Ben ik nou zo slim, of zijn zij nou zo dom!?!

Vrijdagavond de 5e ging ik na mijn eerste werkweek effe een biertje drinken. Over mijn eerste (positieve) ervaringen bij InsightAsia later meer, eerst wat frustraties van me afschrijven. Mag ik effe...

Na bij Bully's een lekkere burger met frites verorberd te hebben, stopte ik op weg naar de kroeg bij een ATM. De burger was vergezeld gegaan van een flesje water, dus wellicht dat het vooruitzicht van het eerste pilsje van de avond mijn gedachten sterk benevelde. Hoe dan ook, toen ik vijf minuten later in de bar met een verse Heineken voor mijn neus op mijn maatjes zat te wachten, flitste de twijfel door mijn hoofd of ik mijn pas wel uit de ATM had gehaald. Zo zie je maar, de aanblik van zo'n groene rakker kan tot heldere momenten leiden. De slogan 'drank maakt meer kapot dan je lief is', is hierbij weerlegd. Met mijn kleine, groene vriend in de hand spoedde ik mij naar de PIN automaat. Uiteraard was mijn pas verdwenen, al was het niet duidelijk of de automaat hem had ingeslikt of dat er iemand mee vandoor was gegaan. Tot zo ver mijn stommiteit, die in het niet valt bij de achterlijkheid van mijn bank, de Bangkok Bank.

Aangezien het om een Visa creditcard gaat, eerst maar snel het hulpnummer gebeld dat op de ATM vermeld staat. Het was een ATM van de Siam Commercial Bank. Ik drukte in het keuzemenu het nummer voor een Engels sprekende medewerker. Na twee minuten wachten werd de verbinding verbroken. Kan gebeuren. Tweede poging was raak. Een keurig Engels sprekende jongeman verbond mij snel door naar mijn eigen Bangkok Bank om mijn kaart te blokkeren. Uitstekende service.

Nu was mijn eigen bank aan zet. Het bandje dat het keuzemenu aan mij opdiende was ingesproken door een dame wiens Engels niet het vereiste niveau haalt om in Nederland de basisschool te mogen verlaten. In Thailand wordt zij blijkbaar goed genoeg bevonden om een bandje in te spreken voor buitenlanders die dringend verlegen zitten om hulp. Wellicht heeft degene die verantwoordelijk is voor de telefonische helpdesk zijn vrouw gevraagd om het even in te spreken en het budget voor het inhuren van een gekwalificeerd persoon in zijn eigen zak gestoken. Door het gebrekkige Engels raakte ik even de weg kwijt in het keuzedolhof. Geen nood, want ik meen toch te ontcijferen dat ik '*9' moet drukken om terug te keren naar het startmenu. Bliepbliep, vebinding verbroken. 'Thank you for calling', hoor ik nog net. Het genoegen was geheel aan mij.

Gelukkig vraag ik altijd om een bonnetje als ik pin. Deed ik in Nederland nooit, maar hier vertrouw ik het allemaal niet zo. Uit mijn portemonnee vis ik zo'n bonnetje, waaruit blijkt dat er ook buitenlanders bij Bangkok Bank werken, want iemand is zo slim geweest om het hulpnummer achterop te printen (vergeef me het bijtende cynisme, de wond is nog vers op het moment dat ik mijn gal het web op spuw). Ik bel dat nummer en slaag er in om iemand aan de lijn te krijgen, en wel de minder begaafde zus van de dame die het bandje heeft ingesproken. Nadat ik verteld heb dat mijn creditcard foetsie is, steekt ze een verhaal af. Of ze het over het weer heeft of over mijn creditcard zou ik je niet kunnen vertellen en net als ik haar op een beleefde manier wil vertellen dat ik er geen fuck van begrijp, word ik in de wacht gezet. Spannende momenten zijn dat, want de kans dat op enig moment de verbinding om onverklaarbare reden weer wordt verbroken is natuurlijk levensgroot.

Wonder boven wonder klinkt er na een minuutje of twee een verstaanbaar Engels sprekend heerschap aan de andere kant van de lijn. Een lichte jubelstemming maakt zich van mij meester. All is not last. Na een kortdate diagnose van de situatie vraagt hij mijn gegevens. Ik heb mijn rekeningnummer niet bij de hand, maar hoeveel Maarten Kallenbergen zijn er in Bangkok met een rekening bij de Bangkok Bank? Ik denk één, en jullie? Na mijn naam luid en duidelijk gespeld te hebben, vraagt de hulpverlener mij even te wachten. Geen probleem, kan nooit lang duren. Met één druk op de knop rollen mijn gegevens waarschijnlijk zijn scherm op. Mis! Ongeveer vijf minuten later meldt hij zich weer. Of ik mijn naam nog een keer wil spellen. Jawel, maar uit zijn eerdere terugkoppeling van de spelling was mij al gebleken dat hij mijn naam de eerste keer al goed had opgetekend. Na nog wat aanvullende gegevens ter controle (geboortedatum, adres, etc.) mag ik weer 'even' wachten.

Dit keer duurt het nog langer en bekruipt mij het gevoel dat ik een hinderlijke onderbreking ben van een meeslepend potje kaarten tussen de telefonische mederwerkers. 'Earth to Thailand. Major Tom to ground control. Hello???' Terwijl zijn collega de kaarten schudt voor het volgende potje, vindt mijn redder in nood weer even de tijd om mij te melden dat hij mijn creditcard nu geblokkerd heeft. Mijn telefoon vertelt mij dat hier 23 minuten en 33 seconden voor nodig zijn geweest. Zou er nog wat op mijn rekening staan of heeft er inmiddels ergens op Sukhumvit een kleermaker vlak voor sluitingstijd nog een mooie order binnen gekregen van iemand die erop stond om vooraf het gehele bedrag per creditcard te betalen?

Afijn, missie volbracht. Gelukkig had ik mijn 2.000 Baht wel uit de automaat gehaald, dus kan ik nog wel een paar biertjes drinken. De volgende ochtend meld ik mij bij het dichtst bijzijnde filiaal van de Bangkok Bank. Ze zijn nog net niet open, maar de dame die langs de balie schuifelt vraagt mij alvast wat ze voor me kan doen. Aardig. Zodra de balie open gaat, neem ik plaats op de stoel en wil mijn paspoort en bankboek overhandigen. Ze drukt echter eerst op een knop en de lichtbak boven de balie springt op volgnummer 001. De mensen die zich achter mij verzameld hebben, blijken allemaal een nummertje getrokken te hebben. Ik niet, want dat ding deed het nog niet toen ik binnen kwam. Ze heeft, net als de andere klanten, duidelijk gezien dat ik eerst was, maar het grote Bangkok Bank regeltjesboek schrijft blijkbaar voor dat klanten hoe dan ook op volgnummer geholpen moeten worden. Dat het doel van het systeem is om mensen op volgorde van binnekomst te helpen, doet niet terzake. Ik besluit de niet te winnen strijd tegen de stupiditeit niet aan te gaan en trek gedwee een nummertje: nummer 004. Een Thai in het gelukkige bezit van nummer 001 maakt gretig gebruik van deze onverwachte kans en duikt op de stoel. Gelukkig is een farang zo attent om zijn nummertje met mij te ruilen en zo stijg ik van nummer 004 naar nummer 002. Er blijkt in het grote regeltjes boek van de Bangkok Bank geen verbod op nummertje ruilen te staan, want we worden niet gearresteerd.

Zodra ik aan de beurt ben overhandig ik paspoort en bankboek en moet ik even een formuliertje ondertekenen. So far, so good. De paniek slaat echter toe als blijkt dat ik mijn rekening in een ander filiaal heb geopend. 'Mai daai', oftewel 'cannot'. Volgens de regels moet ik een nieuwe kaart aanvragen in het filiaal waar ik de rekening geopend heb. De rekening is geopend bij een ander filiaal omdat mijn vorige werkgever mijn salaris per se op een rekening van de Bangkok Bank wilde storten en me daar gedropt heeft. Ik besluit de niet te winnen strijd tegen de stupiditeit niet aan te gaan. Ik ga wel naar dat andere filiaal.

Het probleem is echter dat ik, zes maanden later, niet meer weet hoe ik daar kom. Ik vraag dus even om het adres. 'Mai daai'. Ik leg geduldig uit dat ik bij god niet meer weet waar het is en hoe ik er moet komen. Als ze het adres even willen geven, kom ik er wel uit. 'Mai daai'. Ik krijg een formuliertje voorgelegd waarmee ik contant geld op kan nemen. Dat is voor nu wel even handig, maar uiteindelijk moet ik toch een nieuwe pas hebben. Noodgedwongen besluit ik de strijd tegen de stupiditeit aan te gaan en af te dalen naar het intellectuele niveau van mijn gesprekspartners, inmiddels drie dames 'sterk'. Ik hoop dat jullie het mij vergeven dat hierbij in toon en lichaamstaal mijn verbazing en ongenoegen duidelijk tot uiting komen.

- Hoe kom ik bij dat filiaal?

- 'Taxi, sir.'

- Okay, en wat zeg ik tegen de taxi chauffeur?

- 'Yes, sir.'

- Nee, w-a-t  z-e-g  i-k  t-e-g-e-n  d-e  t-a-x-i  c-h-a-u-f-f-e-u-r ?

- 'Yes!'

- Neeheeh! W-A-T  Z-E-G  I-K  T-E-G-E-N  D-E  T-A-X-I  C-H-A-U-F-F-E-U-R !?!?

- 'To go to that branch of the Bangkok Bank'

- Maar waar is dat dan? Je kunt me toch wel een adres geven?

- 'Mai daai'.

Zo ging het nog even door. Gelukkig vind ik een bemiddelaar in een ongeveer 80-jarige Thaise kerel die beter Engels spreekt dan die drie nietsnutten aan de andere kant van de balie bij elkaar. Indien het aantal buitenlandse klanten zich in de toekomst uitbreidt, adviseer ik de Bangkok Bank om kogelvrij glas te plaatsen, voordat er ongelukken gebeuren. Je moet er niet aan denken dat O.J. Simpson in Thailand komt wonen en zijn creditcard kwijtraakt (wellicht terwijl hij in paniek vlucht van een misdrijf die hij niet gepleegd heeft). De geestelijk gehandicapte dame met een obsessie voor volgnummertjes pakt een papiertje en probeert er iets op te schrijven wat de taxi chauffeur duidelijk moet maken waar ik heen moet. De eerste drie papiertjes verdwijnen na een paar letters in de prullebak. Poging vier wordt goed genoeg bevonden om aan mij mee te geven. Als het Thaise schrift zo moeilijk is dat zelfs Thaise onderdanen het nauwelijks onder de knie krijgen, moet ik nog maar eens goed nadenken over mijn voornemen om het te gaan leren. Aan de andere kant, het is inmiddels wel duidelijk dat we hier niet te maken hebben met de meest begaafde vrucht van het onvolprezen Thaise schoolsysteem. Maandag maar eens proberen om middels het papiertje het vereiste filiaal te bereiken. Ik kan niet wachten om uit te vinden waar de reis toe gaat leiden.

Laat ik echter niet doen alsof alleen de Thaise banken nog wel het een en ander aan hun dienstverlening kunnen doen. Neem de ABN AMRO. Voor een beschrijving van het proces dat na een lange en onzekere weg leidde tot vervanging van mijn in december 2007 verloren bankpas verwijs ik naar een eerder bericht. En ja, ik raak nog wel eens wat kwijt ja.

Een paar maanden terug viel het mij op dat ik geen creditcard afschriften meer per post ontving. Even later bleek ik mijn creditcard niet meer te kunnen gebruiken. Dat gebeurde bij meerdere winkels. Probeer een Thaise winkelbediende er maar eens van te overtuigen dat je echt voor 100%, nee 1.000%, zeker weet dat je nog lang niet aan je bestedingslimiet zit. Ze blijven maar volharden: 'Maybe you spent more than you thought. You know how that goes'. Wat zijn ze toch eigenwijs, die Thaien.

Ik dus bellen naar ABN AMRO om uit te vinden wat het probleem was. Bleek dat een of andere slimmerik ernstig tekort schiet in topografische kennis en veronderstelt dat Bangkok in Nederland ligt. Hij was vast heel zeker van zijn zaak zijn toen hoe in de computer 'Thailand' veranderde in 'Nederland'. Nu is het voor een Nederlandse postbode blijkbaar teveel gevraagd om deze fout te corrigeren en de envelop gewoon even op het vliegtuig naar Thailand te zetten. Dus gaan de enveloppen gewoon retour naar ABN AMRO. In het grote ABN AMRO regeltjesboek staat blijkbaar met hoofdletter dat de betreffende creditcard in zo'n geval per direct geblokkeerd moet worden. Waarschijnljk staat er ook bij dat het een medewerker uitdrukkelijk verboden is om zijn hersens te gebruiken en eventuele, overduidelijke fouten in het adres te herstellen. Het bewuste telefoontje vond ruim twee maanden geleden plaast. Ondanks dat de brave borst du moment mijn adres heeft aangepast, heb ik sindsdien nog geen afschrift mogen ontvangen. Het kan dus niet lang duren voordat Barry van Aerle of Adri van Tiggelen mijn afschrift terug naar ABN AMRO stuurt en ik weer in een winkel in Bangkok uit sta te leggen dat ik zeker weet dat ik de kaart deze maand nog niet gebruikt heb. Ik kan het Barry nog Adri moeilijk kwalijk nemen. Nooit een interland in Thailand gespeeld en ze gaan met vakantie naar de camping op de Veluwe. Hoe moet je dan weten waar Bangkok ligt als je niet weet welke kant van de krant de voorkant is en je tijdens het Jounaal naar GTST kijkt? Geeft niet hoor, jongens. Volgens mij hebben die gasten nog een lintje ook!

Bedankt dat ik even tegen jullie aan mag schrijven om mijn frustraties af te reageren. Ik ga me geestelijk voorbereiden op het onverwachte (verbijsterende?) wat me maandag te wachten staat, als ik in de taxi stap. Wordt hopelijk niet vervolgd, maar ik ben bang van wel...