Nieuwe baan

Sinds ik eind juni terug ben van vakantie in Nederland heb ik het op mijn werk steeds minder naar mijn zin. Ik had er van mijn baas ongevraagd een taak bij gekregen waar veel tijd in gaat zitten en waar ik helemaal niks aan vind. Ik ging steeds meer met tegenzin naar mijn werk en dus besloot ik dat het hoog tijd was voor een andere baan. Ik was nog niet begonnen om aktief te zoeken toen ik een baan op Linkedin zag die wel bij me paste.

Na een gesprek met de recruiter stelde hij me voor bij de Managing Director van TNS, een van de grootste marktonderzoekbureaus in de wereld. Die houdt sollicitaties graag informeel en wilde afspreken in de kroeg. Zo kwam ik dat ik een biertje met hem ging drinken en het sollicitatiegesprek afgerond werd met een potje poolbiljart. Heb ik dat ook een keer meegemaakt. Ik had het idee dat het wel goed zat.

Het is nu een paar weken later en ik heb de aangeboden baan geaccepteerd, wat betekent dat ik per 1 februari bij TNS aan de slag ga. Ik ben daarbij zeer verheugd dat ik er qua salaris 50% op vooruit ga. Ik verdien genoeg om prettig rond te komen, maar extra spaargeld per maand is natuurlijk lekker. Ik moet toch voor mijn eigen pensioen zorgen hier en het is lekker als ik daar iedere maand een flink bedrag voor opzij kan zetten. Het kantoor van TNS ligt vlak bij een skytrain station, drie stations verder dan InsightAsia, maar die 10 minuten extra reistijd heb ik er graag voor over. Het kantoor ligt tevens langs de Chao Phraya rivier en vlak bij het begin van Chinatown. Kan ik die leuke kant van Bangkok ook eens wat vaker bekijken.

Mijn huidige baas was niet zo in zijn nopjes met het nieuws en ik verwacht dat hij de resterende tijd nogal eens lastig zal doen. Ik had nog vrij veel vakantiedagen over en ik weet niet hoeveel ik er nog op mag nemen. Als ik er met kerst maar een week tussenuit kan, vind ik het wel best. Voordat ik het weet is het eind januari en begin ik aan een nieuw hoofdstuk.

Hondenleven

Een paar weken geleden schreef ik over mijn bezoek aan Ko Samet en dat ik dat vaker moest doen. Onlangs werd onze voetbalwedstrijd verplaatst van het weekend naar een doordeweekse avond en dus maakte ik maar weer van de gelgenheid gebruik. Ik nam

vrijdag de 9e vrij en had dus drie dagen vrij voor een strandbezoek. Dit keer in mijn eentje.

In mijn tas een boek en wat DVDs om op mijn laptop te bekijken. Die had ik echter net zo goed thuis kunnen laten.

Normaal verveel ik me nogal snel als ik niks te doen heb, maar daar had ik nu geen last van. Zee in, zee uit, was genoeg aktiviteit om de dag door te komen. ‘s Avonds kwam ik wat mensen tegen.

Een van de hoogtepunten van

de dag was toch wel de hond die zich door een strandverkoper richting zee liet dragen en zich onder liet graven met zand, om vervolgens ruim een half uur zo te blijven liggen. Zal wel lekker verkoelend zijn voor zo’n beest. Zie filmpje.

Helaas werd ik op de terugweg niet lekker. Ik vrees dat ik mijn tandenborstel niet met het kraanwater van de bungalow had moeten spoelen. Terug in Bangkok dacht ik dat het vanzelf wel over zou gaan en was rijkelijk laat met de gang naar de dokter. Sinds gisteren heb ik een anti-bioticakuur en hopelijk is mijn maag in een paar dagen weer genezen.

Voetbal of strand?

Veel mensen denken bij Thailand meteen aan strandvakanties. Als je in Thailand woont, zit je vast en zeker om de haverklap met een cocktail in je hand naar de zonsondergang te koekeloeren? Nou, dat doe ik eigenlijk veel te weinig. Het is een probleem

dat de klimatologische seizoenen niet lekker samenvallen met het voetbalseizoen. Tussen mei en september ligt de Bangkok Casuals League stil. Laat dat nu precies samenvallen met het regenseizoen. Het is dan vaak bewolkt en als het tegenzit

moet je tegen de regen schuilen. Momenteel loopt het regenseizoen op zijn einde en wordt het weer helderder. Ideaal strandweer. Het voetbalseizoen is echter ook begonnen en ik word tot kerst ieder weekend op het veld verwacht.

Deze week was er een lang weekend en omdat ik me doordeweeks niet helemaal lekker had gevoeld, zag ik het niet zitten om bij 35 graden over het gras te sleuren. Ik meldde me dus af en maakte van de gelegenheid gebruik om een paar dagen naar Ko Samet te gaan. Ruim drieeneenhalf uur met de bus en vervolgens nog een kwartiertje met de speedboot. Totale transportkosten heen en terug 20 euro. Twee overnachtingen 50 euro. Het was perfect weer en het strand was gezellig druk, zonder dat het overbevolkt was. Overal ligstoelen en eettentjes op het strand. In de avond vuurshows en Premier League op TV. Zaterdagochtend heen en maandagmiddag weer terug. Dat zou ik vaker moeten doen, maar het voetbal schema laat het niet toe. Ik heb me echter voorgenomen om me zo nu en dan af te melden bij mijn team en het weekend op het zand te slijten, in plaats van op het gras. Ik woon ten slotte niet voor niets in Thailand.

Een avond met Chuvit

Ik heb al eerder geschreven over Chuvit, de ‘massagekoning’ van Thailand die eigenhandig een imperium van grote massagehuizen van het ontdeugende soort opbouwde en weer van de hand deed om de politiek in te gaan. Vorig jaar behaalde zijn eenmanspartij vier zetels in het parlement. Sindsdien zorgt hij regelmatig voor opschudding in het parlement en onder de bevolking door corrupte praktijken met verborgen camera’s te filmen en de filmpjes in persconferenties te tonen.

Dit wordt hem door de gevestigde orde niet in dank afgenomen en onlangs was de eerste geweldspleging jegens hem een feit. Een medewerkster sprong net op tijd tussen Chuvit en zijn belager en ving de messteken op. Ze kwam er met een hoop hechtingen vanaf. De politie wist op slag te melden dat de dader zomaar iemand met psychische problemen was, zonder enig deskundig onderzoek. Dit versterkt alleen maar het vermoeden dat er een machtig persoon achter de aanslag zit, die door de politie beschermd wordt.

De Foreign Correspondent Club Thailand organiseert regelmatig thema avonden. Ik had nog nooit van deze organisatie gehoord totdat ik toevallig vernam dat Chuvit kwam spreken over corruptie. Dinsdagavond ging ik er uit nieuwsgierigheid heen om te kijken wat hij te melden had en wat voor een kerel het nou is. Ik was er al vroeg en zag hem binnenkomen. Hele relaxte vent en tot mijn verbazing was er geen bodyguard in zijn buurt. Hij ging gezellig met een groot glas bier in zijn hand met de organizatoren kletsen en hij oogde als een jongen van de gestampte pot met wie wel te lachen valt, maar niet te spotten.

Chuvit begon meteen goed. Hij stelde zich kort voor, alsof dat nodig was, en zei dat CNN hem als een pimp beschreven had. “Pimp?”, zei hij quasi-beledigd. “Call me super pimp. I don’t mind. I am still cleaner than a Member of Parliament.” Die ging er lekker in bij het publiek en Chuvit schakelde snel over naar een aantal fimpjes die hij met een verborgen camera had laten maken van corrupte praktijken. Politie agenten die geld aannemen om bekeuringen af te kopen, illegale casino’s die gerund worden door hoge politie functionarissen, jonge meisjes uit Laos die in bordelen gestopt worden, smokkel van rijst en brandstof tussen Cambodja en Thailand, brandweerwagens die zogenaamd in Oostenrijk gekocht zijn maar in werkelijkheid in Thailand geassembleerd zijn en na de spooktransactie ergens staan te verpieteren, belachelijk grote treinstations waar nauwelijks reizigers gebruik van maken.

Amusant was de anekdote dat Chuvit in het parlementsgebouw per ongeluk een verkeerde deur nam en ineens oog in oog stond met parlementsleden die een kamer hadden omgebouwd tot een casino. Na een ongemakkelijke stilte hadden ze hem uitgenodigd om met wat van hun flappen een gokje te wagen. “They are so nice”, vertelde Chuvit ons quasi-vertederd. Hij wist ook nog te melden dat ieder parlementslid bij aantreden 60 miljoen Baht (1,5 miljoen Euro) te besteden krijgt. Zomaar, no questions asked.

De boodschap was dat corruptie in alle facetten van de Thaise maatschappij aanwezig is en, erger nog, volledig geaccepteerd is. Chuvit wist de corruptie op een vermakelijke en overtuigende manier zichtbaar te maken. Tijdens de afsluitende vragensessie gaf hij echter ook grif toe niet te weten hoe corruptie te bestrijden is en of corruptie in Thailand ooit af zal nemen. Hij maakte de indruk wat moedeloos te zijn omdat zijn onthullingen tot dusver niet meer teweeg hadden gebracht dan wat deining in de media. Met zijn vier zetels heeft hij volgens eigen zeggen niets in te brengen in het parlement en hij vraagt zich af waar hij het allemaal voor doet. Alles wat het hem oplevert zijn levensbedreigingen.

Naast moedeloosheid straalde hij echter ook veel passie uit. Ik was vooraf benieuwd of hij de handschoen tegen corruptie had opgenomen vanwege een persoonlijke vendetta tegen de politiemensen die hem jarenlang hadden afgeperst of dat hij het daadwerkelijk vanuit liefde voor Thailand doet. Zijn passie kwam oprecht over en ik denk dat Thailand iemand als Chuvit nodig heeft om een beweging op gang te brengen.

Ik denk echter ook dat hij de verkeerde weg kiest. Dat Thailand tot op het bot corrupt is, weten we nu wel. Het probleem is dat de man in de straat het probleem niet ziet. In het dagelijkse leven is het immers best handig dat je een verkeersovertreding met 100 Baht kunt afkopen en andere dingen onder tafel kunt regelen. Grootschalige corruptie raakt ze niet direct in de portemonnee, dus daar maken veel Thais zich niet zo druk over.

In het parlement heeft Chuvit weinig invloed. Hij zou volgens mij meer het land in moeten en van sociale media gebruik moeten maken om mensen ervan te overtuigen dat corruptie niet acceptabel is omdat machtsmisbruik vooruitgang van het land en haar bevolking belemmert, vooral van de arme bevolking. Maak ze duidelijk dat ze indirect wel degelijk persoonlijk hinder hebben van corruptie. Pas als corruptie door de bevolking niet meer geaccepteerd wordt, heeft het onthullen ervan echt zin, volgens mij dan. Ik had daar graag een vraag over gesteld, maar ik had er natuurlijk niet het lef voor om tussen al die journalisten achter de microfoon te gaan staan. Zie je het voor je, “Mister Chuvit, may I suggest you change your strategy?” Misschien moet ik Chuvit gewoon even bellen om het rustig uit te leggen. Hoe dan ook, het was een leuke avond en ik hoop dat hij door gaat.

Food court

In Bangkok is de food court een bekend verschijnsel in hypermarkten en warenhuizen. Je zou het typisch Thais kunnen noemen. Het zijn in feite grote kantines waar je voor weinig geld een bordje eten kunt halen. In het midden staan de tafels en erom heen is een lange rij met voedselstalletjes. De verkopers huren een klein stekje van de exploitant. Sommigen maken de maaltijden op bestelling, in ongeveer een minuut. Anderen prepareren het voedsel en scheppen het op uit bakken. De kosten bedragen in de meeste gevallen het equivalent van een euro.

Een hi-so Thai laat zich uiteraard niet in een food court zien en de tafels worden dan ook meerendeels bezet door mensen van eenvoudige komaf. Daardoor bestaat een groot deel van het aanbod uit gerechten van het platteland, voor mij niet te naggelen. Toch is er altijd wel iets van mijn gading te vinden voor een snelle hap.

Vlak bij mijn nieuwe condo zijn twee hypermarkten. Big C zit vlak tegenover mij, twee minuutjes lopen. Tesco-Lotus zit naast het sky train station, waar ik iedere dag langs kom. Een paar keer per week eet ik daar een Thaise maaltijd. Mijn favoriet is Massaman Curry, met rundvlees of kip, rijst, aardappelen en dunne pindasaus. Ommeletje erbij. Heerlijk.

Gitaarheld

Vorig jaar beleefde ik mijn eerste concertbezoek in Bangkok. Het concert van voormalig Guns ‘n’ Roses gitarist Slash was zeer de moeite waard. Gisteren mocht ik voor de tweede maal mijn niet geringe muzikale hart ophalen. De Amerikaanse gitarist en zanger Joe

Bonamassa trad op in Siam Paragon. Joe is bij het grote publiek niet zo bekend als Slash, maar beheerst zijn instrument wel een paar klassen beter. Overigens geen schande. Joe speelde op zevenjarige leeftijd al nummers van Jimi Hendrix

feilloos na en stond op zijn twaalfde al op het podium met B.B. King, die hem toen al een grootse toekomst voorspelde. B.B. heeft er blijkbaar kijk op want Bonamassa wordt door kenners aangeduid als de beste gitarist van zijn generatie. Dat ga ik niet tegenspreken.

Ik ben een groot bewonderaar en heb bijna al zijn CD’s. Ondanks zijn gebrek aan uitstraling heeft Joe een enorme reputatie opgebouwd als live artiest. Tot nu toe had ik dat alleen op DVD mogen aanschouwen. Gelukkig kon ik dus gisteren de naam Joe Bonamassa toevoegen aan de imposante lijst van gitaarhelden die ik in mijn nog zo jonge leven al heb mogen zien. De meeste concerten van internationale artiesten vinden plaats in de Impact Arena, een uur rijden vanuit het centrum. Daar zag ik Slash en daar begint vandaag ook het jaarlijkse ATP tennis toernooi, maar dat laatste terzijde. Joe trad op in Siam Paragon, een luxe shopping mall in het stadshart. In de bovenste twee verdiepingen is een grote bioscoop gevestigd en tevens een theater. Toen ik een kaartje ging kopen, kon ik op een plattegrond mijn zitplaats uitkiezen. Ik koos voor een plek op de eerste rij van het balkon - niet zomaar een balkon, maar de Royal Balcony, dat je het even weet. Zitplaatsen vooraan in de zaal waren nogal duur en volgens mijn redenatie zou ik het vanaf mijn balkonplaats zeer goed kunnen zien.

Toen ik gisteren arriveerde voelde ik een lichte teleurstelling omdat het balkon nogal hoog hing en ook verder van het podium verwijderd was dan ik me had voorgesteld. De grote bioscoopstoel was wel zeer comfortabel, dat dan weer wel. Het concert begon stipt op tijd om 20.00 uur, zoals het hoort. Terwijl Joe een geweldige acoustische set van vijf nummers neerzette, druppelden vele bezoekers op hun dooie gemakje de zaal binnen. Niet alleen Thais, maar ook veel buitenlanders. Tot 20 minuten na het begin kwamen regelmatig mensen binnen. Dat begrijp ik dus niet. Koop je een kaartje om een van de beste gitaristen van de wereld te zien, in een land waar internationale concerten dun gezaaid zijn, kom je te laat.

Het optreden was vanaf het begin geweldig. Ik had me al verzoend met mijn balkonplek die niet zo goed was als gehoopt, toen ik er achter kwam dat ik ook beneden mocht zitten, omdat het niet uitverkocht was. Die kans greep ik graag aan en ik zat de tweede helft van het concert 20 meter van het podium. Ondertussen etaleerde Joe twee uur lang zijn veelzijdigheid en wisselde gevoelige blues nummers af met harde rock nummers. Eigen composities werden gecombineerd met nummers van Gary Moore, Bad Company, The Who en ZZ Top. Voor het laatste nummer moedigde hij het publiek aan om vooral te gaan staan en dichterbij te komen, waardoor de theatersfeer uiteindelijk toch nog werd ingeruild voor een echte concertsfeer. Het was van begin tot eind genieten om zo’n uitzonderlijk talent aan het werk te zien en ik had dan ook een geweldige avond. Uiteraard ontbreekt de sfeerimpressie niet.

Corporate Social Responsibility in Thailand

Eens in de zoveel tijd doet ons kantoor in Bangkok aan CSR. Dat staat voor corporate social responsibility. Het idee daarachter is dat je als bedrijf iets terug doet voor de gemeenschap waarin je opereert. In het verleden hebben we donaties gedaan bij

een ziekenhuis voor monniken en bij een opvangcentrum voor gehandicapte honden. Vorige week vrijdag ging ik mee naar een tempel. Het viel me op dat mijn collega's de CSR activiteit dit maal vooral gebruikte om het eigen karma wat op te vijzelen. Er werden allerlei

soorten vis gekocht en vervolgens in de rivier langs de tempel gegooid. Ik liet me vertellen dat iedere vissoort een eigen uitwerking heeft. Zo beschermt de ene vis je tegen vijanden, een ander soort vis weer tegen ziekten, enzovoort. De grote vissen in de rivier

varen er wel bij. Ze worden de hele dag door van prooien voorzien en scholen dan ook in grote getalen samen bij de pier. Als er stukjes brood in het water worden gegooid, kun je ze goed zien.

Het viel me weer op hoe

bijgelovig de Thai zijn. Niet alleen betreffende het ritueel van vissen in het water gooien. Bij de tempel was een soort altaar met tekeningen van een meisje. Een collega vertelde dat dit meisje in Thailand heel bekend was en vervolgens kwam er een verhaal dat ik niet

helemaal kon volgen over haar bovennatuurlijke krachten en haar geest. Het verhaal zou al drie keer verfilmd zijn. Toen ik een foto maakte van het altaar, trok mijn collega wat wit weg. Hij vond het niet zo'n goed idee. Ik zou op de foto wel eens haar geest kunnen zien en

dat was nogal eng. Je weet nooit wat je over jezelf afroept. Ik blijf het vreemd vinden dat welopgeleide Thai - deze jongen komt uit een rijke familie en heeft in London gestudeerd - onvoorwaardelijk in geesten geloven.

Bij de tempel zitten ook een stuk of tien waarzeggers, die het behoorlijk druk hebben. Voor een bescheiden bedrag kun je er achter komen wat de toekomst voor je in petto heeft. Of je er ook achter kunt komen of Nederland ooit nog wereldkampioen wordt, weet ik

niet.

Na een korte ceremonie door een monnik gingen we naar een restaurant waar zoals gebruikelijk de wiskey rijkelijk vloeide.

Sport weekend

Sinds ik terug ben van vakantie in Nederland, alweer ruim twee maanden, had ik nog maar twee maal getennist. Het weekend van 25/26 augustus was er een tennistoernooi en dat was een mooie gelegenheid om weer eens wat uurtjes te

maken en wat ritme op te doen. Ik had me opgegeven in de hoogste categorie, dat was een lijstje van 16 spelers. Er werden pro-sets gespeeld, dus tot de 8.

Vanwege gebrek aan trainingsuurtjes speelde ik niet

sterk. Ik had echter een zeer gunstige loting en kwam de eerste rondjes tegen wat oudere Thaise knarren. Nadat ik de eerste wedstrijd met 8-3 gewonnen had en in de tweede ronde snel een 4-1 voorsprong nam, ging het tropische weer zijn tol eisen. De zon brandde de hele middag en ik had me nogal slecht voorbereid. Te weinig water gedronken en ik was zo'n beetje de enige speler zonder petje op de baan. Ineens voelde ik me slap en kreeg ik pijn in mijn kop. Mijn tegenstander trok de stand gelijk en met pijn en moeite sleepte ik me uiteindelijk naar een 8-6 overwinning.

Die avond snel een petje gekocht, veel water gedronken en vroeg naar bed. De volgende dag in de halve finale alweer tegen een Thai die iets ouder was dan ik. Het zijn allemaal van die rommelaars. Het vervelende van de Thai is dat ze vaak op oudere leeftijd nog zeer fit zijn. Ze zijn flexibeler gebouwd en lijken minder aan slijtage onderhevig. Dat zie ik bij het voetbal ook. Die gasten lopen dan ook als een kieviet, het weer lijkt ze niet te deren. Mij wel. Zodra ik op de baan stond voelde ik me weer zo slap als een vaatdoek en kwam met 5-3 achter.

Externe factoren wakkerden echter het vuurtje in mij aan. Vanaf het begin was de vrouw van mijn tegenstander luid aan het klappen voor iedere simpele fout van mijn kant, en dat waren er vele. Toen mijn irritatiegrens bijna bereikt was, begon er een eikel achter de baan te klappen toen ik net met een uiterste krachtsinspanning een lob van mijn tegenstander had achterhaald en terug wilde slaan. Door zijn voorbarige gejuich miste ik. Toen was de maat vol. Over mijn lijk dat ik dit potje ging verliezen. De adrenaline en enkele oerkreten hielpen me er enigzins bovenop en op mijn tandvlees knokte ik van 3-5 naar 8-5 winst, met dank aan de 'fans' voor de inspiratie.

Ondertussen voelde ik me toch echt wel aan het eind van mijn latijn. De andere halve finale was van beduidend hoger niveau geweest en ik gaf mezelf weinig kans. Ik moest tegen Fabian, de enige deelnemer die ik van tevoren kende. Ik had een paar keer met hem getraind, nadat iemand me met hem in contact had gebracht. Hij is een jaar of 26 en tennist meerdere malen per week. Tot nu toe had ik elke keer heel dik van hem verloren. De voortekenen waren dus niet gunstig.

Toen we de baan op gingen, was het echter net bewolkt geworden. Al snel voelde ik dat mijn lichaam nog redelijk functioneerde zolang de zon er maar niet vol op stond. Ik raakte de ballen een stuk beter dan eerder in het weekend en ondanks een vroege break tegen, 0-2 na vier (!) dubbele fouten, kwam ik al snel terug. In de training had ik weinig geduld getoond met zijn verdedigende manier van spelen. Nu deed ik dat wel en bleek hij zelf het spel niet te kunnen maken. Tot mijn eigen verbazing - en waarschijnlijk die van hem - won ik vrij makkelijk met 8-4.

Het leuke is dat hij zich oorspronkelijk via email gepresenteerd had als sparringpartner. Hij wilde wel met mij trainen, maar dan moest ik de baan betalen. Geen probleem van gemaakt. Ik lachte nu wel enigzins in mijn vuistje dat ik in de finale zo dik van hem won. Leuk om het toernooi te winnen. Wel hoop ik de volgende keer tegen wat jongere en betere spelers te loten in de eerste ronden. Ik zal me ook wat beter voor moeten bereiden op de zon. Nu was alleen de finale van redelijk niveau. De rest was puur overleven met duw-en-trek-tennis.

Na het tennissen was de koek echter nog niet op. Mijn voetbalteam had de eerste oefenwedsrijd voor het nieuwe seizoen, toevallig op hetzelfde terrein. Ik stond in de basis, overwoog om te bedanken, maar besloot het toch te proberen. Had ik het maar niet gedaan. Na tien minuten wilde ik een lange pass geven. Meteen schoot de kramp in mijn rechter bovenbeen. Niet zo'n beetje ook. Al mijn spieren tussen knie en heup stonden zo stijf als het maar kan. Wat een pijn! Rekken kon niet en niemand wist wat te doen. Ook aan de goed bedoelde suggestie "relax" had ik weinig - als je niks zinnigs weet te zeggen, hou dan je mond als ik lig te vergaan van de pijn.

Ik heb me maar naar de kant laten dragen, zodat de teams verder konden. Uiteindelijk lukte het een fysiotherapeut in ons team, die later gearriveerd was, om de spieren stukje bij beetje te ontspannen door hard met zijn duimen te masseren. De krampaanval had een kwartier geduurd. Nog nooit meegemaakt en ik hoop het nooit meer te ondergaan. Uiteraard niet meer in actie gekomen. Dat mijn lichaam behoorlijk in de reserves had getast, merkte ik ook na afloop. Ik kreeg mijn traditionele apres-biertje nauwelijks weggeslikt. En dat wil wat zeggen.

Baan Saran Nuch

Na anderhalf jaar City Living vond ik het wel weer welletjes. Toen ik er net introk was ik erg enthousiast, want de kamer was een behoorlijke vooruitgang ten opzichte van Sitara Place. De extra ruimte was erg lekker, evenals de balkons en het heerlijke zwembad. Het was zeker goed toeven in City Living, maar na ruim een jaar ging het me wel tegenstaan dat het aanbod qua eetgelegenheden in de buurt bijzonder karig was. Er zijn veel van die armetierige straattentjes met Isaan voedsel. Isaan is de het noordoosten van Thailand. De armste regio. Velen trekken naar Bangkok vanwege economische redenen en dus is er overal in Bangkok veel eten uit die streek verkrijgbaar. Ik vind het in de meeste gevallen niet te naggelen.

Ook kreeg ik steeds meer moeite met reistijden naar voetbal en tennis. Ik woonde vrij ver van de voetbalvelden af en sinds ik een Viking ben, speel ik niet alleen in het weekend, maar train ik ook op woensdagavond. Bovendien ben ik ook weer een beetje begonnen met tennissen, na lange periode van inactiviteit. Ik besef dat het eigenlijk toch wel een leuk spelletje is, dat ik vaker wil beoefenen. Maar ook voor een potje tennis was ik lang onderweg. Het veld voor de voetbaltraining en de tennisbanen liggen vlak bij elkaar en ik was bijna 45 minuten onderweg naar huis.

Dus besloot ik maar eens te gaan kijken naar een appartement enigzins in de buurt van de voetbalvelden en tennisbanen. Na een paar opties bekeken te hebben, was ik nog niet echt overtuigd. Het was niet slecht, maar haalde het niet bij City Living. Toch gaf de locatie de doorslag en stond ik op het punt om een appartement te nemen toen ik op de valreep nog iets anders zag op internet. Ik ben gaan kijken en was meteen verkocht.

Baan Saran Nuch ligt op loopafstand van skytrain station On Nut en heeft een goed zwembad. Het is niet zomaar voor de eerste de beste paupers en noemt zichzelf een Executive Residence. Dat je het effe weet. De kamer ziet er goed uit. Frisse witte verf op de muren. Mooie donkere meubels. Een lekker balkon boven een aantrekkelijke tuin, met wat tropische bomen die voor privacy zorgen. Een goed matras. Niet onbelangrijk, want het matras in City Living was me wat aan de zachte kant. Enige nadeel was dat er geen TV stond, dus die moest ik zelf aanschaffen en ik heb meteen maar zo’n groot ding van 42 inch voor mijn snufferd gezet.

Wat Baan Saran Nuch een streepje voor geeft op andere appartementengebouwen is dat er een restaurant in de tuin staat. Wel zo makkelijk dat je niet altijd de deur uit hoeft voor een maaltijd. Ze hebben een ruim menu met zowel Thaise als Westerse gerechten. Je kunt er heerlijk buiten zitten met een sfeervol muziekje op de achtergrond. Eventueel op het balkon van de tweede verdieping, waar je ook pool kunt spelen. Enige nadeel is dat ik de prijzen wat aan de hoge kant vind. Slechts net iets lager dan een sportsbar in het centrum. Binnen een week nadat ik introk was het restaurant al dicht en het is nu even wachten tot de volgende pachter begint. Hopelijk stelt hij het prijspeil iets naar beneden bij. Maar ook bij de huidige prijzen wil er best een paar keer per week eten. Verder zijn er gelukkig nabij ook meerdere opties om de maag te vullen. Ik heb de foodcourts van Tesco en Big C al tot tevredenheid getest.

Vandaag is dag 9 in mijn nieuwe onderkomen en ik ben redelijk gesettled en zeer tevreden met mijn switch. Ik betaal iets meer dan in City Living, maar over de 15.000 Baht (zo’n 385 euro) hoor je me niet klagen. Niet alleen qua reistijd ga ik er flink op vooruit. Ik heb al gezien dat de buurt een stuk leuker is. Ik denk dat de verhuizing me dan ook zal inspireren tot wat nieuwe stukjes over On Nut. Hebben jullie weer wat om naar uit te kijken, haha.

Reconciliation

In de internationale pers is het de laatste tijd redelijk rustig wat de Thaise politiek betreft, al kwam het koninkrijk gisteren weer even in het nieuws toen bekend werd dat het Department of Intellectual Property een officieel protest heeft verstuurd aan de ambassade van de VS vanwege de omstreden tweet van Lady Gaga. Zoals eerder gememoreerd grapte de megaster na aankomst in Bangkok dat ze op jacht zou gaan naar een nep-Rolex. De verontwaardiging bij de overheid is blijkbaar zo groot dat men zich ertoe laat verleiden om zichzelf volledig belachelijk te maken. Misschien moet het DIP iets beter haar best doen om van de bedenkelijke reputatie af te komen en zich niet zo kwaad maken als een weliswaar beroemd, maar onbeduidend iemand er een grapje over maakt.

Wat interne politieke spanningen betreft was er weinig te melden de afgelopen tijd, maar dat is denk ik een stilte voor een hele grote storm. De roodhemden hebben sinds ze aan de macht zijn de mond vol van 'reconciliation'. Je kunt werkelijk waar geen enkele dag de voorpagina van de krant bekijken of het woord valt meerdere keren. Het online woordenbook definieert reconciliation als 'the reestablishing of cordial relations'. Daarvan kan natuurlijk geen sprake zijn. De reconciliation is een nauwelijks verhuld excuus om Thaksin weer op eigen bodem te brengen onder het mom van zand erover. Om dit te bereiken is een wet bedacht die alle politiek gekleurde veroordelingen sinds de coup van 2006 ongedaan maakt. In plaats van herenigen zal de terugkomst van de Grote Leider de toch al enorme kloof slechts groter maken.

Uiteraard is de oppositie fel tegen en nu de wet in het parlement komt, wordt het spannend. De eerste demonstraties verlopen vredig, maar in het parlement zelf loopt het al uit de hand. Bij de eerste behandeling van de wet wilde de voorzitter van het parlement, een Pheu Thai lid, meteen een stemming beginnen om de wet bovenaan de agenda te plaatsen. De oppositie heeft nogal wat bezwaren en vragen, en wilde daar eerste over debatteren, zoals dat hoort in een democratie. De voorzitter gaf echter te kennen dat de wet urgent is en dat hij de macht heeft om de stemming uit te roepen. Einde discussie, wat hem betreft.

Wat er vervolgens gebeurde kun je in onderstaande filmpje zien. De oppositie komt uit de banken om haar ongenoegen over de on-democratische handelswijze kracht bij te zetten. Thailand is een zeer geemancipeerd land en naar verluid vond er onder de vrouwelijke parlementsleden wat fysieke intimidatie plaats. Tot echte schermutselingen kwam het echter nog niet, maar het zal mij niet verbazen als dat nog komt. Bij Muay Thai (Thai boksen) geldt de eerste ronde ook meestal als opwarmertje, waarna het gevecht echt begint.

Misschien vraag je jezelf af waar de lieftallige premier was, niet toevallig de zus van de persoon waar het allemaal om draait. Ze was afwezig, zoals altijd als er iets belangrijks betreffende broerlief in het parlement besproken wordt. Ze was in het land om dijken te inspecteren. Ook heel belangrijk en daar heeft ze vast heel veel verstand van. Als ze me missen, dan ben ik vissen.

Dat is een goed stel hoor

Afgelopen weekend werd het jaarlijkse Tesco toernooi gehouden, georganiseerd door de British Chamber of Commerce. De All Stars waren weer van de partij, helaas dit jaar zonder legendes Ian Rush en John Barnes. Toch is Lee Sharpe (foto) ook een

aansprekende naam. Voor de onwetenden: hij bezette de linkerflank van Manchester United nadat Jesper Olsen vertrok en verloor later zijn plek aan een zekere Rian Giggs. Kan gebeuren. Clive Walker is minder bekend bij het grote publiek, maar hoeft zich met 1,000 optredens op het hoogste niveau in Engeland, waarvan het meerendeel voor Chelsea, niet voor zijn carriere te schamen. Er waren ook

nog wat minder bekende oud-spelers en een aantal presentatoren van sportzender ESPN. Ook wel leuk om tegen die gasten te spelen. Stel je voor dat je de kans krijgt om Jack van Gelder een doodschop te verkopen.

Vorige jaren speelde ik mee met Dutch Boys United. Een heel gezellig team, maar meedoen om de prijzen zit er niet in. Omdat mijn Hollandse maten een jaartje oversloegen, sloot ik me deze jaargang aan bij Sunbelt, jongens die ik allemaal goed ken. Ze hadden een team in zowel 35+ als 40+ en ik speelde in beide teams. Ik moest dus aardig aan de bak. Op zaterdag speelden we in de 40+ categorie tegen de All Stars en counterden we naar een 3-1 overwinning, daarmee al onze poulwedstrijden winnend. Zaterdagavond was er een diner voor de spelers in een hotel. Een van de TV presentatoren in het All Stars team interviewde op een podium een aantal van de ex-profs. Dat was wel leuk, maar voor vermakelijke anecdotes moet je bij Rene van der Gijp zijn en niet bij Clive Walker. Na het diner besloot het bijna voltallige Sunbelt team om zichzelf moed in te drinken in enkele horeca gelegenheden.

Zondag de halve finales in beide categorieen. In de 35+ tekende ik voor de gelijkmaker, vlak voor tijd, waarna het net als in de 40+ halve finale op een strafschoppenserie uitdraaide. Gelukkig hebben we in Rene een enorm goede keeper die de ene na de andere penalty uit zijn doel ranselt. Ik stond gelukkig niet op de lijst om een van de eerste penalties te nemen en tegen de tijd dat ik aan de beurt kwam had Rene de klus al geklaard. Twee finales dus.

De eerste finale was in 40+ en wederom stonden we tegenover de All Stars. We dachtten dat het dit maal moeilijker zou worden om ze te verslaan, maar we speelden ze compleet van de mat. Mijn ploeggenoten waren zo geinspireerd door mijn vroege doelpunt uit een volley dat ze er nog vier goals bij maakten. Bij 5-0 vond ik het zelfs een beetje genant worden. De ex-profs deden er alles aan om de nul van het spreekwoordelijke bord te halen, maar ze kregen nauwelijks kansen en een doelpuntje zat er niet in voor ze.

De finale in de 35+ was van begin tot einde zeer spannend. Beide ploegen speelden op de aanval, maar er vielen geen doelpunten. In de strafschoppenserie kwam Rene weer even in actie. De tegenstanders uit Maleisie konden de beker pakken door de laatste penalty te verzilveren, maar Rene stopte het schot, knalde zelf onze volgende pingel binnen en zag hun gelijkmakende beurt naast het doel verdwijnen. Weer winst voor Sunbelt. De volle buit werd gevierd met een lading blikjes bier. Welverdiend.

Born this way

Na bijna vijf jaar in Thailand weet ik wel zo'n beetje hoe het in elkaar steekt hier. Het draait allemaal om schone schijn en ondertussen zijn de Thai meesters in het buigen en breken van regels. Meestal kan ik daar wel om lachen. Zo werkt de samenleving hier en de Thai zijn niet anders gewend en voelen zich er wel bij. Uit verschillende onderzoeken komt naar voren dat de meeste Thai geen probleem hebben met corruptie, zolang ze er zelf af en toe maar van kunnen profiteren.

De Thai weten natuurlijk zelf ook wel dat hun mores niet in de haak is en moeilijk te verdedigen. Maar zolang niemand er moeilijk over doet, is er geen probleem. Vandaar dat de Thai er een grondige hekel aan hebben als bijdehandte buitenlanders benoemen wat er allemaal schort aan de Thai way of life. In de Thaise cultuur is het not done om een ander openlijk te bekritiseren en dan is het behoorlijk irritant als die buitenlanders het altijd maar beter denken te weten, zeker als je er weinig tegenin kan brengen en eigenlijk wel weet dat ze gelijk hebben.

Deze week was Bangkok in rep en roer. Vanavond was namelijk een concert van Lady Gaga in het kader van haar "Born This Way Ball" toernee. Het gebeurt zelden dat een wereldster van dat formaat in Bangkok optreedt en haar concert zou het grootste popevenement aller tijden zijn in Thailand. Lady Gaga schijnt erg populair te zijn onder homo's en dan is een groot stadion in Thailand makkelijk gevuld. Naar verluid twittert de extravagante ster er behoorlijk op los en in ieder land dat haar toernee aandoet, lost ze een soundbyte. Nadat ze woensdagavond in Bangkok landde verscheen de volgende tekst op haar twitter pagina: "I just landed in Bangkok baby! Ready for 50,000 screaming Thai monsters. I wanna get lost in a lady market and buy fake Rolex".

Dat leidde tot nogal wat commotie. Niet vanwege de Thai monsters, ze schijnt haar fans altijd monsters te noemen. Maar vanwege de namaak Rolex. Thailand staat in heinde en verre bekend om de nep produkten die overal te koop zijn. Film en geluisdragers, merkkleding, accessoires, medicijnen. Als het enigzins na te maken is, kun je het in Thailand kopen. Vorige week stond nog in de krant dat 59% van de Thai illegale software gebruikt. Iedere Thai en iedere buitenlander weet dat de Thaise reputatie op het gebied van namaak goederen dik verdiend is. Maar als iemand als Lady Gaga daar in het openbaar op zinspeelt, dan hebben we de poppen aan het dansen.

De secretaris van Handel meende een reactie te moeten geven en meldde dat namaak goederen een wereldwijd probleem zijn en niet alleen voor Thailand. Volgens hem had Lady Gaga met haar opmerking de internationale reputatie van Thailand schade toegebracht. Mwahaha. Zoals altijd in Thailand heeft de boodschapper het gedaan. Uiteraard wordt deze storm in een glas water door de media tot grote proporties opgeblazen. Hoewel veel Thai de humor van de tweet wel konden inzien, blijkt maar weer dat ze in het algemeen bijzonder gevoelig zijn voor iedere vorm van kritiek van buitenaf en dat men de kop voor problemen en misstanden bij voorkeur in het zand steekt. Baby they were born this way!

End of season party

Nadat een speler een paar weken geleden door een hartaanval op het veld kwam te overlijden, zijn de laatste twee wedstrijden van het seizoen niet meer gespeeld. Afgelopen zaterdag hield mijn nieuwe team het jaarlijkse feest dat het seizoen afsluit. Bij mijn

vorige team kwam ik in drie jaar tijd niet verder dan één barbecue. De Scandinaviers pakken de zaken grondiger aan. Om 3 uur begonnen we met bowlen, vergezeld van een paar torens bier. Ik ben geen groot bowler en eindigde in de middenmoot, maar wist wel

een weddenschap met een overmoedige teamgenoot te winnen.

Na het bowlen verkasten we naar het nabij gelegen appartement van Joel, alwaar we in en bij het zwembad de zuippartij voortzetten. Van al

dat drinken krijgt een viking honger en de langsgebrachte pizza's gingen erin als pizza. In Joel's appartement werden vervolgens prijzen uitgereikt voor most valuable player, rookie of the year, fuckup of the year, achievement of the year, most improved player en quote of the year. Rond een uur of 10 vertrokken we de stad in, eerst poolen en daarna naar een bar met een live band. De drank begon zijn tol te eisen en rond 1 uur begonnen er spelers af te vallen.

De overblijvers trachtten vanaf 1.45 uur hun ogen open te houden tijdens de lichtelijk saaie en kwaliteitsarme finale van de Champions League. Met moeite zat ik de 90 minuten uit, mijn glas kreeg ik met geen mogelijkheid meer leeg. Voordat de verlenging begon, zat ik in de taxi naar huis. Klokje rond drinken gaat je op mijn leeftijd niet in de koude kleren zitten. Thuis aangekomen had het drama Robben zich al voltrokken en zag ik dat het afbraakvoetbal van Chelsea uiteindelijk rijkelijk beloond werd. Het contrast met de galavoorstelling van vorig jaar kon niet groter zijn. De hamvraag is wie er de volgende ochtend een grotere kater had, Arjen Robben of ik?

RIP Danny Kemp

Het is in Bangkok momenteel nauwelijks uit te houden vanwege de onvoorstelbare hitte. April is de warmste maand van het jaar en is dit keer uitzonderlijk heet. De afgelopen dagen wordt in Bangkok de 39 graden gehaald

en in de krant valt te lezen dat het in 30 jaar niet zo heet is geweest. Tijdens het regenseizoen, van juni tot en met oktober, is het ook warm, maar door de regelmatige bewolking is het nog wel uit te houden. In april en mei is er nauwelijks een wolkje te bekennen, dus de zon heeft vrij spel. Als je overdag de buitenlucht inloopt voelt het bijna letterlijk alsof je een oven inloopt. Je voelt de warme lucht op je huid branden. Normaal gesproken is een ritje achterop een motorbike verkoelend, maar de lucht voelt alleen bij snelheden hoger dan 60 km per uur enigzins koel aan. Vrijdagavond ging ik een hapje eten en pool spelen in de stad. In de bars waar ik geweest ben, konden de airco’s het niet bolwerken. In een van de cafe’s gaf de airco aan dat de temperatuur binnen 30 graden was.

Je kunt je voorstellen dat voetballen in deze hitte bijna niet te doen is. Bij ieder sprintje voelt het alsof je adem wordt afgesneden. Ik heb me de afgelopen jaren regelmatig verbaasd dat ik nog niet had meegemaakt dat er iemand onwel werd tijdens het voetballen. Ik heb zelf een aantal keren gevoeld dat ik licht wegtrok als ik na een sprint iets over het veld wilde roepen. Je komt al lucht tekort en je lichaam heeft onvoldoende zuurstof om ook nog eens een luide keel op wil zetten. Best wel beangstigend als je het gevoel hebt dat je zomaar flauw zou kunnen vallen. Ik ben nog behoorlijk fit en als je ziet wat er op het maandelijkse veteranentoernooi (35+) allemaal aan vergane glorie over de velden hobbelt, dan is het eigenlijk best verbazingwekkend dat er niemand onwel wordt.

Gisteren stond er weer een wedstrijd op het programma. Als we van de Fransen zouden winnen, zouden we ze definitief onder ons laten op de ranglijst. Wie wil dat nou niet? Aankomend op het terrein hoorde ik meteen dat de wedstrijden waren afgelast omdat er iemand onwel was geworden en dat het er naar uitzag dat hij het niet zou overleven. Tot mijn grote ontzetting en verbazing bleek het om Danny Kemp van Londoner te gaan. Hij was in de rust onwel geworden. In eerste instantie had men gedacht dat hij uitgedroogd was. Toen zijn teamgenoten merkten dat hij geen hartslag meer had, was de paniek toegeslagen. Er was geen dokter aanwezig en zo goed en kwaad als het ging was er hartmassage en mond op mond beademing toegepast. Het dichtstbijzijnde ziekenhuis ligt op slechts een kilometer en hoewel de meningen uiteen liepen, werd besloten om hem niet zelf te vervoeren, maar op de ambulance te wachten. In Nederland zou die er in een mum van tijd zijn, maar dit is Thailand en het duurde maar liefst 20 to 30 minuten! Ik mag hopen dat het laatste woord daar nog niet over gezegd is. Later kwam het bericht door dat Danny in het ziekenhuis na langdurige pogingen tot reanimatie dood verklaard was. Hartaanval. 39 jaar. Wat een klap.

De Casual League heeft een sterk sociaal karakter en ik ken veel spelers uit de andere teams. Met name binnen Londoner ken ik veel jongens en ik ben regelmatig een biertje met ze gaan drinken. Danny Kemp was een rustige, sympathieke jongen en had een jong gezin met twee kinderen. De Casual League is niet alleen sociaal, maar ook behoorlijk competitief. Bierbuiken kom je er niet tegen. Danny speelde op het middenveld en was zeer fit. In tegenstelling tot de meeste spelers was het voor hem geen probleem om de 80 minuten vol te maken zonder gewisseld te worden (vanwege de warmte duurt een wedstrijd korter dan de gebruikelijke 90 minuten en mag er onbeperkt gewisseld worden). Het voelt onwerkelijk dat een echte sportman als hij ineens in elkaar zakt en overlijdt. Nauwelijks te bevatten.

De vraag die een dag later door mijn hoofd speelt is in hoeverre de hitte hiervan de oorzaak is. Als Danny gisteren niet gespeeld had, was het dan onvermijdelijk op een ander moment gebeurd omdat zijn hart niet in orde was? Of was dit een ongelukkige samenloop van omstandigheden, een zogenaamde perfect storm, en zou Danny nog lang en gelukkig geleefd hebben als hij gisteren niet in de zinderende hitte in het strijdperk was getreden? Het lijkt me goed als de organizatie van de Casual League een discussie voert over de zin en onzin van voetballen bij 40 graden. Als het Danny Kemp overkomt, kan het iedereen gebeuren. Mijn gedachten gaan uit naar zijn teamgenoten en, meer nog, naar zijn jonge gezin dat plotseling zonder hun alom geliefde echtgenoot en vader verder moet.

Proud to be a Viking

"We come from the land of the ice and snow,
From the midnight sun where the hot springs flow.
The hammer of the gods will drive our ships to new lands,
To fight the horde, singing and crying: Valhalla, I am coming!
On we sweep with threshing oar,
Our only goal will be the western shore."

Je had de eerste regels van Led Zeppelin's Immigrant Song natuurlijk al herkend. Ik voel me helemaal viking tegenwoordig. Eerder schreef ik al dat ik gestopt was bij mijn oude voetbalteam Cosmos. Volgend seizoen zou ik bij de Scandinavian Vikings beginnen.

Die hadden me echter onlangs al nodig omdat ze weinig spelers hadden voor de uitwedstrijd tegen Pattaya - ieder team kampt met geringe animo voor Pattaya uit. Na dat potje was ik welkom om de resterende vier wedstrijden ook mee te spelen. Een ware verademing na mijn botsing met de Afrikaanse cultuur bij Cosmos. Iedereen is op tijd, speelt zijn potje zonder gezeik en drinkt lekker een pilsje na afloop. Gewoon zoals het hoort in amateurvoetbal.

Afgelopen zaterdag speelde ik mijn derde wedstrijd voor de Vikings, tegen Cosmos. Mijn voormalige team zou bij verlies definitief degraderen. Ze hebben na mijn vertrek bijna geen punt meer gehaald, trek zelf je conclusie :). Mijn nieuwe ploeggenoten vonden het prachtig dat ik scooorde tegen mijn oude team en daarmee bijdroeg aan onze 3-2 overwinning, maar ik ben nog steeds even goed bevriend met veel van die jongens en had geen revanche gevoelens. Wat ik dan wel mooi vond is dat ik door mijn elftal gekozen werd tot man of the match. Na iedere wedstrijd vraagt de aanvoerder aan iedere speler wie zijn man of the match is en vervolgens wordt de uitslag onder genot van een blikje bier bekend gemaakt. Mijn oude team zat niet ver van ons vandaan en het jolige "We love you Maarten, we do" kon ze niet ontgaan zijn.

Het zal duidelijk zijn dat ik weer veel plezier beleef aan het voetbal. Sinds lange tijd kijk ik wekelijks weer rijkhalzend uit naar de komende wedstrijd. Ik zie het ook wel als een eer dat ik als enige niet-Scandinavier ben opgenomen in het meest sociale team van de league.

Ouders op bezoek

Vorige maand kwamen mijn ouders voor de derde keer op bezoek in Thailand. We hebben regelmatig contact in de digitale wereld via email en skype, maar de laatste keer dat we elkaar in het wild ontmoetten was juni 2010. Ze zijn inmiddels redelijk

vertrouwd met Thailand en vooral mijn vader weet de weg in de miljoenenstad Bangkok al goed te vinden. Volgens het gebruikelijke recept waren ze tijdens de weekends zoveel mogelijk in Bangkok en maakten doordeweeks uitstapjes in het land. Eerst

stond een fietstocht in de heuvelachtige wijnstreek Khao Yai op het programma, niet al te ver boven Bangkok. Na terugkeer in Bangkok namen ze het vliegtuig naar Chiang Mai in het Noorden, ondanks de 1 miljoen inwoners een relaxte stad, gespeend van hoogbouw

en met veel bezienswaardigheden van culturele en natuurlijke aard. Laatste bestemming was het strand van Cha Am, niet ver van populaire badplaats Hua Hin. Daar ben ik twee dagen langs geweest. We zijn in Hua Hin

geweest om uit eten te gaan en hebben het oude koninklijke paleis bezocht, dat vrijwel geheel van hout gemaakt is en grotendeels open is vanwege het warme klimaat. Het Thaise respect voor hun koningshuis is grenzeloos en ik kwam er niet in met korte broek tot net boven de knie. Vandaar dat je me in bijgaande foto met een vreemd gewaad om mijn benen ziet. Tussen de uitstapjes door zijn we een aantal malen in Bangkok uit eten geweest en zijn ze komen kijken hoe ik tegenwoordig woon. Na drie keer hebben ze al vrij veel van Thailand gezien, maar er zijn nog wel een paar bestemmingen over die de moeite waard zijn en Laos en Vietnam liggen naast de deur, dus ik hoop mijn ouders volgend jaar of het jaar daarna weer in Thailand terug te zien. Het eerst volgende weerzien volgt echter al in juni als ik voor drie weken naar Nederland kom.

I'm a danca

Mijn vorige stukje, waarin ik aankondigde om weer eens wat vaker te schrijven, is alweer 8 weken oud. Ik plaats vaak wat foto’s of video bij mijn stukjes en mijn camera is inmiddels zover afgetakeld dat er weing lol meer te beleven is aan het schieten van dat materiaal. Ik was van plan om een iPhone te kopen  en dan weer wat vaker wat beelden uit Thailand op het blog te zette. De aankoop liet echter wat langer op zich wachten om gebruik te kunnen maken van een promotie. Afgelopen week was het dan toch zover en nog geen vijf minuten nadat ik de winkel van True Move met 50% korting verliet, diende het eerste video moment zich al aan.

Ik had al een keer eerder rond mijn werk een Westerse mafketel gesignaleerd, die op straat pantomime aan het spelen was, of wat daar voor door moet gaan. Op de weg terug van de winkel naar werk zag ik hem weer. Hij had zijn koptelefoon op en verkeerde in zijn eigen wereld. Het leek hem te ontgaan dat ik hem op drie meter afstand aan het filmen was. Hij heeft duidelijk een tik van de molen gehad, maar toch ziet hij er goed verzorgd uit. Ik vraag me dan af waar zo’n kerel woont en hoe jij aan geld komt.

Ik leek de enige te zijn die aandacht had voor de idioot. De Thais lopen hem voorbij alsof ze hem niet zien. Dat is typisch Thais. Ze zullen ongetwijfeld hun bedenkingen hebben bij deze vertoning, maar laten dat niet merken. Waar ‘wij’ op zijn minst toch eventjes kijken naar zo’n dwaas, houdt de Thai de blik strak vooruit en houdt de pas erin. Ze negeren het liever dan er aandacht aan te besteden. Het is niet des Thais om anderen te veroordelen. Ze laten mensen  graag in hun waarde. Ik niet. Ik gebruik rustig woorden als mafketel en idioot. Ik had de Thaise voorbijgangers graag ‘a penny for their thoughts’ gegeven.

Hoewel deze figuur nogal een extreem geval is, lopen er nog meer vreemde Westerse vogels rond in de City of Angels. Nu ik een iPhone heb, is het wat makkelijker om ze ongemerkt op de gevoelige plaat vast te leggen. Verwacht dus op termijn nog meer foto’s en video’s van Elvis en consorten.

Luie blogger

De schrijver van dit blog is de laatste tijd niet erg productief. Wat is er toch aan de hand? Heeft hij weer problemen met zijn gezondheid? Of heeft hij het juist te druk en is hij nooit thuis? Nou, met de gezondheid gaat het prima en ik ben redelijk actief, maar ook weer niet te druk om af en toe een stukje te tikken. Zonder specifieke reden is het er de laatste tijd weinig van gekomen. Vandaag heb ik me voorgenomen om weer eens iets vaker een teken van leven het net op te slingeren.

Eerst maar even het noodzakelijke kwaad dat werk heet afhandelen. Dat is de laatste tijd best interessant. Ik ben regelmatig in Kuala Lumpur te vinden omdat de director daar is opgestapt en tot twee keer toe een vastgelegde vervanger van gedachte veranderde. Ze hebben dus iemand nodig die leiding geeft aan projecten en aanspreekpunt is voor de klant. Ik heb de afgelopen twee maanden een paar projecten voor Nestle gedaan en dat is een leuke klant om mee te werken.

Daarnaast ben ik bezig om een nieuwe tool te lanceren. Marktonderzoek wordt hier nog veel op ouderwetse wijze gedaan door interviews met pen en papier te registreren. De smartphone is in Zuidoost Azie aan een onstuitbare opmars bezig en dat biedt mogelijkheden voor innovatie. We laten applicaties ontwikkelen voor iPhone, iPad en Andoid telefoons waarmee we met consumenten kunnen communiceren en informatie kunnen vergaren. Oorspronkelijk had ik hiervoor een vriend ingehuurd, maar die werkt onwaarschijnlijk traag en onprofessioneel, dus ben ik net overgestapt op een lokaal bedrijf. Die gaan lekker snel en eind deze maand zal de tool intern gelanceerd worden. Veel bedrijven zijn zeer geinteresseerd in het concept en ik hoop dan ook op een succesvol jaar met het uitrollen van het product in diverse landen. Ik heb de verantwoordelijkheid over ontwikkeling, marketing en sales. Mijn baas droomt al hardop over de Amerikaanse en Europese markt en als hij niet te optimistisch is kan het een leuke en leerzame tijd worden.

Voetbal staat op een laag pitje. De vorige twee seizoenen kwamen er steeds meer Afrikanen in het team. Aardige jongens, maar ik kan niet tegen dat egoistische pleintjesvoetbal en het slechte klok kijken van ze. Ik was dit seizoen gebleven omdat beloofd was dat de Afrikanen er bijna allemaal uit zouden gaan. Die belofte werd echter niet nagekomen en dus ben ik alsnog vertrokken. De afgelopen weekenden heb ik het voetbal nog niet gemist. Als het weer gaat kriebelen, zoek ik wel een team voor de rest van het seizoen. Volgend seizoen ben ik al onder de pannen bij de Scandinavian Vikings - ik zal ze nog wel eens uitleggen dat wij dat een pleonasme noemen. Geen goed team, maar er wordt behoorlijk gedronken na afloop en ze gaan vaak samen stappen. Dat komt dus wel goed.

In mijn vrije tijd ga ik regelmatig fitnessen en zit ik 's avonds vaak op mijn balkon. Shirt uit, muziekje aan, biertje erbij, de blik op de skyline of op de laptop. De elfstedenkoorts heeft op mij geen vat. In het weekend lig ik overdag vaak in en bij het zwembad te luieren en van mijn legendarische classic rock collectie te genieten. Ook ga ik vrijwel ieder weekend een bierje drinken, soms gecombineerd met een potje pool. Soi 11 is tegenwoordig de uitgaansbuurt waar het gebeurt en ik zal daar binnenkort eens wat over schrijven. Zaterdagavond is Premier League avond. De Nederlandse competitie negeer ik, want er bereiken mij allemaal ongeloofwaardige berichten over wat er in en buiten het veld gebeurt. Dat kan niet waar zijn.

Afgelopen zaterdag heb ik wat gedronken met Deborah 'Bolten'. Ze kwam weer eens langs met KLM en dus konden we gezellig bijkletsen over gezamenlijke vrienden en Nederland in het algemeen. Volgende week donderdag landen mijn ouders voor een vakantie van drie weken en hoewel ze een groot deel van de vakantie het land in trekken - ze hebben straks na drie vakanties meer gezien van Thailand dan ik - zullen we aantal keren uit eten gaan als ze in Bangkok zijn. Leuk om ze snel weer te zien. De laatste keer was juni 2010.

Gokje zonder topje

Thailand heeft wereldwijd een grote reputatie als bestemming voor sextoeristen. Zo'n imago gaat een eigen leven leiden en mensen die nog nooit in Thailand geweest zijn denken nogal eens dat het hier overal sodom en gomorra troef is. Ook toeristen die vooral op het smoezelige imago afkomen en niet de moeite nemen om het echte Thailand te ontdekken, zullen hun vooroordelen bevestigd zien.

Je kunt het vergelijken met Amsterdam. De gemiddelde Amerikaan denkt dat er complete anarchie heerst. Veel buitenlanders die ik in Thailand tegenkom vertellen me hoe fantastisch Amsterdam is. Als ik dat beaam en wat locaties opnoem, blijken ze meestal alleen in coffeeshops geweest te zijn. Voor hun staat Amsterdam gelijk aan een verzameling coffeeshops, terwijl ik dat aspect van Amsterdam helemaal niet ken.

De Thai doen hard hun best om hun boedhistische imago te cultiveren. Al dat sex gedoe is iets voor vieze buitenlanders. De gewone Thai is een keurige boedhist die zich hier verre van houdt. Yeah, right. Het grappige van Thailand is dat men er een kunst van maakt om dingen te verdoezelen. Het motto is dat als je het niet ziet, het ook niet gebeurt. Iedereen doet of zijn neus bloedt. Men houdt dan ook graag

de mythe in stand dat de sexindustrie gecreeerd is ten tijde van de Vietnam oorlog, toen Amerikaanse soldaten voor rest & recreation naar het koninkrijk kwamen.

De waarheid is anders. Het sextoerisme is slechts het topje van de ijsberg dat duidelijk in het oog springt. Onder water bevindt zich een enorme industrie van zogenaamde massagesalons en karaokebars. Voor de Thai, wel te verstaan. Ik woon vlakbij het meest bekende entertainment centrum (zo heet dat hier) van Bangkok. Sommige kan ik vanaf mijn balkon zien. We hebben het hier niet over aftandse salons waar in een achterkamertje stiekem wat gefriemeld wordt. Nee, de massagehuizen zijn enorme gebouwen die aan de binnenkant ongetwijfeld alle comfort bieden. Ik ben er niet binnen geweest, maar als iemand graag een diepgaand jounalistiek huzarenstukje over de geleverde dienstverlening wenst, laat ik me graag sponsoren.

Op dit moment moet ik me tot een verslag van de buitenkant beperken. Ik heb eens een rondje langs de etablissementen bij mij in de buurt gedaan. Alle foto's in onderstaande slideshow zijn genomen binnen een afstand van een paar honderd meter. Buiten Bangkok zijn de massagehuizen uiteraard kleiner, maar naar verluidt zijn ze door het hele land aanwezig.

De Thai zijn een creatief volk en dus is erotische recreatie niet beperkt tot massage en karaoke. Van vrienden heb ik gehoord dat er golfbanen zijn waar ze vrouwelijke caddies hebben. Na afloop is er de mogelijkheid om in besloten sfeer nader kennis te maken met de caddy, waarbij de golfcubs in de tas blijven bij het maken van de laatste put. Ik heb me altijd voorgenomen om niet voor mijn vijftigste aan deze ouwelullen 'sport' te doen. Wellicht moet ik mijn mening herzien.

De directe aanleiding voor dit stukje is een bericht in de krant deze week. Er verschenen foto's in de media van een illegaal casino waar de vrouwelijke serveersters en croupiers topless hun werk doen. Dit zal geen enkele Thai oprecht verbazen. De schone schijn moet echter worden opgehouden dat dit ongehoord is en dus werd het bestaan van het casino breed uitgemeten in de pers en begon de politie meteen een jacht om de locatie van het casino te achterhalen. Vooralsnog zonder succes. Men denkt dat het casino na de hevige publiciteit in allerijl is opgedoekt. Rien ne va plus.

Een ezel stoot zich geen twee keer...

Thailand heeft de watersnood ramp nauwelijks achter zich. Ik lees er weinig meer over, maar luttele weken geleden stonden er nog berichten in de krant over burgers die protesteerden dat het water nog steeds niet uit hun wijk was verdwenen. Een aanzienlijk deel van de bevolking is bezig om de schade aan hun bezittigen te herstellen. Voor velen is er weinig meer te redden en hun huis zal volledig opnieuw moeten worden opgebouwd.

Inmiddels heeft de regering meermaals aangegeven dat voor een herhaling absoluut niet gevreesd hoeft te worden. Er zullen op tijd maatregelen worden genomen. Een regering die voortdurend bewijst onjuiste informatie te verstrekken en incapabel te zijn, dient echter niet op haar woord vertrouwd te worden. Het is wijzer om op harde cijfers af te gaan en die zijn nogal verontrustend.

De regering heeft de schuld van de waterramp afgeschoven op de overvloedige regenval. Onafhankelijke experts zijn het er echter over eens dat de overheid verzuimd heeft om water uit de vele dammen af te laten vloeien. Op het moment dat de aangekondigde moessonregens zich over Thailand uitstortten, waren de dammen al nagenoeg vol. Niet zo slim.

De experts waarschuwen nu dat het waterpeil momenteel in de dammen nog hoger is dan exact een jaar geleden. Zie bijgaande infographic uit de Bangkok Post. De overheid heeft de afgelopen drie maanden van droogte blijkbaar niet benut om voldoende water te lozen. Verantwoordelijke functionarissen wijzen erop dat er nog een paar maanden te gaan zijn totdat het regenseizoen begint en beweren dat er tegen die tijd voldoende water afgevloeid zal zijn.

Gezien de huidige hoge waterstand is het echter gerechtvaardigd om de laconieke woorden met een flinke korrel zout te nemen. Je kunt niet ineens een hele grote hoeveelheid water uit de dammen laten lopen, want dan komt boerenland onder water te staan. Dit had dus geleidelijk moeten gebeuren. Als de weergoden het dit jaar wederom op Thailand gemund hebben, is een herhaling van de ramp heel goed mogelijk. De economische schade op lange termijn zal dan groter zijn. Buitenlandse ondernemingen met productiefaciliteiten in Thailand waren afgelopen jaar not amused over de gang van zaken en de schade die ze opliepen. Verkassen naar een ander land kost echter nogal wat en dus blijven de meeste vooralsnog in Thailand. Maar als ze twee jaar achter elkaar de pineut zijn door falen van de overheid, dan zal voor veel ondernemingen toch echt de maat vol zijn.

Als er niet snel iets gebeurt, dreigt er dus een nieuwe ramp voor Thailand, veroorzaakt door de onvoorstelbaar lakse houding van de overheid. Een ezel stoot  zichzelf geen twee keer aan dezelfde steen. Thailand wel? We mogen het helaas niet uitsluiten. Stom dat ik mijn ongebruikte kaplaarzen al heb weggegooid.