Pyjama party en Singabore

Laat ik beginnen met het beantwoorden van twee veel gestelde vragen:

- Er lijkt na het verlies van mijn creditcard niets te zijn afgeschreven.

- Ik ben zonder verdere problemen aan een nieuwe pas gekomen.

Inmiddels zitter er alweer drie weken InsightAsia op en heb ik een indruk van het bedrijf. Gelukkig is die positief. Erg aardige collega’s. Ze spreken vrijwel allemaal redelijk tot goed Engels. In tegenstelling tot CSN wordt het hier wel gewaardeerd als ik nu en dan een woordje Thai brabbel. Ze zijn behulpzaam en geduldig bij het verbeteren van mijn uitspraak en het leren van nieuwe woorden, wat me motiveert om er weer eens wat studie uurtjes tegenaan te gooien.

In mijn tweede week hadden we een feestje ter afsluiting van het jaar. We gingen naar een karaoke tent en er moest een thema zijn (of dat laatste typisch Thais is, weet ik niet). Na een stemming won de pyjama-party het van de schoolkostuums en de maskers. Moest ik dus een pyjama gaan regelen. Ik naar de weekend markt en voor 7 euro een licht blauwe pyjama met stripfiguurtjes gekocht. Uiteraard wat aan de kleine kant. De karaoke bar lag op anderhalf uur rijden van kantoor. Waarom zover? Degene die het regelde woont daar vlakbij. Niemand die klaagde, dat zou in Nederland wel anders zijn. Of was ik toch niet de enige die daar de pest over in had? Eenmaal gearriveerd kwamen al snel de whisky flessen op tafel en werd er flink gezongen (niet door mij!). Het land besturen valt ze niet mee, maar een feestje bouwen kun je wel aan de Thaien over laten. Na de maaltijd was het tijd voor de uitslag van de populariteitspolls:

- Hottest guy

- Hottest girl

- Most helpful

- Most friendly

- Most ting-tong (crazy)

- Most polular

Ik kwam niet verder dan een nominatie voor hottest guy, maar ik zat er net een week. Volgend jaar is die voor mij. Na de uitreiking van bovenstaande prijzen was het tijd voor het klapstuk: de beste pyjama. Ik was genomineerd met twee dames. Voordat men een stem uit kon brengen, moesten we alle drie een catwalk showtje geven. De dames mochten eerst en legden de lat hoog. Toen was het de beurt aan de farang om te laten zien dat hij zich kan handhaven in de uitbundige Thaise gekkigheid. Ik kan met trots vertellen dat ik glansrijk slaagde. Na de plagerige aanzetten tot een stripact (wees gerust, het bleef bij aanzetten tot) toonde ik wat mister universe poses, om als klap op de vuurpijl bij de hottest girl op schoot te belanden. Ze lagen dubbel en de applausmeter had een te kleine schaal om de waardering voor mijn act in cijfers uit te kunnen drukken. Op de foto poseer ik tussen mijn vernietigde opponenten. En passant toucheerde ik mijn prijs van 1.000 Baht. De pyjama bleek een goede investering. Wie haalt er in deze tijden van economische rampspoed nog een rendement van 286%!?

Het zal duidelijk zijn dat het met de sfeer wel goed zit hier. Ook van de kwaliteit van de dienstverlening heb ik een positieve indruk gekregen. Ik zie het dus wel zitten bij InsightAsia. Het plan was dat ik op mijn eerste werkdag, 1 december, naar Singapore zou vliegen om mijn visum te regelen en op het hoofdkantoor aldaar wat leidende figuren te spreken. Dat was een mooie start geweest, ware het niet dat het vliegveld bezet was door een zooitje malloten. Uiteindelijk ben ik er van 15 t/m 17 december geweest. Helaas was iedereen met wie ik oorspronkelijk kennis zou maken op vakantie of voor het werk in het buitenland. Ik kon dus een beetje lanterfanteren in Singapore, maar daar was niet veel aan. Singa-bore lijkt me een betere naam voor de stad waar men collectief aan smetvrees lijkt te lijden. Kauwgum is er verboden. Op een verder brandschoon plein zag ik een kerel de blaadjes opvegen die van de bomen vielen. Dat komt wat vreemd over als je in een stad woont waar vuilnisbakken net zo zeldzaam zijn als eerlijke politici. Toen ik op de trappen van een shopping mall zat te wachten tot de naast gelegen Thaise ambassade open ging, werd mij door een portier medegedeeld dat dit tegen de policy was. Blijkbaar zijn ze bang dat ik met mijn vieze broek de trappen vies maak. In het vliegtuig was de strenge regelgeving van Singabore mij al opgedrongen. Normaal gesproken vind je op de arrivalcard een vriendelijk welkomstwoordje. Op de kaart van Singabore staat in dikke, rode letters: 'Death for drug traffickers under Singapore law'. Je zal maar een paar bolletjes geslikt hebben. Die springen spontaan open. Nee, als ik mag kiezen, doe mij dan toch maar Kuala Lumpur voor mijn volgende visa run over drie maanden.

Effe iets anders: inmiddels is het mij wat duidelijker geworden waarom het Engels hier zo erbarmelijk is. Ik stond van de week in de skytrain en gluurde over de schouder van een medereiziger in zijn leerboek Engels. Daar werd ik niet vrolijk van. Dieptepunten van slechts twee bladzijden:

- I don’t remember me to your parents and sister.

- May I did you goodbye now?

Ik weet liever niet wat er verder nog voor onzin in de rest van dat boek staat.

Na drie weken werken wordt het weer eens tijd voor ontspanning. Okee, ik heb nog geen reet uitgevoerd, maar ontspannen kan nooit kwaad. Vorige week woensdag de 17e is Mattijn, ex-collega van ACNielsen, aangekomen. In het weekend hebben we behoorlijk de bloemetjes buiten gezet. Maandag de 22e zijn tennis vrienden Gert-Jan (Poedel), Hein, Rick en Steven gearriveerd. We hebben op maandag en dinsdag gezellig gegeten en bijgepraat. De heren vonden het wel vervelend dat ze in de taxi met z’n vieren op de achterbank moesten en ik lekker voorin zat (zie foto). Verschil moet er zijn. Op 1e kerstdag vertrek ik met Mattijn naar het zuiden om een dag of 9 op verschillende eilanden te vertoeven. Vlak voor oud & nieuw sluiten de tenissers zich daar aan en knallen we gezamenlijk zes uur eerder dan jullie 2009 binnen. Zware tijden dus. Was ik maar in Nederland gebleven (not!).