Tranen met tuiten

Bij mij op werk is er sprake van een sterke teamgeest. Met name de dames bij mij op de afdeling vormen een hechte club. Tao, Off, May, Ying en Am zijn mid twintig. Sheilah, mijn mede-manager, is een Philippino van een jaar of dertig. Eind December namen we afscheid van Ying, in Maart volgde Off en vorige week Vrijdag was het de laatste dag van Sheila. Ze gaat terug naar de Philippijnen en op kantoor hadden we een afscheidsfeestje. Aangezien dit dus al het derde afscheidsfeest is dat ik bij InsightAsia meemaak, durf ik wel te stellen dat ik inmiddels ervaringsdeskundige ben. En ik kan jullie vertellen dat het er wat anders aan toe gaat dan in Nederland.

Thaise dames hebben de reputatie emotioneel te zijn en een sterk ontwikkeld gevoel voor drama te hebben. Sommigen beweren dat de Thaise soapseries daar aan bijdragen. Hoe dan ook, onze afscheidsfeestjes zijn één groot tranendal. Je moet het zien om het te geloven (daarom de eerste twee foto's bijgevoegd). Om beurten houdt iedereen een speech en voor de dames zijn een paar woorden genoeg om de waterlanders de vrije loop te laten. Alsof de vertrekkende collega/vriendin rechtstreeks het graf in gaat. Het Thaise equivalent van Kleenex spint er garen bij. De meeste meiden kunnen niet eens uit hun woorden komen, zo overmand door emoties. Tussen het hevige gesnik door wordt er natuurlijk kwistig met superlatieven gestrooid over de vertrekkende persoon.

Bij het vertrek van Sheilah waren de emoties het hevigst. Zij is een soort moederfiguur voor de jongere dames. Ze noemen haar letterlijk 'mammy' en zij heeft het over 'my daughters'. Als nuchtere Hollander denk ik daar het mijne van. Een vriendschappelijke relatie op het werk is prettig, maar laten we niet doen alsof we op een kleuterschool zijn. Zie je me al zitten met al die snotterende dametjes om me heen? De eerste foto is van Sheilah. Op de tweede foto worden de huilende Tao en Am getroost door hun partners.

Gelukkig is bij de Thai op zo'n feestje de alcolhol altijd in grote hoeveelheden binnen handbereik (whisky is king hier). Aangezien ik ervan uitga dat mijn collega's geen Nederlands kunnen lezen, durf ik op deze plaats wel te stellen dat ik op dat moment wel een biertje kon gebruiken om stiekem het afscheid van Shielah te vieren. Dat komt voor mij als geroepen. Sheilah is een iets te assertief strebertje en heeft zich de afgelopen twee jaar slim geprofileerd bij de jongere dames. Die vinden haar helemaal geweldig. Ik niet. Bij het selecteren van opvolgers van Ying en Off viel het mij al op dat ze een sterke voorkeur had voor jonge dames met weinig ervaring. Kan ze lekker de 'mammy' uithangen. Misschien is het tijd om kinderen te krijgen. Ik hoop maar dat het mijn collega's niet opviel dat ik in mijn afscheidswoordje moeite had om veel positieve woorden te uiten, laat staan om een ongemeend traantje te pinken (hoe doet die Van Hanegem dat toch?).

Nog meer mazzel afgelopen weekend. Ik ging met Brian een avondje stappen. Eerst naar een nieuwe rockbar met live muziek. Goeie nieuwe hang-out trouwens. Ik moet toegeven dat de avond niet sterk begon. Eigenaar Billy is een wereldvent. Brian en ik kennen hem inmiddels redelijk. Als goede gastheer stelt Billy gasten die in hun eentje komen vaak aan ons voor. Hebben ze wat aanspraak. Vaak geen probleem. Ze kunnen mij echter behoorlijk op de pik trappen als ze denken dat ik de meest elementaire kennis van rockmuziek ontbeer. Interessant-doener nummer 1 kraamde bij de eerste tonen van Smoke On The Water enthousiast uit dat hij zo trots was dat Deep Purple net als hij uit Birmingham kwam. Vergelijkbaar met een Rotterdammer die zo trots is dat ie een plaatsgenoot van Normaal is. Interessant-doener nummer 2 maakte het nog iets bonter, maar die was dan ook Amerikaan. Deze kerel kan absoluut niet veel ouder dan 45 zijn geweest, maar meende mij toch te moeten gaan verhalen over die keer dat hij Jimi Hendrix live zag. Onze beste Jimi is al bijna 39 jaar niet meer onder ons. Het zal dus wel tijdens een van Jimi's bekende lagereschooltoernees zijn geweest. Het kan echter nog erger. Brian vertelde me dat hij laatst in gesprek was met een of andere loser die beweerde dat Def Leppard nog bij hem in het voorprogramma had gespeeld. Let wel: ZIJ BIJ HEM in het voorprogramma, niet andersom. Voor de niet-kenners (schaam je niet): die band heeft meer dan 65 miljoen albums verkocht (maak je geen zorgen, dat aantal weet ik niet uit mijn hoofd, effe gegoogled). Kijk, ik wil best even naar een sterk verhaal luisteren. Maar bij dit soort onzin kan ik met geen mogelijkheid doen alsof ik er ook maar iets van geloof. Brian liet me het visitekaartje van die laatst genoemde kerel zien. Actor, Writer, Producer stond er op. Dan weet je het wel. Ik dacht dat alleen foute personages in films dat soort kaartjes hadden. In Bangkok kom je ze gewoon in het echt tegen. Goed, wij dus maar naar de volgende kroeg om nog meer van dit soort interessant-doeners te ontlopen. En zo kom ik via een omweg bij de mazzel (sorry voor het langdradige zijspoor). In die volgende kroeg vond ik bij het toilet op de grond een leuk rood elastiekje. Er zaten wat briefjes in. Met z'n zestienen goed voor ongeveer 350 euro. En ik een paar weken geleden op mijn blog nog een zeikstukje schrijven over een zakkenroller die me 70 euro had ontfutseld. Peanuts!

Natuurlijk heb ik hier op 30 April kunnen zien dat Nederland ook een flinke gooi heeft gedaan naar de eretitel Bananenmonarchie. Kon mijn ogen niet geloven. CNN kon er geen genoeg van krijgen en iedereen hier die weet dat ik Nederlander ben, vroeg me wat er in godsnaam gebeurd was en waarom. Ook op andere gebieden is het verschil tussen Nederland en Thailand niet zo groot als het lijkt. Thailand staat er natuurlijk om bekend dat je vaak westerse mannen op leeftijd ziet met een mooi, jong dametje. In de Nederlandse media zie ik echter dat ook Adam Curry zijn klassieker toch maar heeft ingeruild voor een jonger modelletje, en dat Yolante van BergenCash financieel gezien wat groter denkt dan Volendam kan bieden. Sommige dingen zijn van alle tijden en windstreken. Over sterke verhalen gesproken: wie had gedacht dat de meest sexy vrouw van Nederland zich in een parkeergarage zou laten aflebberen door een arrogante kabouter? Zou dat Def Leppard verhaal dan ook waar zijn?

Ondanks dat ik hier nu anderhalf jaar verblijf, ben ik nog steeds een beetje naief, merk ik af en toe. De afgelopen week is er eindelijk een extra stuk skytrain traject in gebruik genomen. De rails en de stations leken mij al geruime tijd klaar. Er werd ook helemaal niet aan gewerkt. Wat let ze om er gebruik van te maken, dacht ik geregeld. Inmiddels heb ik vernomen dat er hier eerst langdurig gesteggeld moet worden over hoe de opbrengst over diverse achterzakken verdeeld gaat worden. Corruptie, heet dat in meer ontwikkelde landen. Op internet is een plattegrond te zien met de plannen voor extra skytrain en metro lijnen (zie foto). Een prachtig netwerk, vergelijkbaar met Londen en Parijs. Cynische buitenlanders, daar barst het hier van, noemen deze plattegrond de 'if there is no corruption map' en zijn ervan overtuigd dat er vanwege 'het systeem' voorlopig weinig schot in de mooie plannen zal komen. Jammer, zou ideaal zijn als ik dat drukke verkeer wat meer kan vermijden.

Over corruptie gesproken. Ik ben blij dat ook de Nederlandse overheid dit middel af en toe inzet, wanneer het doel de middelen heiligt. Geweldig idee om van Albanie 10 punten te kopen, zodat Gordon wellicht denkt dat er daar een grote carriere voor hem is weggelegd. Geoorloofde besteding van het belastinggeld in het algemeen belang, dunkt me. Nu Geer nog het land uitwerken en ik ga denken over een terugkomst.