Mooi gifgroengeel is niet lelijk

In mijn vorige bericht meldde ik dat mijn voetbalschoenen op mysterieuze wijze verdwenen waren. Waarschijnlijk zijn ze inmiddels via Ebay in handen gekomen van een rijke verzamelaar die nog schoenen van Kallenberg in zijn collectie miste. Vreemd dat de bewaker van mijn gebouw sinds kort in een Ferrari naar zijn werk komt. Ik hoop dat mijn schoenen zich thuis voelen tussen de schoenen waarmee Maradonna zijn solo tegen Engeland maakte en die waarmee Panenka zijn legendarische penalty stiftte. Vorig weekend ging ik op pad om nieuwe voetbalschoenen te kopen. Normaal gesproken koop ik mijn sportkleding bij Super Sports, een goede sportzaak met veel filialen in Bangkok. Het assortment voetbalschoenen is echter vrij beperkt en met de scheenbeschermers die ze er verkopen liep je dertig jaar geleden al voor lul en heb je misschien bescherming tegen een lichte Thai die er bij hoge uitzondering eens een bescheiden slidinkje uit gooit, maar niet tegen Engelsen, Schotten en Duitsers die zijn opgevoed met de gedachte dat het mooi meegenomen is als je bij een tackle toevallig ook nog de bal raakt. Nee, voor goede schoenen en scheenbeschermers moet je naar FBT, een enorme sportzaak naast het nationale stadion, waar je je per lift tussen de 6 verdiepingen heen en weer beweegt.

Je kunt natuurlijk een taxi nemen. Leuker vind ik de watertaxi. Nog goedkoper ook, voor het equivalent van 30 eurocent vaar je van de ene naar de andere kant van de stad door een klong (kanaal). De watertaxi is een behoorlijk snelle, lange boot met rijen houten bankjes achter elkaar. Hij stopt zo'n beetje om de driehonderd meter en als je niet snel bent met instappen is hij alweer weg. Ik stap vlak bij mijn apartement in en een half uurtje later vlak bij FBT weer uit.

Vroegah waren voetbalschoenen zwart met witte strepen. In de loop der tijd kwamen er gele of zelfs rode strepen voor de hipste vogels. Dit waren echter uitzonderingen, speciaal voor de grootste excentriekelingen. De schoen zelf was altijd zwart, zoals het hoort. Toen Nike zich met voetbal ging bemoeien, kwamen er voetbalschoenen in alle kleuren van de regenboog. Ik dacht altijd dat het met mode te maken had en deed er niet aan mee. Vreselijk, zo'n tegenstander met witte schoenen. Die ging ik toch wel even laten voelen wat ik van zijn schoenen vond. Staande voor het rek bij FBT, begrijp ik echter in een flits wat me al die tijd is ontgaan: al die horden voetballers die op witte, gele en rode schoenen lopen, zijn op een kwade dag bestolen van hun voetbalschoenen. En voetballers zijn bijgelovig. Net als Sjakie met zijn wondersloffen, is iedere voetballer bang dat het bergafwaarts zal gaan als hij noodgedwongen afscheid moet nemen van zijn kicksen.

Als je dan van je schoenen bestolen wordt, ga je aan het denken. Hoe zorg ik ervoor dat me dit niet meer gebeurt? Door afzichtelijke schoenen te kopen die je op een veld vol spelers onmiddelijk herkent als de jouwe. Als je ze op een achterafveldje ontwaart, loop je gedecideerd tijdens de wedstrijd het veld in, 'wat mot je met mijn schoenen?'. De geoliede marketingmachine van Nike heeft deze consumentenbehoefte als eerste onderkend en is schoenen gaan maken die weliswaar oerlelijk zijn, maar die voorkomen dat iemand ze durft te jatten. Geniaal! Mijn oog valt dan ook op een paar ontiegelijk lelijke Nikes. De enige reden dat er nog zwart in zit verwerkt is om het fluoriserende geelgroen sterker uit te laten komen. Nadat ik mijn ogen een minuutje aan de kleur heb moeten laten wennen en de ergste koppijn alweer wegtrekt, pak ik de schoenen uit het rek en vraag of ik ze mag passen. De verkoopster kijkt me vol medelijden aan. 'Bestolen', zie ik haar denken.

Even later loop ik de winkel uit, vol vertrouwen dat deze schoenen net zo lang in mijn bezit blijven tot ik besluit dat ik ze niet meer nodig heb. Ongelofelijk dat ik zo naief was om op donkerblauwe schoenen te spelen (zwart was destijds in de betreffende winkel niet eens voorradig en donkerblauw kwam het dichtste bij). Ik kijk al uit naar volgend weekend, als ik in de kleedkamer nonchalant mijn nieuwe schoenen uit de tas haal en op de grond laat kletteren. De conversatie stopt abrupt en ik doe net of ik de geimponeerde blikken niet zie. Na afloop ga ik ze expres een tijdje rond laten slingeren terwijl ik zorgeloos aan een blikje bier lurk. Met dezelfde air waarmee Mike Tyson de sleutels in zijn bolides laat zitten. Er is toch niemand die ze durft te jatten...