Nieuwjaar en bedrijfsfeest

Tussen kerst en oud en nieuw heb ik vrij genomen en ben ik in Bangkok gebleven om eens een weekje lekker niks te doen. Uitslapen, fitnessen, in Lumpini park liggen, uitgaan. Dat was het wel. Oudejaarsavond met Edwin tot in de kleine uurtjes op stap geweest. De Thai hebben hun eigen traditionele nieuwjaar in April, maar hebben zich al lang geconformeerd aan de westerse telling en vieren 'ons' nieuwjaar als het enige echte. Vuurwerk vind je niet zoveel, maar verder is het net als bij ons: aftellen en flink zuipen. De gemiddelde Thai kan trouwens beter zuipen dan tellen, maar dat terzijde.

Op maandag de 4e hadden we de jaarlijkse bedrijfsdag (wie herinnert zich niet mijn schitterende pyama outfit van vorig jaar). Deze editie werd aangegrepen om wat aan ons karma te werken. 's Ochtends kwamen er vijf monniken die een soort zegening over ons uitspraken en toen nog een stukje gingen zingen. De heren hadden zich blijkbaar voorgenomen om langer te zingen dan Led Zeppelin's live uitvoering van Dazed And Confused, die nog wel eens langer dan 30 minuten wilde duren. Ze slaagden er bijna in en dat is knap, zonder gitaarsolos.

Ondertussen zat ik daar maar in de kleermakerszit, met toenemende pijn in de heupen. Goede yoga oefening, dat wel. Na het zingen hebben wij eten voor ze neergezet en hebben we de kamer verlaten. De monniken mogen maar een keer per dag eten, voor elf uur, werd me verteld. Dat ze veel te laat aankwamen en het inmidddels bijna twaalf uur was, geeft blijkbaar niet. Dat zal de Thaise flexibiliteit ten aanzien van regels zijn. Inmiddels hadden ze van ons ook een envelop met geld ontvangen. We hadden er allemaal wat ingedaan to make merit, zoals ze dat zeggen.

Eigenlijk komen alle religies toch op hetzelfde neer. Je koopt een mooi plekje in de hemel of in een volgend leven middels een financiele bijdrage en deelname aan wat vrome rituelen. Dan ben je een goed mens en zal er voorspoed op je weg komen. In het westen wordt daar nogal hypocriet over gedaan en houden we de schijn op dat we altruistisch bezig zijn. Hier proberen ze niet te verbloemen dat je het eigenlijk doet om je eigen lot een zetje in de goede richting te geven. Monniken zijn daar een soort instrument voor, net als bedelaars overigens. Ik had geen idee wat een gangbaar bedrag is en doneerde 100 Baht (2 euro). Dit werd door mijn collega's als genereus gezien, wat hopelijk als een vitamine shot voor mijn aura werkt. Mocht het geen zoden aan de dijk hebben gezet, dan was het bezoek van de monniken toch een leuke Thailand-ervaring.

Je kan nooit genoeg merit vergaren, dus in de middag zijn we naar het monnikenziekenhuis gegaan om een donatie te doen. Monniken verdienen geen geld en hebben nauwelijks bezittingen. Als ze wat mankeren kunnen ze zich gratis laten behandelen in dit ziekenhuis. Dat bracht mij op een idee, maar een collega verzekerde mij dat je antecedenten grondig gecheckt worden en dat je niet zomaar met een kaalgeschoren kop en een oranje kleed om binnen kunt wandelen voor een gratis behandeling. Jammer.

's Avonds was het dan tijd voor het grote feest, uiteraard in zo'n karaoke tent, met dit keer als thema 'back to school'. Dus ik ook een schoolkostuum op de kop getikt, tot hilariteit van mijn collega's en naar ik vermoed ook van jullie. Om eens wat collega's te laten zien en een impressie te geven van de company day heb ik een korte slideshow gemaakt. De beelden spreken voor zich, al blijven jullie helaas van mijn prachtige gezang verstoken. Denk het er zelf maar bij: We are the woooorld, we are the childreeen...