Voetbal in Pattaya

Na bijna een jaar van blessureleed is mijn liesblessure bijna verleden tijd. Inmiddels heb ik alweer vijf potjes gespeeld in de competitie en het is heerlijk om weer bij 35 graden in de wei te huppelen. Onze prestaties zijn nog niet wat het moet zijn (grijze middenmoter), maar dat is van secundair belang. Bovendien krijgen we nu wat mindere teams voor onze kiezen en hopelijk smaken die goed, zodat we ons wat op kunnen werken op de ranglijst.

Ieder team moet één of twee keer per seizoen in Pattaya spelen. Tot nu toe was ik er in vier jaar pas één maal bij. Er was altijd wel iets, vaak een blessure. Onlangs ondernam ik met mijn elftal dan toch weer eens de twee uur durende reis naar Sin City. De wedstrijd was bij de Thai Polo & Equestrian Club. Dat klinkt chique and dat is het ook. Het enorme terrein is prachtig gelegen buiten de stad in een heuvelachtige omgeving. Geen slechte locatie om je zaterdagmiddag door te brengen met een potje voetbal. Helaas kon onze keeper niet omdat hij in een overstroomd gebied woont en moest er een speler op doel. Dat onze Afrikaanse vrienden te laat uit Bangkok waren vetrokken en pas na het laatste fluitsignaal arriveerden hielp ook niet echt. Ondanks een voortdurend veldoverwicht verloren we dan ook met 3-1, maar we hadden goed gespeeld en de sfeer was dan ook prima.

Die avond zijn we met zijn zessen in Pattaya gebleven om te stappen. Eerst van de ene naar de andere beerbar om de premier league wedstrijden te zien, uiteraard met een scorende Van Persie. Daarna wat go-go bars bezocht, met als hoogtepunt Alcatraz. Niet alleen vanwege het estetische niveau van de dame, maar ook omdat ik tot hilariteit van mijn teamgenoten in de booien werd geslagen. Gelukkig kon ik wel gewoon mijn biertje drinken, dus ik vond het best. Afgesloten in een poolbar, waar de prestaties na veel bier niet om over naar huis te schrijven waren. Dat doe ik dan ook maar niet. De volgende ochtend ongezond weer op en terug naar Bangkok.