Thaise les, Thaiboksen en Emmaka

Het is al bijna vier weken na mijn vorige bericht. Ik leef nog steeds en ben nog op vrije voeten. Inmiddels ben ik weer helemaal hersteld en voel me als een jonge god. Eind december / begin januari was geen beste periode, maar dat ligt gelukkig achter me.

De afgelopen vier weken heb ik drie uur per dag Thaise les gehad en ik kan zeggen dat het me vrij behoorlijk af gaat. Een gesprek tussen twee Thaise mensen volgen is echter nog teveel gevraagd. Mijn lerares had op google uitgevogeld dat Thais als op twee na moeilijkste taal te boek staat (na Chinees en Japans). De klanken lijken erg veel op elkaar en bovendien praten ze nogal rap. Waarom Thaien alleen haast lijken te hebben als ze praten weet ik niet. Niveau 1 heb ik vorige week afgesloten. De les was van 1 tot 4 uur. Dat maakt het verleidelijk om uit te slapen en dat heb ik dan ook gedaan. De consequentie is dat een dag vrij snel voorbij is. Omdat ik in februari een aantal plannen heb, ben ik vandaag aan niveau 2 begonnen in de ochtendgroep, van 9 tot 12 uur. Naast drie Japanners en een Cambodjaanse bevat de groep ook een Amerikaanse. Deze dame doet geforceerd haar best om de grappige, lelijke dikkerd uit te hangen. 'Two out of three ain't bad' zeggen de Engelsen en Meatloaf had een hit met die titel (over grappige, lelijke dikkerds gesproken). Lelijk en dik is ze zeker, grappig niet. Zo hebben we eerst collectief een paar minuten in een deuk gelegen omdat twee van de Japanners Masayuki heten. Vervolgens was het weer heel erg lachen dat de derde Japanner geen Masayuki bleek te heten. Een beetje dat niveau... Helaas doen de volgzame Japanners vrolijk mee, dus was het een dolle boel. Ik schrijf bewust 'was' want ik heb me na de eerste les direct weer over laten zetten naar de middaggroep. Nu maar hopen dat ik mijn voornemen om vroeger op te gaan staan waar kan maken.

De dame waarmee ik het plan heb om inburgeringscursussen te gaan geven is inmiddels gearriveerd. We zijn in Bangkok en in oost Thailand (Ubon Ratchathani) geweest om locaties te vinden. De website is inmiddels online. Of het een succes wordt valt nog te bezien, want de concurrentie neemt de laatste tijd sterk toe. Zodra de markt verzadigd is zullen de prijzen ongetwijfeld gaan zakken (neem dat maar van mij aan beste mensen, ik heb een doctoraal bedrijfseconomie). Ik kijk een paar weken aan hoe de belangstelling zich ontwikkelt en ga ondertussen met wat alternatieven aan de slag:

Thaibokstours. Ik geef twee keer per week een uurtje Nederlandse les aan Julie, een Thaise archeologe/antropologe die graag in Nederland wil gaan werken. Zo kan ik mooi oefenen in het les geven (gaat beter dan gedacht) en kan zij een beetje Nederlands leren. Ze heeft een oom die hier een groot Thaibokskampioen is geweest en zijn eigen boksschool in Bangkok heeft. Julie wil thaiboksvakanties voor buitenlanders opzetten en heeft mij gevraagd om te helpen. Dat lijkt mij een goed idee vanwege de wereldwijde populariteit van Thaiboksen en omdat ik op google geen vergelijkbaar aanbod kon vinden. We gaan komend weekend voor het eerst om de tafel om de ideëen op een rijtje te zetten. Wellicht groei ik uit tot de Don King van Thailand.

Handel. Een groot aantal farang (westerlingen) verdient hier geld door de markten af te struinen en goedkope kleding te verhandelen, via ebay of andere kanalen. De komende weken zal ik mijn eerste, voorzichtige schreden op dit platgetreden pad gaan zetten. Kijken of het wat op gaat leveren. Als er mensen zijn die in Nederland afzetmogelijkheden (in de correcte zin des woords) zien, zet ik graag een eentweetje op. Bedenk wel dat merkkleding hier nagenoeg even duur is als in Nederland, dus dat heeft weinig zin.

Voor de langere termijn ben ik sinds vorige week op zoek naar een echte, vaste baan. Ik heb afgelopen vrijdag mijn eerste sollicitatie verstuurd. Ik wil vanaf nu maar eens wat geld gaan verdienen, overigens niet uit financiële nood. Zoals ik eerder meldde was ik op 7 december mijn bankpas kwijtgeraakt. Pas sinds afgelopen vrijdag kan ik mijn nieuwe gebruiken. Eerst heeft de telefonische hulplijn van ABN AMRO tot twee keer toe verkeerde info gegeven over het verkrijgen van een nieuwe pas vanuit het buitenland. Vervolgens heb ik het via mijn filiaal in Leiden geprobeerd. Dat ging beter, al snel had ik een nieuwe pas. Helaas kwam de separaat verstuurde brief met de nieuwe pincode maar niet aan. Na twee weken wachten heb ik een brutale speurtocht gedaan door de postvakjes van mijn buren en daar lag de pinbrief te wachten. Natuurlijk snel via internet voor het eerst in twee maanden mijn saldo bekeken. Blijk ik zowaar minder besteed te hebben dan gedacht. Waar vind je dat nog?

Voetbal is hier nog steeds mijn favoriete tijdsbesteding. Eerder meldde ik al dat ik voor twee teams speelde. Het team dat grotendeels uit Afrikanen bestaat heb ik vorige week (voorlopig) vaarwel gezegd. Het zijn leuke, vrolijke gasten om een dolletje mee te maken, maar sommigen zijn onbetrouwbaar en qua voetbalintellect is het huilen met de pet op. Aangezien sommigen van jullie zich schijnbaar vermaakt hebben met de vorige verhalen over deze helden van de steppe, zal ik nog eens een boekje open doen. Het hele team heeft aan het begin van het seizoen gezamenlijk besloten dat ze alleen voor de Titans zouden spelen en dat het verbreken van deze regel verbanning uit het team tot gevolg heeft. Een aantal van de spelers heeft hier spijt van en wil het spelen voor de Titans erg graag combineren met het spelen in de voornaamste league, de Casual's League. Inmiddels ben ik er wel achter dat het niet in de Nigeriaanse cultuur past om open en eerlijk te zijn. Zo doen de vechtersbazen uit mij eerdere bericht gewoon of er niets aan de hand is. De volgende keer kwamen ze gewoon allebei opdraven en werd er met geen woord over gesproken. Het gebeurde wordt gewoon genegeerd (wellicht tot de volgende uitbarsting). De drie spelers die ook graag voor mijn Winking Frog willen spelen, hadden het gesprek met de coach van de Titans aan kunnen gaan om een oplossing te vinden. Ze hadden echter een 'slimmer' idee. Ze gingen met zijn drieën naar een sportzaak en kochten peperdure, afzichtelijke, rode Nike voetbalschoenen die ze zich eigenlijk niet kunnen veroorloven. Vervolgens kwamen ze met een mooi verhaal bij de Titans dat ze bij Winking Frog voetbalschoenen kregen en ook dik betaald worden en dat ze dat natuurlijk niet kunnen weigeren. Ik had geen zin om het spelletje mee te spelen en heb de manager van de Titans verklapt dat ze geen cent krijgen bij Winking Frog. Inmiddels liggen ze eruit bij de Titans.
Wat betreft het gebrekkige voetbalintellect: Emmaka/Ouzo (de heren hebben minstens twee bijnamen) spant de kroon. Hij is net Kingkong: woeste kop, enorme spierbundels, geen al te hoog IQ. Een Thaise tegenspeler ging vorig seizoen knock out na een schouderduw van Emma (echt gebeurd!). Emma kwam hier net als de meeste andere Afrikaaanse jongens met het idee om profvoetbal te spelen. Ik geloof best dat hij op het pleintje in zijn dorp de grote ster was, maar in het echte voetbal ligt het wat anders. Hij is supersnel, maar ontbeert elementaire basistechnieken en inzicht. Zelf ziet hij dat uiteraard anders. Hij gaat als spits overal waar de bal is om hem op te eisen en duikt zodoende regelmatig in het eigen strafschopgebied op (ijver kan hem niet worden ontzegd). Hij loopt mij op het middenveld constant voor de voeten dat krijgt hij van mij dan ook te horen, in steeds minder vriendelijke bewoordingen. Zijn bedroevende balaanname is steevast het startschot voor een blinde sprint waarvan iedereen zich afvraagt op welk veld die gaat eindigen. Eén ding staat echter al vast: het resultaat is balverlies. Nadat ik hem eens goed de waarheid verteld had en tevens op zijn belachelijke swalbes had aangesproken (ik schaam me als medespeler kapot), ging hij bijna door het lint. Dreigend kwam hij voor me staan, zijn vinger priemend voor mijn gezicht. 'You don't talk to me like that' herhaalde hij een stuk of vijf keer. Ik lachtte hem uit en vervolgens sprak hij met de borst naar voren en met een zo trots mogelijk gezicht: 'I AM A BIG FOOTBALLER TO YOU', wederom een aantal malen herhaald. Alsof hij Maradonna is. Mijn suggestie om eens aan Justin of Kian, onze twee weergaloze Amerikaanse profvoetballers, te vragen of zij hem ook een big footballer vinden, pareerde hij met de nog belachelijkere tekst: 'I AM A BIG FOOTBALLER TO ME'. Ik was erg benieuwd hoe hij zou reageren als ik zou zeggen dat hij voor mij slechts 'a big asshole' was, maar durfde niet te riskeren dat ik de komende weken fysiek niet in staat zou om mijn weblog bij te werken. We hebben allemaal onze lach ingehouden tot we in de auto zaten, waar ik de manager meegedeeld heb dat ik niet van dit gedrag gediend ben en pas weer beschikbaar ben als de bezem door de selectie gaat.
Genoeg over de Titans, tijd voor wat zelfverheerlijking. Bij de Winking Frog gaat het erg lekker. Heel gezellig team, behoorlijke voetballers, ik ben blij met mijn keuze en zij ook. Voodat ik kwam hadden ze 3 punten uit 8 wedstrijden. In de vijf wedstrijden dat ik mee heb gedaan zijn 8 punten behaald. Ondanks dat ik nog warm moest draaien na 2 jaar blessureleed ben ik in december door de managers tot 'player of the month' verkozen. Uit het juryrapport: 'in terms of consistent performances and his impact in bringing some stability to the side and not forgetting a goal in December, the award goes to Maarten.' Een week later werd ik op de site van de league verkozen tot man of the match na het zwaarbevochten gelijkspel tegen de aanstaande kampioen: "...but over all, Maarten took the plaudits for a disciplined, error-free, midfield holding role that exemplified the spirit of the team dealing with adversity.'
De laatste weken voetbalde ik drie tot vier keer in de week. Ik doe met Winking Frog ook regelmatig mee met 35+ toernooien van 7 tegen 7. Nu ik de Titans voorlopig links laat liggen, ga ik de tennisrackets maar weer eens oppakken.

Begin maart zullen Onno en Eline Bangkok aandoen aan het eind van hun vijfenenhalve maand durende reis. Eline moet na een paar dagen terug naar Nederland om het werk te hervatten. Onno blijft nog een tijdje en zijn broer Rick komt naar Thailand. Ze zullen eerst twee weken door Thailand reizen. Afhankelijk van mijn eventuele verplichtingen op dat moment zal ik deels of geheel met ze meegaan. Van 24 maart t/m 7 april zullen wij ons in Nepal bevinden om een dag of tien rondom Annapurna te lopen en een paar dagen Kathmandu te bekijken. Het weer schijnt in die periode ideaal te zijn, dus dat beloofd mooi te worden.

Ik heb tot nu toe bewust vermeden om over het weer te berichten. Dat vind ik toch een beetje lullig. Ik heb zelfs Damian geen mailtjes gestuurd over Feyenoord (als je nog steeds van plan bent om in april op de Coolsingel te gaan staan zou ik Patricia maar meenemen, kan je gezellig gaan winkelen). Ik zal jullie een plezier doen en melden dat ik de afgelopen week de eerste regenbuien heb meegemaakt. Vandaag was zelfs verruit de koudste dag. Bijna te fris voor korte broek en T-shirt! Onacceptabel barre omstandigheden.
Via internet volg ik het Nederlandse nieuws op de voet. De bekentenis van Joran, de film van Geert, het gepruts van de vaderlandse topvoetbalploegen, de neergang van Britney, doorgesneden kelen met carnaval, er ontgaat mij niets. Inmiddels heb ik 50 tv kanalen tot mijn beschikking, waaronder 8 sportkanalen. Ik heb de Australian Open goed kunnen volgen en van het Engelse, Spaanse en Italiaanse voetbal hoef ik niets te missen, maar ik kijk niet vaak. Qua uitgaan houd ik me redelijk rustig. Iedere zaterdagavond de kroeg in met wat maatjes uit het voetbalelftal van Winking Frog (nee, niet met Emma). Daarnaast ga ik af en toe een bandje bekijken met Graham of John. Kortom, ik vermaak me weer best hier.