Sport weekend

Sinds ik terug ben van vakantie in Nederland, alweer ruim twee maanden, had ik nog maar twee maal getennist. Het weekend van 25/26 augustus was er een tennistoernooi en dat was een mooie gelegenheid om weer eens wat uurtjes te

maken en wat ritme op te doen. Ik had me opgegeven in de hoogste categorie, dat was een lijstje van 16 spelers. Er werden pro-sets gespeeld, dus tot de 8.

Vanwege gebrek aan trainingsuurtjes speelde ik niet

sterk. Ik had echter een zeer gunstige loting en kwam de eerste rondjes tegen wat oudere Thaise knarren. Nadat ik de eerste wedstrijd met 8-3 gewonnen had en in de tweede ronde snel een 4-1 voorsprong nam, ging het tropische weer zijn tol eisen. De zon brandde de hele middag en ik had me nogal slecht voorbereid. Te weinig water gedronken en ik was zo'n beetje de enige speler zonder petje op de baan. Ineens voelde ik me slap en kreeg ik pijn in mijn kop. Mijn tegenstander trok de stand gelijk en met pijn en moeite sleepte ik me uiteindelijk naar een 8-6 overwinning.

Die avond snel een petje gekocht, veel water gedronken en vroeg naar bed. De volgende dag in de halve finale alweer tegen een Thai die iets ouder was dan ik. Het zijn allemaal van die rommelaars. Het vervelende van de Thai is dat ze vaak op oudere leeftijd nog zeer fit zijn. Ze zijn flexibeler gebouwd en lijken minder aan slijtage onderhevig. Dat zie ik bij het voetbal ook. Die gasten lopen dan ook als een kieviet, het weer lijkt ze niet te deren. Mij wel. Zodra ik op de baan stond voelde ik me weer zo slap als een vaatdoek en kwam met 5-3 achter.

Externe factoren wakkerden echter het vuurtje in mij aan. Vanaf het begin was de vrouw van mijn tegenstander luid aan het klappen voor iedere simpele fout van mijn kant, en dat waren er vele. Toen mijn irritatiegrens bijna bereikt was, begon er een eikel achter de baan te klappen toen ik net met een uiterste krachtsinspanning een lob van mijn tegenstander had achterhaald en terug wilde slaan. Door zijn voorbarige gejuich miste ik. Toen was de maat vol. Over mijn lijk dat ik dit potje ging verliezen. De adrenaline en enkele oerkreten hielpen me er enigzins bovenop en op mijn tandvlees knokte ik van 3-5 naar 8-5 winst, met dank aan de 'fans' voor de inspiratie.

Ondertussen voelde ik me toch echt wel aan het eind van mijn latijn. De andere halve finale was van beduidend hoger niveau geweest en ik gaf mezelf weinig kans. Ik moest tegen Fabian, de enige deelnemer die ik van tevoren kende. Ik had een paar keer met hem getraind, nadat iemand me met hem in contact had gebracht. Hij is een jaar of 26 en tennist meerdere malen per week. Tot nu toe had ik elke keer heel dik van hem verloren. De voortekenen waren dus niet gunstig.

Toen we de baan op gingen, was het echter net bewolkt geworden. Al snel voelde ik dat mijn lichaam nog redelijk functioneerde zolang de zon er maar niet vol op stond. Ik raakte de ballen een stuk beter dan eerder in het weekend en ondanks een vroege break tegen, 0-2 na vier (!) dubbele fouten, kwam ik al snel terug. In de training had ik weinig geduld getoond met zijn verdedigende manier van spelen. Nu deed ik dat wel en bleek hij zelf het spel niet te kunnen maken. Tot mijn eigen verbazing - en waarschijnlijk die van hem - won ik vrij makkelijk met 8-4.

Het leuke is dat hij zich oorspronkelijk via email gepresenteerd had als sparringpartner. Hij wilde wel met mij trainen, maar dan moest ik de baan betalen. Geen probleem van gemaakt. Ik lachte nu wel enigzins in mijn vuistje dat ik in de finale zo dik van hem won. Leuk om het toernooi te winnen. Wel hoop ik de volgende keer tegen wat jongere en betere spelers te loten in de eerste ronden. Ik zal me ook wat beter voor moeten bereiden op de zon. Nu was alleen de finale van redelijk niveau. De rest was puur overleven met duw-en-trek-tennis.

Na het tennissen was de koek echter nog niet op. Mijn voetbalteam had de eerste oefenwedsrijd voor het nieuwe seizoen, toevallig op hetzelfde terrein. Ik stond in de basis, overwoog om te bedanken, maar besloot het toch te proberen. Had ik het maar niet gedaan. Na tien minuten wilde ik een lange pass geven. Meteen schoot de kramp in mijn rechter bovenbeen. Niet zo'n beetje ook. Al mijn spieren tussen knie en heup stonden zo stijf als het maar kan. Wat een pijn! Rekken kon niet en niemand wist wat te doen. Ook aan de goed bedoelde suggestie "relax" had ik weinig - als je niks zinnigs weet te zeggen, hou dan je mond als ik lig te vergaan van de pijn.

Ik heb me maar naar de kant laten dragen, zodat de teams verder konden. Uiteindelijk lukte het een fysiotherapeut in ons team, die later gearriveerd was, om de spieren stukje bij beetje te ontspannen door hard met zijn duimen te masseren. De krampaanval had een kwartier geduurd. Nog nooit meegemaakt en ik hoop het nooit meer te ondergaan. Uiteraard niet meer in actie gekomen. Dat mijn lichaam behoorlijk in de reserves had getast, merkte ik ook na afloop. Ik kreeg mijn traditionele apres-biertje nauwelijks weggeslikt. En dat wil wat zeggen.