Rapportcijfers

Mag ik jullie even een spiegel voor houden? Expat Explorer is het grootste wereldwijde onderzoek onder expats en meet de kwaliteit van het leven en de ervaringen met integratie in een ander land. Het wordt uitgevoerd in 26 landen, waaronder Thailand en Nederland. Een mooie gelegenheid dus om mijn blog te verrijken met een objectieve analyse van de voors en tegens van mijn moederland en mijn huidige thuisland.

Laten we eens beginnen met de totaalklassering. Thailand staat op een mooie derde plaats, achter Canada (1) en Australie (2). Nederland vinden we niet terug voor de 17e plek, als één na laatste Europese land (alleen Groot Brittanie scoort lager, ik neem aan vanwege het weer, het eten en de vrouwen). Ik moet er wel bij vermelden dat de scores voor de taal niet in de eindranking zijn opgenomen. Anders zou Thailand wellicht iets zakken, want de Thaise taal wordt ingeschat als moeilijkste van alle landen, maar daar heb ik jullie onlangs nog over bericht.

Thailand is top of the bill als het gaat om het maken van vrienden en scoort ook in de top 4 op accommodatie, eten, entertainment, sociaal leven, hobbies en gezondheidszorg. Dat zijn nog eens rapportcijfers. Mooi dat veel van de aspecten die ik op dit blog als positief heb aangemerkt, ook in dit objectieve onderzoek goed uit de bus komen. Weten jullie meteen dat ik niet uit men nek loop te zwammen.

Nederland scoort als een na laagste op het gebied van vrienden maken, een kwalijke zaak aangezien ik dit toch als een zeer belangrijk aspect beschouw. Alleen in Belgie is het wat dat betreft nog erger gesteld. Verder bevindt mijn moederland zich op bijna elk onderdeel onderaan de middenmoot, tussen plek 15 en 20 (van de 26 landen). Transport en educatie voor kinderen scoren relatief goed.

Ik zie in dit rapport een wetenschappelijke onderbouwing van de juistheid van mijn keuze om in Thailand te gaan wonen. In juni gaat dan ook een kopie in de achterzak mee naar Nederland. Als mensen dan weer vragen wat ik in vredesnaam in Thailand te zoeken heb (een domme vraag, maar geloof me, hij wordt weleens gesteld), kan ik ze met de cijfers om de oren slaan en vragen waarom zij eigenlijk nog in Nederland wonen. Dat is nog eens een legitieme vraag.

Is er dan niet één onderdeel waar Nederland bovenaan staat? Ja hoor, ‘jullie’ scoren het beste op working hours. Dat kun je op verschillende manieren interpreteren, maar ik hou het erop dat men vindt dat er in Nederland niet al te hard gewerkt hoeft te worden. En ‘jullie’ maar lachen om ‘ons’ luie Thai. Ik zou zeggen: sluit direct mijn blog en ga eens aan de slag.

Fire show

Op ieder strand in Thailand worden toeristen ‘s avonds vermaakt met vuur shows. Terwijl je na het eten lekker aan je cocktail zit te nippen, sloven Thaise lefgozertjes zich uit met acrobatische toeren met brandende stangen, touwen en kettingen. Een spectaculair gezicht in het donker. De Thai zijn snel en lenig, dus wij westerlingen zijn al snel onder de indruk.

Voor die ventjes zijn de vuur shows een echte lifestyle. Lekker op het strand hangen en cool zijn... zo cool mogelijk. Afgeragte spijkerbroek die half van de kont zakt, vaal shirtje om het afgetrainde lijf, en vooral veel tattoos. Degene die een westers meisje weet te versieren, is natuurlijk helemaal de man. Zo cool als the main man Jimi Hendrix himself.

Lekker weg in eigen land

Na twee dagen Khao Sok zijn we per bus verder zuidwaarts gegaan naar Phuket, het grootste en meest toeristische eiland van Thailand. Je kunt er kiezen voor de drukte van Patong Beach, een soort Zandvoort, of de rustigere plekken opzoeken. Hoe dan ook, de stranden zijn prachtig en alles is na de tsunami van 2004 mooi opgebouwd. We hebben wat rondgetuft op brommertjes en genoten van de uitzichten vanaf de heuvels. Af en toe natuurlijk een hapje en een drankje, en ook nog even geluierd op het strand.

Vanaf Phuket hebben we vervolgens de boot genomen om de korte vakantie af te sluiten met drie dagen Koh Phi Phi, bekend van de The Beach met Leonardo Di Caprio. Die film is niet voor niets rond dit eiland opgenomen, de natuur is prachtig. Het is wel een echt backpackers eiland. Er zijn meer tattoo shops dan restaurants en als je niet onder de inkt zit en niet rookt hoor je er eigenlijk niet echt bij. Veel macho mannetjes en hard pratende Amerikanen, je kent dat wel. We hebben het eiland dus maar omgedoopt tot Koh Thi Thi (TatToo; TestosTeron) en lekker gerelaxed bij onze rustieke bungalow, met uitstapjes ter voet naar het viewpoint en per kano naar Monkey Beach. Maar bovenal... lekker weinig uitgevoerd. Heerlijk toch?

Ik sta inmiddels met beide benen middenin het multimediale tijdperk, dus de tijd van een paar lullige foto's is voorbij. Bijgaande slideshow geeft een impressie van onze trip. Natuurlijk niet om jullie de ogen uit te steken, maar louter om jullie op de hoogte te houden. Wel graag even meedoen met het refein en handjes in de lucht.

Welcome to the jungle

Vorige week had ik twee public holidays. Door nog drie dagen extra op te nemen, had ik dus negen dagen achter elkaar vrij. Een mooie gelegenheid om voor het eerst sinds juli weer eens een uitstapje te maken. Dus ik met Edwin op het vliegtuig naar het zuiden des lands gestapt.

Eerste bestemming was Khao Sok National Park, een relatief onbekend en dus onbemind gebied, maar zeer de moeite waard. Het park bevat een van de oudste jungles ter wereld, ouder bijvoorbeeld dan het regenwoud van de Amazone. Doordat de Thai er, naar een idee van de koning, een dam hebben gebouwd om de energievoorziening in het zuiden een handje te helpen, is er een groot meer ontstaan van 165 vierkante km. Het totale park bestrijkt 739 vierkante km.

We hebben een tourtje gedaan van twee dagen en werden met vier andere toeristen in een longtailboot over het meer vervoerd. We sliepen in houten bungalowtjes op het water. Heerlijk rustig in een prachtige omgeving. ‘s Ochtends vroeg hoorden we de aapjes krijsen: ‘Welcome to the jungle!’.