Frequent flyer

Ik ben net terug uit Singapore, waar ik maandag tot en met donderdag geweest ben. Moest opdraven om wat zaken met de directie te bespreken. Wat mij betreft kan dat prima via skype, maar dat komt wellicht ook door mijn afkeer van Singapore. Ook effe bijgepraat met de HR director. Ze begon weer te pushen over een verhuizing naar Singapore (ze vroeg zelfs hoe lang de opzegtermijn voor mijn appartement is). En ik weer tegengas geven. Begint een verbale rituele dans te worden.

Tijdens de sollicitatieprocedure werd me al gevraagd hoe ik tegenover een internationale functie stond, waarop ik destijds al aangaf toch zeker één en waarschijnlijk wel twee of drie jaar in Bangkok te willen blijven. Dat was okee. Ze willen me nu eerder doorschuiven. Dat is op zich positief. Het werk is erg leuk en een internationale functie geeft me ook wat meer zekerheid, want met de omzet gaat het in Thailand momenteel niet best. Ik zie het echter totaal niet zitten om in Singapore te wonen. Die herhaalde mededeling lijkt systematisch genegeerd te worden. What part of 'NO!' don't you understand? Misschien zijn ze Oost-Indisch doof, wat niet zo gek is, want we zitten niet zo heel ver bij Oost-Indie vandaan.

Ik ben hier niet primair om carriere te maken, maar om van het leven te genieten. Af en toe naar Singapore of andere landen vliegen, dat is nog wel te doen. Ik ga echter op zeker niet in dat uit de kluiten gewassen Madurodam wonen. Dan ga ik liever terug naar Nederland. Over twee weken, op de 21e, moet ik alweer een paar dagen langs komen en zal het onderwerp ongetwijfeld weer op tafel komen. Ik wil mijn baan niet riskeren en hou het tot nu toe beleefd af. Ik ben benieuwd wat er gebeurt als puntje bij paaltje komt, maar dat zijn zorgen voor later. Ik heb wel hoop dat de frequentie van mijn Singapore bezoeken op den duur wat omlaag kan.

Iets wat mijn verblijf prettiger kan maken is een ander hotel. Het Park View Hotel ligt weliswaar op een steenworp afstand, ik loop liever een stukkie dan dat ik in dat deprimerende, smoezelige hotel slaap (foto 1). Mag er misschien een raam in die kamer? Over het ontbijt zal ik maar niet uitwijden. Zelf denk ik voor de volgende trip aan het ook nabij gelegen Raffles Hotel (foto 2). Nu nog de finance director overtuigen.

Verder nog wat andere kiekjes geschoten om te laten zien dat er toch ook best wel wat leuks te zien is in Maduropore. Het smalle straatje is Purvis Street (foto 3), ons kantoor bevindt zich ergens in het midden. 

Vandaag is het vrijdag de 10e. Ik neem de Buddhistische vrije dag op die ik maandag gemist heb. Zodoende ben ik tot en met woensdag vrij, vanwege Songkran. Het in het vorige bericht aangekondigde strandbezoek heb ik op advies van collega's afgeblazen. Te druk, zeiden ze. In mei zijn er weer wat vrije dagen, en dat schijnt een betere gelegenheid te zijn. Vrienden van mij hadden bijtijds al wat geboekt op Ko Samet en nodigden mij uit, maar ik blijf toch maar in Bangkok. Ik heb de supersoaker al in huis en ga Bangkok maar eens onveilig maken.

In de categorie Banenmonarchie is er ook weer wat te melden, zoals jullie zelf misschien al in de media gezien hebben. De koning van de corruptie, Thaksin, is nog steeds op de vlucht voor vervolging en stookt vanuit het buitenland regelmatig zijn trouwe aanhang op om middels demonstraties de regering tot aftreden te dwingen. Zodoende wordt het verkeer in de stad momenteel ontwricht door meer dan 100.000 malloten in rode shirtjes. Ze komen van heinde en verre, en de verwachting is dat ze daar zondag weer naar terugkeren om zich met Songkran klem te zuipen. Kwestie van prioriteiten. Dat beseft Thaksin maar al te goed, dus het pleit moet voor maandag beslecht zijn. Tot nu toe is het redelijk vredig, op een ingeslagen achterruit van een bij het parlement wegrijdende premier na. Zie je het voor je dat aanhangers van Wilders bij het Buitenhof de wegrijdende auto van JP bekogelen en zijn achterruit inslaan? Ik ook!

Op het kantoor in Singapore kwam deze week een Thiase dame langs die voor InsightAsia gewerkt heeft. Hoog opgeleide vrouw. De Singaporezen en Maleisiers hebben het op kantoor regelmatig over politiek en de economie. Logische vraag aan de Thaise dame was wat zij van de huidige demonstraties vindt. Het antwoord was zeer typerend voor de houding van de gemiddelde Thai: 'I don't care, politics is boring'. Zelfs de hoog opgeleiden maken zich drukker om de smaak van hun noodlesoepje dan om de grote problemen in de politiek en economie. Blijft apart.