Jakarta: voetbalhooligans Azie-stijl

Eind vorige week had ik een trip naar Jakarta. Ik ben verzocht om in alle landen een training van een paar dagen te verzorgen en na thuisland Thailand was Indonesie aan de beurt. Op zich zijn dit soort tripjes meestal weinig memorabel. Vliegtuig, taxi, hotel, kantoor. Meer is het niet. Deze trip leek ook zo te verlopen. Donderdagavond rond middernacht aangekomen en dan nog een visum halen en naar het hotel. Vrijdagochtend naar kantoor en om 18.30 uur weer met de taxi terug naar het hotel. Tenminste, dat was de bedoeling. Een half uur nadat ik was aangesloten aan de rij bij de taxistandplaats was er nog maar één taxi langs gekomen. Je hoort me waarschijnlijk al inwendig vloeken. Na twee jaar in het buitenland vechten het Nederlands en het Engels hierbij om voorrang. Mijn Thais is nog niet zover.

Uiteindelijk hebben collega's een motorbike taxi voor me geregeld. Ik met mijn laptop achterop op zo'n klein brommertje. Het werd een geweldige reis, afwisselend door nauwe straatjes en slalommend door het vaststaande verkeer op drukke wegen. In taxis zie je bijna alleen maar de grote wegen met een erehaag van hoge kantoorgebouwen. Op de motorbike zag ik het echte Jakarta. Ik had weer eens het gevoel dat ik had toen ik voor het eerst in Bangkok was en keek mijn ogen uit. Fantastisch om achterop de brommer de chaos van Jakarta te ondergaan en de indrukken in me op te nemen. Onderweg botsen we bij het slalommen door de file eerst achterop een auto, om even later van achter stevig getoucheerd te worden door een andere brommer. In het Westen geheid goed voor wat stevige scheldpartijen of erger. Hier niet. Geen noemenswaardige schade = geen probleem. Mijn 'mannetje' zegt in het Indonesisch wat tegen mij. Ik begrijp hem niet, maar veronderstel dat hij me gerust wil stellen. Niet nodig, ik geniet met volle teugen van de complete verkeerschaos die Bangkok op een bijzonder goed georganiseerde stad doet lijken. Dit is niet zomaar een rit van A naar B, dit is top entertainment! Sightseeing en adventure tourism ineen.

Onderweg trekken al snel de vele oude bussen propvol met jeugd mijn aandacht. Ze hangen uit de ramen, zitten op het dak en maken lawaai met ieder voorwerp dat zich daarvoor leent. Ze rijden door de hele stad. Is het een politieke demonstratie? Het lijkt erop, maar wel vreemd dat de demonstranten allemaal tieners lijken te zijn. Zou het een soort carnaval zijn? Het valt me op dat ze allemaal oranje shirts aan hebben. Het is natuurlijk een Nederlandse kolonie geweest, maar het WK begint nog lang niet en het lijkt me sterk dat de zilveren medaille van Annette Gerritsen aan deze kant van de wereld uitzinnige vreugde teweeg brengt. Tot aan het hotel rijden de feestende of protesterende bussen (ik ben er nog niet uit) zonder zichtbare wrijvingen tussen het andere verkeer. Ik geef mijn chauffeur bij aankomst bij het hotel, ondanks een bijna fatale manouvre in de laatste 100 meter, een welverdiende tip en spoed me met mijn prangende vraag naar binnen. De liftbediende brengt uitkomst. 'Dat zijn supporters, sir.' Waarvan? 'Van voetbal, sir. Het team uit Jakarta heeft zojuist gewonnen van een team uit Sumatra.' Oh, zijn ze nu dan kampioen ofzo? Hij kijkt me aan alsof ik een rare vraag stel. Het blijkt om een doorsnee competitie potje te gaan. Feyenoord - Groningen, of zoiets. De volgende ochtend sla ik nieuwsgierig de sportpagina van Jakarta Post open. De wedstrijd blijkt voor de Engelstalige pers niet belangrijk genoeg om een woord aan vuil te maken. Ik probeer me voor te stellen hoe ze in Jakarta dan een kampioenschap vieren. Geen idee, maar het lijkt me wel geweldig om mee te maken. (Ook wat dit betreft kun een vergelijking met Rotterdam maken; niemand die weet hoe ze daar een kampioenschap vieren, maar wat zouden ze het toch graag een keer meemaken).

Op kantoor heb ik mij de Indonesische variant op de Westerse voetbalhooligan uit laten leggen. Het zijn zonder uitzondering tieners, die na vrijwel iedere gewonnen wedstrijd, hoe onbeduidend ook, als verzetje feestend door de stad rijden. Voor hen een variant op een avondje uit. Geheel volgens Zuidoost-Aziatische stijl gebeurt dit zonder geweld, maar met een hoop vrolijk kabaal. Het ergste vergrijp is dat ze de stadsbussen min of meer kapen zonder te betalen en op het dak klimmen. Er zal ongetwijfeld wel eens wat sneuvelen, maar zolang het binnen de perken blijft, laat de politie het op zijn beloop. Heden ten dage kun je in Indonesie gelukkig nog onbezorgd een strandfeest bezoeken en worden de trainingen nog niet verstoord door werklozen met capuchons op die eisen dat de spelers harder moeten werken.

Nog even wat anders. Je hebt vast wel eens meegemaakt dat je, bijvoorbeeld in een café of op een terras, in gesprek bent met vrienden en dat een meeluisterende buitenstaander zich ongevraagd en ongewenst in het gesprek mengt, zonder er een positieve bijdrage aan te leveren. Zo'n figuur die duidelijk om een praatje en aandacht verlegen zit. Je wilt dan zo snel mogelijk van zo'n persoon af, toch? Dat gevoel kreeg ik toen er op mijn vorige bericht een reactie volgde van Thailandblog.nl. Geheel in stijl van deze website bevatte de reactie slechts 'informatie' die wijd en zijd bekend is en niets toevoegde aan mijn bericht. Deze persoon wilde duidelijk even reclame maken voor zijn website. Daar hebben ze tegenwoordig een woord voor: spam. Laten we hopen dat we in het vervolg van dit soort betweterige prietpraat verschoond blijven. Mijn blog is tenslotte een soort gesprek onder familie, vrienden en bekenden. Buitenstaanders zijn altijd welkom, mits ze de sfeer van het gesprek aanvoelen en niet alleen deelnemen ter meerdere eer en glorie van zichzelf.