Gastschrijver Ed Paparazzi

Al ruim twee jaar lang houd ik middels dit blog het thuisfront op de hoogte van mijn capriolen in den vreemde. Zolang er nog een paar mensen zijn die op van die totaal verloren momenten mijn blog eens aanklikken, ga ik er maar mee door. Hoewel je misschien denkt dat ik na twee jaar Thailand geleerd hebt om alle ambities terzijde te schuiven en me te verliezen in Buddistisch relativatievermogen, vroeg ik me laatst toch af hoe ik mijn blog naar een hoger plan zou kunnen tillen. Toen ik las dat Robert Jensen weer terug komt op tv wist ik het: Ik heb een sidekick nodig!

Wie zou dat anders moeten zijn dan mijn partner in crime, Edwin de Vries. In plaats van zelf af en toe te vermelden hoe het hem hier vergaat, heb ik hem gevraagd om als gastschrijver op te treden. Een groot deel van mijn doelgroep (ja, zo noem je dat als je het in de mediawereld ver wilt schoppen) kent Edwin redelijk tot zeer goed, dus dat leek me wel aardig. Hij hangt sinds kort de luiwammes uit op Koh Samui, dus aan vrije tijd geen gebrek. Hierbij zijn bijdrage:

Uitgenodigd worden als gastschrijver voor het informatieve, beschouwende, goed geschreven en actief gelezen blog van Maarten is een grote eer die ik niet aan me voorbij wil laten gaan. Nochtans voel ik de druk van zijn kritische, veeleisende lezerspubliek.

Voor een groot deel van het lezerspubliek zal ik als voormalig lid van de tennisclub Unicum geen onbekende zijn. Uitgerekend op de heilige tennisbodem van Unicum TC is samen met Maarten de basis gelegd voor het reizen Azie en het zoeken naar een mogelijke nieuwe habitat in den vreemde. Hieronder een relaas van het hoe en waarom.

In 2005 ben ik voor het eerst richting Azie gereisd, te weten Indonesie, waar ik destijds erg onder de indruk was van de kleuren, geuren, het levenstempo, de bevolking en het eten. Terug in Nederland vond ik in Maarten een ervaren Azie reiziger. Maarten had reeds de nodige kilometers afgelegd op Aziatisch grondgebied en met zijn boeiende verhalen wist hij me gemakkelijk te enthousiasmeren om meer landen in Azie te gaan bezoeken. Gezien onze gedeelde reislust en vrijgezellen status, besloten we in 2006 samen een reis te maken naar Cambodja en Thailand. Hierbij hebben we in beide landen een groot gedeelte van de reis per motor afgelegd, met name in Cambodja was dit avontuurlijk, gezien de erbarmelijke staat van de wegen, dan wel het totale gebrek hiervan. Geruchten doen de ronde dat Parijs – Dakar 2011 wel eens in Cambodja en Vietnam gehouden zou kunnen worden, maar wellicht dat de omstandigheden te zwaar zijn voor de deelnemers. De door ons gehuurde off road motoren bleken geen overbodige luxe en waren uitermate geschikt voor de bare omstandigheden. In het begin nog de gaten in de weg ontwijkend, kwamen we er na een kwartier achter dat je zonder problemen recht door de gaten kon rijden met snelheden van rond 50 km/u, dit zonder enige schade aan de motor toe te brengen en uitsluiting van het risico op een wandelende nier. Onze korte stops in kleine afgelegen dorpjes zorgde regelmatig voor de nodige opwinding. Niet verwonderlijk overigens, met onze knie-en armprotectie leek het of we rechtstreeks uit een foute jaren ’80 Michael Jackson clip in Cambodja waren beland. Massale danspartijen bleven echter uit, eerder verschrikte kindergezichtjes en lachende volwassenen om zoveel potsierlijk vertoon.

Na Cambodja stond Thailand op het programma. Tijdens ons verblijf aldaar hebben we het Noorden per motor bezocht gevolgd door Bangkok. Het viel me toen al op dat de Thai uitermate vriendelijk zijn, het land heeft niet voor niets het stempel “het land van de glimlach”. Daarnaast is het zonzeker, is het thaise eten goddelijk en is het er goedkoop (“ons nederlanders ben zuunig”). Maarten heeft hier uitgebreid over geschreven op zijn blog.

Thuisgekomen in Nederland ontdekte ik dat er inmiddels een onomkeerbaar denkproces was gestart waarbij de voor- en nadelen van leven in Nederland versus Thailand werden afgewogen. De in het westerse denken hoog aangeslagen maatschappelijke carriere als verondersteld pad naar een gelukkig en zeer strak gepland leven (Nederland is het land waar de meeste verzekeringspolissen worden verkocht), stonden te ver van me af om dit nog langer te ambieren. Daarnaast waren Nederland en het westen me na een verblijf van 43 jaar wel bekend en wilde ik “Change” ofwel een nieuwe omgeving, cultuur en een andere levensopvatting.

In Maarten had ik een enthousiaste bondgenoot gevonden voor het opbouwen van een mogelijk bestaan in Thailand. Begin 2007 was het besluit genomen, we zouden in oktober 2007 naar Bangkok vertrekken en daar gaan starten met het geven van inburgeringscursussen voor de overwegend thaise dames die zich in Nederland wilden vestigen met hun nederlandse vriend/echtgenoot. Het liep echter allemaal niet zoals gepland, tussen de planvorming en onze feitelijke reisdatum werd mijn hart veroverd door een turkse schone waarop ik met gemengde gevoelens besloot in Nederland te blijven. Maarten respecteerde mijn keuze, hetgeen voor hem overigens geen reden was om zijn plan te wijzigen.

De relatie bleek geen lang leven beschoren. Het idee om een mogelijk leven in Thailand op te bouwen was nimmer van mijn radar. In april 2009 nam ik ontslag en besloot om een jaar uit het arbeidsproces te stappen om te relaxen en te bepalen of Thailand geschikt is voor een langer verblijf. Inmiddels ben ik alweer 8 maanden in Thailand, waarvan ruim 7 maanden in Bangkok. Maarten als ervaringsdeskundige, met zijn 2 jaar in Thailand, bleek buiten goed gezelschap eveneens een goede gids voor het leven hier. Via hem vond ik een apartement, maakte ik na 10 jaar afwezigheid een glansrijk debuut tijdens een voetbaltoernooi en leerde ik wat verliezen is met poolen. Echter belangrijker nog is dat we Thailand allebei een interessant land vinden, waar we iedere dag weer nieuwe indrukken opdoen die ons de nodige gespreksstof verschaffen en ons het gevoel geven hier te willen blijven. Thailand is dan wel niet zo gereguleerd als menig westers land, maar alles functioneert hier prima. Hier kan je nog gewoon passagiers meenemen achter in je pick-up truck, zonder dat de politie je bekeurt, een ijssie eten voor 12 cent en worden er op butagas de lekkerste maaltijden langs de kant van de weg bereid. In Nederland wordt je tegenwoordig al bekeurd als je 5 km/u te hard rijdt en moet een restaurateur een bibliotheek aan papierwerk bijhouden om aan alle regelgeving te voldoen, dit alles om de schatkist verder te spekken en de burger verder te beschermen? Maar tegen welke prijs? Wellicht herkennen de oudere lezers in het Thailand van nu het Nederland van de jaren ’50 en ’60 waar een mentaliteit heerste van niet lullen maar poetsen ofwel hard werken en niet zeuren over futiliteiten. Ofwel 2 verschillende werelden met beiden hun voor- en nadelen. Voor diegenen die reeds een bezoek aan Thailand hebben gebracht zal dit reeds bekend zijn, voor diegenen die nog geen bezoek hebben gebracht aan het land van de glimlach reden temeer om eens een bezoek te brengen en zich onder te dompelen in al het hierboven genoemde.

Momenteel bevind ik me op het exotische eiland Koh Samui waar ik me verder aan het orienteren ben op de mogelijkheden om in mijn dagelijks levensonderhoud te kunnen voorzien. Een van de ideeen is een internet winkel te starten op e-Bay, waar ik schilderijen wil gaan aanbieden die ik op aanvraag kunnen worden gemaakt door de diverse ateliers op Samui. Daarnaast heb ik gisteren een bezoekje gebracht aan de enige tennisclub die het eiland rijk is en hoog opgegeven over mijn kwaliteiten als tennisser. Hierbij bovenal mijn vermaarde slice backhand benadrukt, zag op de Australian Open dat de slice backhand weer helemaal terug is, dus dat zit wel goed. Toeval wil dat de lokale thaise trainer eergisteren vertrokken was. Nu dus vraag en aanbod bij elkaar zien te brengen. Komende zaterdag ga ik voorspelen en na wederzijdse goedkeuring verder onderhandelen om daarna hopenlijk het thaise tennis te kunnen gaan verrijken met een goed uitgevoerde slice backhand. Voor de nodige risicospreiding ga ik me eveneens bij 2 hotels aanbieden als hitting partner voor 1000 baht per uur, mooi toch een balletje slaan en er voor betaald krijgen.

Gezien het lage prijspeil in Thailand heb je niet veel nodig, met 600 euro per maand kan je hier leven als god in Thailand. Momenteel huur ik een vrijstaand huis met een riant terras voor 160 euro per maand, beschik ik voor 60 euro per maand over een brommer en kost eten en drinken me dagelijks ongeveer 4 euro. Het doel is om met de e-Bay winkel al dan niet in combinatie met het tennissen de benodigde 600 euro per maand te verdienen en hier verder te genieten van de zon, zee, het lekkere eten en de goedlachse thai. Mijn eerste reis naar Azie lijkt alweer eeuwen achter me te liggen, het stemt met tevreden dat ik nu hier ben. Dit gevoel wordt verder aangewakkerd denkend aan het nu koude en donkere Nederland. Je hebt niet veel nodig om gelukkig te zijn: een warm zonnetje op je huid , een banana shake en pad thai.....................

Filmpje van Edwin's nieuwe onderkomen op Koh Samui: