Kuala Lumpur

Vorige week schreef ik in dit medium dat ik een baan had geaccepteerd bij een Thais marketingonderzoekbureau. Zij zouden de papier,olen in gang zetten. Ik had geen idee wat er precies bij komt kijken, alleen dat het een lang en ingewikkeld proces is. Op woensdagmiddag 29 mei krijg ik een telefoontje dat ik voor mijn eerste werkdag naar een ambassade in het buitenland moet om een nieuw visum te halen. 'Maar ik begin maandag al', antwoord ik wat verbaasd, waarop de kalme stem aan de andere kant vaststelt dat ik dus de volgende dag even naar Kuala Lumpur (KL) moet vliegen. En of ik direct even naar kantoor kan komen om de benodigde documenten op te halen. Alsof het de normaalste zaak van de wereld is om de middag van tevoren even te bellen met dit verzoek. Ik dus snel wat informatie zoeken op internet. Ik vind wel wat algemene informatie over het visum, maar kan zo snel niks te vinden over de Thaise ambassade in KL, wat getuigt van de Thaise laksheid. Je zou denken dat er toch wel een Engelstalige site is, maar nee. Overigens is de Thaise ambassade in Nederland ook niet alles. Okee, ze hebben een eigen site met wat nuttige informatie, maar als je van de mogelijkheid gebruik maakt om via email een (eenvoudige) vraag te stellen, krijg je doodleuk exact 21 dagen later pas antwoord. Dit betrof welgeteld één zin, enige verontschuldiging voor de late reactie ontbrak. Wellicht staat in de vacatureomschrijving voor Nederlands personeel dat ze zich zo goed mogelijk aan moeten passen aan de Thaise cultuur. Dan denk ik dat de betreffende persoon uit kan kijken naar een positief functioneringsgesprek.

Bij gebrek aan info besluit ik donderdagochtend zo vroeg mogelijk te vliegen en vrijdagavond terug te gaan. Dat moet toch voldoende zijn. Op donderdagochtend om 5 uur op en om 10 uur geland. De ambassade ligt een behoorlijk eind van het vliegveld, ik ben iets na 12.00 ter plaatse. Een meneer bij de ingang houdt me tegen en wijst op een bord waarop staat dat je op werkdagen van 9.30 tot 11.30 je verzoek kan indienen en van 11.30 tot 12.30 je visum op kan halen. Ik ben vandaag dus te laat, maar gelukkig heb ik nog de vrijdag om het te regelen. Ik de stad in om een beetje rond te kijken. Ik vind het allemaal weinig sfeervol. Ik mis de relaxte chaos van Bangkok. Steden als Bangkok, London, Parijs, Buenos Aires, Sydney (effe een beetje namedroppen) hebben allemaal iets aansprekends, maar ik vind KL dodelijk saai. Hoogtepunten zijn de bekende Twin Tower (dat is wel heel gaaf, zie foto's) en de boekenwinkel waar ik boeken over Black Sabbath en Deep Purple op de kop tik.

's Middags bedenk ik me pas dat er wel eens een werkdag kan zitten tussen het inleveren van de documenten en het ophalen van het visum. Koortsachtig zoek ik een tijd op internet en op een of ander forum vind ik een verslag van een visa run naar KL waarin de schrijver vermeldt dat alles soepel ging en hij de volgende dag zijn paspoort al weer op kon halen. K*t! Morgen is het vrijdag en dan zou mijn visum dus pas maandag klaar zijn. Ik heb zaterdag een voetbaltoernooi in Bangkok met een Nederlands team van een maatje uit mijn elftal van VV Oegstgeest en heb voor ons team wat lokale expats geregeld. Ik kan het niet maken om niet te komen. Dan zou ik dus zondagavond weer naar KL moeten vliegen en dinsdag pas mijn visum hebben, terwijl ik maandag zou beginnen met werken en ik helemaal geen zin heb om nog een keer op en neer te vliegen met bijbehorende kosten. 's Avonds probeer ik de plotseling opgekomen stress wat van me af te schudden in een Ierse pub met een hamburger/friet, een paar pints Heineken en Roland Garros op de tv (al zijn de potjes van Nadal en Federer niet erg spannend). Slapen doe ik slecht, niet alleen door de stress maar zeker ook door het te kleine bed.

De volgende ochtend heb ik me al verzoend met het feit dat ik nog een keer terug zal moeten komen naar deze saaie stad. Ik ga het gewoon proberen en zie wel waar het schip strandt. Ik sta voor openingstijd al voor de deur, waar de lange rij me bepaald geen moed geeft. Gelukkig blijkt de nummertjesuitdeler uiterst vriendelijk en behulpzaam. Ongelofelijk dat iemand die de hele dag bij de nummertjesmachine moet zitten om nummertjes uit te delen aan mensen die binnen komen, zo vrolijk kan zijn. Na de opening komt er slechts af en toe iemand binnen. Wat moet dat dodelijk saai zijn. Hij raadt me aan om mijn vluchtgegevens uit te printen en aan de dame achter de balie te geven. Dat is inderdaad een goede zet en de eveneens vriendelijke dame meldt na lang wikken en wegen (en ik sta daar maar mijn vriendelijkste gezicht te trekken) dat ze het vandaag wel kan regelen. Hoe laat dan, want ik vlieg om 18.45 en naar verluid gaat de check-in balie om 18.00 dicht. 'Om 18 uur is het klaar', zegt ze. Dus ik herhaal dat ik dan al op het vliegveld moet zijn. Vervolgens wordt het '16 uur, oh nee 17 uur, oh nee toch pas om 18 uur, ehh...ik weet het eigenlijk niet want mijn baas is er niet'. Onzekerheid alom dus en ik besluit om vanaf 15 uur te gaan zitten wachten. Om 17.15 uur behaagt het de grote baas om zijn krabbeltje onder mijn visum te zetten en ik ren naar de weg om een taxi te nemen.

Ik heb dus drie kwartier voor een rit die volgens meerdere bronnen ruimschoots een uur duurt. Maar de balie is vast wel iets langer open en als de chauffeur flink door rijdt, wie weet. Gelukkig is de hevigste regenbui de ik in mijn leven heb meegemaakt net opgehouden. Dat scheelt. Ik heb snel een taxichauffeur die me net als iedereen uitlegt dat ik mijn vliegtuig niet ga halen. Als ik vertel dat ik hem 100 Ringit betaal in plaats van 75 als hij me op tijd afzet (dat betekent 5 euro fooi), wordt hij gek en ontpopt zich ogenblikkelijk tot een echte Jos Verstappen: enthousiast en aanvallend rijdend, maar geen beste coureur. In het centrum van de stad rijdt hij toeterend door ieder rood licht alsof hij de koning van Thailand naar een spoedoperatie moet brengen. Ondertussen moet ik van hem opletten of er geen politie is. Ik ben als de dood dat hij met deze snelheid een botsing veroorzaakt, maar wil toch ook mijn vliegtuig halen. Gelukkig komen we zonder kleerscheuren op de snelweg, waar we links en rechts worden ingehaald omdat hij maar in de vierde versnelling blijft rijden. En die motor maar toeren maken. Ik zeg maar niks, anders draait hij zich weer achterstevoren. Tijdens de serie rode lichten hadden we op die manier al het hele Nederlandse voetbal besproken (Bergkamp is de koning). Toch ging het best rap en als we de afslag naar het vliegveld nemen zie ik nog wel enig perspectief. Hij blijkbaar ook, want bij de kruispunten op de driebaansweg laveert hij bij de stoplichten als een motorrijder tussen de rijen auto's door om vooraan te gaan staan. Uiteraard wacht hij vervolgens het groene licht niet af. Als hij eindelijk een keer stil staat, krijgt hij terecht een enorme uitbrander van een andere weggebruiker. Kalm legt hij uit dat deze belangrijke klant zijn vliegtuig dreigt te missen en dus alles geoorloofd is, om vervolgens weer plank gas te geven. Uiteindelijk kom ik om 18.20 aan, betaal ik met liefde de 100 Ringit en spoed ik mij naar de balie die nog net open is. Of ik effe snel naar het vliegtuig wil rennen. Dat wil ik wel en drie uur later zit ik met mijn Hollandse voetbalteam aan het bier. Eind goed, al goed.