Een beter milieu begint niet bij de Thai

Eén van de dingen waar ik me in Thailand direct al over verwonderde is het overmatige gebruik van plastic tasjes bij de supermarkten en buurtwinkels. Als je hier in een winkel iets koopt moet en zal er met alle geweld een plastic tasje omheen. Als het tasje nog niet eens halfvol is, dan komt het volgende tasje alweer tevoorschijn. Artikelen van enig gewicht, zoals een fles frisdrank, krijgen voor de zekerheid twee tasjes om zich heen. Alsof het winkelpersoneel betaald krijgt per ingepakt tasje.

Al snel ging mijn verwondering over in irritatie. Je staat in Thailand behoorlijk wat langer in de rij bij de kassa dan in Nederland. Dat komt deels doordat mensen hier niet met een pinpasje betalen. Dat kennen ze hier niet. Bovendien kunnen Thai (totaal) niet rekenen en zijn de cassieres bijna letterlijk als de dood voor een negatief kasverschilletje. Het wisselgeld wordt soms wel vijf keer nageteld voordat je het overhandigd krijgt (en ik overdrijf echt niet). Dus voordat je je wisselgeld eindelijk eens keert hebt, ga je aan gemiste rente opbrengsten behoorlijk het schip in. Nog meer komt de lange wachttijd echter doordat de cassieres alles voor de klant inpakken in al die stompzinnige tasjes. In Nederland flikkeren ze het gewoon neer en mag je het zelf inpakken. Prima systeem, wat mij betreft.

Behalve de lange wachttijd die het inpakken veroorzaakt, irriteer ik me nog meer aan de volstrekt onnodige schade aan het milieu. Maar dat is blijkbaar niet iets dat de Thai bezighoudt. Nee, de Thai hebben belangrijker dingen aan het hoofd: elkaar ten koste van alles niet tegen de haren in strijken. Inmiddels ben ik er achter dat het uitbundige gestrooi met plastic tasjes een teken is van goede dienstverlening. Hoe meer tasjes je de klant mee geeft, hoe beter je blijkbaar voor hem zorgt. Uuh...logisch toch? Aangezien een Thai als de dood is om een ander niet met het gepaste respect te bejegenen, mag een klant vooral niet het gevoel hebben dat er op de tasjes bezuinigd wordt. Stel je voor!

Dus als ik bij de Tesco supermarkt mijn sporttas opengeritst en al naast de kassa leg, ten teken dat de boodschappen daar linea recta in gelegd kunnen worden, doet de cassiere net of ze blind is en worden de boodschappen toch gewoon in die kut-tasjes gestopt. Als ik de boodschappen er daarna weer uit wil halen dan is dat mijn zaak, maar de artikelen worden hoe dan ook in tasjes aan mij overgedragen. Opdracht van de baas. Zo komt het dus inderdaad regelmatig voor dat ik na het betalen mijn boodschappen weer uit de tasjes haal en in mijn eigen tas stop. Zullen ze wel raar vinden. Achterlijke farang.

Ook bij de 7-Eleven kunnen ze er wat van. Bij zo'n buurtwinkel kom je toch vooral voor de kleine boodschappen. Maakt niet uit. Tasjes! Laatst kreeg ik mijn blikje 7-Up aangeboden in een tasje met drie rietjes. Wellicht zag ik er zo dorstig uit dat ze dacht dat ik tegelijk door mijn mond en beide neusgaten wilde drinken. Of dacht ze misschien dat ik het blikje met twee anderen ging delen? Ik weet af en toe niet wat er in die wezens omgaat. Zeker toen ik een keer een plastic tasje en een rietje bij mijn blikje bier kreeg. Een blikje bier met een rietje...ben je niet goed bij je hoofd?

Maar goed, tasjes zijn dus een hardnekkig onderdeel van het dagelijkse Thaise leven. Inmiddels is het de Thaise overheid beginnen te dagen dat deze, op zichzelf al achterlijke, gewoonte bijzonder schadelijk is voor het milieu. In het kader van Earth Day liet het Ministerie van Milieu eens wat van zich horen. Dat ze zo'n ministerie hebben verbaast me behoorlijk. Ik hoop dat één van die lichten eens op het idee komt om de vuilnisbak in het straatbeeld van Thailand te herintroduceren. Is met name in Bangkok geen overbodige luxe. De Thai pleuren alles gewoon op straat. Toegegeven, dat wordt voor dag en dauw weer keurig opgeruimd door een legertje Melkert-werkers, maar toch is het niet ideaal. Overigens zijn in Bangkok alle vuilnisbakken uit het openbare leven verwijderd nadat er tijdens het millennium feest bommen in waren ontploft, met vele slachtoffers tot gevolg. Om daarom alle vuilnisbalken weg te halen vind ik wat ver gaan. Terug die dingen!

Ik dwaal weer af. Het betreffende ministerie kwam met de boodschap dat er dagelijks 1.800 ton aan gebruikte plastic tasjes verwerkt moesten worden. Ze kunnen waarschijnlijk niet zo goed rekenen, want een mede-farang heeft op internet voorgerekend dat dit getal uitkomt op 5 tasjes per persoon per dag. Dat is zelfs voor de Thai een erg hoge inschatting, want lang niet ieder persoon doet boodschappen. Ik zou tegen het minsiterie willen zeggen: reken het nog effe rustig na. Je zou kunnen denken dat het ministerie ook met maatregelen komt die de milieuvervuiling terug dringen. Dat is dan heel dom gedacht van je, want dit is Thailand. Het gaat er hier niet om daadwerkelijk iets te bereiken. Nee, het gaat om de schone schijn. Dus het ministerie heeft met het verzoek aan de bevolking om een beetje te dimmen met die tassies zijn plicht gedaan. De supermarkten hebben natuurlijk laten weten dat ze het roerend met het ministerie eens zijn. En daar lijkt het dan bij te blijven. In het persbericht staat dat de minister 'hopes the public will co-operate in the campaign, which runs until June 5'. Duidelijk een daadkrachtige man, die minister.

En dat terwijl de oplossing zo voor de hand ligt. Net als in Nederland en vele andere landen gewoon geld rekenen voor die tasjes. Moet je eens opletten hoe snel die Thai met grote herbruikbare boodschappentassen in de rij staan. Maar nee, we lanceren een campagne om deze vastgeroeste, schadelijke gewoonte te bestrijden.

Ik besef dat dit de zoveelste keer is dat ik de Thai enigzins op de hak neem. Toch heb ik overwegend zeer warme gevoelens voor dit volk. Maar het zijn nou eenmaal geen denkers, dat is gewoon zo. Daarom kan ik het ook niet laten om dit stukje te eindigen met een mopje:

Komt een man bij de dokter. Hij zegt: 'Dokter, ik word oud en mijn hersens gaan duidelijk achteruit. Hoe zit dat tegenwoordig met de mogelijkheden van hersentransplantaties?'

De dokter antwoordt dat dit tegenwoordig geen probleem is en dat je bijvoorbeeld voor 50.000 dollar al een Australisch brein kunt nemen.

'Dat is mooi', zegt de man, 'maar ik heb wel wat meer te besteden. Heb je niks beters?'

De dokter vertelt dat een Amerikaans brein hem 100.000 dollar gaat kosten.

'Ik zit er financieel behoorlijk warmpjes bij', zegt de man weer. 'Heb je nog iets beters dan dat?'

'Jawel', zegt de dokter, 'voor 500.000 dollar heb je een Thais brein'.

De man schrikt nu behoorlijk en vraagt waarom een Thais brein zo duur is.

Waarop de dokter antwoord: 'Die is nog nooit gebruikt'.