End of season party

Nadat een speler een paar weken geleden door een hartaanval op het veld kwam te overlijden, zijn de laatste twee wedstrijden van het seizoen niet meer gespeeld. Afgelopen zaterdag hield mijn nieuwe team het jaarlijkse feest dat het seizoen afsluit. Bij mijn

vorige team kwam ik in drie jaar tijd niet verder dan één barbecue. De Scandinaviers pakken de zaken grondiger aan. Om 3 uur begonnen we met bowlen, vergezeld van een paar torens bier. Ik ben geen groot bowler en eindigde in de middenmoot, maar wist wel

een weddenschap met een overmoedige teamgenoot te winnen.

Na het bowlen verkasten we naar het nabij gelegen appartement van Joel, alwaar we in en bij het zwembad de zuippartij voortzetten. Van al

dat drinken krijgt een viking honger en de langsgebrachte pizza's gingen erin als pizza. In Joel's appartement werden vervolgens prijzen uitgereikt voor most valuable player, rookie of the year, fuckup of the year, achievement of the year, most improved player en quote of the year. Rond een uur of 10 vertrokken we de stad in, eerst poolen en daarna naar een bar met een live band. De drank begon zijn tol te eisen en rond 1 uur begonnen er spelers af te vallen.

De overblijvers trachtten vanaf 1.45 uur hun ogen open te houden tijdens de lichtelijk saaie en kwaliteitsarme finale van de Champions League. Met moeite zat ik de 90 minuten uit, mijn glas kreeg ik met geen mogelijkheid meer leeg. Voordat de verlenging begon, zat ik in de taxi naar huis. Klokje rond drinken gaat je op mijn leeftijd niet in de koude kleren zitten. Thuis aangekomen had het drama Robben zich al voltrokken en zag ik dat het afbraakvoetbal van Chelsea uiteindelijk rijkelijk beloond werd. Het contrast met de galavoorstelling van vorig jaar kon niet groter zijn. De hamvraag is wie er de volgende ochtend een grotere kater had, Arjen Robben of ik?