Ko Chang

Na een korte zoektocht op internet laat ik mij overtuigen om naar Ko Chang te gaan. Het is inmiddels al bijna zes uur (maandag 5/11) en ik haast me naar een reisbureau om morgenochtend te kunnen vertrekken. Ik kom voor een busticket maar laat me in een zwak moment overtuigen om gelijk een chalet te boeken. Het argument is dat het anders wel eens vol kan zijn. Al snel heb ik spijt want je gaat die budgetrommel die ik normaal boek toch koesteren. De boeking is echter al gemaakt, jammer dan. Volgende ochtend vijf uurtjes met de bus en nog een flink half uur met de boot en ik kijk een vriendelijk bord met 'welcome to ko chang' recht in de ogen. Vervolgens met een tot taxi omgebouwde pick up truck naar Jane Chalet, ondertussen nieuwsgierig naar zowel Jane als haar Chalet. Het chalet is erg mooi en zowel Jane als haar Franse levensgezel Stephane geven me meteen het gevoel dat ik zeer welkom ben en dat hen er veel aan gelegen is om het mij naar mijn zin te maken. Dat is op Ko Chang ondanks de tempertauur trouwens een koud kunstje. Ze regelen de volgende dag een scootertje voor me (maar liefst 4 euro per dag en dan moet je zelf ook nog je benzine gaan betalen) en ik tuf lekker een dagje van strandje naar strandje.

Eind van de middag voetbal ik op het strand met een bonte verzameling Thaien en toeristen. Ik kwam naar Bangkok met het idee om misschien in een Thaise competitie te gaan spelen. Het potje strandvoetbal brengt me aan het twijfelen. Niet vanwege fysiek ongemak, mijn twee jaar voortslepende blessure lijkt gelukkig binnenkort de handdoek in de ring te gaan werpen en mijn lies en onderrug houden het dan ook goed. Over de spelopvatting van de Thaien ben ik minder te spreken. Pingelpingelpingel en als ze zich helemaal vastlopen kijken ze eerst of er een medelander vrij staat. Zo niet, dan schieten ze nog liever blind richting doel dan dat ze de bal naar zo'n witte prutser schieten. Als ik er weer eens vertwijfeld bij sta nadat een Thaise 'medespeler' mij met mijn mijn 1 meter 88 voor open goal over het hoofd zag, maar wel een vriendje van twee turven hoog aan de denkbeeldige zijlijn zag staan, spreekt een Engelsman man mij treffend en op de van hen bekende droge wijze troostend toe: 'I don't think passing is part of their game, mate'. Misschien moet ik mij net als David Beckham niet in een echte competitie gaan begeven, maar voor de leut lekker wat potjes met expats gaan spelen. 

De volgende dag hebben Jane en Stephane een boottrip voor me geboekt. Een paar eilandjes af geweest om te zwemmen, snorkelen, luieren. Dat snorkelen vond ik niet veel voor stellen. In de gemiddelde dierenwinkel zie je spectaculairdere visjes. Sommigen vinden het geweldig, dus ik zal wel verwend zijn door mijn tripje naar het koraalrif in Australie. Ach, toch wel een lekker dagje hoor. Op de dag daarna heb ik het geluk dat Jane en Stephane een aantal Franse vrienden op bezoek hebben en zij die meenamen naar een mooi strandje ergens achteraf. Ik mag mee en het wordt een heerlijke dag. Prachtig, verlaten strand, een picknick met lekker eten en drinken en gezellige mensen. Op zaterdag zat het er helaas weer op. Ik had nog wel een paar dagen willen blijven, maar ik kom er vast nog wel eens als er bekenden uit Nederland naar Thailand komen.

Terug in Bangkok moet ik nog twee dagen wachten om mijn apartment te kunnen betrekken. Op maandag krijg ik de sleutel en koop ik meteen een computer. Ik had de tip gekregen dat ik dat in Pantip Plaza moest doen. Dat is een enorme shoppingmall met alleen maar computer gerelateerde producten. Je kunt er laptops kopen vanaf 400 euro. De meeste zitten in de prijsklasse van 600 tot 800 euro. Als je dus nog eens in Bangkok bent en elektronica wilt kopen moet je daar zijn en niet in een van de vele andere shopping malls. Na lang wikken en wegen besluit ik toch een duur Apple MacBook te kopen van 900 euro. Misschien dat ik hier op zelfstandige basis wat consultancy ga doen en de Thaien zijn snel onder de indruk van wat mooie elektronica. Bovendien denk ik mijn computer vaker te zullen gaan gebruiken dan in Nederland, dus overtuig ik mezelf dat dit een goede investering is.

Ondertussen blijkt Gai een engel te zijn, zoals Don al had verkondigd. Ze verhuurt haar apartementen vanuit een kamer op de begane grond in zit meestal buiten, waardoor ik haar makkelijk aan kan spreken. Ik kan altijd bij haar terecht met vragen waar ik dingen kan kopen ('you can borrow from me' is steevast het aanbod) of als ik iets anders wil weten. Dat scheelt me een hoop tijd en frustratie.

Het volgende project wordt het inrichten van het apartement. Het is degelijk qua vloer en muren, maar behoudens het bed vind ik het meubulair niet veel soeps. Ik ben dus de afgelopen dagen bezig om wat goedkope meubels te vinden en ga denk ik mijn slag slaan bij Carrefour, de Franse supermarktketen die bewijst dat er geen grenzen zijn aan het begrip hypermarkt. Ze verkopen nog net geen vliegtuigen, maar wel allerlei meubels. Morgen eerst maar eens een bureau met stoel aanschaffen, want ik krijg al pijn in mijn rug terwijl ik dit bericht zit te typen. Als het meubulair rond is dan nog een likje verf over muren en deuren en dan zit ik hier voorlopig best. Ik heb een afspraak met Don voor 6 maanden en ga die tijd gebruiken om te beslissen of ik hier blijf of dat ik liever in een ander deel van Bangkok ga wonen. De komende maanden wil ik daarom de stad stukje bij beetje gaan verkennen.

Volgende week ga ik me storten op het verkrijgen van werk en zal ik een berichtje schrijven over mijn plannen op dat gebied.