Back Home

Tot mijn schaamte is het alweer ruim twee maanden geleden dat ik hier een teken van leven gegeven heb. Inmiddels ben ik van 11 t/m 28 juli in het afwisselend natte en warme Nederland geweest, waar ik voornamelijk getennist en bier gedronken heb, en tussen de bedrijven door nog wat klusjes voor mijn werkgever gedaan heb. Door een paar uur per dag te werken, kostte mijn bezoek me geen vakantiedagen, die hier dun gezaaid zijn. De meeste lezers heb ik in Nederland gezien en gesproken, dus een uitgebreid verslag lijkt me niet nodig. Overbodig ook om te melden dat het erg leuk was om iedereen weer te zien. (Waarom doe ik het dan toch?)
Door mijn verblijf in Nederland besef ik nog sterker dat ik het in Bangkok enorm naar mijn zin heb en dat ik hier vorlopig wil blijven wonen. Hoe leuk het ook was om familie en vrienden in Nederland te bezoeken, het was heerlijk om hier weer terug te komen. Minpuntje was dat ik na aankomst om 8 uur 's ochtends direct door moest naar mijn werk. Uiteindelijk heeft het me bijna twee weken gekost om de vermoeidheid te boven te komen.
Toen ik thuis kwam van het vliegveld merkte ik dat de deur naar mijn balkon op slot was. Ik zou toch zweren dat ik het slot open had gelaten. Misschien heeft men even gecheckt of alles okay is op mijn kamer. Vind ik geen probleem. Ruim een week later heb ik op zondag een voetbaltoernooi. In de ochtend zoek ik mijn spullen bij elkaar en kan ik mijn voetbalschoenen en scheenbeschermers niet vinden. Ik weet toch bijna zeker dat ze op het balkon lagen. Een paar minuten later kom ik tot de conclusie dat ze foetsie zijn. De kans dat ik de laatste keer na het douchen zowel mijn schoenen als scheenbeschermers vergeten ben, acht ik vrij klein. De kans dat ik vervolgens thuis bij het uitpakken van mijn tas niet opmerk dat ik deze attributen mis, acht ik nog kleiner. Gekoppeld aan het sterke vermoeden dat ik mijn balkondeur niet op slot had gedaan, leidt dat tot de conclusie dat één van de bewakers waarschijnlijk in mijn kamer geweest is en, bij afwezigheid van mijn laptop, een paar vrij nieuwe Nike schoenen en scheenbeschermers wel zag zitten. Ik heb het wel gemeld bij de manager, maar heb geen enkel bewijs. Misschien moet ik eens op Ebay kijken.
Dit voorval geeft me natuurlijk geen prettig gevoel. Daarnaast moet ik vanaf deze plek elke dag een uur reizen naar werk en weer een uur terug. Ik denk dan ook mijn nomadenbestaan voort te zetten en binnen afzienbare tijd weer te verkassen. Silom lonkt. Dit is een levendige wijk in het centrum, waar de meeste bedrijven bij in de buurt zitten. Als ik nog eens van baan verander, is de kans vrij groot dat ik daar in de buurt zal werken.
Over werk gesproken. De laatste tijd is het erg druk op werk. Het is wel leuk om na de rustige start met wat aardige projecten bezig te zijn. De werkwijze van mijn baas is mij (en mijn collega's) echter een dorn in het oog. Deze dame zou door mijn zus en haar vriendin Margreet omschreven worden als 'type Sylvia Toth'. In haar auto met chauffeur op weg naar een klant moet ik steevast horen in welke landen ze allemaal geweest is en hoe geweldig haar zoon is. Hij woont op Manhattan en doet het geweldig bij de vrouwtjes. De ene keer hoor ik dat hij bij een bedrijf werkt waar het slechts een kwestie van tijd is voor hij tot directeur benoemd wordt. De volgende keer moet ik aanhoren dat hij een succesvol zakenman is. Zou hij dat allemaal tegelijk doen? Bovendien een geweldige tri-atleet. En dames, nu komt het: hij is nog vrijgezel! Ik voorvoel dat de houdbaarheidsdatum van mijn samenwerking met Sylvia niet heel ver weg is. Verder wel aardige mensen hoor, bij CSN. Toch ga ik als de grote drukte voorbij is maar eens op zoek naar een andere baan.