Sa-lash

In Nederland pikte ik sinds mijn
jonge jaren geregeld een concertje mee. Als Hollanders zijn we goed bedeeld, want vrijwel iedere band die iets voorstelt doet de Lage Landen tijdens een toernee aan. Ons land is niet bijster groot en als je centraal in de Randstad
woont is een concert meestal goed te bereizen. Thailand ligt buiten de radar van de meeste grote acts. De gemiddelde Thai heeft weinig op met buitenlandse muziek en optredens in Zuid-Oost Azie zullen voor de meeste artiesten niet erg lucratief zijn.

Toch zijn er in Bangkok af en toe concerten van grote namen. Helaas betreft het meestal bands die gevaarlijk dicht tegen hun houdbaarheidsdatum aan zitten, of er zelfs ruimschoots overheen (Rod Stewart). Zo was ik na drie jaar Thailand nog niet één maal naar een concert geweest. Afgelopen maand was het ineens druk met internationale acts. Eric Clapton, The Eagles, afscheidstoernee van de Scorpions. Omdat kaartjes voor deze bands nogal prijzig zijn en het vanuit het centrum van Bangkok tijdens de avondspits minstens een uur reizen is naar de Impact Arena, heb ik deze drie acts aan me voorbij laten gaan.

Ook de minder bekende Amerikaanse punkrokers Deftones kwamen langs. Dat haalde wereldwijd de media omdat het concert werd afgelast vanwege elektriciteitspoblemen, met langdurige rellen buiten de concerthal als gevolg. Aardig om de link te bekijken als je eens wilt zien hoe de bekende Thaise gemoedelijkheid na een paar glaasjes teveel kan omslaan in geweldadig gedrag.

Donderdagavond was het dan toch tijd voor mijn debuut in het Thaise concert circuit. Slash kwam langs met zijn band. Voor de cultuurbarbaren onder ons: Slash was gitarist van Guns N' Roses. Voor mijn vader: stel je voor dat Keith Richards of George Harrison langs kwam. Na een veelgeprezen solo album is de iconische gitarist met de bekende hoed op de krullenbos bezig met een zeer uitgebreide wereldtour. Eindelijk een grote naam die nog niet op zijn retour is en redelijke geprijst is. Dat moest ik zien.

Sa-lash, zoals slecht Engels sprekende Thai zijn naam uitspreken, stelde niet teleur en gaf een goed concert. De setlist was een overzicht van zijn hele ouvre en uiteraard ontbraken de grote GNR krakers niet. Appetite For Distruction was prominent aanwezig met Nighttrain, Rocket Queen, My Michelle, Mr Brownstone, Sweet Child Of Mine en afsluiter Paradise City. Er was geen overbodig voorprogramma en Slash startte exact op tijd, een groot contrast met zijn oude band, waar ik nog wel eens anderhalf uur op heb staan wachten omdat meneer OxelRoos geen zin had. Samen met twee collega's en een paar van hun vrienden heb ik een mooie avond gehad.