Maandag 2 juni ben ik begonnen met werken bij marktonderzoekbureau CSN. Dat viel in het begin niet mee, want ik had een paar hectische dagen achter de rug: eerst het wat stressvolle bezoek aan Kuala Lumpur waar ik vorige week al over schreef, daarna kon ik na terugkomst op vrijdagavond gelijk de kroeg in. Mijn maatje Mike uit mijn vorige voetbalteam van VV Oegstgeest was met een paar andere Nederlanders aangekomen voor een internationaal voetbaltoernooi gedurende het weekend. Ik zou ook deel uitmaken van Dutch Boys United en daar moest de avond van tevoren natuurlijk op gedronken worden. Zaterdag hebben we wat potjes gespeeld om ons daarna weer aan de bar te melden. Zondag ook nog gevoetbald en 's avonds een bescheiden biertje gedaan.
Blikvangers bij het toernooi waren de All Stars, bestaande uit Engelse oud-internationals waarvan Ian Rush de bekendste is. Kenners zullen ook Peter Reid kennen. Hij is de man die op het WK van1986 Maradona op de helft van Argentinie bij zich weg liet draaien om hem vervolgens 50 meter lang tevergeefs te achtervolgen terwijl Maradona zijn wereldberoemde goal maakte. Volgens velen, inclusief mezelf, het meest fantastische doelpunt ooit gemaakt (waarmee ik de schuiver van Edward Linskens tegen Real Madrid niet tekort wil doen). Ook Viv Anderson was van de partij, de eerste donkere Engelse international ooit. Grote namen dus, maar de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat je het er niet helemaal meer aan afzag. Alleen van Peter Reid kon je nog zien dat het een voetballer van topniveau is geweest. Andy, mijn teamgenoot in de competitie, werkt in een bar en wist te melden dat de heren aldaar de reputatie van Engelse voetballers op het gebied van drank wel hoog wisten te houden en dat Ian Rush, net als vroeger op het veld, ook aan de bar de topscorerslijst aanvoerde. Dat verklaart zijn vrije trap die bij het publiek plaatsvervangende schaamte opwekte.
Hoewel ik qua drankinname waarschijnlijk ver achter lag op meneer Rush, was het een zwaar weekend en viel de eerste werkdag daardoor niet mee. Ik kreeg een eigen kamer met een bureau en stoel die wat aan de kleine kant zijn. Na een voorstelrondje kan ik gelijk aan de slag. Er is niets wat in de verste verte op een inwerkprogramma lijkt. Ik mag gelijk een paar voorstellen maken, die nauwelijks gecontroleerd worden voordat ze naar de klant gaan. Aan de ene kant is het wel prettig om snel aan de slag te gaan, maar enige uitleg over het reilen en zeilen van het bedrijf zou toch wel prettig zijn. De volgende dagen gaan ongeveer hetzelfde, zij het dat ik gelukkig wat bijgeslapen heb. Er zit nog weinig lijn in het werk, maar ik heb in ieder geval steeds wat te doen.
De Thai zijn netjes gekleed als ze naar hun werk gaan. In het openbaar vervoer zie ik 's ochtends vrijwel alleen keurige overhemden. Spijkerbroeken alleen op vrijdag. Het verbaasde me dus dat velen op kanoor onder hun nette overhemd en broek pantoffels aan hebben. Ja, echt. Is hier de normaalste zaak van de wereld. Het eerste dat je doet als je op kantoor komt: schoenen uit, pantoffels aan. Ook als we tussen de middag naar buiten gaan voor de lunch, blijven de pantoffels aan. Dat zal wel komen omdat de Thai gewend zijn om in huis geen schoenen te dragen.
Wat ook opvalt is dat iedere, maar dan ook echt iedere Thaise werknemer, minstens één foto van de koning boven het bureau heeft hangen. In Nederland heb ik niet zo gek vaak afbeeldingen van Trix op de werkplek aangetroffen.
Het werk zelf? Het is me in de korte tijd al op gevallen dat er hier weinig consultancy bij het onderzoek komt kijken. Het bedrijf is vooral op onderzoek gericht en levert keurig de cijfertjes af met wat conclusies, maar diepgaande gesprekken met de klant over de markt en verregaand advies is er zover ik kan zien niet echt bij. We krijgen van onze klanten keurige briefings met de gewenste specificaties van het onderzoek en zonder nader overleg gaan we aan de slag. Typisch geval van 'u vraagt, wij draaien'. Dat is niet echt mijn ding. Ik zoek meer een baan waarbij er meer contact is met een klant en ik mijn advies aan de cijfertjes moet toevoegen. Alleen de cijfertjes afleveren boeit me niet zo.
Ik ga dus vanaf volgende week maar eens verder kijken. Er zijn een paar bedrijven die me hebben uitgenodigd voor een gesprek. Daar ga ik maar eens werk van maken. Tot zover ben ik in ieder geval blij dat ik aan de slag ben. Het is wel prettig om na lange tijd weer wat regelmaat te hebben en vooral om weer eens wat geld te verdienen. Bovendien is het natuurlijk altijd prettiger naar werk zoeken als je al een baan hebt. Tot ik iets anders gevonden heb, houd ik het hier wel uit.
Blikvangers bij het toernooi waren de All Stars, bestaande uit Engelse oud-internationals waarvan Ian Rush de bekendste is. Kenners zullen ook Peter Reid kennen. Hij is de man die op het WK van1986 Maradona op de helft van Argentinie bij zich weg liet draaien om hem vervolgens 50 meter lang tevergeefs te achtervolgen terwijl Maradona zijn wereldberoemde goal maakte. Volgens velen, inclusief mezelf, het meest fantastische doelpunt ooit gemaakt (waarmee ik de schuiver van Edward Linskens tegen Real Madrid niet tekort wil doen). Ook Viv Anderson was van de partij, de eerste donkere Engelse international ooit. Grote namen dus, maar de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat je het er niet helemaal meer aan afzag. Alleen van Peter Reid kon je nog zien dat het een voetballer van topniveau is geweest. Andy, mijn teamgenoot in de competitie, werkt in een bar en wist te melden dat de heren aldaar de reputatie van Engelse voetballers op het gebied van drank wel hoog wisten te houden en dat Ian Rush, net als vroeger op het veld, ook aan de bar de topscorerslijst aanvoerde. Dat verklaart zijn vrije trap die bij het publiek plaatsvervangende schaamte opwekte.
Hoewel ik qua drankinname waarschijnlijk ver achter lag op meneer Rush, was het een zwaar weekend en viel de eerste werkdag daardoor niet mee. Ik kreeg een eigen kamer met een bureau en stoel die wat aan de kleine kant zijn. Na een voorstelrondje kan ik gelijk aan de slag. Er is niets wat in de verste verte op een inwerkprogramma lijkt. Ik mag gelijk een paar voorstellen maken, die nauwelijks gecontroleerd worden voordat ze naar de klant gaan. Aan de ene kant is het wel prettig om snel aan de slag te gaan, maar enige uitleg over het reilen en zeilen van het bedrijf zou toch wel prettig zijn. De volgende dagen gaan ongeveer hetzelfde, zij het dat ik gelukkig wat bijgeslapen heb. Er zit nog weinig lijn in het werk, maar ik heb in ieder geval steeds wat te doen.
De Thai zijn netjes gekleed als ze naar hun werk gaan. In het openbaar vervoer zie ik 's ochtends vrijwel alleen keurige overhemden. Spijkerbroeken alleen op vrijdag. Het verbaasde me dus dat velen op kanoor onder hun nette overhemd en broek pantoffels aan hebben. Ja, echt. Is hier de normaalste zaak van de wereld. Het eerste dat je doet als je op kantoor komt: schoenen uit, pantoffels aan. Ook als we tussen de middag naar buiten gaan voor de lunch, blijven de pantoffels aan. Dat zal wel komen omdat de Thai gewend zijn om in huis geen schoenen te dragen.
Wat ook opvalt is dat iedere, maar dan ook echt iedere Thaise werknemer, minstens één foto van de koning boven het bureau heeft hangen. In Nederland heb ik niet zo gek vaak afbeeldingen van Trix op de werkplek aangetroffen.
Het werk zelf? Het is me in de korte tijd al op gevallen dat er hier weinig consultancy bij het onderzoek komt kijken. Het bedrijf is vooral op onderzoek gericht en levert keurig de cijfertjes af met wat conclusies, maar diepgaande gesprekken met de klant over de markt en verregaand advies is er zover ik kan zien niet echt bij. We krijgen van onze klanten keurige briefings met de gewenste specificaties van het onderzoek en zonder nader overleg gaan we aan de slag. Typisch geval van 'u vraagt, wij draaien'. Dat is niet echt mijn ding. Ik zoek meer een baan waarbij er meer contact is met een klant en ik mijn advies aan de cijfertjes moet toevoegen. Alleen de cijfertjes afleveren boeit me niet zo.
Ik ga dus vanaf volgende week maar eens verder kijken. Er zijn een paar bedrijven die me hebben uitgenodigd voor een gesprek. Daar ga ik maar eens werk van maken. Tot zover ben ik in ieder geval blij dat ik aan de slag ben. Het is wel prettig om na lange tijd weer wat regelmaat te hebben en vooral om weer eens wat geld te verdienen. Bovendien is het natuurlijk altijd prettiger naar werk zoeken als je al een baan hebt. Tot ik iets anders gevonden heb, houd ik het hier wel uit.
Posts
1 opmerking:
Je maakt het me wel lastig om mijn voornemen - op ieder verhaal een reactie - vol te houden. Ik ken (natuurlijk) niet één van die engelse voetbalspelers. Gelukkig zei de naam Maradonna me wel wat en denk ik ook het doelpunt te kennen.
En dan je werk. Ach ja, pantoffels op het werk en royalty boven het bureau. Ook daar heb ik geen pap van gegeten. Uiteraard blijf ik het erg leuk vinden om je verhalen te lezen en zou ik ook wel graag een foto willen van jou in de te kleine bureaustoel ;-)
Liefs,
Je zusje
Een reactie posten