Dat is een goed stel hoor

Afgelopen weekend werd het jaarlijkse Tesco toernooi gehouden, georganiseerd door de British Chamber of Commerce. De All Stars waren weer van de partij, helaas dit jaar zonder legendes Ian Rush en John Barnes. Toch is Lee Sharpe (foto) ook een

aansprekende naam. Voor de onwetenden: hij bezette de linkerflank van Manchester United nadat Jesper Olsen vertrok en verloor later zijn plek aan een zekere Rian Giggs. Kan gebeuren. Clive Walker is minder bekend bij het grote publiek, maar hoeft zich met 1,000 optredens op het hoogste niveau in Engeland, waarvan het meerendeel voor Chelsea, niet voor zijn carriere te schamen. Er waren ook

nog wat minder bekende oud-spelers en een aantal presentatoren van sportzender ESPN. Ook wel leuk om tegen die gasten te spelen. Stel je voor dat je de kans krijgt om Jack van Gelder een doodschop te verkopen.

Vorige jaren speelde ik mee met Dutch Boys United. Een heel gezellig team, maar meedoen om de prijzen zit er niet in. Omdat mijn Hollandse maten een jaartje oversloegen, sloot ik me deze jaargang aan bij Sunbelt, jongens die ik allemaal goed ken. Ze hadden een team in zowel 35+ als 40+ en ik speelde in beide teams. Ik moest dus aardig aan de bak. Op zaterdag speelden we in de 40+ categorie tegen de All Stars en counterden we naar een 3-1 overwinning, daarmee al onze poulwedstrijden winnend. Zaterdagavond was er een diner voor de spelers in een hotel. Een van de TV presentatoren in het All Stars team interviewde op een podium een aantal van de ex-profs. Dat was wel leuk, maar voor vermakelijke anecdotes moet je bij Rene van der Gijp zijn en niet bij Clive Walker. Na het diner besloot het bijna voltallige Sunbelt team om zichzelf moed in te drinken in enkele horeca gelegenheden.

Zondag de halve finales in beide categorieen. In de 35+ tekende ik voor de gelijkmaker, vlak voor tijd, waarna het net als in de 40+ halve finale op een strafschoppenserie uitdraaide. Gelukkig hebben we in Rene een enorm goede keeper die de ene na de andere penalty uit zijn doel ranselt. Ik stond gelukkig niet op de lijst om een van de eerste penalties te nemen en tegen de tijd dat ik aan de beurt kwam had Rene de klus al geklaard. Twee finales dus.

De eerste finale was in 40+ en wederom stonden we tegenover de All Stars. We dachtten dat het dit maal moeilijker zou worden om ze te verslaan, maar we speelden ze compleet van de mat. Mijn ploeggenoten waren zo geinspireerd door mijn vroege doelpunt uit een volley dat ze er nog vier goals bij maakten. Bij 5-0 vond ik het zelfs een beetje genant worden. De ex-profs deden er alles aan om de nul van het spreekwoordelijke bord te halen, maar ze kregen nauwelijks kansen en een doelpuntje zat er niet in voor ze.

De finale in de 35+ was van begin tot einde zeer spannend. Beide ploegen speelden op de aanval, maar er vielen geen doelpunten. In de strafschoppenserie kwam Rene weer even in actie. De tegenstanders uit Maleisie konden de beker pakken door de laatste penalty te verzilveren, maar Rene stopte het schot, knalde zelf onze volgende pingel binnen en zag hun gelijkmakende beurt naast het doel verdwijnen. Weer winst voor Sunbelt. De volle buit werd gevierd met een lading blikjes bier. Welverdiend.