Gitaarheld

Vorig jaar beleefde ik mijn eerste concertbezoek in Bangkok. Het concert van voormalig Guns ‘n’ Roses gitarist Slash was zeer de moeite waard. Gisteren mocht ik voor de tweede maal mijn niet geringe muzikale hart ophalen. De Amerikaanse gitarist en zanger Joe

Bonamassa trad op in Siam Paragon. Joe is bij het grote publiek niet zo bekend als Slash, maar beheerst zijn instrument wel een paar klassen beter. Overigens geen schande. Joe speelde op zevenjarige leeftijd al nummers van Jimi Hendrix

feilloos na en stond op zijn twaalfde al op het podium met B.B. King, die hem toen al een grootse toekomst voorspelde. B.B. heeft er blijkbaar kijk op want Bonamassa wordt door kenners aangeduid als de beste gitarist van zijn generatie. Dat ga ik niet tegenspreken.

Ik ben een groot bewonderaar en heb bijna al zijn CD’s. Ondanks zijn gebrek aan uitstraling heeft Joe een enorme reputatie opgebouwd als live artiest. Tot nu toe had ik dat alleen op DVD mogen aanschouwen. Gelukkig kon ik dus gisteren de naam Joe Bonamassa toevoegen aan de imposante lijst van gitaarhelden die ik in mijn nog zo jonge leven al heb mogen zien. De meeste concerten van internationale artiesten vinden plaats in de Impact Arena, een uur rijden vanuit het centrum. Daar zag ik Slash en daar begint vandaag ook het jaarlijkse ATP tennis toernooi, maar dat laatste terzijde. Joe trad op in Siam Paragon, een luxe shopping mall in het stadshart. In de bovenste twee verdiepingen is een grote bioscoop gevestigd en tevens een theater. Toen ik een kaartje ging kopen, kon ik op een plattegrond mijn zitplaats uitkiezen. Ik koos voor een plek op de eerste rij van het balkon - niet zomaar een balkon, maar de Royal Balcony, dat je het even weet. Zitplaatsen vooraan in de zaal waren nogal duur en volgens mijn redenatie zou ik het vanaf mijn balkonplaats zeer goed kunnen zien.

Toen ik gisteren arriveerde voelde ik een lichte teleurstelling omdat het balkon nogal hoog hing en ook verder van het podium verwijderd was dan ik me had voorgesteld. De grote bioscoopstoel was wel zeer comfortabel, dat dan weer wel. Het concert begon stipt op tijd om 20.00 uur, zoals het hoort. Terwijl Joe een geweldige acoustische set van vijf nummers neerzette, druppelden vele bezoekers op hun dooie gemakje de zaal binnen. Niet alleen Thais, maar ook veel buitenlanders. Tot 20 minuten na het begin kwamen regelmatig mensen binnen. Dat begrijp ik dus niet. Koop je een kaartje om een van de beste gitaristen van de wereld te zien, in een land waar internationale concerten dun gezaaid zijn, kom je te laat.

Het optreden was vanaf het begin geweldig. Ik had me al verzoend met mijn balkonplek die niet zo goed was als gehoopt, toen ik er achter kwam dat ik ook beneden mocht zitten, omdat het niet uitverkocht was. Die kans greep ik graag aan en ik zat de tweede helft van het concert 20 meter van het podium. Ondertussen etaleerde Joe twee uur lang zijn veelzijdigheid en wisselde gevoelige blues nummers af met harde rock nummers. Eigen composities werden gecombineerd met nummers van Gary Moore, Bad Company, The Who en ZZ Top. Voor het laatste nummer moedigde hij het publiek aan om vooral te gaan staan en dichterbij te komen, waardoor de theatersfeer uiteindelijk toch nog werd ingeruild voor een echte concertsfeer. Het was van begin tot eind genieten om zo’n uitzonderlijk talent aan het werk te zien en ik had dan ook een geweldige avond. Uiteraard ontbreekt de sfeerimpressie niet.