zaterdag 22 januari 2011

Eenmaal, andermaal, ...

Het demonstratie seizoen is weer geopend in Bangkok. Twee weken geleden hebben duizenden red shirts zich op zondag verzameld op Ratchasaprong, dezelfde plek waar ze Central World afgelopen mei bijkans afgefikt hebben. Wellicht waren ze benieuwd hoe het met de wederopbouw staat. Nou, die vlot gestaag. De gele shirtjes konden natuurlijk niet achterblijven De elite, of door hen ingehuurde pummels, kiezen voor hun demonstraties de regeringsgebouwen buiten het centrum uit. Afgelopen dinsdag was het hun beurt. Beide partijen hebben de smaak goed te pakken, want zondag gaat rood weer de straat op en geel kan niet wachten tot het weer dinsdag is. Tot nu toe gaat het vredig, maar waar dit allemaal tot gaat leiden, weet niemand. What's new?

De demonstraties dragen een enorme hunkering naar corruptievrije democratie uit. Het volk wil transparantie en eerlijkheid, is de boodschap van beide partijen. Een recent onderzoek werpt een geheel ander licht op de politieke mentaliteit van de Thai. De onderzoeken van ABAC halen geregeld de national pers en worden blijkbaar als betrouwbaar geacht. De vraag aan 2,600 over heel Thailand verspreide respondenten was simpel: zou je je stem verkopen?

Resultaat: 53% zei ja, 40% zei nee, 7% kon of wilde geen uitsluitsel geven. Meer dan de helft van de stemmen zijn dus verhandelbaar. Aangezien respondenten, zeker in Thailand, vaak geneigd zijn om sociaal wenselijke antwoorden te geven op gevoelige vragen, mag vermoed worden dat het werkelijke percentage nog hoger ligt. Behoorlijk schokkend, naar Westerse maatstaven. Het mag geen verbazing wekken dat het percentage het hoogst lag in Isaan. Dat is het gebied waar de red shirts vandaan komen, die rakkers die je afgelopen voorjaar op de TV zag toen ze naar Bangkok kwamen om de zooi in de fik te steken. Omdat ze, uhh...eerlijke verkiezingen wilden.

Iedereen weet dat er in Thailand stemmen gekocht worden. Op internet forums beschrijven buitenlanders die in Isaan wonen in geuren en kleuren hoe dat in zijn werk gaat. Blijkbaar gaat stemmen niet zo anoniem als in Nederland. In de dorpen op het platteland worden de stemhokjes zo ingericht dat men kan zien hoe er gestemd wordt. Degenen die hier verantwoordelijk voor zijn, hebben een creatief excuus. "We willen kunnen zien dat stemmers geen foto maken van hun stembiljet om vervolgens geld van omkopers te kunnen incasseren". Ah, ze zijn dus ware beschermheren der democratie. Volgens de berichtgeving worden dorpshoofden door politici grof betaald om ervoor te zorgen dat het hele dorp 'verstandig' stemt. De dorpshoofden betalen vervolgens de inwoners. De 'lijstduwers' verdienen er goed aan, maar als het gewenste resultaat niet behaald wordt, kan het slecht met ze aflopen. Stemgerechtigden die hun stem niet wensen te verkopen, wordt het leven zo zuur gemaakt dat ze het wel laten om een verkeerde stem uit te brengen.

Denk nog even aan bovenstaande onderzoekcijfers als je weer eens beelden van demonstraties in Bangkok op het journaal ziet en rode en gele shirtjes om het hardst hoort roepen dat de tegenpartij uit een zooitje corrupte hufters bestaat. Of misschien heb ik het al die tijd verkeerd begrepen en demonstreren ze voor een hogere prijs voor hun stem. Laten we het er maar op houden dat democratie in Thailand nog een hele, hele lange weg te gaan heeft.

maandag 17 januari 2011

Frisjes

Het is hier momenteel goed uit te houden qua temperatuur. De laatste weken is het meestal tussen de 25 en 30 graden. Koeltjes voor Bangkok. Tevens waait er vaak een fris windje, wat hier niet veel voorkomt. Het viel me de afgelopen dagen op ik in het straatbeeld nogal wat honden zag die aangekleed waren met een T-shirt. Toeval of niet?

Bij mijn vaste lunch restaurantje hebben ze een hond, sinds kort ook aangekleed (zie foto). Dus ik even gevraagd naar de reden. "Naaaw!" (koud), klonk het luid in koor en met gezichten waar het afgrijzen vanaf droop. Alsof dat beest de hele dag in een koelcel moet liggen. Je houdt het bijna niet voor mogelijk, maar de Thai denken blijkbaar dat een hond het vreselijk koud krijgt als de temperatuur richting de 25 graden zakt. Nou, ik heb ze nog niet zien rillen en ik hoor ze ook niet klappertanden, dus ik denk dat het wel meevalt. Toch wel weer lief van de Thai dat ze zich zo om het welzijn van hun honden bekommeren. Ik heb zelfs een straathond gezien die in twee shirts gehuld was, waarvan het achterste shirt een rood ruitjesmotief had en half over zijn achterpoten hing. Het leek wel of hij een Schotse kilt aan had.

En nu maar hopen dat de temperatuur richting 20 graden gaat zakken. Lijkt me geweldig om foto's op mijn blog te plaatsen van honden met sjaals, oorwarmers en wanten. Amazing Thailand!

zondag 16 januari 2011

Housewarming

Na tweeeneenhalf jaar heb ik Sitara Place verlaten. Ik wilde graag een apartement met zwembad. Bovendien had ik het vermoeden dat mijn kamer in Sitara niet gezond voor me was. Ik heb in het verleden uitvoering bericht over enorme
vermoeidheid die me maanden lang teisterde. Sinds een tijdje had ik daar weer in mindere mate wat last van. Het viel me op dat ik me iedere keer een stuk beter voelde als ik in ergens anders sliep. Wat zoekwerk op internet deed me sterk vermoeden dat er schimmel in mijn kamer zit, boven de plafondtegels in de badkamer. De eigenaar van Sitara wilde er niet aan. Het was teveel gevraagd om er eens goed naar te laten kijken. Tijd om te vertrekken dus.

Een groot voordeel van Sitara was de lage prijs. Ik wilde niet twee keer zoveel gaan betalen voor iets meer ruimte en een zwembad, en stond dus voor de uitdaging om grondig te zoeken. Ik heb in december goed de tijd genomen om verscheidene apartementen te bekijken. In de regio van Sitara zijn de afgelopen jaren vele grote gebouwen neergezet. Vele hebben mooie zwembaden, maar de kamers zijn nogal prijzig voor de geboden ruimte. Ik twijfelde sterk welk apartementencomplex het moest gaan worden en was bang dat ik voor iets moest kiezen waar ik niet geheel tevreden mee was. Totdat ik bij City Living kwam. De kamers zijn er een stuk voordeliger en er wonen weinig buitenlanders, wellicht omdat ze nauwelijks op internet adverteren. Gelukkig was er wel één eigenaar die zijn apartement op craigslist aanbood, waardoor ik het gebouw op mijn radar kreeg.

Er waren een paar kamers vrij, wat mij wat onderhandelingsruimte bood. Twee apartementen zaten in een hoek van het gebouw, waardoor ze aan twee kanten een balkon hebben. De apartementen zijn 53 vierkante meter groot en hebben één slaapkamer. De kamer op de tiende verdieping had een bank die kapot was. De dame die het gebouw beheert en de kamers laat zien, had een joekel van een leren bank in de aanbieding voor 200 euro, die ze van een voormalige bewoner had overgekocht. Zodoende heb ik bij de eigenaar van het apartement de huur wat omlaag kunnen lullen door te zeggen dat ik mijn eigen bank zou kopen en hij dus geen nieuwe hoefde te kopen. Uiteindelijk betaal ik nu maandelijks minder dan 400 euro, inclusief draadloos internet, kabel TV (enorm veel zenders) en energiekosten.

Op oudejaarsdag heb ik een pick-up truck gehuurd voor 10 euro die in één ritje al mijn spullen vervoerde. Snel een bureau en speakers gekocht voor in de slaapkamer en ik was geinstalleerd. Nu alleen nog een comfortabele stoel voor op mijn riante balkon om van het uitzicht over de stad te genieten. Ik zit nu ruim twee weken in mijn nieuwe woonruimte en ben erg in mijn nopjes met de upgrade. Regelmatig start ik de dag met een frisse duik en het wonen in een groter apartement met ruime balkons is ook erg lekker. Bovendien heb ik geen last meer van dipjes in mijn energieniveau, wat mijn schimmel theorie bevestigt.

In bijgaand filmpje een rondleiding. Zie het als een digitale house warming.


maandag 3 januari 2011

Ratchada Soi 3

Al heel lang had ik het plan om eens een filmpje over mijn buurt op het blog te zetten. Aangezien ik op het punt sta om te gaan verhuizen, is het dus nu of nooit.

Mijn eigen straatje is rustig en bevat afgezien van mijn apartementengebouw slechts woonhuizen. Als ik de straat uitloop en naar rechts ga, kom ik echter al snel op het bruisende kruispunt met Ratchada Soi 3, dat het echte Thaise leven in Bangkok mooi illustreert. Het barst er van de eettentjes en is een drukke doorgangsweg met brommers, tuktuks, pick-up trucks en taxis. Gedurende de afgelopen twee jaar is het aantal restaurantjes flink toegenomen, wat aangeeft dat de buurt opbloeit. Of mijn komst daar wat mee te maken had? Wie zal het zeggen?

Speciale vermelding verdienen Buddy Steak (met de mooie kerstversieringen op de ruit) en het restaurantje waar de dames mij hartelijke begroeten. Dit zijn de twee eetgelegenheden waar ik kind aan huis ben geweest. Bij eerstgenoemde kom ik vooral voor de steak met patat, hoewel de spaghetti mij ook zeer bekoort. Bij de ander hield ik het vooral bij de macaroni. Als ik binnenkwam, vloog de macaroni al de wok in. Met een constant op hoge toeren draaiende spijsvertering heb ik niet genoeg aan een rijstgerechtje of een noedelsoepje, dus was ik altijd erg blij dat ik bij mijn favorieten terecht kon voor een flink portie koolhydraten. Toch zijn de andere tentjes ook het bezoeken waard. Het blijft leuk om op of aan straat te eten, terwijl je vanaf je krakkemikkige stoeltje ziet hoe het Thaise leven zich aan je voorbij trekt.

Ben benieuwd of ik Ratchada Soi 3 ga missen.