Hoe werkt die wekker ook al weer?

Na mijn tour de force over de ware aard van de Thai, nu weer eens een stukje over hetgeen waar het in dit blog en in het universum echt om draait: IK.

Vanaf maandag 1 december is het weer gedaan met het uitslapen (je raakt eraan gehecht). Ik ga namelijk aan de slag als Senior Research Manager bij InsightAsia. Laat je niet op het verkeerde been zetten door het palmboompje in hun logo, er moet echt gewerkt worden.

Bij CSN kreeg ik na een kort gesprekje een aanbod, wat ik destijds gretig accepteerde. Ditmaal ging het gelukkig wat zorgvuldiger. Ik heb met 4 mensen een interview gehad en heb het team dat ik ga leiden ook kort ontmoet. InsightAsia bestaat zo'n 10 jaar en is in die tijd sterk gegroeid. Er werken leuke mensen en er heerst een goede sfeer. Ze hebben ook een goed reputatie in de markt. Het hoofdkantoor is in Singapore gevestigd en ze zijn ook aanwezig in Maleisie, Indonesia en China. Daarnaast doen ze zaken in India, Sri Lanka, Vietnam, Philippijnen en Hong Kong. De aanwezigheid in de hele regio kan op termijn van belang worden omdat ze al ideeën hebben voor een internationale functie na 2 jaar. Nou kijk ik zelf niet zover vooruit, eerst maar eens kijken of het van beide kanten bevalt, maar het is wel prettig om te weten dat ze een lange termijn planning voor me hebben. Een verschil van dag en nacht met CSN.

Tijdens de sollicitateprocedure heb ik veel contact gehad met HR director Jocelyn. Ze werkt vanuit Singapore. Ik heb haar één keer in Bangkok ontmoet en verder veel telefonisch contact gehad. Haar woordenschat in het Engels is erg goed, in tegenstelling tot haar uitspraak. Probeer maar eens een telefonisch sollicitatiegesprek te voeren met iemand die je heel slecht verstaat. Zo nou en dan kun je nog wel vragen of ze iets wil herhalen, maar natuurlijk niet te vaak. Gelukkig praatte ze tussen de vragen door veel, waarbij ze lang van stof was en zichzelf veel herhaalde. Hoefde ik haar niet al te vaak om een replay te vragen.

Mijn tweede gesprek was met de Indische CEO, één van de twee oprichters. Energieke kerel die beter is het in afvuren van vragen dan het luisteren naar het antwoord. Hij had wel een originele benadering. Ik moest op een flip-over opschrijven wat ik het bedrijf te bieden had.

Later nog een derde gesprek, met een Thaise manager die zowaar zeer goed Engels sprak. Tijdens het gesprek nog even geverifieerd of ze echt Thais is.

Uiteindelijk een aanbieding gehad en hoewel ik nog een aanbieding zou krijgen van een ander bedrijf, heb ik vanwege mijn goede indruk van InsightAsia de baan geaccepteerd. Echter niet voordat ik enkele wurgclausules uit mijn contract moest onderhandelen. Opzegtermijn van 3 maanden en ik kon alleen opzeggen aan het eind van een kalenderjaar. Bovendien zou ik na vertrek 12 maanden lang niet voor een ander marktonderzoekbureau in Thailand mogen werken. Gelukkig heb ik na wat touwtrekken alles terug kunnen brengen naar normale proporties. Opzegtermijn van 2 maanden en de andere bepalingen geschrapt. Toen ik merkte dat ze redelijk flexibel waren, heb ik ook mijn bonusafspraken nog wat kunnen upgraden. Al is het met de huidige economische en politieke malaise nog maar de vraag of die bonus haalbaar wordt.

De economische malaise gaat dus gelukkig nog even aan mij voorbij. Ik ga er qua salaris aardig op vooruit, om precies te zijn 40% (exclusief bonus), van weinig naar redelijk. Dat is wel zo prettig want nu het er op lijkt dat ik nog wel een tijdje in Bangkok zal vertoeven, wordt het van belang om ook eens wat op zij te kunnen zetten. Anders eindig ik na mijn pensioen als zwerver en het is hier als gezonde farang lastig concurreren met Thaien zonder ledematen en moeders met met schattige kleine kindjes. Een ongelijke strijd, maar het is nu eenmaal oneerlijk verdeeld in de wereld (daar weten zij alles van).

Nu heb ik al wel een paar keer westerse bedelaars gezien. Twee of drie keer mannen, onder wie een Nederlander, die er bepaald niet als zwerver uit zagen en op een stuk karton hadden geschreven dat ze geld nodig hadden voor een vliegticket naar huis. (Zou het trouwens helpen om te vermelden dat je Hollander bent? Duitse toeristen kun je waarschijnlijk afschrijven, Nederlanders wellicht ook.) Als ik zo'n kerel zie, dan denk ik: als er thuis echt niemand is die dat geld wil voorschieten, dan moet je wel een enorme klootzak zijn. Ik schenk mijn kleingeld liever aan iemand die zich zonder benen probeert voort te bewegen (de vedettes onder de bedelaars). Die haalt vast genoeg geld op voor protheses, maar beseft waarschijnlijk dat hij die beter thuis kan laten als hij gaat 'werken'. Laatst werd er één geschopt door een politieagent omdat hij in de weg lag bij de marktkraampjes waar de toeristen langs drentelen. Ik kon aan de gezichten van de omstanders zien dat ik niet de enige was die oom agent even onder handen had willen nemen. In Nederland aarzal je geen seconde om een agent eens goed op zijn bek te rammen. Hier mag dat niet.

Afijn, ik dwaal af. Ik zou het over mezelf hebben en niet over beklagenswaardige sloebers voor wie deze maatschappij geen mededogen heeft. Maandag moet ik naar Singapore vliegen om een visum te verkrijgen dat mij toestaat om te werken. Zal ik toch eerst met een kogelvrij vest naar het vliegveld moeten om een dwaze menigte vriendelijk te verzoeken om op te donderen, voordat er ongelukken van komen. Zou het indruk maken?