'That was me'

Donderdag bezocht ik mijn favoriete eettent Gulliver in Sukhumvit Soi 5. Een grote poolbar die er gelikt uitziet en waar alles tot in de puntjes verzorgd is. En niet onbelangrijk, het eten is erg goed. Populaire bar dus, waar dan ook veel farang komen. En waar veel farang komen, zijn ook mooie meiden. Een ABC'tje in Bangkok. Ik eet ongeveer twee maal per week in Gulliver en wordt daarbij nauwelijks gestoord. De dames die op farangjacht zijn richten hun pijlen op mannen met dure horloges en kleding. Grote bierbuik en verlopen kop geen bezwaar. Dus ik eet lekker rustig, in mijn T-shirt en vale spijkerbroek. Als ik echt niet gestoord wil worden, leg ik mijn telefoon op tafel. Zo'n ouderwetse waar je alleen maar mee kunt bellen.

Donderdag was het vrij rustig en de patsers waren dun gezaaid. Dus het moppie naast me aan de bar sprak me aan. Ik zat er nou eenmaal toch. Of het eten lekker was. Ik ben er inmiddels vrij bedreven in om op een nette manier duidelijk te maken dat ik geen zin heb in prietpraat als ik zit te vreten. De dame bleek over goede sociale vaardigheden te beschikken en liet me verder mijn ding doen. Tenminste, tot het moment dat de laatste hap door mijn keelgat gleed.

Nogmaals, of het lekker was.

'Ja'.

'Waar kom je vandaan?'

'Nederland'.

'Amsterdam?'

'Vlakbij'.

Tot nu toe niet echt een gesprek om over naar huis te schrijven. Deze conversatie behoort tot de standaard barpraat in Bangkok. Of je nu wilt of niet. Geen ontkomen aan, dus dat probeer ik ook niet. De tijd dat ik ze met verassende antwoorden op het verkeerde been probeerde te zetten, heb ik achter me gelaten. Ook dat ging op den duur vervelen. Dit gesprek nam echter al snel een verassende wending.

De dame meldt dat ze Amsterdam wel kent. Ze is er zelf niet geweest, 'but I have a friend there'. Dit kan twee dingen betekenen, meen ik vast en zeker te weten. Of ze heeft een Nederlandse toerist aan de haak geslagen en deze kerel stuurt haar regelmatig geld op, die domoren zijn er te over. Of ze heeft een vriendin die een Nederlander aan de haak heeft geslagen en nu in Amsterdam woont. 'He is in jail', vervolgt ze. Nou kun je zoiets verkeerd verstaan, dus om spraakverwarringen te voorkomen, vraag ik eerst even of ze dit kan herhalen. Had ik het toch goed verstaan.

'His name is Joran and he is in jail in Peru', gaat ze verder. We hebben een grappenmaker, denk ik en kijk haar lachend aan. Ze is echter bloedserieus en blijft volhouden dat ze Joran kent. Ik begin het te geloven en ben een en al oor. Ik was van plan om na het eten meteen naar huis te gaan, maar hier moet ik natuurlijk het fijne van weten. Het verhaal wil dat haar nichtje Joran leerde kennen toen hij net in Bangkok kwam studeren. Hij had een huis gehuurd en daar gingen ze wel eens langs. Ik vraag of ze niet wist dat hij al iemand vermoord had. Jawel, maar hij hield vol dat hij dat niet gedaan had.

Ik val even stil en moet dit even laten bezinken. Ik zit hier aan de bar met iemand die goed bevriend was met Joran, wellicht de meest gehate persoon van Nederland. Iemand die wereldwijde bekendheid geniet als moordenaar. Dan schiet me wat te binnen. Ik vraag haar of ze wel weet dat Joran 100 meter verderop gefilmd is in het Landmark hotel met een paar meiden die hij wilde verhandelen, en dat die opnamen wereldberoemd zijn in heel Nederland. Het antwoord is bijna te mooi om waar te zijn en krijgt voor mij direct legendarische status. Met een stalen gezicht: 'YES, THAT WAS ME'.

Ik val bijna van mijn kruk. Ze meent het echt! Ik zit hier aan de bar met een van Joran's slachtoffers in het filmpje dat ik een paar keer op YouTube bekeken heb. Het filmpje dat bijna heel Nederland op televisie heeft gezien en dat het gesprek van de dag was. Wat zeg ik, van de week. Zit ik gewoon naast aan de bar. Ze verteld dat Joran zei dat hij ze zou helpen met business. Ze hadden geen idee waar het over ging. Op een dag nam hij ze onaangekondigd mee naar het Landmark hotel. De rest hebben jullie allemaal bij Peter R. gezien, neem ik aan. Ze beschrijft de gebeurtenissen precies. Dat Joran ze aanbiedt om in een nachtclub te dansen. Dat zij het te weinig geld vindt en eerst haar school af wil maken. Dat Joran heel luchtig doet over het verkrijgen van een visum en dat zij dat niet vertrouwt.

Hoe zou ze dat allemaal weten en waarom zou ze zo'n verhaal ophangen? Nee, ik ben ervan overtuigd dat ze het echt is. Ze weet dat er een filmpje op YouTube is, maar ze kijkt erg verbaasd, bijna geschrokken, als ik vertel dat het in Nederland op de televisie was en dat zo ongeveer het hele land heeft gekeken. Miljoenen mensen. Verder doet ze geen schokkende ontboezemingen en ik besluit om naar huis te gaan. Je moet zo'n geweldig gesprek niet dood laten bloeden, maar op het hoogtepunt afsluiten. Ineens heb ik spijt dat mijn telefoon alleen maar kan bellen en geen foto's kan maken. Ik zeg haar dat ik de volgende keer mijn camera meeneem en met haar op de foto wil. Ze lacht, denkt dat ik een grapje maak. No way. Die foto houden jullie van me tegoed.

Thuis aangekomen natuurlijk direct de laptop aan en YouTube op. Even zoeken op 'Joran Bangkok' en daar-is-ie. Helaas op het filmpje van de hotelkamer zijn de dames niet te herkennen. Het beeld is niet scherp genoeg. Ik ben er toch niet ingetuind? Het filmpje loopt op zijn eind en ik wil het al wegklikken op het moment dat Joran met zijn zakenpartners naar buiten komt. Dan, exact op 8 minuten en 8 seconden, verschijnt mijn gesprekspartner van die avond alsnog duidelijk herkenbaar in beeld. Dat kleine opdondertje links van Joran, in de zwart witte jurk. Geen twijfel mogelijk. Dat is ze. Maak ik toch maar weer even mee, beste mensen. Ik blijf het herhalen: Amazing Thailand.

Zie het filmpje hier.