Zo veranderlijk als ...

Als Nederlander moet je af en toe toch effe over het weer ouwehoeren. Dat zit erin gebakken. Gaf ik laatst al aan dat het zo frisjes was dat de honden letterlijk in shirts over straat gingen, afgelopen week was het weer nog meer van slag. Boze tongen wijzen naar de ramp in Japan als boosdoener, maar dat bestempel ik als borrelpraat. Aan de andere kant, wat weet ik er nou helemaal van?

Vorige week zakte de temperatuur van de ene op de andere dag ineens met 10 graden tot een barre 16 graden. En dat in een maand waarin de temperatuur normaal gesproken gestaag klimt. Maart zou je een tussenfase kunnen noemen tussen het einde van de winter (februari) en het begin van de heetste periode (april). Het was dus even schrikken toen het weer zo omsloeg. De lage temperatuur ging tot overmaat van ramp ook nog eens gepaard met een zeer gure wind. Zo'n typisch Nederlandse oktoberwind. Vreselijk. Voor het eerst in drie jaar Thailand had ik het koud als ik over straat ging.

Gelukkig was de kou na een paar dagen weer net zo plotseling verdwenen als hij gekomen was en schitterde de zon in het weekend weer aan de hemel. Tot afgelopen nacht, toen een ongenadig onweer over Bangkok en andere delen van het land neerdaalde. Het ging zo hard tekeer dat ik de hele nacht nauwelijks een oog dicht gedaan heb. Ik werd gelukkig net op tijd door het losbarstende noodweer gewekt om mijn was van de rand van het balkon weg te gritsen.

Hoewel de donder, bliksem en regen de hele nacht doorgingen, had ik me niet gerealiseerd dat de hele straat 's ochtends tot ruim boven enkelhoogte onder water zou staan. Daar sta je dan voor de lobby van je apartement. Keurig gekleed. Laptop om de schouder. En nu? Normaal gesproken word ik met een golfkarretje van het gebouw naar het einde van de straat gereden. Dat zat er nu niet in, werd me meteen duidelijk gemaakt. Ook mijn vraag of er een motorbike taxi kon worden besteld, werd negatief beantwoord. Het water stond te hoog. Gelukkig kwam er al snel een kerel aan die met zijn auto naar werk ging en kon ik een lift krijgen tot het einde van de straat, waar ik normaal gesproken overstap van de golfwagen op een motorbike taxi.

Tot mijn stijgende verbazing stond zelfs de hoofdweg onder water en hadden de motorbike chauffeurs een snipperdag opgenomen. Geef ze eens ongelijk. Na een paar minuten kon ik dan toch een ritje regelen en bereikte ik uiteindelijk met flinke vertraging het metrostation. Bijgaand filmisch verslag zal de boeken in gaan als een instant classic in het rijke genre van road movies. Okee, ik geef het toe, de soundtrack had beter gekund.