normaal in de stad. In het apartementencomplex naast mij, waar alleen maar Thais wonen, was op eerste kerstdag

een feest. De horeca doet uiteraard ook mee. Serveersters zijn in veel bars en restaurants getooid met kerstmutsen. De shoppingmalls spannen echter de kroon. Volgens mij worden de (nep)kerstbomen ieder jaar groter.

Er worden steeds meer moderne shopping malls geopend en die proberen elkaar de loef af te steken als het om kerstversieringen gaat. De Thais zijn bijzonder geil van shopping malls en alles wat blinkt, dus de

kerstversieringen zijn een groot succes. Ze kunnen er uren naar kijken en krijgen geen genoeg van het maken van foto's. En zo lijkt het kerstfeest in Thailand ieder jaar een stukje populairder te worden.

And the winner is ...

Er zijn weinig dingen waarin Thailand mondiaal uitblinkt. Bij Olympische Spelen worden niet meer dan een paar medailles bij elkaar geschraapt, wereldkampioenen zijn er weinig en qua intellectuele prestaties heeft het land al helemaal weinig om over op te scheppen. Waterbeheer is ook niet bepaald een onderwep van expertise hier, zoals jullie inmiddels ook weten. Net zoals Nederland uitblinkt in korfbal en schaatsen, zijn de Thai goed in Thai boksen en voetvolley, vooral omdat weinig andere landen aan deze sporten doen. En ze mogen zichzelf dan wel benoemen tot wereldkampioen glimlachen, maar ik ben in landen geweest waar men op het gebied van vriendelijkheid niet onder doet voor de Thai.

Nu is er met dank aan Durex toch een gebied gevonden waarin de Thai lastig te verslaan zijn. De condoomgigant heeft een wereldwijd onderzoek verricht in 36 landen. Men is grondig te werk gegaan en heeft in totaal 29.000 personen geinterviewd over hun seksleven. We hebben het dus over een gedegen onderzoek waar harde conclusies aan verbonden kunnen worden. Een van de vragen betrof vreemdgaan in het huwelijk. En wat blijkt: de Thai blinken uit. Onder de getrouwde mannen is 54% wel eens vreemd gegaan tijdens het huwelijk, daarmee nummer twee Korea (34%) ver achter zich latend. Hulde. De vrouwen zitten dicht tegen de eerste plaats met een score van 59%, maar moeten Nigeria (62%) net aan voor laten gaan.

Deze uitslag is nogal verwarrend als je er een doorsnee reisgids naast legt. Daarin wordt de argeloze toerist namelijk uitgelegd dat zedelijk gedrag diep geworteld is in de Thaise cultuur. Het land heeft weliswaar een bedenkelijke reputatie als seksparadijs voor toeristen, de Thai zelf zouden oh zo preuts zijn. Het Durex onderzoek bevestigt echter waar je hier als expat nogal gauw achter komt: Thailand is het land van de schone schijn. Onder het keurig opgepoetste oppervlak vind je een groot gebrek aan normen en waarden die wij in het Westen belangrijk maken. Dat komt tevens tot uiting in de seksuele moraal, met een officieuze wereldtitel vreemdgaan als resultaat.

Voetbal in Pattaya

Na bijna een jaar van blessureleed is mijn liesblessure bijna verleden tijd. Inmiddels heb ik alweer vijf potjes gespeeld in de competitie en het is heerlijk om weer bij 35 graden in de wei te huppelen. Onze prestaties zijn nog niet wat het moet zijn (grijze middenmoter), maar dat is van secundair belang. Bovendien krijgen we nu wat mindere teams voor onze kiezen en hopelijk smaken die goed, zodat we ons wat op kunnen werken op de ranglijst.

Ieder team moet één of twee keer per seizoen in Pattaya spelen. Tot nu toe was ik er in vier jaar pas één maal bij. Er was altijd wel iets, vaak een blessure. Onlangs ondernam ik met mijn elftal dan toch weer eens de twee uur durende reis naar Sin City. De wedstrijd was bij de Thai Polo & Equestrian Club. Dat klinkt chique and dat is het ook. Het enorme terrein is prachtig gelegen buiten de stad in een heuvelachtige omgeving. Geen slechte locatie om je zaterdagmiddag door te brengen met een potje voetbal. Helaas kon onze keeper niet omdat hij in een overstroomd gebied woont en moest er een speler op doel. Dat onze Afrikaanse vrienden te laat uit Bangkok waren vetrokken en pas na het laatste fluitsignaal arriveerden hielp ook niet echt. Ondanks een voortdurend veldoverwicht verloren we dan ook met 3-1, maar we hadden goed gespeeld en de sfeer was dan ook prima.

Die avond zijn we met zijn zessen in Pattaya gebleven om te stappen. Eerst van de ene naar de andere beerbar om de premier league wedstrijden te zien, uiteraard met een scorende Van Persie. Daarna wat go-go bars bezocht, met als hoogtepunt Alcatraz. Niet alleen vanwege het estetische niveau van de dame, maar ook omdat ik tot hilariteit van mijn teamgenoten in de booien werd geslagen. Gelukkig kon ik wel gewoon mijn biertje drinken, dus ik vond het best. Afgesloten in een poolbar, waar de prestaties na veel bier niet om over naar huis te schrijven waren. Dat doe ik dan ook maar niet. De volgende ochtend ongezond weer op en terug naar Bangkok.

Nog steeds droog

Na mijn alarmerende bericht van afgelopen vrijdag heb ik nog steeds droge voeten. Het water stond destijds tot zo'n 2 km bij mij vandaan op de straten, maar is sindsdien niet noemenswaardig dichterbij gekomen. Op bijgaande kaartje geeft het rode stipje aan waar ik ongeveer woon. Het water in district 6 en 10 is inmiddels wel wat verder naar beneden gezakt, dus het stroomt tot nu toe maar net om mij heen naar zee. Ik begin toch sterk de indruk te krijgen dat het bruine en stinkende overstromingswater een beetje angst heeft voor De Grote Boze Farang. Voor de zekerheid heb ik wel een paar hoge laarzen gekocht en zit mijn vriezer stampvol met diepvriesmaaltijden met brood.

Meerdere malen per dag volg ik de laatste ontwikkelingen via de media. Helaas zijn de berichten nog steeds tegenstrijdig. Zo opende de Bangkok Post vanmorgen met de mededeling dat er voor het eerst sinds de start van het drama goed nieuws te melden was. Het water zakt en als het meezit is Bangkok over 11 dagen helemaal droog. Binnen twee uur werd ik alweer ontnuchterd van de lichte euforie door uitspraken van de gouverneur van Bangkok, die meldde dat het water nog steeds sneller de stad binnen stroomt dan dat het eruit gepompt kan worden en dat nieuwe evacuaties nodig zullen zijn. Niet te vroeg juichen dus, maar de gebieden die het meeste risico lopen, liggen allemaal ten westen en oosten van mijn wijk. Ik heb dus hoop dat ik de wateroverlast niet aan den lijve hoef te ondervinden.

Ondertussen doet een goede bekende van mij, Alex Stamp, heel goed werk voor de getroffenen, wat door CNN is opgemerkt. Deze link naar het verslag geeft een goed idee van de ellende in de gebieden in noord Bangkok. Wat ben ik blij dat ik daar niet woon. Zonder tegenbericht kun je ervan uitgaan dat het bij mij droog is.

Chaos nadert

De Thaise overheid overtreft zichzelf vrijwel iedere dag opnieuw in hun onvermogen. Sinds het begin van de watersnood, zo'n twee maanden geleden, blinkt men uit in tegenstrijdige en incorrecte berichtgeving. Meerdere malen werd Bangkok na een kritiek geachte situatie veilig verklaard. Even zovele malen werd dit de volgende dag herroepen. Foutje, bedankt (sorry, Rijk).

Nadat ik vanuit Phuket met spanning had gevolgd hoe centraal Bangkok het springtij ternauwernood  doorstond, keerde ik gerustgesteld terug. De schattige premier had immers min of meer het sein brand meester gegeven. Nu blijkt echter dat het water toch stukje bij beetje bezit van Bangkok neemt. Het komt voor mij nu griezelig dichtbij. In Lad Prao, slechts enkele kilometers bij mijn apartement vandaan, lopen de straten al onder. Het kan niet lang duren of mijn wijk gaat er ook aan geloven. Op een van mijn eerdere filmpjes tijdens dit regenseizoen heb je al kunnen zien dat de drainage in mijn straat zo dramatisch slechts is dat een enorme bui van een half uur de boel volledig blank zet.

Hoe kan het toch zo ver komen? De regering legt de schuld bij Moeder Natuur, die het dit regenseizoen wel heel bont zou hebben gemaakt. Dit wordt door veel slecht geinformeerde buitenlandse media kritiekloos overgenomen. Ik heb echter nog steeds geen cijfers gezien die staven hoeveel de neerslag dit jaar het gemiddelde oversteeg. Dat er veel is gevallen neem ik graag aan. Maar zoveel dat het halve land maanden onder water zal staan? In Thailand weten ze inmiddels wel beter. De organisaties die de stuwdammen beheren hebben enorm zitten slapen en hebben verzuimd om tijdig overtollig water te lozen. Gisteren probeerde een verantwoordelijke zijn straatje schoon te vegen met een warrig verhaal dat ondersteund moest worden met nietszeggende cijfers.

Met de stroom water vanuit het noorden richting zee kwam tevens een niet aflatende stroom van onjuiste berichtgeving op de bevolking af. Een stroom die, net als het waterpeil, in tegenstelling tot beloftes eerder toeneemt dan afneemt. Het begon allemaal met belangrijke industrieterreinen in Ayuthaya. Nog geen twee uur nadat de overheid verklaarde dat het water volledig onder controle was, stonden de fabrieken geheel onder water. Sindsdien blijkt men ook niet in staat om Bangkok te beschermen en maakt men constant verkeerde inschattingen.

Politieke machtspelletjes hebben een zeer negatieve invloed op het crisismanagement. De Pheu Thai regering en de gouverneur van Bangkok, uit de gelederen van de oppositie, werken elkaar volledig tegen. Als de een linksaf wil, gaat de ander rechtsaf. Het zijn net kleine kinderen. Toen Yingluck het zat was, maakte ze gebruik van een wet om als premier formeel de beslissingsbevoegdheid naar zich toe te trekken. Volgens mij hoort dat ook zo als het land zich in zo'n penibele situatie bevindt. De gouverneur wist echter een wetje te vinden die hem toch in staat stelde om zelfstandig andere beslissingen te nemen. Uit Dubai al weken niets meer vernomen. Als er stront aan de knikker is, doet Thaksin even niet mee.

Ondertussen laten de politici zich graag van media vergezellen als ze ergens wat noodpakketjes uitdelen. Alsof ze niets beters te doen hebben op dit moment. Pheu Thai maakte het zelfs zo bont om Thaksin als afzender te vermelden op hulppakketen die door particuliere bedrijven waren geschonken. De Thaise bevolking kijkt dwars door de PR stunts heen en is des duivels over het regelrechte mismanagement. Niemand hecht nog waarde aan de voorspellingen en men voelt zich aan de goden overgeleverd. En dat zijn ze ook. Wat de politieke consequenties van dit nog steeds niet te overziene drama zullen zijn, zien we later wel weer. Feit is dat men hier weinig te kiezen heeft. Het is de ene corrupte regering of de andere corrupte regering.

Op een bestuurlijk niveautje lager wordt ook een aardig partijtje meegeblazen. Ieder district in Bangkok heeft zijn eigen volksvertegenwoordiger en die wil zich natuurlijk maximaal profileren. Dus als de regering besluit om een bepaald district wat langer onder water te laten staan om een belangrijker gebied te ontzien, wordt zo'n besluit doodleuk genegeerd. Sluizen worden gesloten en geopend zoals het de lokale volksvertegenwoordiger en zijn burgers goeddunkt. Men deinst er niet voor terug om dijken af te breken. In mijn ogen moet je dan het leger inzetten en desnoods met scherp schieten op lieden die het land moedwillig naar de verdommenis helpen. Ik hou van orde. In Thailand pleegt de politie enkele arrestaties en dat is het dan. Ondertussen probeert men met wisselend succes de schade aan de dijken te herstellen.

De extreme vorm van burgerlijke ongehoorzaamheid zou er weleens toe kunnen leiden dat de hele stad zonder kraanwater komt te zitten. De grootste waterzuiveringsinstallatie van Bangkok moet wellicht worden stilgelegd vanwege besmet water, dat in het toeleveringskanaal dreigt te komen omdat burgers dijken hebben doorbroken. Niemand kan lang zonder water, dus als het water moet worden afgesloten, is dat een enorme ramp. Mensen zullen in paniek proberen de stad te verlaten. Dat wordt ondertussen steeds moeilijker omdat steeds meer belangrijke wegen onder water lopen. Zo vreest men dat de belangrijkste weg naar het zuiden binnen een paar dagen onbegaanbaar wordt, waardoor Bangkok deels van de rest van het land zou worden afgesloten.

Alsof dit alles nog niet genoeg is, nadert het water ook Suvarnabhumi. De autoriteiten beweren bij hoog en laag dat ze de op een moeras gebouwde internationale luchthaven kunnen beschermen, maar gezien de recente ervaringen moeten dat soort claims met een korreltje zout worden genomen. Als na de oude luchthaven Don Muang ook het grootste vliegveld onder water komt te staan, is de nachtmerrie compleet. Het is helaas niet ondenkbaar.

Ik zit stukje dit nu op kantoor te typen omdat ik mijn gedachten even niet bij mijn werk kan houden. Als het tegen zit, bereikt het water morgen al mijn wijk. Of zelfs vanavond al. Het kan snel gaan. Een collega vertelde dat het water gisteren toen ze van huis ging 'nog maar' tot haar enkels stond. Aan het eind van de werkdag bleek het niet meer mogelijk om haar huis te bereiken en moest ze een hotel boeken. Straks ga ik naar de supermarkt om wat te hamsteren. Niet alleen eten en drinken, maar ook kaarsen voor als de elektriciteit wordt afgesloten.

De afgelopen dagen lees ik in de Nederlandse pers weinig meer over Thailand. Een spectaculaire ramp als de tsunami is blijkbaar een stuk mediagenieker dan een veel grotere ramp als deze, die zich tergend langzaam voltrekt. Ongetwijfeld zullen de vandaag gepubliceerde berichten over door krokodillen afgebeten ledematen de Telegraaf wel weten te vinden. En anders de berichtgeving over de ontsnapte levensgevaarlijke slangen wel. Veel interessanter dan de haast onvermijdelijke chaotische evacuatie van miljoenen mensen.

Terug in Bangkok

Vanmiddag ben ik weer teruggekeerd in Bangkok. Vanuit Phuket heb ik vanaf vrijdag het overstromingsnieuws goed in de gaten gehouden. Het was kantje boord, maar op de meeste plaatsen is het water net niet boven de dijken uitgekomen en bleef het centrum gespaard. Hoewel het gevaar volgens de autoriteiten nog steeds niet geweken is, denk ik niet dat het centrum alsnog onder water zal komen te staan en dat Bangkok niet volledig Baggerkok zal worden.

Phuket is op zich een fijne plek om een weekje te verblijven. Ik was echter niet op vakantie en moest tijdens werktijd gewoon mijn plicht als loonslaaf uitvoeren. Overdag zat ik dan ook op mijn hotelkamer achter een dressoir op mijn laptop te werken terwijl het buiten stralend weer was. Niet erg motiverend en ik was dan ook niet erg produktief. 's Avonds wel lekker gegeten en gedronken, meestal met Kenny. Don's BBQ was mijn favoriet. Onbeperkt schransen in de buitenlucht voor 5 euro. Vlees van uitstekende kwaliteit en premier league voetbal op TV, met veel doelpunten van Van Persie en Van der Vaart.

Ik keer graag nog eens terug naar Phuket, maar dan niet als ik overdag behoor te werken. Ik ben nu blij weer op mijn eigen nest terug te zijn met mijn eigen bureau en bank. De supermarktschappen zijn nog steeds grotendeels leeg, dus ik ga morgen maar eens flink hamsteren. Verder gaat het leven hier zijn normale gang.

Evacueren

De afgelopen dagen was het erg onrustig in mijn hoofd. Hoewel het nog droog is in mijn omgeving, zijn de voorspellingen alarmerend. Buitenlandse experts beginnen zich uit te spreken en zijn kundiger en oprechter dan de Thaise overheid. Yingluck heeft al een paar keer op persconferenties met betraande ogen van onmacht gestaan. Dat helpt niet echt bij een watersnoodramp. Iedere druppel is er een. Een Nederlandse waterdeskundige (per definitie betrouwbaar) voorspelt dat als het enigzins tegen zit, het grootste deel van Bangkok minstens 1 meter onder water komt te staan, inclusief het centrum en mijn wijk. Komend weekend wordt kritiek, want dan is het hoogtij en kan het water nauwelijks de zee in stromen.

Het grootste probleem is niet dat er veel water Bangkok in zal stromen, maar dat het er weer moeilijk uit te krijgen zal zijn. De miljoenenstad ligt nauwelijks boven zeeniveau en de wetten van Newton gelden ook in Thailand. Als het uit de hand loopt, kan het dus weken duren voordat het water weg is. Met alle problemen vandien: winkels die niet bevoorraad kunnen worden, problemen met electriciteit en niet in de laatste plaats een gevaarlijke hygienische situatie. Ik zie mezelf niet zo graag door de drijvende drollen en vuilniszakken naar de 7Eleven baden om er daar achter te komen dat er geen druppel of kruimel meer te krijgen is. Dan kun je wel op 10 hoog wonen, de lol is er dan snel vanaf.

Ik worstelde inmiddels niet meer met de vraag of ik uit Bangkok moest vetrekken. De onrust in mijn hoofd werd veroorzaakt door de vraag wanneer en waarheen. Vanochtend was ik op het internet aan het surfen om potentiele bestemmingen tegen elkaar af te wegen. Toen belde onze CEO me op. Hij raadde me aan om met het vliegtuig naar het zuiden te gaan, omdat ze me van daaruit naar Kuala Lumpur, Jakarta of Ho Chi Minh kunnen halen als blijkt dat Bangkok meerdere weken wateroverlast zal blijven houden. Sajan is een man met visie, dus die raad heb ik meteen opgevolgd.

Vrijdag vlieg ik om 13 uur met AirAsia naar Phuket, het grootste eiland van Thailand met een internationale luchhaven. Phuket staat bekend als een relatief dure bestemming. Gelukkig bivakkeert mijn voetbalmaatje Kenny daar momenteel en hij kon me een goedkoop hotel aanraden. Snel geboekt en tot en met maandag ochtend ben ik onder de pannen. Een hele opluchting dat ik het nu geregeld heb. Ik zat al dagen tegen deze beslissing aan te hikken en het geeft rust dat ik morgen vertrek. Prettige bijkomstigheid is dat het op Phuket goed toeven is. We hebben het hier niet over Katwijk aan Zee. Ik ben er bijna twee jaar geleden (wat vliegt de tijd!) met Edwin geweest and vorig jaar met het bedrijfsfeest. Ik weet dus wat me te wachten staat.

Nu maar hopen dat vanavond niet ineens de hel los barst en ik morgen niet bij het vliegveld kan komen. Ik denk dat het wel los loopt. Het wordt niet alleen luieren op Phuket. Ik kan het niet maken om daar niet te werken. Toch zal ik wel wat gaatjes in de agenda vinden om het strand te bezoeken en op een brommertje rond te tuffen. Biertje drinken met Kenny en via facebook even kijken of er nog meer bekenden ter plaatse zijn. No worries.

Hamsteren

Het dreigt nu echt goed fout te gaan in Bangkok. Premier Yingluck heeft zojuist op TV aangekondigd dat heel Bangkok wellicht gaat overstromen, inclusief het centrum. De regering heeft inmiddels donderdag t/m maandag tot vrije dagen uitgeroepen, zodat mensen zich niet hoeven te verplaatsen en veilig binnen kunnen blijven. Overal in de stad proberen mensen hun huizen en winkels te beschermen met zandzakken. Ook de lobby van ons kantoor ligt er vol mee.

De supermarkten zijn bijna leeg. Ik wilde gisteravond nog wat brood en water inslaan, maar alles was op. Dus ging ik naar huis met een fles Leo bier. Ik vraag me steeds meer af of ik in Bangkok moet blijven. Donderdag zouden we met het hele bedrijf naar het nationale stadion gaan om te helpen met het maken van voedselpakketten en zandzakken. Ik wil niet alweer mijn snor drukken, dat heb ik al vaker gedaan bij bedrijfsuitjes (fucking karaoke komt mijn strot uit). Ik heb echter ook geen zin om vrijdag te ontdekken dat ik Bangkok niet meer uit kan komen en nauwelijks te eten en te drinken heb.

Water update

Momenteel nog geen problemen in het centrum. De druk op Bangkok zal de komende week toenemen. Voor mij dus nog geen consequenties, maar de problemen ten noorden worden groter en het oosten en westen zullen waarschijnlijk snel in de problemen komen.

Ondertussen wordt de overheid gehinderd door burgers die dijken proberen door te breken om hun eigen gemeenschap te ontlasten. Er zijn nu bepaalde gebieden benoemd waar burgers niet mogen komen. Zo gaan we stap voor stap naar een algehele noodtoestand.

Ook het krokodillen probleem wordt steeds groter. Er zijn al een aantal joekels gevangen of doodgeschoten, sommigen bijna vier meter lang. Dat levert opvallende plaatjes op.

Ik sta nog steeds stand by om te vertrekken als het nodig is. Tot nu toe gaat mijn leven gewoon zijn gangetje, maar ik hou de media wel nauwlettend in de gaten.

Dit filmpje geeft een goed beeld van de huidige situatie in noord Bangkok:

Hitler is cool

Vandaag was centraal Bangkok nog steeds droog en ging ik na het fitnessen een kijkje nemen in Terminal 21. Een miljoenenstad kan nooit genoeg shopping malls hebben en de nieuwste koophemel is net een week open. Ik moet zeggen dat het er geweldig uitziet. De verdiepingen zijn ingericht als winkelstraten van wereldsteden als Rome, Parijs, Tokyo, Londen, Istanbul, San Francisco en Hollywood. Hoewel ik geen groot winkelfanaat ben, zal Terminal 21 mijn favoriete bestemming worden als ik weer eens wat kleding nodig heb.

Op weg naar de uitgang liep ik op de tweede verdieping langs een winkel met T-shirts en toen ik er net voorbij was, hield ik plots mijn pas in. Had ik dat nou goed gezien? Ik liep even terug en jawel hoor. We hadden hier te maken met een themawinkel gebaseerd op allerlei historische figuren met een op zijn zachtst gezegd bedenkelijke reputatie. De meeste artikelen werden 'opgesierd' met afbeeldingen van Adolf Hitler. Voor de winkel stond een Adolf in Ronald McDonald stijl (Walther, misschien leuk voor een van jouw zaken), wiens linker arm automatisch de Hitler groet bracht (zie bovenste foto). De muren waren voorzien van cartoons van de Fuhrer met trendy halflang haar. Binnen hingen vele Hitler shirts en er was zelfs een kaart van een Hitler teletubbie met een hakenkruis op zijn hoofd.

Ik kon mijn ogen nauwelijks geloven. De man wiens naam in Nederland 65 jaar na dato nog steeds met afschuw wordt uitgesproken, wordt in Thailand neergezet als een soort cultfiguur. Al vele jaren lopen er wereldwijd mensen met Che Guevara shirts zonder echt te weten wie dat was. Krijgen we dat nu ook met Hitler? Zien de Thai Hitler als een grappige mafkees, die wat rare dingen gedaan heeft waar we nu met z'n allen hard om kunnen lachen?

Het is nog maar enkele weken geleden dat ik schreef over de scholieren in Chiang Mai die het een leuk idee vonden om een nazi optocht te houden op het schoolplein. Misschien ben ik overgevoelig, maar ik kan het niet accepteren dat de Thai de tweede wereldoorlog als een bron van vermaak beschouwen. Dat vind ik verbijsterend. Er wordt vergoeilijkend gesproken dat de Thai weinig besef hebben van buitenlandse geschiedenis en dat het onderwijs op dat gebied ernstig tekort schiet. Dat zal wel, maar als ze met Hitler lopen te pronken, weten ze vast wel waar hij voor stond en ik laat me graag uitleggen wat daar zo leuk aan is.

De verkoper had een wat Japans uiterlijk en ook de winkel zelf had een sterk Japanse uitstraling. Japanners staan bekend om hun vreemde humor en hun wreedheid. Laat ik het over hun rol in de tweede wereldoorlog maar niet hebben. Even had ik de neiging om de verkoper aan te spreken over zijn koopwaar en te vragen wat de achterliggende gedachte was. Ik vreesde echter dat zo'n conversatie mijn verontwaardiging wel eens verder zou kunnen verhogen en heb het er maar bij gelaten. Wel speel ik met de gedachte om direct naast zijn winkel een eigen zaakje te beginnen met Hiroshima en tsunami shirtjes. Leuk toch?

Nationale ramp

De watersnood houdt Thailand in een ijzeren greep. De afgelopen weken is het van kwaad tot erger geworden. De overstromingen begonnen in het noorden en het water baant zich een weg richting zee. Boven Bangkok werd het water tegengehouden door dijken en sluizen om de hoofdstad te beschermen. Als gevolg daarvan kwamen de steden net ten noorden van Bangkok volledig onder water te staan. Je hebt de beelden van Ayutthaya waarschijnlijk wel gezien.

Ondertussen krijgt de kersverse premier Yingluck Shinawatra er in de media en publieke opinie keihard van langs. Grootste verwijt is de amateuristische communicatie. De overheid spreekt niet met één mond. Ook niet met twee of drie, maar met een stuk of tien. Yingluck zelf, verscheidene ministeries, de gouverneur van Bangkok, ze brengen allemaal tegenstrijdige berichten naar buiten, soms vrijwel gelijktijdig. Het ene moment zou het gevaar voor Bangkok geweken zijn, het volgende moment krijgt het volk te horen dat Bangkok volledig onder water zal lopen. In een land als Nederland is er een duidelijke hierarchie in de overheid. In Thailand is er een constant spanningsveld tussen verschillende instanties. In plaast van eendrachtig samen te werken tegen de wateroverlast, werkt men elkaar eerder tegen. Zo kan het gebeuren dat verscheidene waterschappen orders van de premier negeren en op eigen houtje besluiten om sluizen wel of niet open te zetten. Er zit tot nu toe dan ook nauwelijks lijn in het beleid, dat voornamelijk reactief en niet planmatig is. Volgens Thaise traditie heeft men geen buitenlandse hulp ingeroepen. De Thai weten immers zelf alles beter. Zie het resultaat.

In de Nederlandse media heb ik gelezen dat overvloedige regenval de oorzaak is van de huidige ramp. Dat is slechts ten dele waar. Hoewel er dit jaar relatief veel regen gevallen is, zijn er enorme menselijke blunders gemaakt. Na de eerste twee moessons zaten de dammen in centraal Thailand vol. In plaats van het water geleidelijk te lozen, heeft men niets gedaan, al was een derde moesson reeds voorspeld. Deze derde periode van hevige regen deed de stuwmeren vervolgens overstromen. Een andere oorzaak is het ongebreidelde bouwen op plekken waar overtollig water zijn weg naar de zee tracht te vinden. Van bouwplanning is in Thailand te weinig sprake en dat wreekt zich bij overvloedige regens.

Het gevolg is dat de ramp op dit moment nog nauwelijks te overzien is. Ruim een derde van het land staat onder water. Bijna tien miljoen mensen zijn hard getroffen. Hun huis staat onder water, ze kunnen niet werken, er is een tekort aan voedsel en ziektes zullen zich gaan ontwikkelen. Meer dan 300 mensen kunnen het niet navertellen. Hele industrieterreinen staan onder water. Grote Japanse bedrijven die electronica en automobielfabrieken ten noorden van Bangkok hebben, zijn woedend over het geklungel van de Thai en dreigen het land de rug toe te keren, wat een regelrechte mokerslag voor de economie zou zijn. Velen van mijn collega's zijn al een paar dagen thuis om te redden wat er te redden valt. De enigen die profiteren van de ergste watersnood sinds 50 jaar zijn krokodillen. Thailand telt vele crocodile farms, waar de dieren opgeleid worden tot handtas. Door de steigende waterstand zijn honderden exemplaren ontsnapt. De meesten zijn niet erg gevaarlijk, maar er zijn ook wat beesten van een metertje of drie ontsnapt. Er zal er maar eentje je huisje binnen kruipen. Crickey!

Een paar dagen geleden kwam de overheid tot de conclusie dat Bangkok niet te sparen is. Men had met man en macht het water net boven Bangkok tegen gehouden, maar ooit moet het naar zee vloeien en men is tot het inzicht gekomen dat het ophouden van het water de problemen uiteindelijk alleen maar vergroot. Dus zijn sluizen open gezet om water in het netwerk van Bangkok te laten stromen. Dit zal zeker tot overstromingen leiden, maar dat moet dan maar. Men probeert het economische hart zoveel mogelijk te ontzien, maar garanties zijn er niet. Op bijgaande kaartje kun je het waternetwerk van Bangkok zien. Op het rode stipje woon ik. Je ziet dat ik niet ver van een kanaal woon en dus is er een gerede kans dat mijn wijk blank komt te staan.

Momenteel heerst er een vreemde sfeer in de stad. Uiteraard wordt er over niets anders dan het aanstormende water gepraat, maar tegelijkertijd gaat het leven gewoon door. Het valt me op dat er bij mij in de buurt weinig winkels en huizen beschermd worden door zandzakken. Misschien zijn die niet meer te verkrijgen. Toch is het ook tekenend voor de mentaliteit van de Thai. Ze proberen zich niet druk te maken en het te nemen zoals het komt. Whatever will be, will be.

Ik heb mijn evacuatieplan al klaar. Zodra het water mijn wijk binnen begint te stromen, pak ik de metro naar het treinstation en neem ik de trein naar badplaats Hua Hin. Ik neem mijn laptop mee om te kunnen werken en heb ook DVDs en boeken ingeslagen. Addertje onder het gras is dat het water wel eens zo snel zou kunnen oprukken dat ik niet meer weg kan. Voor dat geval heb ik mijn vriezer vol gestouwd met brood. Ik hoop er maar het beste van.

Khao San Road

Khao San Road is een straat in Bangkok die wereldwijde bekendheid geniet als backpacker bestemming. Zelfs veel mensen die nog nooit een voet op Thaise bodem hebben gezet, hebben er wel eens van gehoord. Op internet wordt het omschreven als het backpacker centre of the universe. Je zou het zowel backpacker heaven als backpacker hell kunnen noemen. Ik heb dan ook een haat/liefde verhouding met de straat. Of misschien moet ik van gebied spreken want Khao San Road is in de loop der jaren uit zijn voegen gegroeid en de 'scene' heeft inmiddels ook bezit genomen van omliggende straten.

Mijn eerste kennismaking met Khao San Road was eind 2000. Ik was nog nooit op reis geweest en op aanraden van enkele mensen uit mijn omgeving had ik een trip van twee weken naar Thailand geboekt. Op mijn tweede dag leidde mijn Lonely Planet mij naar het backpacker getto. Er ging een wereld voor me open. Khao San Road bleek een soort vrijstaat, bevolkt door passanten op tussenstop naar de volgende Lonely Planet bestemming. De sfeer is er super relaxed en iedereen doet waar hij zin in heeft in een zeer gemoedelijke sfeer.

Waar ik wat moeite mee had en heb, zijn al die zogenaamde alternatieve figuren, die op backpacker trip hun uiterste best doen om zich te gedragen naar de normen van de backpacker scene. Dat betekent dat je jezelf zelden of nooit wast of scheert en dat je er zo slonzig mogelijk bijloopt. Bij voorkeur met dreadlocks, tattoos en sandalen. Ook meet men zich een zweverig en nonchalant taaltje aan, waarin het woord 'cool' in geen enkele zin mag ontbreken. Ik heb niets tegen authentieke alto's die thuis ook als zombie door het leven gaan. Wel heb ik een zeer lage irritatiegrens voor al die nagemaakten die ik ervan verdenk dat ze thuis een kantoorbaan hebben en in Zuid-Oost Azie de Koos Koets uit komen hangen.

Tjdens mijn eerste trip beperkte de backpacker scene zich nog tot de straat zelf. Wel zo overzichtelijk. De accomodaties waren in de meeste gevallen nog van het type schoenendoos. Voor het slapengaan had ik een paar minuten nodig om de moed te verzamelen om op de vieze lakens te gaan liggen, tenzij ik genoeg gedronken had (dus uiteindelijk viel dat nog wel mee). Inmiddels is Khao San Road veel meer dan een uitvalsbasis voor low budget toeristen. Hoewel de markt nog vrijwel hetzelfde is, met de vele stalletjes met backpacker kleding, CDs, DVDs, tattoo shops, massagesalons, restaurantjes en reisbureaus, is Khao San tegenwoordig ook een vermaard uitgaanscentrum en hebben de internationale ketens ook hun weg naar het getto gevonden. McDonalds, Burger King, KFC en dergelijke hebben allemaal een plaatsje gevonden in en om de straat. Zelfs Kasikorn Bank heeft er een filiaal, al begrijp ik niet wat een buitenlandse toerist daar te zoeken heeft. Misschien doen zij zaken met de lokale horeca. De kwaliteit van de hostels is aanzienlijk verbeterd en de vele bars zijn een stuk hipper dan voorheen.

Met de upgrade van Khao San Road is het ook aantrekkelijker geworden voor jonge, hippe Thai. Ik denk dat de grote aantrekkingskracht voor hen ligt in de vrije sfeer. Kunnen ze even ontsnappen aan hun alledaagse Thaise leven, waarin uiterlijke schijn belangrijk is en ze geacht worden om keurig in de betamelijke pas te lopen. Op Khao San kunnen ze zich mengen met al die maffe farang, die op vakantie zijn en lekker gek doen. Toch vraag ik me af welk beeld deze jonge Thai van de farang krijgen. Ik zou niet direct willen beweren dat Khao San Road de creme de la creme van de Westerse samenleving huisvest. Zelf zou ik het liefst met een grote boog om de meeste toeristen heen lopen, ware het niet dat de straat daarvoor veel te druk is. Het wordt niet voor niets een getto genoemd.

Sinds ik Bangkok mijn vaste verblijfsplaats noem, ben ik slechts een paar keer op Khao San Road geweest, wanneer vriendinnen uit Nederland op doorreis waren. Zo heb ik daar met Sanne, Froana en Lois gezellig een pilsje gedronken. Zaterdag was ik er weer even. Volgend weekend is namelijk weer het jaarlijkse bedrijfsfeest van InsightAsia. Dit jaar op Bali (het kan slechter) en het thema van het feest is dit jaar de sixties. We worden geacht om allemaal in een sixties outfit te verschijnen. Hoe kom je daar aan? Juist. Op Khao San Road barst het van de kleding waar een normaal mens nog niet dood in gevonden zou willen worden, maar waar een echte backpacker zich bijzonder cool in voelt. Dus ik naar de andere kant van de stad om een broek en shirt te kopen waar een bandlid van de Grateful Dead zich niet voor zou schamen. Nu ik er toch was, heb ik meteen maar even een filmpje geschoten van de 1 km lange straat om je een impressie te geven hoe het er daar uitziet. Jemig de pemig, wat een coole straat.

Regering van de armen?

Met de opkomst van Thailand als vakantieland werden gebeurtenissen in het koninkrijk ook steeds meer nieuwswaardig in het Westen. De Thaise strijd tussen rood (=arm) en geel (=rijk) is dan ook wereldwijd bekend. Het valt me vaak op dat in de Westerse media een voorkeur voor de red shirts doorschijnt. Dat was zeker het geval in de geruchtmakende demonstraties van vorig jaar. De teneur was vaak dat die arme mensen die in Bangkok op vredige wijze voor hun rechten opkwamen door het leger op niets ontziende wijze werden verdreven. De waarheid lag in mijn ogen toch wat anders. Tenzij je vindt dat het schandalig is hoe de Engelse politie onlangs tekeer ging tegen de protesterende jeugd.

We zijn inmiddels anderhalf jaar verder en de red shirts hebben hun zin gekregen. Pheu Thai heeft de verkiezingen glansrijk gewonnen en de terugkomst van hun afgod Thaksin lijkt slechts een kwestie van tijd. Als je echter denkt dat we nu een equivalent van, pak hem beet, Jan Marijnissen of Lech Walesa in huis hebben, sla je de plank mijlenver mis. In mijn ogen is er niet veel verschil tussen de huidige en vorige regering. Het voornaamste verschil is dat de vorige regering de armen negeerde om hun persoonlijke doelen te bereiken. De huidige regering pakt het slimmer aan en gebruikt de armen als instrument om aan de macht te komen en te blijven. Je kan veel van Thaksin zeggen, slim is hij zeker.

Farang die niet zoveel van Thaise politiek begrijpen en aan de naieve kant zijn, denken dat Pheu Thai hun stinkende best gaat doen om het leven van hun aanhang te verbeteren. Dat is natuurlijk niet zo. Prioriteit nummer een is het terugbrengen van Thaksin. Daarnaast zal de arme bevolking zo nu en dan wat kaakjes toegeworpen krijgen om ze koest te houden. De verkiezingen zijn gewonnen op basis van grote beloften, die voor een belangrijk deel niet waargemaakt kunnen of zullen worden.

Bovenstaande klinkt nogal cynisch. Laten we eens naar de feiten kijken. Vlak na de verkiezingen berichtte mijn favoriete columnist van de Bangkok Post over een onderzoekje van de Thailand Information Center for Civil Rights and Investigative Journalism. Ze hadden gekeken hoeveel leden van het parlement dezelfde achternaam deelden. Het bleek dat 89 van de 500 leden directe familie in het parlement had, verspreid over 42 families. Nu is het al erg genoeg dat bijna 20% van de volksvertegenwoordiging uit directe familie bestaat, maar het zou nog een stuk erger worden als men de familiebanden nog wat beter onder de loep zou nemen. Er is namelijk nogal wat familie aanwezig dat een andere achternaam heeft. Die zijn nog niet eens meegeteld in het onderzoek.

Zoals de columnist uitlegt: "For example, there is Yingluck Shinawatra and there is Shinisha Wongsawasdi. Shinisha is the daughter of former prime minister Somchai and Yaowapa Wongsawat, the brother-in-law and sister of Thaksin Shinawatra. Different surname, same family. Shinisha is at the tender age of 30. No doubt, her skills and talents well surpass her years, which explains why she was elected. The fact that she's the niece of the de facto prime minister of Thailand (Thaksin Shinawatra) may have something to do with it, but surely only very little." Daarnaast zijn er nog meer voorbeelden van twintigers die waarschijnlijk zeer getalenteerd zijn en toevallig een familielid op een hoge positie hebben.

Politiek in Thailand is dus grotendeels een familie aangelegenheid, waarin privileges driftig heen en weer geschoven worden. Dat was al zo onder de geelhemden en de cijfers tonen aan dat het bij de rooie shirtjes van het zelfde laken een pak is. Maar het zijn niet zomaar de eerste de beste families die het in de Thaise politiek voor het zeggen hebben. Pheu Thai mag zich dan wel gretig afficheren als de partij van de armen, het financiele profiel van de volksvertegenwoordigers vertoont verdomd weinig gelijkenis met de achterban. Dit blijkt uit de cijfers van de National Anti-Corruption Commission, die vorige week openbaar werden gemaakt. De lijst van ministers wordt aangevoerd door de Minister van Wetenschap en Technologie met een vermogen van 23 miljoen euro.

Eerlijkheid gebiedt mij te vermelden dat er ook enkele schrijnende gevallen tussen zitten. Helemaal onderaan de lijst bungelt de schlemielige Deputy Minister van Transport, die op een houtje van 100.000 euro moet bijten. Hoe deze omhoog gevallen trucker het doet, weet ik niet, maar het zal geen pretje zijn in de onderlaag van het kabinet. Gelukkig biedt deze nieuwe baan uitzicht op een acceptabelere levensstandaard.

Maar laten we ons niet in de luren leggen door dit schrijnende geval en eens kijken in welke categorieen de vermogens van de 38 personen in het rapport vallen:
- 39% heeft minder dan 1 miljoen euro;
- 42% tussen 1 en 5 miljoen;
- 11% tussen 5 en 10 miljoen;
- 3% tussen 10-15 miljoen;
- 5% tussen 20-25 miljoen.
Hieruit blijkt dus dat 61% van het kabinet miljonair is (in euro gemeten) en 19% meer dan 5 miljoen bezit. Ik steek mijn hand er voor in het vuur dat dit alles vergaard is door eerlijke en keiharde arbeid.

Het wordt pas echt interessant als we aan het eind van de kabinetsperiode kunnen zien in hoeverre deze vermogens gegroeid zijn. Zet ik weer even mijn pet van cynicus op en voorspel ik dat zal blijken dat Pheu Thai beter voor de portemonnee van de kabinetsleden is geweest dan voor de gemiddelde boer. Ik denk dat columnist Voranai hetzelfde verwachtte toen hij schreef: "The incoming members of parliament have unanimously proclaimed that they are poised to serve honourably and make sacrifices tirelessly for the greater glory of their families and frie... oops sorry, I mean for the Kingdom of Thailand."

Hoog water = hoge nood

Ik schreef laatst over de watersnood in Thailand. Sindsdien is het alleen maar erger geworden. Dijken begeven het en het water dreigt steeds meer vrij spel te krijgen. In Ayuthaya, 100 kilometer boven Bangkok, is de situatie momenteel het ergst. Bangkok ontspringt tot nu toe de dans, maar dat kan nog veranderen, want het water komt deze kant op. De komende dagen is weer veel regen voorspeld. Driekwart van Thailand heeft te kampen met water overlast en er zijn al 237 doden geteld. Een grote nationale ramp dus.

Inmiddels heeft de overheid helikopters ingezet om pakketten te droppen in getroffen gebieden. Naast voedsel en medicijnen bevatten de pakketten ook condooms. Ongewenste zwangerschappen zijn in Thailand een groot probleem en men is bang dat de bevolking op het platteland zich uit verveling in grote getalen gaat voortplanten. Je zou kunnen denken dat de diepe ellende waarin de Thai zich bevinden de lust tot seksuele aktiviteiten ietwat tempert. Maar dit is Thailand en blijkbaar leidt hoog water tot hoge nood.

Ouwe lul

Twee weken geleden ben ik 41 geworden. In Nederland is het gebruikelijk dat de jarige taart meeneemt voor collega's. In Thailand zorgt het bedrijf bij iedere verjaardag voor taart. Dat vind ik een betere gewoonte.

Inmiddels begin ik me zorgen te maken dat ik er oud uit begin te zien. Op mijn taart stonden zes kaarsjes. Vier bij elkaar en de resterende twee ook bij elkaar. Onze secretaresse legde uit dat het voor 42 stond. WTF (voor de ouderen onder ons: dat staat voor What The Fuck).
Later ging ik vitaminepillen kopen en vroeg ik om mijn reguliere merk Centrum. De dame achter de kassa vroeg of ik Centrum Silver wilde. Vervolgens kwam ze met de verpakking aanzetten en zag ik dat er '50+' op stond. WTF.

Kijk nou zelf naar de foto's van het grote verjaardagsfeest. Dan zie je toch een jonge god?

Centrum van het universum

Terwijl ik dit stukje begin te tikken start mijn favoriete radiostation net 'Man of the world' van Fleedwood Mac. En dat terwijl het stukje juist het tegenovergestelde aansnijdt. De Thai zijn namelijk totaal geen wereldburgers en kijken in het algemeen niet verder dan de eigen landsgrenzen. Op school krijgen ze naar verluid weinig mee over hoe de wereld in elkaar steekt en als ik hier de kranten en nieuwsuitzendingen op TV bekijk, dan is het allemaal binnenlands nieuws wat de klok slaat. Er moet toch wel iets heel belangwekkends gebeuren, denk aan Nipplegate of de dood van Michael Jackson, wil buitenlands nieuws de voorpagina's halen.

Je mag het de jeugd waarschijnlijk dan ook niet kwalijk nemen dat ze geen flauw benul hebben van de tweede wereldoorlog (waar Nederlandse politici meer dan 60 jaar later nog tot vervelens toe aan refereren als het woord buitenlander ook maar zijdelings ter sprake komt). Volgens mij weten vele Thai zelfs amper wat zich 30 jaar geleden over de oostgrens in Cambodja afspeelde. Toch hebben sommige tieners wel eens beelden van Hitler en andere nazi karakteristieken gezien. En dus dachten sommige leerlingen van een school in Chiang Mai dat het wel een goeie bak zou zijn om het jaarlijkse themafeest dit maal als nazi's verkleed te gaan. Lachuh joh. En zo kon het gebeuren dat een stoet kinderen in nazi stijl het schoolterrein op paradeerde. Een meisje verkleed als Hitler, inclusief nep-snor, gevolgd door leerlingen die vlaggen met hakenkruizen droegen.

Westerse ouders en leraren wisten niet wat ze zagen en reageerden zeer geschokt, net als ik toen ik het las en de foto's zag. De Engelse Daily Mail citeert een van de aanwezige farang leraren: 'It was all very embarrassing. Traditionally the students wear fancy dress on the summer sports day and they like to keep everything they are preparing quiet. Nobody saw any swastikas [hakenkruizen] around the school before the event. But then on sports day when we saw these Nazi storm troopers we were appalled. We told the Thai teachers that this was not on. But they did not understand what was wrong with the display.'

De laatste zin is typerend voor de Thaise mentaliteit om nergens een probleem van te maken. Lekker belangrijk. Afgevaardigden van de Engelse, Amerikaanse, Franse en Duitse consulaten togen direct op hoge poten naar Chiang Mai, maar het Thaise schoolhoofd maakte zich er vanaf met: 'We did not know what the students had planned. No offence was intended.' Niemand hoeft te hopen dat iets dergelijks niet meer gebeurt, want vier jaar geleden vond een vrijwel identieke vertoning op een andere school plaats. En vorig jaar onstond nogal wat opschudding in Pattaya, waar de plaatselijke Madam Tussaud zichzelf promootte door in de hele stad billboards van hun Hitler beeld te plaatsen. Vinden farang leuk, zo'n historisch figuur, zullen ze gedacht hebben.

Nee, de gemiddelde Thai heeft geen flauw benul wat zich elders in de wereld afspeelt. Het is Thailand voor en Thailand na, zo wordt het van jongs af aan ingeprend. Vraag me niet hoe vaak ik hier al niet gehoord heb dat Thailand het beste land ter wereld is. Als de leraar dat maar vaak genoeg zegt, dan is het zo. Thailand number one. Hartelijke groet vanuit het centrum van het universum (waar het overigens wel erg goed toeven is, dat moet ik ze nageven).

Eindelijk weer ballen

Even een berichtje om te laten weten dat het erg goed gaat in den vreemde. Ik verkeer momenteel in blakende gezondheid en ben een erg druk baasje. Ik heb 8 maanden sportieve inactiviteit in te halen en doe hard mijn best. Ik ben nog jong, tenslotte. Mijn lies is nog niet 100% genezen, maar goed genoeg om weer mee te hobbelen. Na een enkel oefenpotje begon het voetbalseizoen dit weekend met een toernooi. We hadden gisteren op zaterdag drie poulwedstrijden van 25 minuten. Na twee jaar aan de rechterflank mag ik onder de nieuwe manager weer achter de spitsen acteren, wat ik direct luister bijzette door binnen het kwartier twee goals te maken. In het tweede potje gaf ik in de laatste minuut vanaf 20 meter een assist via de lat (helaas kreeg de keeper nog niet zijn vingertoppen tegen de bal) en waren we geplaatst voor de knock-out fase die vandaag plaatsvindt. Ik doe nu alvast maar verslag van mijn heldendaden, want ik denk dat er vandaag weinig aan toe te voegen valt. Ik ben net opgestaan met pijn van mijn rug tot aan mijn kuiten. Die korte potjes die steeds onderbroken worden door een wachttijd van een uur zijn niet ideaal voor de spieren, zeker niet in de zinderende hitte die het onmogelijk maakt om al het vochtverlies aan te vullen. En ja, ik hoor het jullie al denken, ik ben geen 18 meer.

Hopelijk verliezen we vandaag snel, dan heb ik nog tijd om kaplaarzen aan te schaffen. Het regent de afgelopen weken onwaarschijnlijk veel en in het noorden van Thailand heeft dat al tot enorme overstromingen en zo'n 100 doden geleid. Het water is nu in rap tempo onderweg naar Bangkok en men verwacht dat de Chao Praya hier op maandag buiten haar oevers gaat treden. Nou was die dreiging er vorig jaar ook en toen liep het met een sisser af, maar ik begrijp uit de media dat de het dit maal nog een graadje erger is. Gelukkig zit ik op 10 hoog en doen de slippers die ik bijna vier jaar geleden voor het equivalent van 1 euro gekocht heb het nog uitstekend, dus maak je om mij geen zorgen. De vele dorpbewoners in het noorden zijn een stuk slechter af dan ik en het wordt nu toch echt tijd voor een structurele oplossing voor het water probleem. Nederlanders staan wereldwijd bekend om twee kwaliteiten: een balletje trappen en een vinger in de dijk steken. Helaas zijn de Thai te trots om hulp van buitenaf te aanvaarden. Gezichtsverlies. Of het nou gaat om financiele hulp na de tsunami, waarnemers tijdens verkiezingen, of bemiddelaars in de mini oorlog met Cambodja, buitenlandse hulp wordt steevast afgewimpeld. Een Thai gruwelt van het idee te erkennen dat een buitenlander het beter weet. Toch zou het mooi zijn als de Nederlandse expertise in watermanagement de Thai op het droge kan helpen.

Afgelopen week 'mocht' ik weer eens op reis. Maandagochtend 4.30 uur opstaan om het vliegtuig naar Singapore te nemen. De volgende dag weer om 4.30 uur op om door te reizen naar Kuala Lumpur. Donderdagnacht om 1 uur was ik weer thuis. Uitrusten zit er nog even niet in door het voetbaltoernooi van dit weekend. Vanavond met het team de kroeg in voor Tottenham-Liverpool, gevolgd door Man United-Chelsea. Wat een zwaar leven.

Weekendje paradijs

Edwin was van de 6e t/m de 24e in Thailand. De tergend langzame Nederlandse bureaucratie had eindelijk een verblijfsvergunning aan zijn geliefde Yaya toegekend en nu kwam hij over om een paar weken vakantie te vieren en met Yaya terug naar Nederland te gaan. We hebben in Bangkok een paar keer getennist en we zijn wat uit eten geweest.

Ook ben ik een paar dagen mee geweest naar Koh Chang, vijf uur met de bus vanaf Bangkok. Het eiland is al vele jaren een bekende toeristenbestemming, maar toch heeft het de relaxte sfeer vast weten te houden. Je kunt er heerlijk rondtuffen op je brommertje en de stranden zijn zeer rustig. Sinds vorig jaar heeft het ook een (retesnelle) tennisbaan, dus de rackets werden gekruist. We verbleven in een idyllisch resort op White Sand Beach, waar we bungalows direct aan het strand hadden. Het was afzien.

Teken van leven

Na mijn laatste bericht op 20 juni verdween ik van de radar. Helaas had ik wederom gezondheidsproblemen. De vermoeidheid die me daarvoor zo lang parten speelde, kwam weer terug. Erg teleurstellend. Na een korte anti-parasietkuur in april voelde ik me een tijdje kiplekker en nu kwamen de klachten weer terug. Dus ik weer aan die pillen en ook naar het ziekenhuis. Ik had licht opgezette lymfeklieren en dat duidt op een infectie. Hoewel uitvoerig bloedonderzoek aantoonde dat ik wat weinig witte bloedcellen had, werd er geen infectie gevonden. Het was vreemd dat ik weer enorme honger had en heel veel at, maar toch afviel. Bij een infectie zou de eetlust juist af moeten nemen, dus het zou waarschijnlijk zijn dat ik toch weer met parasieten te kampen had, dacht ik.

Een verkenningstocht op internet leerde mij dat de pillen die ik slikte weliswaar effectief zijn, maar in sommige gevallen lange tijd gebruikt moeten worden. Mijn eerste kuur had op aanraden van apotheker en berichten op internet slechts drie dagen geduurd. Nu las ik dat zo'n kuur soms acht weken moet duren en daarna voor de zekerheid nog enkele malen kort herhaald moet worden. En jawel, twee weken geleden verdwenen de vermoeidheid en enorme vreetbuien. Ik voel me weer prima en ben optimistisch dat het lek boven is, als ik de pillen nu maar voor langere tijd slik. Ik ga er dus nog maar even mee door.

En dan hebben we nog die vervelende liesblessure die me van de sportvelden weg houdt. Na zes maanden rust was ik nog weinig opgeschoten. Meerdere dokters bezocht, maar ik kwam niet verder dan wat onzin diagnoses. Totdat ik bij een arts kwam die me direct gebiedde om de extra hak te verwijderen, die ik sinds anderhalf jaar gebruikte om mijn beenlangteverschil op te heffen. Hij zei dat ik hierdoor mijn lies overstrekte. En jawel, direct nadat ik mijn 'hieltje' had afgeschaft, zette het herstel lanzgzaam maar zeer gestaag in. Inmiddels heb ik alweer zonder veel problemen aan tennis en squash gedaan en ben ik zojuist voorzichtig met wat joggen begonnen. Over een paar weken zal ik, als alles goed gaat, de voetbaltraining hervatten. Net op tijd voor het nieuwe seizoen dat eind september begint.

Tijdens mijn gang langs de artsen, op zoek naar een oplossing voor de liesproblemen, heb ik nog wat opgestoken over de ethische standaard van Thaise artsen. Ik had op internet gelezen dat een cortisonen injectie kan helpen bij chronische liesblessures. Dit werd bevestigd door een Nederlandse specialist die ik had geraadpleegd (als je nog eens een liesblessure krijgt, kijk dan even op liesblessure.nl). Dus ik naar een ziekenhuis hier. De arts wilde er echter niet aan. Hij gaf daar een reden voor, maar volgens mij had hij er nog geen ervaring mee en durfde hij daarom niet. Na aandringen van mijn kant ging hij met lichte tegenzin overstag. Nou had ik wel eens zo'n injectie in mijn arm gehad en herinnerde me dat je de naald je lichaam in voelt gaan en ook het injecteren van de vloeistof kunt voelen. Vervolgens wordt het gebied rond de injectie stijf. In dit geval voelde ik alleen dat er een naald op mijn huid werd gezet en was de arts tot mijn verbazing al klaar voordat ik de naald dieper voelde. Ik voelde geen vloeistof en ook de stijfheid bleef achterwege. Op de rekening stonden diverse posten, doch van een injectie werd geen melding gemaakt. Ik was dus geflest, al was de dokter wel weer zo eerlijk om er niets voor in rekening te brengen. Ik naar een ander ziekenhuis, waar ik mijn ervaring met de arts deelde. Hij verdedigde zijn collega en vond dat het onetisch zou zijn geweest om mij een injectie te geven omdat het gevaarlijk zou zijn. Op mijn suggestie dat de arts had gelogen tegen zijn patient werden de schouders opgehaald. Cultuurverschilletje. In mijn Westerse beleving is het juist onetisch om een behandeling voor te wenden. De Thai kijken echter niet op een leugentje meer of minder en dat geldt blijkbaar ook voor de medici.

Stemmen in Thailand

Sinds mijn komst naar Thailand eind 2007 heb ik vele verhalen gehoord en gelezen over het stemmen kopen tijdens verkiezingen. Alle partijen zouden zich hier schuldig aan maken. Hoewel ik geloofde dat dit gebeurt, leken sommige verhalen mij nogal overdreven. Nu, bij 'mijn' eerste verkiezingen, maak ik echter van vrij dichtbij mee hoe erg het gesteld is met de democratie in Thailand.

Een paar weken geleden meldde ik dat ik op werk een dame had ingehuurd om sales calls voor me te doen. We hadden het gisteren even over de rap naderende verkiezingen en zij vertelde mij met een grote lach dat haar oma al 5.000 baht verdiend heeft, het equivalent van ongeveer 100 euro. Dat is voor een oud vrouwtje op het platteland veel geld en oma is momenteel dan ook een zeer gelukkig mens. Ze krijgt van allerlei partijen 500 baht aangeboden voor haar stem. Dit neemt ze gretig aan met de plechtige belofte om op de betreffende partij te zullen stemmen. Inmiddels heeft ze haar stem al 10 keer verkocht. Niemand kan controleren op wie ze daadwerkelijk gaat stemmen. Blijkbaar gaan de omkopers er vanuit dat zo'n schattig oud dametje zich aan haar woord zal houden. Best een grappig verhaal, maar tegelijkertijd in en in triest dat het er in Thailand anno 2011 nog steeds zo aan toe gaat.

Een ander vreemd fenomeen is registratie van stemmers. In Nederland krijgt iedere stemgerechtigde automatisch een kaartje in de bus waarmee je op verkiezingsdag op loopafstand van je huis je stem uit kunt brengen. Simpel en logisch. Hoe zou je het anders moeten doen? Nou, laat dat maar aan de Thai over. In Thailand staat iedereen geregistreerd in de geboorteplaats. Een week voor de verkiezingen, dit weekend dus, worden alle stemgerechtigden geacht zich aldaar te melden om zich op te geven als stemmer. Dit betekent dat de vele Bangkokians die afkomstig zijn van het platteland het hele weekend moeten reizen om een week later hun stem uit te kunnen brengen. Zie jij jezelf al met de bus van Zeeland heen en weer naar Groningen rijden om je op te geven voor de verkiezingen? Zo denken vele Thai er ook over. Ik vroeg onze secretaresse, die uit Nong Khai komt, 600 km van Bangkok, of ze in het weekend naar huis ging om zich te registreren. Ze keek me aan alsof ik niet goed bij mijn pan was. Reiskosten van 2.000 baht maken en het hele weekend onderweg zijn om je stem uit te kunnen brengen (op een zooitje corrupte lieden). Ze zou wel gek zijn.

Waarom deze registratie? Ik kon het antwoord niet zo gauw vinden. Misschien kan het niet anders omdat, anders dan in Nederland, er geen register is van inwoners van een woonplaats en alleen geregistreerd wordt waar iemand geboren is. Misschien komt het huidige systeem de gevestigde orde goed uit en wordt het daarom niet gemoderniseerd. Van de inwoners van Bangkok die van het platteland komen en ver moeten reizen om te kunnen stemmen, is het grootste deel aanhanger van Thaksin. Het motto zal een variant op de Nederlandse belastingdienst zijn: leuker kunnen we het niet maken, makkelijker willen we het niet maken.

Zowel tijdens het weekend van registratie als op de verkiezingsdag zelf, krijgen alle werknemers indien nodig vrijaf. Vele gebruiken deze gelegenheid om zich volgens Thaise traditie vol te laten lopen met whisky. Ook degenen die daadwerkelijk de reis maken doen dit vaak niet onbeneveld, met verkeersongelukken tot gevolg. Vandaar dat er een landelijk alcoholverbod geldt op zaterdag en zondag in deze twee weekenden. Als beginnende expat in Thailand werd ik nog wel eens onaangenaam verrast als er weer eens ergens op gestemd kon worden. Inmiddels ken ik het klappen van de zweep en weet ik dat ik mijn vrijdagavond bij dit soort gelegenheden optimaal moet benutten. Aldus geschiedde.

Beestenbende

Nog een week tot de verkiezingen, voor mij de eerste sinds mijn verblijf in Thailand. Ik moet zeggen, het is genieten hoor. Als buitenstaander - in Thailand zal je als farang altijd een buitenstaander zijn, hoe lang je er ook woont en hoe goed je ook je best doet om te integreren - is het zeer vermakelijk om de ontwikkelingen op de voet te volgen. Ik kan me goed voorstellen dat er voor de Thai zelf weinig lol aan te beleven is. Hoewel de grootste partijen verzoening als belangrijkste thema opvoeren, dreigen de verkiezingen de kloof alleen maar groter te gaan maken. De Grand Canyon is er niets bij. Hoewel ik besef dat het voor jullie in Nederland misschien niet zo interessant is om te lezen, kan ik me niet bedwingen om er nog maar eens een stukje aan te wijden.

Laten we het eens hebben over de capriolen van de People's Alliance for Democracy (PAD). De naam doet vermoeden dat het hier om een volkspartij a la PVDA of SP gaat. Niets is minder waar. De PAD is een verbond van de elite. De gevestigde orde, de militaire en zakelijke top van Thailand (al is de scheidslijn tussen leger en business hier flinterdun), die krampachtig vast probeert te houden aan de status quo in een land dat vroeg of laat onvermijdelijk in hun nadeel zal veranderen. Feitelijk is het niet eens een politieke partij, want ze nemen niet deel aan de verkiezingen.

De PAD is destijds ontstaan als reactie op de opkomst van Thaksin. De regering van de zelfbenoemde Robin Hood werd in 2006 door een coup van het leger omvergeworpen, een gebeurtenis waarin de PAD zowel via demonstraties als achter de schermen een grote invloed had. De PAD dweept met de kleur geel, als reactie op de red shirts van Thaksin. Geel is in Thailand de kleur van de monarchie, een instituut dat door de PAD krachtig ondersteund wordt. De yellow shirts veroverden in 2008 wereldwijde bekendheid door de nationale luchthaven Suvarnabhumi te bezetten uit onvrede met de regeringspartij van Thaksin, die de verkiezingen na de coup wederom glansrijk had gewonnen. Deze actie leidde tot grote economische schade en groot ongemak voor vele duizenden toeristen. Maar de PAD kreeg haar zin en de Democrats kwamen aan de macht.

Hoewel de PAD niet deelneemt aan de verkiezingen barst het in Bangkok van de verkiezingposters van deze groepering. Vreemd, nietwaar? De PAD roept de bevolking op om het vakje 'no vote' aan te kruisen met de slogan 'stem nee, laat geen beesten in het parlement toe'. Nogal cynisch om een campagne te voeren die mensen tracht te bewegen om niet op een partij te stemmen. Het is echter de PAD ten voeten uit. Ik heb ze in bijna vier jaar tijd niet op een constructieve actie kunnen betrappen. Behalve de bekende luchthaven bezetting hebben ze een aantal malen het parlementsgebouw geblokkeerd en stoken ze regelmatig de burenruzie met Cambodja op.

De posteractie heeft in Bangkok tot commotie geleid. Er werden klachten ingediend omdat de PAD geen deelnemer is aan de verkiezingen en de borden daarom volgens de wet illegaal zijn. De PAD verbond zichzelf vliegensvlug aan een of andere onbeduidende partij en voorkwam daarmee dat de belachelijke borden werden verwijderd. Ook klachten dat het ongepast is om Thaise politici met beesten te vergelijken, leidden niet tot verwijdering. Overigens ben ik het met de laatste klacht roerend eens. Zeer beledigend voor de beesten in kwestie om met Thaise politici te worden vergeleken.

Ik denk niet dat de campagne van de gele rakkers enige vruchten af zal werpen. De midden- en onderlaag van de Thaise samenleving heeft de schurft aan de elite en hun PAD. Toch nemen de yellow shirts hun actie zeer serieus. Ze hebben zelfs een levensgroot doek op Sathorn Unique Tower gehangen, een enorm apartementencomplex dat nooit is afgebouwd en al jaren staat te verpieteren op een van de meest aantrekkelijke locaties in Bangkok. De erbarmelijke staat van het gebouw is eigenlijk wel symbolisch voor de democratie in Thailand. Dus is het onbedoeld wel ironisch dat de PAD dit gebouw gebruikt om hun oproep kracht bij te zetten.

Het lijkt er sterk op dat Thaksin's partij Pheu Thai de verkiezingen met overmacht gaat winnen. De vraag is of de PAD en het leger de nederlaag gaan accepteren. De ware betekenis van democratie is helaas in Thailand nog niet doorgedrongen. Het zal niemand verbazen als er wederom een militaire coup gepleegd gaat worden. Hiermee zou de PAD ondubbelzinnig aantonen wie er daadwerkelijk de wilde beesten zijn van de Thaise politiek.