Nepal: hemel en hel

Ruim vier jaar geleden liep ik de trekking naar Everest Base Camp en was zo onder de indruk van de landschappen dat ik sindsdien altijd van plan ben geweest om nog eens terug te gaan naar 'where the streets have no name'. Bij Onno stond Nepal ook al een tijd hoog op zijn 'reisverlanglijst' en Rick heeft al een aantal trekkings in Oost Europa achter de rug. Het besluit om naar Nepal te gaan was een stuk makkelijker genomen dan dat de tickets geboekt waren. Uiteindelijk lukte het gelukkig om vluchten vast te leggen op 24 maart en 7 april, wat ons de gelegenheid gaf om een trekking van anderhalve week te doen. Het werd Annapurna Circuit, de meest uitgebreide trekking in het meest populaire gebied, waarbij je rond een groep bergen van zo'n 8.000 meter hoogte loopt en een pas van 5.400 meter over moet.

Bij zo'n trekking leef je altijd in uitersten: hemel en hel. Het lopen onder een lekker zonnetje in de mooiste natuur die deze aarde te bieden heeft is een onvergetelijke ervaring. Je moet er echter wel wat voor over hebben: zware beklimmingen in de ijle lucht, steenkoude hotelletjes (lodges) zonder warme douche, dagenlang dezelfde kleren aan. Je bent van tevoren nooit zeker hoe het weer zal zijn en of je last zal hebben van fysieke ongemakken. De beruchte hoogteziekte is dagelijks onderwerp van gesprek en ik verbaas me steeds weer hoe trekkers elkaar angst aanpraten als het over dit onderwerp gaat.

We nemen vanuit Kathmandu de bus, beginnen onze trek op 840 meter en leggen de eerste dagen veel meters af. Na een paar dagen gaan we door de 3.000 meter grens en dat betekent dat je voorzichtig verder moet stijgen in verband met ... de hoogteziekte. Onder de 2.000 meter was het overdag bloedheet en ik ben blij met de aangenamere wandeltemperatuur nu we wat hoger zitten. Al snel verandert het weer. Overdag nog steeds heerlijk (zoals gebruikelijk in deze tijd van het jaar), 's avonds echter regelmatig sneeuwbuien. Niet erg en misschien zelfs een voordeel (elk nadeel schijnt er minstens een te hebben) omdat de sneeuw voor fantastische aanblikken van de bergen zorgt. Het is echter wel koud voor de tijd van het jaar en je ziet dat veel mensen er qua kleding niet op gerekend hebben. In de lodges is het kou lijden, maar we hebben veel lol met andere reizigers en gaan steeds vroeg slapen. Ondertussen worden de landschappen steeds spectaculairder en ziet het er steeds weer heel anders uit.

Na 8 dagen wordt het tijd voor de 'koninginnerit' over de pas van 5.400 meter. De uitzichten zijn ongelofelijk en conditioneel gaat het me goed af. Mijn knie is genoeg hersteld. Ik had echter niet gerekend op de uitbundige sneeuwval en heb dan ook geen zonnebril bij me. De droge lucht op deze hoogte en de weerkaatsing van het licht door de sneeuw op deze zonnige dag doen me de das om. Ik wist niet precies wat sneeuwblindheid was, maar ik zal het nooit meer vergeten. Je ogen verbranden door het zonlicht op vergelijkbare wijze als je huid. Ik kon totaal geen licht verdragen en mijn ogen dicht houden deed ook veel pijn. Blijkbaar had ik een hele erge gradatie te pakken, want ondanks dat mij van verschillende kanten werd verzekerd dat het na 24 uur over zou zijn, was pas na ruim 72 uur het zicht weer een beetje normaal en verdween mijn vrees voor blijvend letsel (als sneeuw voor de zon, haha).

De sneeuwblindheid ligt nog vers in het geheugen, maar gelukkig beginnen de positieve momenten al weer te overheersen. De mooiste bergen van de wereld vind je in Nepal en ik ben blij dat ik dit samen met de broers Van Paridon heb kunnen doen. Echt ongelofelijk wat we allemaal gezien hebben. Niet alleen de natuur maar ook de mensen zijn fascinerend in de bergen. Je ziet de hele dag mannen en vrouwen van alle leeftijden allerlei goederen van dorp naar dorp sjouwen. Sterke porters dragen to 60 kilo (!!!) op hun rug. Tegen de kou die na zonsondergang de kop op steekt zijn ze nauwelijks gewapend: weinig elektriciteit en kleding. Hun leven is zo zwaar dat wij westerlingen het nauwelijks voor kunnen stellen, en toch zijn ze vrolijk, vriendelijk en goudeerlijk. Een ervaring als deze vind je volgens mij nergens anders ter wereld.

Het is een bewogen tijd voor de Nepalezen omdat de verkiezingen van 10 april voor de deur stonden, voor het eerst sinds 1999, en ze nu nog weken op de uitslag moeten wachten. Het is de bedoeling dat er na de verkiezingen een grondwet gemaakt wordt en de spanning tussen Maoisten, Socialisten en Democraten is om te snijden. Demonstraties, blokkades en zelfs aanslagen zijn aan de orde van de dag. Ik hoop dat Nepal (een van de armste landen ter wereld) in rustig vaarwater komt en wat meer welvaart op kan bouwen. Een betere infrastructuur in de bergen zou een goed begin zijn. Met meer elektriciteit en wegen zou het leven van deze mensen er een stuk aangenamer op worden. De meeste trekkers hopen dat het zo blijft omdat het zo leuk is om door heen te wandelen. Nogal egoistisch als je het mij vraagt. Ik zou graag een stukje van de authenticiteit inleveren als deze mensen een beter leven kunnen leiden. Bovendien zou ik er geen bezwaar tegen hebben om in verwarmde lodges te slapen. Een beetje minder hel in ruil voor ietsje minder hemel vind ik als erkend koukleum niet erg.

De foto's zijn van Rick, want mijn gloednieuwe camera en mijn telefoon zijn op de terugreis door vliegtuigpersoneel uit mijn backpack gestolen. Daar baal ik echt onvoorstelbaar van. Blijkbaar zijn de Nepalezen toch niet allemaal zo goudeerlijk...